Why are you even here?! (Nathan Malone)

Tot haar verbazing accepteerde Nathan het feit dat ze haar armen om zijn nek had geplaatst. Ze gaf hem een knuffel gewoon omdat ze voelde dat het nodig was. Het was zo'n sneu verhaal en ze had gewoon echt medelijden met hem. Met die gedachten in haar hoofd bleef ze in deze houding. Opeens merkte ze dat de groenharige jongen tranen over zijn gezicht had rollen. Zijn gezicht was dan misschien verborgen, maar Riddle was echt niet gek. Riddle's hart maakte een sprongetje, gewoon, omdat het zo sneu was, maar hij was zo schattig op het moment. Ze kreeg er een beetje een warm gevoel van. Ze hield dan ook gewoon haar armen om hem heen en ze voelde dan ook hoe hij hetzelfde deed. "Het is oké" zei ze weer zachtjes "Laat het er maar allemaal uit". Ja, zo kon ze nog wel uren blijven zitten, maar ze had echter ook het idee dat ze niet meer kon doen dan dit. Wat haar betreft hoefde hij dit soort dingen nooit meer mee te maken, daar zorgde ze zelf persoonlijk wel voor.

Riddle had haar armen nog steeds om de jongen heen geslagen, tja om hem te troosten. Het was allemaal als een soort van reflex gegaan, dus er echt over nagedacht te hebben was een ander verhaal. De jongen begon echter te 'huilen', misschien was het dus toch wel nodig geweest die 'knuffel'. Hij had het dan ook gewoon maar geaccepteerd en liet zich vervolgens gaan. Waar de jongen precies emotioneel over was, wist ze niet, ze kon natuurlijk niet in zijn verleden kijken, maar het gaf hem waarschijnlijk gewoon een troostend gevoel. De jongen mompelde vervolgens iets, ze kon het net verstaan, tussen zijn waterlanders door vroeg hij zichzelf hoe hij het zover had kunnen laten lopen. Die vraag was voor Riddle echt een raadsel, geen idee waar hij het precies over had, maar het zal wel, het ging haar waarschijnlijk niet veel aan. Mensen met een moeilijke geschiedenis ging ze niet 'pesten' door er naar door te vragen, dat vond ze zelf namelijk ook niet prettig. Riddle liet hem langzaam los waarna ze hem aan keek met een glimlachje. "Gaat het nu een beetje?" vroeg ze een tikkeltje bezorgd. Hoe schattig was het als een jongen voor je neus emotioneel werd, dat zag Riddle niet vaak in ieder geval. Misschien vond ze het ook gewoon schattig, omdat ze hem gewoon leuk vond. Ja, het was nou wel duidelijk dat ze hem gewoon echt leuk leuk vond. Maar daar moest ze nou niet te veel aan denken, ander onderwerp, is niet het goede moment om daar aan te denken, schoot er door haar hoofd. Riddle stond vervolgens op van de bank "Wil je iets te drinken? Water of thee of?" vroeg ze waarna ze alvast naar de keuken liep.

De jongen had alleen maar geknikt toen ze hem had gevraagd of het al beter ging. Op het moment wist ze niet wat er door het hoofd van de jongen heen ging, maar ze ging er niet verder naar vragen, dit was wel weer genoeg voor hem waarschijnlijk. Ze was op gestaan om naar de keuken te gaan en ze had gevraagd of hij wat wilde drinken. De jongen wilde graag water. Ze schonk een glas vol met water en schonk voor haar zelf een glas in met chocolademelk. Riddle liep met de twee glazen in haar hand terug naar de bank. Ze gaf Nathan het glas water en ging zelf vervolgens zitten met haar eigen glas in haar hand. Hm... hopelijk voelde hij zich snel beter dacht ze terwijl haar blik even was afgeleid naar de tv. Ze nam een slok van haar drinken en zette het glas weer op tafel. Ja, ze was gek op chocola dat was wel duidelijk. Het was weer stil, waardoor het weer awkward werd, maar ze liet het maar even zo, het was wel rustgevend wat haar betreft. Nathan moest waarschijnlijk nog bijkomen. Haar blik ging naar haar Mightyena die ineens naar haar toe kwam en bij haar ging zitten en eventjes kwispelde. "Hallo jongen" zei ze waarna ze hem een aai gaf. Haar blik ging naar Nathan "Waarom laat je je pokémon niet uit hun pokéballs?" zei ze nieuwsgierig "Ze mogen gewoon rond lopen hoor" zei ze, hopelijk vrolijkte het hem ook wat op.

De jongen had het glas aangenomen en had wat slokjes van het glas vol met water genomen. Riddle had vervolgens gevraagd waarom hij zijn pokémon niet tevoorschijn haalde en de groenharige reageerde dat hij er gewoon niet meer aan dacht. Riddle was eigenlijk wel nieuwsgierig naar de pokémon van Nathan. Ze had tot nu toe alleen zijn Charmeleon gezien, genaamd Agrona. De jongen haalde vijf pokéballs tevoorschijn waarvan er eentje dus Agrona was. Eerst kwam Agrona de Charmeleon tevoorschijn, waarna er een Axew, Charmander, Phanpy en een Joltik tevoorschijn kwamen. O mijn Arceus, hij had zulke schattige pokémon, waarom had hij zulke schattige pokémon? Riddle wilde ze gelijk hebben. De gene die haar meteen op viel was de Joltik, het ding was zo schattig, zo klein en vooral zo schattig. Het was alsof ze opslag verliefd werd en zonder pardon pakte ze het kleine beestje op in haar handen. "You're so cute" schreeuwde ze zowat uit. Voorzichtig 'aaide' ze de kleine pokémon. "O mijn Arceus, je bent echt super schattig" helemaal over blij zat ze met dat kleine beestje in haar handen, eigenlijk de rest van zijn pokémon helemaal vergetend. Ze keek vervolgens even op naar de andere pokémon "Je hebt zulke schattige pokémon" doelend ook op de Axew, Charmander en Phanpy. De Fennekin had ze al vaker gezien en die was natuurlijk ook super schattig en tja een Charmeleon was niet echt 'schattig' te noemen, eerder 'stoer' of 'cool' of zo. "Ik ben zo jaloers" bracht ze nog uit waarna ze weer met een blij hoofd naar de Joltik keek.

