Floating Human [Open]

Twee Pokéball's had ze in haar handen vast, gevuld met duidelijk twee Pokémon. Geen idee had ze over welke het waren, of ze wel écht van haar waren, hun persoonlijkheden. Niets, ende accu van haar laptop was te leeg dus ze kon het ook niet via de Pokéball's systeem nagaan. Dan hield het op, en ze zomaar openen...? Nee, dan was de verrassing voorbij en erger nog, de twee zouden aan haar hechten. Het moment dat ze haar gezicht zagen was het voorbij, of zelfs maar een glimps van haar. Haar anonieme leven was voorbij voor hen en ze was terug bij af, en zou ze moeten verstoten. Wacht, waarom deed ze dat niet gewoon? Alle problemen waren opgelost; ze kregen haar nooit te zien, ze vormden geen band met haar en vice versa en bovendien was ze van hen afgeraakt. Met geluk kon ze er misschien geld voor vragen ook en lichtelijk bijverdienen eraan om minstens voor eten te betalen om van gratis wifi te profiteren én misschien iets over te houden aan een dak boven haar hoofd. Het was een geweldig idee en het verbaasde haar oprecht dat ze niet eerder op dit idee was gekomen. Nou was het enkel nog een prijs verzinnen of onderhandelen met een wildvreemde en klaar was ze met deze rotzooi.

Haar blik gleed van de Pokéball's naar de omgeving, een kring van enkele houten banken bezaaid met graffiti en stickers met vlakbij de ingang van één of andere grot. Er zaten een paar schimmen op de naburige banken en er liepen een paar rond perfecte kandidaten om mee te onderhandelen of in ieder geval de Pokémon bij kwijt te kunnen. Het moment dat ze op had willen staan, hoorde ze ineens de naklank van een zin, heel zachtjes... '…-let op!' Het kwam van recht tegenover haar en nog voor ze opkeek weerklonk dezelfde stem, ditmaal luider met een andere boodschap, 'Hé! Luister je wel! Ugh, wat een dove! Ik dacht dat we een deal hadden, tsjonge... Dove zwerver!' Geërgerd liep de schim, voordat ze oogcontact kon maken en verward keek ze hem dan ook na, het leek althans op een man. Over welke deal had de schim het nou over? Helaas voor Reese had ze exact dezelfde gedachtegang 10 minuten eerder en toen had ze een deal gesloten met de schreeuwende schim. Toen ze de Pokéball's had willen overhandigen vloog echter haar aandacht weg terug naar de voorwerpen en was de gedachtegang compleet herstart. En zodoende begon daarmee de hele cyclus opnieuw.

Met de twee voorwerpen in haar handen kwam ze overeinden keek de schim menigte in. ”Wil ieman twei Pokémon?” vroeg ze, en een paar schimmen giechelde, zeker toen ze de twee Pokéball's rondom haar middel hield maar er was één schim die interesse toonde. Een ander figuur dan de vorige schim en nieuwsgierig naar haar toeliep en een blik wierp op de twee Pokéball's. 'Hmm, wat wilt u ervoor?' vroeg hij, zijn zwarte, lange dunne snor strelend tussen zijn vingertoppen. Zo ver had ze nog niet nagedacht en bedenkend keek ze richting de lucht die bezaaid zat met wolken, hele mooie wolken... die leek op een Buneary. Grappig. '.. Hallo?' Een tik op haar schouder bracht haar weer in het hier en nu, 'Wat wilt u ervoor?' Oja, ehm, ze dacht aan geld, maar ze was open voor andere voorwerpen waar ze meer mee kon. ”Woat hieft u te bieden?” Een grimas verscheen op het gezicht van de schim die naar zijn jaszak reikte en een doodgewone steen tevoorschijn haalde met een lichtgele kleur, waarbij zelfs zíj skeptisch over was, “Dhr doe ik het nie vohr, ik heb het nie op stienen,” De man keek haar verbaasd aan, en wees nadrukkelijk naar de steen, haar woorden wegwuivend. 'Dit is géén normale steen, dit is een Float Stone; het zorgt ervoor dat de drager lichter wordt,' Huh. Dat klonk eigenlijk... ”DEAL!”

Zonder verder na te denken overhandigde ze de Pokéball's, nam de steen aan en zwaaide vaarwel richting de man. Dit was geweldig! Een steen waarmee haar gewicht afnam, betekende dit dat de zwaartekracht minder zou werken? Ze zou het proberen! Met de steen tussen haar vingertoppen maakte ze een stap, maar er gebeurde niets, toen een tweede... groooote stap. Bijna haar evenwicht verliezend had ze bijna een afstand van twee normale stappen gemaakt. Het was haast alsof... alsof... ze een astronaut was of een topatleet, één van beide; dit was beter dan de Pokéball's waarmee ze géén gewicht mee verloor! Met volle teugen van plezier maakte ze flinke 'stappen' en kwam daarmee in de grot terecht. En.. het werd kleiner én kleiner. Huh. Misschien moest ze terugkeer. Met een zwaai van haar been probeerde ze een draai te maken maar daarmee maakte ze een draai en ging zo de grot dieper in. Dit ging niet naar wens, nee. De muur van de grot kwam dichterbij en ze stak haar been uit, maar kaatste zich daarmee richting het plafond. Misschien was deze Floating Stone niet de beste deal geweest maar hea, ze voelde zich nou echt als een astronaut. Alsof de grot niet op planeet Aarde was maar op de maan met toevallig zuurstof. Met het idee in haar hoofd en haar gedachten weer haar overnemend kwam ze met een klap tegen het plafond van de grot aan. De stekels die vanuit het plafond naar beneden staken, braken direct af en scheurden haar broek en vest open.

Oh. Nou naderde ze de grond weer en met haar benen uitgestoken hoopte ze daarmee dat het gestuiter voorbij was. Eenmaal ruw geland met een zachte 'oef' uit haar mond geglipt, maakte ze weer een stap, en een volgende... relatief kleine stappen, totdat ze haar voeting verloor over een kiezeltje dat haar ontgaan was. Een val was onvermijdelijk maar ze had op tijd haar benen de grond in geboord  om de val lichtelijk te stoppen. Helaas bleef het niet daarbij want het zorgde ervoor dat ze haar evenwicht verloor, naar voren leunde en zich had afgezet. Daarmee kwam ze weer tegen de wand en het plafond terecht, gezien ze nu eigenlijk een stuiterbal was, maar deze keer landde ze niet meer. Haar benen zaten vast in het plafond en ze had de Float Stone als een reddingsboei in haar armen vastgeklemd.

Minuten vlogen voorbij tot ze alles wat zonet had gespeeld, fatsoenlijk verwerkt had... maar daarmee was het buiten de grot ook gaan miezeren... ”Ehm.. Help”? vroeg ze na een lange 3 minuten.