I've lost my goddamn mind +Riddle

Ze was nog steeds aan het twijfelen of ze die tak af moest gaan om wat licht en warmte te kunnen maken, maar het feit dat Nathan tegenover haar zat in een andere boom, maakte haar gewoon te nerveus om aanstalten te maken. Haar blik schoot dan ook van de grond op toen de jongen reageerde met of ze dat dan nog niet gemerkt had. Zijn grijns op zijn gezicht was ook drastisch veranderd, van al een aardige rare grijns ging het naar een gestoorde grijns. Op het moment voelde ze zich enorm bekeken en zeer ongemakkelijk, ze keek dan ook gelijk weer weg. Ze wist niet meer wat ze moet denken en ze zat dan ook letterlijk met haar handen in haar haar. "Waarom!!" schreeuwde ze ineens uit, ze dacht echt dat ze gek werd. Misschien hoorde nog iemand die harde schreeuw en kwamen ze haar redden of zo, maar dat klonk als een mooi sprookje. Haar blik ging terug naar Nathan "Denk maar niet dat het makkelijk word" snauwde ze naar hem. Daar kende hij haar te kort voor, Riddle had namelijk in het verleden ook gestoorde buien gehad, maar het enige wat ze daar nu voor miste was een wapen. Ze wist namelijk dat meneer een mes had, want hij had haar los gesneden. Echter was zij onbewapend. Haar felblauwe ogen keken hem recht in de ogen, maar dat hield ze echter niet te lang vol. Ze keek al snel weg, zo'n blik kon je überhaupt niet lang aan kijken, ze voelde zich een antilope en hij was de leeuw. Riddle zuchtte even diep, niet wetend wat ze eigenlijk nog moest zeggen. Ze kon tegen hem blijven schreeuwen, maar hij leek toch niet van gedachten te veranderen. Er was een 'wapenstilstand' en daar moest ze voor nu dan maar even in vertrouwen. Ze stond op en liet zichzelf vallen van de tak, pakte de tak vast en kwam uiteindelijk weer veilig op de grond terecht. "Ik ga een vuur maken" zei ze droogjes, als hij ook wat ging doen vond ze het fijn, maar op het moment wilde ze gewoon dat hij op afstand bleef en boeide het haar verder niet wat hij ging doen.

De jongen reageerde nog kort op haar woorden over dat het niet makkelijk ging worden. Hij reageerde op een positieve manier, hij zag de uitdaging duidelijk als iets positiefs dat was duidelijk. Riddle had er verder niet meer op gereageerd, want het was wel duidelijk zo dat ze echt iets moest gaan doen, maar voor nu was ze te moe om er eigenlijk veel over na te denken. Eenmaal uit de boom keek ze even om naar Nathan die ook aanstalten maakte om uit die boom te komen. In het donker in een boom zitten was ook geen top idee, je zag waarschijnlijk geen steek en kon er zo uit flikkeren. De jongen sprong en kwam met beide benen op de grond terecht, maar in die actie had hij ook een pokéball gepakt en kwam er een Charmander uit de pokéball tevoorschijn. Net zoals ze elkaar voor het eerst ontmoette. Riddle zuchtte even en haalde haar Holo Caster tevoorschijn en ze keek even snel of ze bereik had, maar dat had ze hier in dit stomme bos niet. Haar Holo Caster was ook bijna leeg, maar hopelijk had ze nog genoeg batterij om wat licht te schijnen. De Charmander hielp al een hoop, maar ja Riddle had geen pokémon met eigen licht zeg maar. Ze zette de lamp op het ding aan en begon te lopen "Ik ga hout zoeken" zei ze droogjes. Ze hoorde hoe Nathan tegen zijn pokémon zei dat hij daar moest blijven, want dan hadden ze genoeg licht. Riddle hoefde niet ver te lopen, want er lagen bijna overal wel takken, die Charmander kwam wel van pas, want door het koude weer waren de takken best nat en werd het nog een heel gedoe om het alleen aan te krijgen met een takje of zo'n steen. Riddle kwam vervolgens terug met een berg hout. Ze gooide het op de grond en begon het netjes neer te leggen. Echter toen ze op stond begon het weer een beetje te waaien en gelijk stond het kippenvel op haar armen. Brrr... het was koud. "Ik wil m'n jas" mompelde ze geïrriteerd, meer tegen haar zelf.

