I've lost my goddamn mind +Riddle

Nathan herhaalde het raadsel eigenlijk weer. Wat was er nou wat doden gebruikte, maar levenden niet gebruikte, maar wel maakte en kochten. Het had duidelijk met de dood te maken ja, maar wat was het precies. Het was natuurlijk ook belangrijk om te weten wat het precies was, want dan konden ze eindelijk is gaan zoeken. Nathan had er ook moeite mee, dat was duidelijk, om erachter te komen wat het zou kunnen zijn. Riddle's hoofd deed nog pijn van de val toen Nathan zo charmant mogelijk haar touw door midden sneed. Hierdoor kon ze ook niet echt helder denken wat dat betreft. Nathan was ondertussen ook aan het brainstormen en hij kwam vervolgens eindelijk met wat woorden. Hij zei dat het enige waar hij aan kon denken was een doodskist. Riddle bleef hem even aan kijken. What the Muk? Was dat serieus? Riddle begon te lachen. Dat zou wat zijn. Een doodskist? In een speurtocht? Ze kon het bijna niet geloven, maar ze stopte ineens met lachen toen ze nog een keer het raadsel in haar gedachten afspeelde. Haar gezicht vertrok "Ik denk dat je gelijk hebt..." mompelde ze wat verbijsterd, wel hoorbaar. Riddle hield haar handen in de lucht en trok haar elastiekje in haar haar nog wat strakker aan, waarna ze haar hand door haar staart liet glijden. "Nou laten we dat 'ding' dan maar gaan zoeken" zei ze droogjes. Waarom moesten ze nou weer een doodskist gaan zoeken, was dit een teken ofzo?

Nathan vroeg echter of ze het grappig vond dat het voorwerp een coffin was. Echter had ze niet gelachen omdat ze het grappig vond wat het voorwerp was, ze had gelachen, omdat ze het eigenlijk niet geloofde dat een speurtocht zo zou lopen. Het leek meer op een grote grap van iemand en dat dit alles was opgezet, speciaal voor hen. Riddle keek de jongen aan die met een kille stem had gereageerd "Nee, het is niet grappig... ik moest lachen om het feit dat zoiets precies bij ons gebeurd". Ze wilde niet gezien worden als iemand die omdat soort dingen zou lachen. Ze snoof een keer waarna haar felblauwe ogen weg keken. Ze snapte niet waarom ze nog niet was gestopt met dit alles, want dit begon een beetje door te draaien, vond zij dan. Haar blik ging weer naar Nathan toen hij zijn woorden sprak, een manier waarop ze een beter zicht konden krijgen. Riddle keek even naar de lucht die langzaam aan aan het verkleuren was. Was het alweer zo laat? Ze had het gevoel dat iedereen allang klaar was met die speurtocht en Riddle en Nathan nog steeds bezig waren. "Ik weet het ook niet" begon ze zachtjes "Maar misschien moeten we maar gewoon gaan lopen? Het word al laat en zo'n voorwerp kan je niet echt missen" doelend op de doodskist, zo'n ding was onmogelijk goed te verstoppen, waarschijnlijk was het moeilijkste gedeelte dan ook het bedenken en raden van het voorwerp.

De jongen reageerde verder niet meer op haar woorden. Waarom geen idee, maar het boeide haar ook weinig op het moment. Die speurtocht begon haar neus uit te komen en het begon gewoon al donker te worden, ze had ook niet het gevoel meer dat er nog mensen rond liepen om hen in de gaten te houden. Lekker geregeld dit, die management van die speurtocht is echt achterlijk. Haar blik ging naar Nathan die begon te praten. Hij zei dat het wel moeilijker ging worden om iets te zien als het helemaal donker werd. Met die gedachte in haar achterhoofd, liep er even een rilling over haar rug. Na ja het werd sowieso ook al kouder en ze was niet echt gekleed om nog lang buiten te blijven. Vervolgens stelde de groenharige jongen een soort van vraag. Ze bleef hem even aan kijken "Zou me niks verbazen" mompelde ze. "Maar het zou wel lullig zijn" zei ze wat geïrriteerd. Ze begon vervolgens om haar heen te kijken en pakte daarna haar Holo Caster om te kijken hoe laat het was. Ze zuchtte "Misschien moeten wij maar gewoon terug lopen..." zei ze nu serieus "Weet jij nog waar we vandaan kwamen" zei ze met een schuine glimlach op haar gezicht. Ja, richtingsgevoel had ze niet en tja ze had ook totaal niet opgelet, want het was natuurlijk de bedoeling dat ze de laatste voorwerp zouden krijgen en dan weer terug zouden komen, niet dus.

