Why are you even here?! (Nathan Malone)

Riddle had hem serieus zojuist gekust, o mijn Arceus waarom had ze dat gedaan? Wat moest hij wel niet denken nu van haar? Al dat soort gedachten schoten er door Riddle's hoofd. Alsof het al niet awkward genoeg was tussen de twee. Waarom had ze het überhaupt gedaan, ja die gevoelens, dankzij die gevoelens had ze haar lippen op de zijne gedrukt. Ze had zich verontschuldigd op een stotterende manier en ze schaamde zichzelf dan ook kapot op het moment. Haar gezicht was zo rood als een tomaat en toen Nathan geen woorden sprak, keek ze hem vanuit haar ooghoeken aan. De jongen leek enorm verbaast te zijn door Riddle's actie, Riddle was stiekem zelf ook een beetje verbaasd dat ze het had geflikt. En wat haar nog meer verbaasde was de glimlach die op Nathan's gezicht verscheen. Het was dat ze niet roder kon worden en haar hart bonkte ergens in haar keel, maar anders. Ze wendde haar blik weer af "Ik weet niet wat ik dacht" mompelde ze verlegen terwijl ze met haar vingers haar lippen aan raakte. Het was kort geweest, maar haar hart had op dat moment heel veel sprongetjes gemaakt.

Riddle had haar blik voor de zoveelste keer afgewend, maar hij was net een magneet met veel te veel aantrekkingskracht. Haar ogen vonden zich dan ook steeds weer een weg naar die van Nathan. Hij vroeg of ze dat wel zeker wist en de glimlach stond nog steeds op haar gezicht. "Ik dacht te veel" mompelde ze "Ik voel me gewoon raar" kwam er nog achteraan. Riddle praatte zachtjes en wist zichzelf geen houding meer aan te geven. Het best wel zelfverzekerde meisje was nu compleet verdwenen en was ingeruild voor een verlegen type. Zo had ze zich echter nog nooit gevoeld en ook wist ze dat ze zich anders nooit zo gedroeg, zeker niet in de buurt van jongen, maar bij Nathan wel. Haar blik struinde even af naar de gele pokémon, hij was nog steeds op de schouder van zijn trainer blijven zitten, alleen de pokémon had een andere uitdrukking gekregen. Riddle werd dan ook lichtelijk nieuwsgierig, echter nog steeds niet vergetend dat ze Nathan had gezoend.

Nathan eiste al snel weer haar aandacht op en opeens haalde hij zijn hand door haar haar. Ze kreeg er weer dat rare gevoel van. Ze bleef hem dan ook aan kijken en volgde ieder woord wat hij zei, hij zei dat je over sommige dingen niet moest nadenken. Riddle wilde alweer een weerwoord geven, maar Nathan kwam ineens dichterbij net zoals zij gedaan had en ze voelde niet veel later zijn lippen op de hare drukken. Iet wat twijfelend zoende Riddle terug, want tja ze had hem sowieso al gezoend de eerst keer. Haar handen lagen op zijn borst en Riddle had wel haar ogen gesloten. Echter opende ze die snel weer toen ze iets raars voelde, iets klopte er niet. Ze onderbrak dan ook even de zoen toen ze zag hoe de Joltik een web had gemaakt om hun heen, waardoor ze nu letterlijk aan elkaar vast gebonden waren. Dexter had het gewoon even allemaal gepland of zo, het was op zich al awkward, maar dit erbij ook helemaal. Riddle wist even niet wat ze moest doen, maar haar armen waren nog vrij en die zoen duurde veelte kort bedacht ze. "Oh, what the hell" zei ze met een licht grijnsje waarna ze haar armen om zijn nek sloeg en hem weer zoende, dit keer een tikkeltje uitbundiger.

Riddle had op een moment even heel erg schijt gekregen aan het feit dat ze vast gebonden waren door Dexter. Dexter deed er alleen maar goed aan wat haar betreft. Hij had er alleen maar voor gezorgd dat Nathan gewoon niet weg kon, maar ze had ook het idee dat de jongen dat niet eens wilde. Toen ze hem weer zoende voelde ze weer van die geluksmomentjes en haar hart maakte weer allerlei sprongetjes. Helaas kon ze niet in Nathan's hoofd kijken, maar stiekem was ze wel benieuwd wat hij nu dacht, maar hij had het duidelijk geaccepteerd. Riddle had het in eerste instantie uit een soort reflex gedaan, maar het was beter uitgepakt dan ze had gedacht. Ze keek hem aan toen hij zijn woorden uit sprak en ze kreeg weer een warm gevoel van binnen. Hij zei gewoon dat hij verliefd op haar was. Ze kon waarschijnlijk wel een gat in de lucht springen van blijdschap. Riddle keek even een tikkeltje verlegen weg. "Me too" zei ze grinnikend "Maar dat had je misschien al wel gemerkt" zei ze er daarna grappend achteraan. Haar armen hield ze gewoon nog steeds om haar nek en tja ze zaten aan elkaar vast geplakt, dus ze kon niet eens weg, maar dat wilde ze niet. Ze wilde dat dit moment zo lang mogelijk duurde.