Nathan had ook hout verzameld en uiteindelijk was het best een grote berg met hout geworden. Wat kon je met samenwerking toch veel bereiken. Riddle ging vervolgens maar gewoon zitten, wel een eindje weg van de stapel, want ze wilde niet zelf in de fik komen te staan, zo koud had ze het nou ook weer niet. Ze keek hoe Nathan zijn pokémon vertelde dat hij ember moest gebruiken. De Charmeleon deed wat haar werd gevraagd en niet veel later stond heel de stapel met hout in lichte laaien. Riddle voelde al meteen de warmte, wat was dat een heerlijk gevoel. Haar blik ging naar Nathan terwijl hij wat woorden sprak. Riddle knikte maar gewoon. Haar felblauwe ogen keken naar het vuur wat brandde. Riddle zuchtte even en trok haar knieën op en sloeg haar armen erom heen. Zo kon ze wel opwarmen, heerlijk. Riddle gaapte nog een keer. Wat een dag! Ze was nou ook echt wel dood moe. Het vuur was echter bijna hypnotiserend, hierdoor vielen haar ogen soms dicht waarna ze ze weer open kreeg met veel moeite. Ze wilde niet de eerste zijn die in slaap viel. Ze had helemaal niks beloofd met hem namelijk, dus het was niet zo dat hij een belofte brak als hij haar aan viel in d'r slaap, of het maakte sowieso niet veel uit, waarschijnlijk brak hij ook beloftes voor dit soort dingen. Weer vielen haar ogen dicht en schoten ze na enkele seconden weer open. Riddle zuchtte en haalde een pokéball tevoorschijn. Met een lichte flits verscheen er een Mightyena. De Mightyena was wat verbaasd bij het zien van haar trainer in het donker, in een bos met een kampvuur. Haar blik zei genoeg en de Mightyena ging liggen en krulde zich op. Riddle dacht er geen seconde over na en ging tegen haar pokémon aan liggen. Haar Mightyena was tenminste lekker zacht en warm. Zo lag ze vroeger toen ze kleiner was al tegen haar pokémon aan. Langzaam sloten haar ogen.

Riddle's ogen waren gesloten, maar haar gedachten waren nog alles behalve rustig wat dat betreft. Het zou nog wel even duren voordat ze echt in slaap zou vallen. Daarnaast was grond koud en oncomfortabel, gelukkig had ze tenminste haar Mightyena nog die tenminste nog wat zachtheid en warmte bood. Haar ogen gingen weer even langzaam over, eigenlijk alleen maar om te checken wat Nathan van plan was. Ze zorgde er wel voor dat hij haar niet wakker zou zien. Ondertussen was de jongen gaan liggen, maar hij leek niet comfortabel te zijn, dus stak hij zijn armen onder zijn hoofd, maar ook dat bleek niet te helpen. De jongen ging dus vervolgens weer overeind zitten en hij leek iets te spotten. Wat kon er nou te spotten vallen in het pikke donker, ja oké het vuur gaf genoeg licht om iets te kunnen zien. Verder wist ze niet wat de jongen verder dacht, want tja gedachten lezen kon ze niet. Riddle draaide zich vervolgens om, waarna ze nu dus met haar rug naar Nathan toe lag. Haar ogen bleven nog even open waarna ze langzaam sloten en Riddle echt in slaap viel. De Mightyena reageerde nog even grommend op de bewegingen van zijn trainer. De Mightyena keek even naar de andere persoon aan de andere kant van het vuur en legde vervolgens zijn kop op zijn poten. Ook zijn ogen sloten en de pokémon viel langzaam in slaap. Vervolgens waren ze beide compleet weg.

Ondertussen hadden Riddle en de Mightyena al een aantal uren echt geslapen, een licht straal tussen de bomen door die in haar gezicht scheen, maakte haar dan ook gedeeltelijk wakker. Ze draaide zichzelf weg van het licht en sliep weer door. Echter door de beweging werd haar Mightyena wakker en begon zich dan ook uit te rekken. Hierdoor schoof Riddle met haar hoofd van de pokémon af waardoor ze met haar hoofd op de koude grond terecht kwam. Geïrriteerd maakte ze wat geluiden en kwam ze omhoog, terwijl ze in haar ogen wreef. Langzaam aan deed ze haar ogen open na een paar keer knipperen en keek ze om zich heen "Waar de Muk ben ik?" mompelde ze tegen zichzelf. Ze was net wakker dus alles moest weer bezinken. Haar Mightyena was ondertussen helemaal opgestaan en schudde zich uit. "Waarom sliepen we hier, ik heb toch een huis" mompelde ze droogjes. Ze wist echter niet wat Nathan heel de nacht gedaan had en wist dan ook niet dat hij ergens hoog in een boom zat. Haar blik ging naar het hout wat gisteravond nog in brand stond, ondertussen was het bijna helemaal gedoofd. Langzaam kwamen dan ook weer de herinneringen terug. "O ja" mompelde ze "Ik ben verdwaald, samen met.... Nathan". En bij het zelf opnoemen van zijn naam werden haar ogen groot. Ja, Nathan, waar was hij?! Wild begon ze om zich heen te kijken, want het was ochtend dus het was waarschijnlijk geen 'wapenstilstand' meer. Ze moest zo snel mogelijk hier uit dit bos zien te komen. Ze keek even naar haar Mightyena die haar terug aan keek met een scheef koppie. "Laten we maar snel een uitweg zoeken" zei ze met een lichte glimlach. Nathan was nergens te zien, dus misschien was hij er al vandoor gegaan, na ja dat hoopte ze. Riddle zette het dan ook aan op een lopen, ze moest hier zo snel mogelijk weg komen. Het gaf haar een oncomfortabel gevoel dat de jongen ineens verdwenen was. Haar Mightyena ging met zijn neus over de grond, op zoek naar een spoor, dat ze daar niet eerder aan gedacht had.

