I will never build a snowman.

Sorry. Aiden zuchtte een keer. Nog even bleef hij uit het raam kijken, maar uiteindelijk wendde hij zijn blik toch af naar het blondje. Hij zag hoe ze daar zat, haar handen gebald tot vuisten en niet al te gemakkelijk kijkend. Even bleef hij zo zitten, neerkijkend op het blondje. Enkele minuten gingen voorbij, terwijl hij geen vin verroerde. En uiteindelijk besloot hij toch alles aan de kant te zetten en duwde hij zich voor een moment van het raam af, om zijn arm langs haar te sluiten en haar naar zich toe te trekken, waardoor ze tegen hem aan zou komen te zitten met zijn arm om haar heen. Met zijn andere elleboog nog altijd tegen het raam, keek hij op haar neer. “Niet zo zenuwachtig, meis. Nergens voor nodig.” Nee, hij snapte zichzelf ook niet meer. Hij wilde, maar hij kon niet. Hij kon, maar hij wilde niet.

Sorry. Nogmaals die sorry, al duwde ze zich niet weg. Hij keek op haar neer, niet goed wetende wat hij verwachten moest. Misschien toch echt de afwijzing waar hij al die tijd voor gevreesd had? Hetgeen wat misschien de reden was voor al zijn zorgen, in plaats van haar Lillipup-heid, haar onschuld. Het was waarschijnlijk een combinatie van beiden. Ze zei zichzelf niet te snappen en dat ze bij hem wilde zijn, maar dat ze bang was hem weg te jagen. Zoals gisteren. Aiden wendde zijn blik even af. En toch bleef zij egoïstisch, zei ze. Zij? Aiden fronste. Wat? Beter verdienen? Hij zou bijna gaan lachen. Met zijn vingers gleed hij langzaam langs haar arm, terwijl hij in stilte bleef zitten.”Beter?” vroeg hij zacht, voor hij zijn hoofd schudde. Hij was te lang stil geweest, maar hij had het niet voor elkaar gekregen om eerder te praten. “Arceus, Lil. Ik was bang je ergens in te forceren,” zuchtte hij. “Je maakt geen grote fouten - ik wilde mezelf niet je eerste grote fout laten zijn,” mompelde hij, steeds wat zachter terwijl hij zijn blik afwendde. Nou, het was eruit.

Geen fout en zeker geen grote. Ze zei zeker te weten dat hij dat nooit zou worden en langzaam tilde hij zijn hand wat op, om haar voorzichtig langs haar haren te strijken, terwijl hij nog altijd op haar neerkeek. Verwarring, opluchting, stress. Hij had echt geen idee wat hij er nou allemaal van vond. Het was onwennig, dat zeker. Maar als ze het zo zeker wist, dan was hij bereid om hier aan te gaan wennen. Nog even bleef hij dan toch stil. “Ik wil je nergens in forceren, wie weet wat je met elkaar verwart,” zuchtte hij. Wie weet wat ze dacht. Hij beschermde haar, bracht haar veiligheid. Daarvoor was er nooit enige interesse geweest - dus wie weet verwarde ze gevoelens met elkaar. Want, wat wist ze er nou van? Die Nate stelde niet veel voor en… Hij zuchtte even. Hij was al lang niet meer het type van de eerste romantische kusjes en de knuffeltjes en dingetjes die… Nee, hij was zijn onschuld lang geleden verloren en die van haar was nog zo mooi intact.

De wanhoop in haar stem deed hem fronsen. Zijn keel kneep samen en hij bleef op haar neerkijken, alsof hij ineens de oplossing zou vinden in haar ogen. Hij had al zo vaak op haar neer gekeken, had dit uitzicht al zo vaak gehad. Het was niet eens zo dat hij haar nog nooit wanhopig had gehoord, maar toch kreeg hij het dit keer niet voor elkaar om zijn lippen van elkaar te krijgen, om haar te vertellen wat hij haar wilde zeggen.
En toen boog ze zich naar hem toe. Zijn ogen werden groot en even stokte zijn adem. Ergens dacht hij dat het weer zou gaan zoals eerder, toen ze voor zijn wang was gegaan. Maar, dit keer was het anders. Haar lippen kwamen op de zijne terecht en even bleef hij verstard zitten, net te lang want ze leunde weer naar achteren. Even bleef hij zo geschrokken zitten, zijn groene ogen verwijd. Wat? Was dit- Wat? Oh. Oh Arceus. Zonder erover na te denken pakte hij haar jas beet en trok hij haar weer naar zich toe, voor hij zijn lippen tegen die van haar duwde. Geen woorden, voor nu even niet. Zijn hand omklemde de stof van haar jas nog steeds, terwijl hij zijn ogen gesloten had. Dit was iets wat hij nooit verwacht had. Gisteren niet, een maand geleden minder en heilige Arceus, als je hem dit een half jaar terug had verteld, had hij een weddenschap gedaan dat het nooit gebeuren zou.

