I will never build a snowman.

Er was niets, geen zorgen. Aiden besloot het maar te laten - ze zou niet dood gaan van een beetje angst. Het was gezonde angst, niet de angst omdat ze dood zou gaan. Het was een soort angst waarvan je begon te gillen en vlindertjes in je buik kreeg. Wazoula zou het doodeng vinden. Alsof je spontaan verliefd werd op de attractie. Als het nou een knap hoofdje had.. Maar goed. Hij wandelde dus naar de ingang van de attractie en wachtte tot zij ingestapt was, zodat hij het buitenste plaatsje kon bezetten. Op deze manier zou zij tegen hem aangedrukt worden en niet andersom - want dat zou ook weer zo ongemakkelijk zijn. Zijn ene arm sloeg hij over de leuning, waardoor deze achter haar rug door ding, en met de ander leunde hij op de zijkant van het karretje. “Vind je ‘t al eng?” vroeg hij, terwijl de beugels sloten.

De beugel sloeg over hun benen heen en Aiden controleerde even of het ding strak zat, al werd dit ook door de mannetjes gedaan die er werkten. Hierna duurde het niet lang voor het zoemende geluid klonk wat betekende dat de attractie in beweging zou gaan komen. Eerst bewogen alleen de armen, maar al snel genoeg gingen de drie karren ook rond draaien. Het duurde dan ook niet lang voor ze van de grond af kwamen en schuin gingen staan, waardoor je half op je zij zat en tegen degene aan de buitenste rand werd geduwd door de snelheid van de attractie. Aiden vond het niet eng, dus die zat op zijn dooie gemak aan de buitenkant, terwijl hij met een opgetrokken wenkbrauw de reactie van Lilium probeerde te peilen terwijl het ding sneller en sneller ging.

Het ding bleef tollen en Aiden voelde hoe het meisje tegen hem aangedrukt werd en zijn jas beetpakte. Zo onderhand was hij het wel gewend dat ze dit deed wanneer ze bang was, dus hij besloot er niet al te veel achter te zoeken en liet zijn arm voorzichtig om haar rug vallen. Om haar veilig tegen zich aan te houden, natuurlijk. Absoluut niet om andere redenen. “Moet je wel kijken, mieperd. Jij koos deze uit,” merkte hij geamuseerd op.
Het ding begon weer langzamer te gaan en kwam uiteindelijk tot stilstand, waarna de beugels zich openden. Hij stapte er rustig uit en stak zijn hand naar het blondje uit, zodat ze niet van schrik nog door haar benen zou zakken als ze weer op de stilstaande grond stapte. “En? Hoe was ‘t?” besloot hij te vragen.

Lilium nam zijn hand aan en stapte de attractie uit. Aiden glimlachte even en grinnikte toen ze zei dat de attractie top was. Toen ze dan ook vroeg wat hij wilde gaan doen, hief hij zijn wenkbrauwen. “Nog een keer, natuurlijk!” zei hij vol enthousiasme. Enkele tellen bleef hij stil, voor hij zijn hoofd even schudde en lachte. “Nee, nee. Grapje. Ik weet wel iets leuks,” knipoogde hij, voor hij haar hand toch maar losliet en zich omdraaide, om richting de uitgang van de attractie te lopen. Vanaf hier was het niet zo lang en hij zorgde ervoor dat ze in zijn buurt bleef in de massa mensen, haar hand beetpakkend en haar naar zich toe trekkend als de afstand hem wat te groot werd, of als mensen zich te asociaal door hen heen duwden. Maar, uiteindelijk kwamen ze dan toch uit voor een groot, wit rad. Eén die op het moment bezig was met zijn ronde. Eén keer over de kop, twee keer over de kop, drie keer over de kop… “Wat denk je?” Dit ding was absoluut niet eng.

“Groot is goed,” merkte Aiden geamuseerd op toen het meisje absoluut niet blij leek met de keuze van de attractie. Maar, Aiden wist uit ervaring dat het best wel mee viel. Mensen vonden het vaak één van de minder enge attracties, aangezien het eigenlijk als één lange schommelzwieper voelde. Het was niet zo dat het echt gemerkt werd dat je continu over de kop ging, tenzij je je ogen sloot en achterstevoren ging zitten. Dan was het wel een best vreemde beleving, sprak hij uit ervaring. Hij keek haar dan ook met een fel grijnsje aan. “Je gaat me toch niet zeggen dat je daar te bang voor bent?” vroeg hij liefjes, uitdagend, voor hij begon te lopen richting de attractie. Hij was immers onderhand gestopt en klaar voor nieuwe deelnemers. Kinderen durfden er vaak toch niet in en ouderen werden er misselijk van, dus het was iets wat meestal vrij rustig was. Hij liep naar een karretje en zette zich erin. Zij zou wat naar voren moeten zitten, met slechts een kleine verhoging voor hij zo’n dertig á veertig centimeter achter haar zat. Maar, nu kon ze dus niet in zijn jas kruipen tenzij ze zich helemaal naar achteren werkte.

Lilium nam plaats. Ze was nergens bang voor, had ze gezegd. En al was het over de kop gaan niet zo eng, was het gedeelte daarvoor altijd best wel spannend. De karretjes bungelden wat heen en weer en de G-krachten moesten worden opgebouwd zodat men niet door het karretje heen geslingerd werd als het ding eenmaal over de kop ging. Toen ze dan ook vroeg waar de beugels waren, schoof hij de deur dicht. Klik. “Die zijn er niet,” zei hij. Hij zag hoe een mannetje kwam kijken of de deur goed dicht zat en toen klonk het pieptoontje. De motoren van de attractie schoten aan en het ding kwam langzaam in beweging. “Alleen het hokje.” Een grijns ontstond op zijn gezicht terwijl het ding begon te draaien. Sneller en sneller, terwijl het rad ook langzaam begon te kantelen.

Ze wilde er toch nog uit. Net te laat, want de attractie sprong aan en van hieruit was er geen weg meer terug. “Te laat,” merkte hij op, terwijl ze een zachte roep om hulp piepte. “Er kan je niets gebeuren,” verzekerde hij haar. En als je echt bang bent, schuif je maar naar achteren. Deze woorden sprak hij niet hardop, natuurlijk, terwijl het rad zich steeds verder overeind draaide, waardoor elke draai iets meer over de kop begon te gaan, elke draai weer een stapje dichterbij de tien keer over de kop was waar het heen ging met deze attractie. Hij was benieuwd hoe ze hiermee om zou gaan.

Lilium kroop ineen en slaakte een geschrokken gil toen het ding tot stilstand kwam en enkel nog het rad tolde, waardoor ze over de kop draaiden. Het was een vreemd ding, met je hoofd naar de grond, hoof omhoog, omlaag… Meestal als je er meerdere keren in ging verloor je je evenwicht compleet en lag je aan het eind ergens naast het ding in plaats van dat je deed alsof je stoer was en weg wandelde. Hij had bepaalde meisjes laten we doen alsof dat niet echt gebeurd is wel eens over elkaar heen zien vallen, waarna ze lachend ergens op de grond lagen te sterven. Dat dat geen zeer had gedaan, joh. Hij leunde wat verder naar achteren en zette zijn elleboog tegen de tralierand van het hokje, voor hij ‘t blondje aantikte met z’n knie. “Geniet er eens van.”