De jongen trok een wenkbrauw op en zei voor de rest helemaal niks. Dit was een grapje zeker, toch? Hij wist toch wel waar ze vandaan gekomen waren of echt niet? Nam hij haar weer in de maling of zo? Na ja zelf wist ze ook niet waar ze vandaan gekomen waren. Dus eigenlijk had ze niet te klagen, met een teleurgesteld gezicht, keek ze even om haar heen. Ze moest toch weer kunnen bedenken waar ze vandaan was gekomen, het werd echter ook al donkerder, dus het zicht werd ook slechter, echt super fijn dit! Haar blik schoot terug naar Nathan toen hij ineens zei dat ze in de steek waren gelaten en dat ze alleen nog maar met z'n tweeën waren. Haar gezicht vertrok even. Nee, dat mocht niet, dat kon niet waar zijn. Een glimlach verscheen op haar gezicht en super ontkennend begon ze maar gewoon te ratelen "Nee, haha, grappig hoor, leuk grapje" begon ze "Nee, dat kan niet, er zullen vast nog mensen zijn, toch?" begon ze verder, maar het was dodelijk stil op een gegeven moment, alleen wat geluiden van pokémon waren soms nog te horen. "Niet nu..." murmelde ze wat in paniek. Lichtelijk begon het ook te waaien en Riddle sloeg dan ook haar armen om zichzelf heen "Word het ook nog koud... ik had m'n jas mee moeten nemen" zei ze met veel regret. Ze had sowieso veel regrets, dat ze überhaupt vanochtend haar bed uit was gekomen was een grote fout. Haar blik ging naar Nathan, nu ging ze pas beseffen dat ze met z'n tweeën waren, met z'n tweeën, alleen in dit bos, waar het steeds donkerder werd. En het beste van alles was dat ze verdwaald waren. Riddle grinnikte even zenuwachtig en keek maar weer snel de andere kant op. Wat moest ze nu doen?

De ontkenningen hielpen niet de waarheid te veranderen helaas. Dat was wel duidelijk. Echter werd ze een beetje gek in haar gedachten. Zeker toen haar blik naar Nathan ging en erop zijn gezicht een enorme grijns was verschenen. Zo'n grijns die een moordenaar op z'n gezicht had in films voordat ze hun daad pleegde. Weer schoot er een rilling over haar rug. De jongen begon te spreken. Hij vertelde haar dat hij zich heel erg moest in houden en dat ze waarschijnlijk niet wilde dat het net zo zou aflopen als vorige keer. Haar ogen werden groot en er was duidelijk paniek in haar gezichtsuitdrukking te vinden. Hij maakte een grapje zeker, na ja hij was niet veranderd, maar een persoon veranderd ook niet na een dagje speurtocht of course. Ze zette een paar stappen naar achteren, ze vertrouwde hem nu voor geen goud meer. "Stay away" mompelde ze zenuwachtig. De jongen had zich in een seconde omgedraaid en Riddle was niet van plan om nog langer in zijn buurt te blijven staan op deze manier. Ze zette nog een paar stappen naar achteren en draaide haar hoofd. In een opslag had ze meteen al een boom gevonden. Bomen voelde veilig sowieso. Ze draaide zich om en in een seconde had ze zichzelf in de boom gekregen. Ze zat op een van de takken en omhelsde de stronk zowat. "Stay away from me" schreeuwde ze nu lichtjes, echt bang, naar hem. Haar blik stond dan ook op standje angst.