Haar armen sloten zich rond zijn nek en hij voelde hoe ze zich dichter naar hem toe trok. Had hem eerder verteld dat dit op een moment alles zou zijn wat hij wilde, dan had hij je uitgelachen. Hij had nooit gegeven om een relatie, om een... Meisje. En toch zat hij nu hier, al zijn gewoonten bij wijze van spreken uit het raam gooiend met haar lippen aan de zijne.
Hoe lang het duurde wist hij niet, maar uiteindelijk verslapte de greep rond haar jas en leunde hij wat naar achteren. Een frons ontstond op zijn gezicht terwijl hij op haar neer keek. Zijn blik verschoot van haar ene oog naar de ander, terwijl deze gevuld was met verwarring. Hij wist dat dit haar manier was geweest om zijn eerdere woorden uit zijn hoofd te praten. Ze verzekerde hem ervan niet in de war te zijn, dat ze toch echt wel wist wat ze deed. Met zijn vingers gleed hij even door haar blonde haren, terwijl zijn ene mondhoek heel lichtjes omhoog trok. "Daar ben ik blij mee." Hij mompelde de woorden zacht en was niet helemaal zeker waar hij op doelde. Haar eerdere woorden? Wat ze duidelijk maakte? Misschien een beetje van alles.

Sorry. Weer die sorry en voor geen enkele reden. "Arceus, Lil. Ik ben blij dat je het deed," merkte hij op. Er was niet langer een reden om het te verbergen, niet langer een reden om haar te beschermen van zijn gedachten. Ze had zich nu duidelijk gemaakt, had laten weten dat ze het niet erg vond wat hij voor haar voelde en van haar vond. En hij had daar niet blijer mee kunnen zijn. Het was een gigantische opluchting.
Zij ook. Ze nestelde zich tegen hem aan en hij sloot zijn arm wat beter om haar heen. Hij wilde zoveel zeggen, maar hij kreeg het er allemaal niet op een fatsoenlijke manier uit. Daarom zuchtte hij weer even, al klonk het dit keer tevreden en niet geïrriteerd. "Ik denk dat het reuzenrad nog wel mijn favoriete attractie kan worden." Een grijnsde sierde zijn gelaat. Want, dat was Aiden. Iets liefs zeggen maar het zo luchtig en grappig mogelijk laten klinken, want anders kon het falen.

Lilium zei dat het al haar favoriete attractie was en dan zeker na de Octillery en de Tentacruel. Aiden snoof eventjes licht geamuseerd, terwijl hij keek naar hun samengevouwen handen. Het was nog steeds zo vreemd en toch zo fijn. Hij had dit niet aan zien komen. Was het maar zo'n feest, had ie nog een leuk vooruitzicht gehad. "Hey, jij was degene die de Octillery uitkoos," merkte hij zo onschuldig mogelijk op. En hij had haar in de waan gelaten dat het een kinderattractie was. "En wie was nou degene die liep te lachen in de Tentacruel?" Een geamuseerde grijns trok over zijn gezicht. Vandaag was een goede dag. Vandaag was absoluut een hele goede dag.

Ze had een heel ander beeld gehad van de Octillery. Aiden grinnikte even. Ja, dat idee had hij al gehad. Hij had geweten dat de grote kermissen vaak wat extremer waren als ze tot in de late avonden open waren, anders trok het geen mensen ‘s avonds laat en kon het dus net zo goed vroeg dicht ‘s avonds, zoals de kleine kermissen dus nog wel eens wilden doen. Ze zei dan ook voor het laatst naar de kermis te zijn geweest als een klein kind en Aiden snoof even geamuseerd. “Zo’n idee had ik al.”
Toen het blondje zei nog steeds niets beters voor hem te hebben gewonnen, klemde Aiden zijn hand wat strakker om de hare en keek hij met een lichte glimlach op haar neer. Aangezien ze toch al begonnen waren aan de cliché’s, kon er immers best nog wel ééntje bij. “Ik heb het beste van allemaal gekregen.” Oeh, klef. Spannend, zeg.