Meneer Dupuit bevond zich op Route 128. Dit was gelegen in de buurt van Sootopolis City. Jean-Pierre had speciaal zijn Piplup diving suite moeten aantrekken om hier te komen. Ofja, om te komen waar hij naartoe wilde gaan, want Jean-Pierre was van plan om de befaamde Seafloor Cavern in te gaan. Wat was er befaamd aan. De legende vertelde dat de Seafloor Cavern een soort doolhof is onder water. En dat er een legendarische Pokémon leeft. Een mooie gok zou dan ook meteen Kyogre zijn. Maar je wist het maar nooit. Het kon gewoon enkel dat zijn, een legende. En verder niets. Maar hey, misschien kwam hij nog coole dingen tegen. Dat is hoe een trainer als hij ervaring krijgt, coole dingen doen, ontdekken en of tegenkomen. Hij keek Rondo aan en knikte. Ze gingen hun eerste duik maken. Het was de bedoeling dat hij eerst een x aantal meters omlaag zou duiken en dan zou wachten voor een tijdje om vervolgens dieper de zee in te gaan. Het had met druk te maken, anders kon je er een nare ziekte aan overhouden. De duikersziekte. Rondo had het niet nodig, maar hij deed wel netjes mee. Op deze.. diepte van de zee was het water nog helemaal helder. Jean-Pierre kon werkelijk alle soorten Pokémon boven hem door zien zwemmen. Hij had zijn keuze gemaakt. Hiervoor was hij trainer. Zodat hij dit soort dingen kon zien. Muzikant zijn was erg leuk, maar dit was beter. In de muziek kon hij zich voorstellen dat hij op de meest fantastische plekken was, maar ze daadwerkelijk meemaken was een heel ander iets. Het gaf hem een gevoel van nederigheid. Hij was tegelijkertijd een groot en impactvol mens op deze wereld. En tegelijkertijd een klein en onbelangrijk wezen in deze grote wereld. Daarnaast vond hij zwemmen heerlijk, dus het gevoel dat hij erbij kreeg was erg fijn. Hij kon zich enkel voorstellen hoe het zou zijn om een waterpokemon te zijn. Hij begon ook na te denken over de andere dimensies die pokemon hadden veroverd. De lucht. De bergen. Allemaal plekken waar mensen liever niet leefden. Het was ineens allemaal zo logisch.. hoe alles werkte. En dat stelde hem gerust. Hij wist dat, wat hij ook zou doen of meemaken, het zou allemaal wel kloppen. Hij keek weer naar Rondo en ze knikte. Het werd tijd om wat dieper naar beneden te gaan. Dat betekende ook dat de Pokémon wat groter werden. Die waren aan het jagen op de wat kleinere Pokémon. Het was wel wat donkerder. Hij kon niet heel ver vooruit kijken. Het was beangstigend. Hij bleef maar om zich heen kijken. Steeds denkende dat hij Rondo kwijt was. Soms zelfs Rondo per ongeluk aan zien voor een zeemonster, alvorens hij door kreeg dat het zijn maatje was. Op een gegeven moment nam Rondo maar de hand van Jean-Pierre vast. Het gaf hem een gelukkig gevoel. Ook motivatie. Hier ging het allemaal om. De simpele dingen. Goed eten en goed gezelschap. Er gierde meerdere emoties door zijn lichaam. Hij was nu zo veel dichter bij een wildere natuur dan hij voorheen altijd was geweest. Hij voelde zich zelf bijna als een primitieve Pokémon. Hij wilde met zijn klauwen uithalen! Grommen! Voorovergebogen over de grond rennen. Maar dat ging hier uiteraard niet. En daarnaast had hij door dat hij zichzelf aan het opfokken was. Hij glimlachte, want hij vond zichzelf bijzonder grappig. En keek weer naar Rondo of ze verder naar beneden konden. Het werd nu wel erg donker, dus hij nam een onderwaterlamp erbij en begon die te schijnen. Verschillende Pokémon zag je wegzwemmen uit het licht. Die konden daar natuurlijk niet zo goed tegen. Maar goed, ze zwommen dus dieper naar beneden. Totdat ze uiteindelijk bij de bodem aan kwamen. Nu werd het wel erg eng. Maar ook kalmerend. Het was een aparte combinatie van gevoelens. En daarom ook een aparte sensatie. Gewoon door blijven ademen hoor. Gewoon je hart rustig laten kloppen. Gewoon je bloed rustig laten stromen. Er was niks om je druk over te maken. Als je maar de belangrijkste dingen bleef doen. De basis dingen. De dingen die iedereen nodig had om gewoon door te kunnen gaan met leven. Ze hielden elkaars handen nog steeds vast. Ze wisten dat het idee was om naar boven te gaan mochten ze elkaar kwijt raken, maar het was toch niet helemaal de ideale situatie. Gewoon in het licht blijven kijken. Hij kon zich amper voorstellen dat er ooit een tijd was geweest dat alle levensvormen zich in dit deel van de oceaan bevonden. Dat ze hier leefden. Misschien ook eigenlijk toch niet zo gek. Ze hadden toen namelijk nog geen ogen. Dat hielp waarschijnlijk in een enge plek als deze. En toen was het waarschijnlijk ook iets warmer onder water. Hij wist het niet zeker. Maar het werd tijd om de ingang van de Seafloor Cavern op te zoeken. Beide heren liepen over de bodem van de oceaan op de grond alsof ze op de maan liepen. Maar dan omdat er juist extra veel druk was. En dat kon je tegenhouden om je fatsoenlijk te kunnen bewegen. Wat voor grote sterke wezens moesten hier wel niet op de bodem leven.. wilden ze dat aankunnen zeg. Jeetje. Het voelde ook weer een beetje alsof ze een kunstzinnige dans aan het doen waren. Maar dan.. was hun publiek.. whatever er op de bodem van de oceaan zat?? Okay laat maar. We zullen maar zeggen dat ze er lol aan hadden en dat dat het belangrijkste was op dit moment. Ofja, op dit moment gebeurde er nog iets leuks. Want ze waren dus schijnbaar toch best de goede kant op gelopen. Het licht van de onder water lamp scheen ineens op de ingang van een ondergrondse grot.. op de bodem van de oceaan. Dat kon eigenlijk niks anders zijn dan de Seafloor Cavern. Jean-Pierre draaide zijn hoofd naar Rondo en maakte dat gebaar met zijn handen dat duikers altijd naar elkaar maken om te communiceren dat alles goed ging. Of betekende dat juist dat alles slecht ging? Hij wist het niet zeker. Maar als het verkeerd was.. dan was het dus nu toch al te laat. Geen probleem. De kans dat er nu iemand hier op deze plek was die hem kon beoordelen was toch al niet zo groot.
[Closed]