De woorden leken niet te helpen, maar dat had ze ook wel kunnen verwachten wat dat betreft. Woorden deden niet veel tegen een persoon, daar had ze toch echt andere middelen voor nodig, waarom was ze zo dom geweest om niet iets mee te nemen om haar zelf te weren. Na ja toen ze zich inschreef voor die stomme speurtocht had ze niet verwacht dat Nathan mee zou doen en al helemaal niet dat ze gekoppeld aan hem zou worden. Riddle had er geen seconde langer over nagedacht om in die boom te vluchten. Het was gewoon haar sterke punt gebruiken, snel zijn en soepel en lenig. Eenmaal in die boom, waarschuwde ze hem weer om uit haar buurt te blijven. De jongen vertelde haar echter of dat ze dacht dat die bomen haar voor altijd zouden helpen. Ze keek hem nors aan "Voor nu wel" mompelde ze wat koppig. Haar blik volgde hoe de jongen dichterbij kwam en zijn hand langs de boom liet glijden. Met een blik vol ongemak keek ze toe hoe de jongen rond de boom liep en aan z'n ogen kon ze gewoon zien dat hij een plek had gevonden om in te klimmen. Haar gezicht vertrok toen ze gelijk had en de jongen ineens zo snel mogelijk in die boom begon te klimmen. "Zo makkelijk gaat het je niet lukken" mompelde ze terwijl haar felblauwe ogen langs de takken en verschillende bomen gingen. In een split second was ze opgestaan en had ze zich gefocust op een tak, van een andere boom, maar dichtbij genoeg om te springen. Riddle waagde de sprong en kon net op tijd de tak beet pakken om zich zelf er vervolgens soepeltjes op te slingeren. "Zeker niet in voor een wapenstilstand?" vroeg ze vervolgens, nog wel met een iet wat trillende stem. Het werd al echt donker nu en van boom naar boom springen met slecht zicht was geen super goed idee en aangezien hij ook op een gegeven moment niks meer kon zien, kon hij beter wachten tot morgen ofzo? Oké, dat klonk zo dom, maar Riddle begon moe te worden. "Of ik geef gewoon op, dat kan ook..." mompelde ze een beetje doelloos terwijl ze op de tak van de andere boom zat, rond te kijken.

Met haar benen over elkaar zat ze dus alweer in een andere boom, op een andere tak. Tegenover de boom waar ze nu zat was de boom waar Nathan was. De jongen liep naar bijna het meeste gevaarlijke punt van de tak en ging daar gewoon zitten, nadat ze een poging had gedaan voor een wapenstilstand. Al klonk dat best wel achterlijk en was het meer een eenzijdige wapenstilstand, dan een normale. Met die gedachten in haar hoofd, had ze eigenlijk verwacht dat hij ging zeggen dat ze gestoord was of zo, of dat ze pech had. Maar dit keer was het niet het geval en vond hij het prima? Nou dat was nieuw. Riddle was dan ook super verbaasd erover wat dat betreft, maar ze maakte nog geen aanstalten om die boom uit te komen. Misschien loog hij wel ofzo. Ze had echter nog gemompeld dat ze misschien moest opgeven, maar haar gedachten waren al snel veranderd na de woorden van Nathan. Hij sprak dat het een spel was, zij moest de muis voorstellen, hij de kat en tja wie verloor, die ging dood. Daar kwam de hele zin op neer. Hij zag het dus als een spel? Een f*cking spel?! Haar gezicht vertrok "Dus... het is allemaal een spel voor jou?!" zei ze nu op een wat geïrriteerde toon. "Ik ben gewoon een speeltje?!" floepte ze er vervolgens nog achteraan uit. Wat voor een zieke zooi is dit? Hier had ze niet om gevraagd of zo. "Was ik die dag maar nooit het bos in gegaan" zei ze teleurgesteld terwijl ze naar de lucht keek, die beetje bij beetje zwart begon te worden. Ze ging vervolgens tegen de stam van de boom aan hangen en gaapte een keer met haar hand voor haar mond. Het begon ook weer steeds kouder te worden, maar door alle adrenaline had ze het best wel warm gekregen. Ze wist echter niet zo goed hoe ze deze nacht ging overleven. "Na ja, wapenstilstand dan maar" mompelde ze weer, waarna ze even naar de grond keek. Twijfelend of ze uit de boom zou gaan of niet. Als ze eruit ging kon ze nog een kampvuurtje maken voordat het zo pikke donker werd dat ze geen hand voor ogen meer kon zien, of alles was een leugen en kreeg nog steeds Nathan op haar dak.