Hij had zeker geluk dat er geen blaadjes meer aan de bomen hingen door het seizoen. Het was winter dus de enige bomen die nog 'blaadjes' hadden waren sparren enzo, maar die hadden meer naalden dan blaadjes en daar klom je niet graag in, die naalden deden namelijk best zeer. Riddle had een goed gehoor, dus ze had hem zeker weten wel gehoord als hij bewoog, maar nu was het dus niet het geval, verder waaide het ook wat het gehoor sowieso minder maakte. Riddle zag de actie die Nathan ging maken dan ook absoluut niet aankomen. Toen ze eenmaal onder een van de honderden takken door liep in het bos zat Nathan klaar om te springen. Opeens hoorde ze iets boven haar en niet kort daarna voelde ze twee handen op haar schouders en wat druk. Vervolgens een harde boe en voor de zoveelste keer schoot haar hart in haar keel. Een of andere piep kwam uit haar keel aangezien ze een beetje versteef, maar wel wilde gillen. Om er dan ook achter te komen wie het was, was niet zo moeilijk trouwens, duwde ze met haar schouders de twee handen van haar af en schoot ze een paar meter naar achter met de haar gezicht naar de veroorzaker. Haar hart klopte ondertussen in haar keel en ze keek met een verschrikt gezicht naar Nathan. "Again" zei ze met een wat beduusde stem "Moest dat nou echt weer?" vroeg ze hem vervolgens. Zijn antwoord zou waarschijnlijk wel weer een ja zijn. Riddle's blik ging naar de Mightyena die ondertussen in een aanvalshouding was gaan staan en lichtelijk gromde. "Het is goed Hiro" zei ze wat met een opgelucht lachje. De Mightyena keek naar Riddle die weer langzaam in een normale houding ging staan.

De jongen moest grinniken om haar actie. Dat was ook de eerste keer dat hij überhaupt om zoiets grinnikte volgens haar. Ze had hem gevraagd of dat echt weer moest, want tja dit was niet de eerste keer dat hij die pogingen deed om haar te laten schrikken. Hij vertelde haar, met een grijns op zijn gezicht, het inderdaad weer moest. Met de nadruk dus op weer. Ze sloeg haar armen over elkaar en trok een iet wat nors gezicht en keek even de andere kant op. De sfeer was ineens heel anders, maar ze wist niet waardoor het komt. Deed hij nou gewoon of zijn neus bloedde, of na ja het zal wel. Haar blik ging terug naar de jongen toen hij zei dat het gewoon grappig was dat ze elke keer schrok. Een lichte blos verscheen of haar gezicht en ze keek hem op dezelfde norse manier aan. "Ja vind je het gek?" begon ze "Je komt ook uit het niets elke keer" zei ze er wat achteraan, niet tevreden met het feit. Hij vond het dus grappig, oke. Haar felblauwe ogen gingen even naar haar Mightyena, misschien moest hij weer terug in zijn bal, of toch niet, misschien kon hij de weg terug vinden. Haar blik zocht die van Nathan "Wat deed je eigenlijk in die boom?" vroeg ze, eigenlijk best wel nieuwsgierig. Het feit dat hij nog best wel dichtbij stond merkte ze niet eens op.

Ze had hem gevraagd wat hij in die boom deed, maar hij haalde kort zijn schouders op. Hmm... ze vond het maar een beetje vreemd. Vervolgens zei hij dat hij aan het kijken was of dat hij misschien een uitweg kon vinden. Riddle's interesse werd nu wel gewekt, maar ze kreeg al snel een teleurgesteld gevoel toen de jongen zei dat hij helaas niks had kunnen zien. Waren ze dan zo uit de richting gegaan? Niet wetende dat Nathan haar aan het voor liegen was. Met een zucht keek ze naar haar Mightyena en een glimlach verscheen op haar gezicht. "Nou vriend, je mag je best doen" zei ze terwijl ze naar de Mightyena toe liep en haar hand over zijn kop liet glijden "Hopelijk kan jij een spoor vinden". Hiro, de Mightyena maakte een tevreden grom en draaide zich om en begon te lopen. Bij zijn loopje ging zijn staart langzaam heen en weer. "Hopelijk vinden we de uitgang" zei ze droogjes terwijl ze haar Mightyena volgde. Ze keek heel even om naar Nathan om te kijken wat hij van plan was. Ging hij mee? Of bleef hij daar maar gewoon staan? Het deed haar denken aan de eerste keer dat ze elkaar ontmoet hadden. Toen was hij ook al een keer tegen haar uitgeglipt, maar niet zo erg als de dag waarop hij erachter kwam dat ze een Team Rocket member was. Uiteindelijk waren ze bij vandaag uitgekomen, toen ze heel de speurtocht met hem opgescheept zat. Ze vond het echter frappant dat hij de hele tijd, sinds er geen oogje meer op hen werd gehouden, nog niks geprobeerd had. Met die gedachte keek ze weer voor haar. Hiro bleef even stil staan en zijn staart begon harder te kwispelen. Hij had een spoor! Riddle grinnikte "Brave jongen Hiro!" riep ze blij waarna ze weer verder liepen en Hiro het spoor volgend.