O mijn Arceus het maakte ook nog schattige geluidjes. Haar hart ontplofte bijna, zo schattig was het ding. Riddle kon alleen smeltend naar de pokémon kijken. Opeens hoorde ze tussen dit mooie moment Nathan's stem. Ze keek hem even aan toen hij haar vroeg dat ze hem niet plette. "Pletten?" vroeg ze ongelovig "Hoe kan je zo'n schattig ding nou pletten" zei ze waarna ze haar aandacht weer vestigde op de kleine pokémon. Ze smolt gewoon weg bij het zien van het gele ding. De Joltik had geen problemen met het feit dat het vast gehouden werd en zette dan ook een verschrikkelijk schattig gezichtje op. Riddle wist niet wat ze zag, gewoon hoe schattig die pokémon wel niet was. Het werd haar zo te veel op deze manier. Hoe kon zo iets nou zo schattig zijn, haar hart was echt aan het exploderen. Met alle macht hield ze zich in om de pokémon niet net zo te knuffelen als ze met haar Sandile deed. Croc kon wel ergens tegen, deze kleine Joltik zou het misschien niet overleven. Riddle was in zo'n trans dat ze helemaal nergens meer aandacht aan besteedde, ze was ergens in de zevende hemel en niet helemaal meer erbij. Het zag er voor Nathan waarschijnlijk super stom uit hoe iemand naar zo'n pokémon kon staren alsof ze verliefd was. Riddle keek Nathan ineens aan met een grijnsje "Mag ik een bedje voor hem maken?" zei ze vervolgens half smekend "Pleaseeeee" kwam er nog achteraan. Dat beestje moest gewoon een bedje hebben, het liefst nog in haar kamer, helaas was de pokémon van Nathan, jammer.

Riddle was echt weg gesmolten door de pokémon. Het is dat ze geen sneeuw was, anders was ze nu dus een plasje water. Riddle had vervolgens heel brutaal aan Nathan gevraagd of ze een bedje mocht maken voor de Joltik. Haar pokémon hadden allemaal hun eigen bed, ook zelf gemaakt en tja de Joltik was niet groot dus dat zou een makkie worden. De jongen knikte en zei als ze dat wilde. Oké mooi nu gaf hij haar toestemming, yeay. De jongen schudde vervolgens zijn hoofd en ze keek hem dan ook even nieuwsgierig aan. Keurde hij het toch wel af? De jongen zei dat hij haar er toch niet van kon weerhouden. Riddle glimlachte "Nee, inderdaad niet" zei ze terwijl ze weer even naar de Joltik keek en hem aaide. "Mag hij dan ook bij mij slapen?" vroeg ze vervolgens, best wel serieus, terwijl het eigenlijk helemaal niet zo logisch klonk. Ze bleef Nathan dan ook met een onschuldig glimlachje aan kijken terwijl ze de Joltik nog steeds in haar handen had. Haar Mightyena was ondertussen best wel nieuwsgierig geworden en zat te kwispelen terwijl hij naar de Joltik staarde.

Ze had hem gewoon gevraagd of hij bij haar in de kamer mocht slapen, want tja zij maakte het bedje, dus het bedje stond waarschijnlijk in haar kamer. Ook pokémon hadden bedjes nodig vond Riddle. De jongen sprak dat als Dexter, zo heette de Joltik dus, het wilde, dat hij het ook prima vond. Er kwam een grote grijns op haar gezicht, maar haar aandacht werd al snel getrokken door de Joltik die vrolijke geluidjes maakte, die ze nog steeds vast had. Zonder het door te hebben gehad, had ze haar greep waarschijnlijk iets verstrakt, want niet veel later schoot de Joltik geschrokken een elektrisch web op haar af. O shit, schoot er door haar hoofd. Het webje belandde op haar schouder en ze werd dan ook meteen geëlektrocuteerd toen het webje haar raakte. Riddle versteef en maakte een poging om de Joltik veilig op de bank te zetten, dat lukte gelukkig. De stroom voelde ze door heel haar lijf en duurde even voordat ze weer normaal kon bewegen, auw dat deed echt zeer. Ze lachte even ongelukkig waarna ze een traantje weg pinkte. Ze was ook lichtelijk van slag af, stroom krijgen was geen pretje en echt geëlektrocuteerd worden al helemaal niet. Haar haar was ook even enorm statisch geworden, oo fijn dit. Ze begon met haar handen haar haar bij elkaar te pakken, maar veel nut had het niet. Ze zuchtte even terwijl ze naar de Joltik keek "Sorry" zei ze met wat gemixte gevoelens. Het was haar eigen schuld waarschijnlijk, maar slechte bedoelingen had ze nooit gehad.