I've lost my goddamn mind +Riddle

Met een rare, bijna gestoorde lach keek de groenharige de bungelende Riddle aan, terwijl ze met een stemmetje van schrik aan hem vroeg of hij niet haar had kunnen waarschuwen. ”Natuurlijk niet.” klonk er met een licht spottende toon in zijn stem, hij vond het best wel een grappig zicht. Al kort daarna wist Riddle de kandelaar te pakken en ging uiteindelijk weer naar beneden en gaf de groenharige een veelbetekenende blik, al trok deze daar vrij weinig aan. Eindelijk ging Riddle de tekst voorlezen die op het briefje stond en zodra ze was uitgepraat klonk er een lichte zucht van de jongen, erg origineel waren ze ook weer niet zeg maar het kon wel eens interessant worden. Een Pokéball zoeken en de rest zou wel duidelijk vonden zodra ze het ding gevonden hadden, het leek de jongen niet dat het ding er in de buurt lag, al was dit maar gewoon een ruime gok, rood en groen mixten totaal niet samen dus feitelijk zou de Pokéball wel zichtbaar moeten zijn. Tenzij het ding natuurlijk weer eens was gecamoufleerd. Hij begon zich af te vragen waarom Nathan zich ook alweer had opgegeven, waarschijnlijk was het gewoon omdat hij zich aan het vervelen was.

Toen er van de blondine klonk dat ze het voorwerp had gevonden keek de jongen om alleen maar een gilletje te horen, what the hell? Toen pas had hij de gehele situatie doorhad deed Nathan zijn best om niet in lachen uit te barsten want eerlijk is eerlijk, het zal er erg grappig uit. Riddle hing ondersteboven, het voorwerp naar waar de twee aan het zoeken waren hing vlak boven haar. De verleiding om weg te gaan, niet helemaal natuurlijk, gewoon om haar reactie uiteindelijk te kunnen zien hoe ze ging reageren als ze daar bungelend in de steek werd gelaten. Het zou wel moeten zijn weer dat hij erg in de problemen later kon gaan raken maar het zou het waarschijnlijk wel waard zijn. Met een enorme grijns die weinig tot niks goed kon betekenen liep de jongen richting haar ”Succes hé?” sprak hij daarna, om gewoon weg te lopen. Zodra de groenharige op redelijke afstand was bleef hij daar gewoon staan.

Zodra hij op goede afstand was het best wel grappig om Riddle te horen kwaad te zijn en haar nog wat anders horen mompelen, al kon de groenharige het niet helemaal horen wat er nou gezegd werd, was vast niet al te belangrijk. Er werd nog geschreeuwd dat hij werd bedankt en de jongen moest zijn best doen om niet ‘alsjeblieft’ terug te gaan schreeuwen, ondertussen ging hij verder lopen, zodat hij nu niet recht in haar gezichtsveld zou staan zodra de jongen weer dichterbij zou komen. Uiteindelijk, zodra hij op een prima punt stond liep Nathan weer stilletjes naar Riddle toe, bij elke stap lette de jongen op dat hij niet op een takje of its stond dat geluid kon maken. Nog een paar stappen en dan was de jongen dichtbij genoeg om haar te laten schrikken een waarschijnlijke hartaanval te geven. Hij was vanachter haar gekomen, hurkte op zijn knieën zodat hun hoofden op ongeveer gelijke hoogte waren en sprak daarna, met een droge stem ”Boe.” vlakbij haar oren en meteen daarna ging hij een meter of twee naar achter.

De seconde nadat hij haar had ‘laten schrikken’ klonk er een schel, oorverdovend gegil. Lekker dan. Was hij ook weer doof voor de komende dagen. "Are you kidding me?!" hij liet om, zodat de groenharige voor haar stond ”Natuurlijk niet.” dit was al de tweede keer die dag, waarschijnlijk ook nog hetzelfde uur dat Nathan die zin had gezegd. Kort daarna begon ze te smeken of de jongen haar wou losmaken, hmm, ze had nooit gezegd precies hoe hij haar moest gaan losmaken. Hij zou het wel doen want tja, het was wel onderhand duidelijk geworden voor de groenharige dat zij niet het standaard Team Rocket lid was dat iemand tegen kon komen. Het zelfde mes waarbij de jongen Riddle eerder mee had bedreigt schoot in een seconde door een simpele handbeweging uit zijn mouw en liep richting haar toe. Wel natuurlijk ging hij even in een andere hoek staan en begon het touw kapot te snijden, waardoor het uiteindelijk los ging.

Haar ogen werden groot toen hij het mes tevoorschijn haalde en een kleine zucht ontsnapte zijn mond, hij mocht wel gek zijn maar de groenharige was er honderd procent zeker van dat er iemand een oogje op hen hield en dus zo naar neersteken off iets dergelijks geen goed plan zijn. Het touw knapte los en Riddle viel met een klap op de grond, eerst door haar hoofd, dat was waarschijnlijk erg pijnlijk. Een grijns verscheen op zijn gezicht, als die van een gek persoon en nee, dat was niet op de goede manier bedoeld. De Pokéball werd van zijn huidige plek gehaald door de vrouw, dat hadden ze ook weer in handen. Ondertussen was hij wat dichterbij gekomen, nog steeds met die gestoorde grijns op zijn smoel ”En? Wat nu?”

hij werd sadist genoemd en tja, het was niet echt bepaald iets wat hij kon gaan ontkennen. Dus ach, waarom maar niet met haar instemmen? ”Ja, ja dat klopt.” het zou waarschijnlijk best wel grappig worden om haar gezicht te zien, gezien de jongen niet echt met veel dingen was ingestemd en natuurlijk dat hij ook zelf toegaf dat hij een sadist was ”Nog bedankt voor het compliment.” zijn logica? Het was niet echt dat de jongen die had. Hmm, deze keer moest hij gaan lezen hé? okay dan. De Pokéball die hem werd ’gegeven’ pakte de groenharige gewoon rustig aan en ging hardop praten ”Wauw, jullie zijn hier wel heel erg goed in zeg.” een klein zuchtje kwam van de jongen, serieus. hier is het volgende raadsel” een kleine pauze werd genomen zodat de jongen het even kon vertalen, gezien het weer in het Engels was ”Wie er gebruik van maakt, heeft er geen behoefte aan. Wie het koopt, heeft geen gebruik voor het. Wie het gebruikt kan het niet zien of voelen. wat is dit?” wat. Dat waren gewoon zijn eerste gedachten. Dit sloeg helemaal nergens op. Het eerste raadsel had in welk geval nog een beetje logica erachter maar dit sloeg simpelweg helemaal nergens op.

Het was gewoon simpelweg geniaal om Riddle met haar mond vol tanden te staan, het was het zeker weten waard geweest. Wanneer de jongen het raadsel had uitgesproken leek ze net zo in de war te zijn als en meteen ging ze het een en ander ratelen. Omdat het zo natuurlijk niet echt bepaald zou gaan helpen met denken legde de jongen zijn vinger tegen haar mond aan ”Als jij stil blijft, kunnen andere mensen ook nog gaan nadenken.” Hmmm, niets voelen en niets zien, dat leek er wel op alsof het iets met slapen, of iets in die buurt. De andere zinnen sloegen helemaal nergens op, waarom zou je iets kopen als je er geen nut mee heb. ”Het laatste gedeelte kan met de dood te maken hebben.” sprak Nathan zijn eerste vermoedens uit ”Want je voelt of ziet bijna alles maar het lijkt mij bijvoorbeeld niet dat dode mensen iets voelen.”