Ze had hem verteld dat hij het waarschijnlijk al wist en de groenharige jongen moest dan ook knikken. Die enorme glimlach was inderdaad niet van zijn gezicht te slaan en Riddle kon er zelf alleen maar om glimlachen. Hij vertelde haar dat hij het wist en ze keek hem even uitdagend aan "Oo echt?" vroeg ze alsof ze van niets wist. Ze moest daarna ook even grinniken. Maar wat haar betreft vond ze het niet erg dat ze aan elkaar vast zaten, maar het zou vast fijn zijn als ze ook een keer los kwamen uit dat web. Haar blik ging even naar Dexter en aaide hem over zijn koppie. "Gek beestje" zei ze geamuseerd "Maar hoe krijgen we dit los?" vroeg ze daarna droogjes. Met haar armen draaide ze wat om, om bij het web te komen. Ze begon er wat aan te trekken, waarom waren spinnenwebben zo sterk. Ze zuchtte even, dit werd nog wat. Riddle begon te lachen "Straks moeten we hier de hele avond blijven staan" zei ze grappend. Nou liever niet, want Riddle wilde best gewoon slapen en Nathan waarschijnlijk helemaal.

Ze vroeg zichzelf sterk af of ze überhaupt het plakkerige spul van het web van hen af zou kunnen krijgen. Dexter had wel iets grappigs gedaan, maar hij had niet echt over de consequenties nagedacht. Riddle zuchtte even toen de jongen zei dat dat een goede vraag was. Riddle was in ieder geval niet van plan om hier te blijven staan. Echter had ze wel grappend gezegd dat ze hier dan maar moesten blijven staan en Nathan zei dan ook weer dat het zou moeten inderdaad, op deze manier wel. Riddle begon lichtjes te lachen, heel de situatie was gewoon hilarisch als ze er over nadacht. "En bedankt Dexter" begon ze terwijl ze de kleine pokémon aan keek. Riddle vloot vervolgens op haar vingers en de Mightyena die beneden lag, spitste zijn oren en spurtte naar boven. Na enkele seconden hoorde Riddle wat aan haar slaapkamer deur. Met veel moeite stak ze haar arm uit naar de deurklink en met geluk kreeg ze het ding nog open ook. "Mooi zo" begon ze. Haar Mightyena schoot naar binnen en ging zitten met een kwispelende staart. De Mightyena keek echter nogal vreemd naar de twee die aan elkaar vast zaten. Het is dat de pokémon niet kon lachen anders had hij ze uitgelachen. "Hiro help ons even wil je?" vroeg ze liefjes. Hiro ging weer staan en zette zijn twee voorpoten tegen de twee personen aan en zetten zijn kaken in het web en begon te trekken. Het was sterk en plakkerig, dat merkte hij maar al te snel, maar het lukte hem wel om stukken los te scheuren.

De kleine gele pokémon leek erg blij te zijn met zijn actie om ze aan elkaar vast te binden met zijn spinnenweb. De pokémon reageerde in ieder geval heel blij, gek beest. De Mightyena was tevoorschijn gekomen en had ze geholpen om alles los te trekken. Hiro had vervolgens moeite om de spinnenweb van zijn neus te krijgen en nee het was niet fijn. Hiro was dus vervolgens zelf aan het worstelen met het spul. Dexter had zichzelf weer uit de voeten gemaakt, dat ding was inderdaad snel, misschien iets te snel. Hopelijk plette ze hem nu niet of zo. Riddle was vervolgens begonnen om de restjes spinnenweb van haar af te trekken, het bleef overal aan plakken, erg irritant dus. Riddle's aandacht werd in ieder geval weer getrokken naar Nathan. De jongen zei dat het grappige was dat ze eigenlijk niet al super veel van elkaar wisten en hij vooral niet van Riddle. De gehele awkward situatie was gewoon verdwenen, ze wist niet waarom, maar het voelde alsof ze hem al jaren kende. "Ja dat is waar" mompelde ze terwijl ze even naar Hiro keek die klaar was met worstelen met het spinnenweb. Ze grinnikte even en keek Nathan weer aan "Je krijgt nog wel een keer alles te weten hoor" zei ze mysterieus, maar vooral grappend. Hoe kon het dat ze ineens zo casual was tegenover Nathan. Waarschijnlijk kwam het doordat Nathan eigenlijk gewoon hetzelfde voor haar voelde en dat had ze dus absoluut niet verwacht. "Maar eerst even deze zooi opruimen" begon ze droogjes terwijl ze naar de spinnenwebben keek die overal hingen inclusief aan haar zelf.