I will never build a snowman.

Het meisje begon te lachen en Aiden hief zijn wenkbrauwen. Werd ze nou… Werd ze hysterisch? Oh heilige Arceus, dadelijk had ze een mental breakdown. Wat bezorgd bleef hij zitten, zijn blik vernauwd terwijl hij haar aan bleef kijken. Het duurde gelukkig nog maar zes keer voor het ding weer begon te dalen en opnieuw aan de schuddende, half over de kop gaande route begon voor de karretjes weer continu plat lagen en ze langzaam tot stilstand kwamen, waarna Aiden het deurtje los trok en knikte. “Ga er maar uit,” zei hij. Immers moest zij eerst, anders kwam hij er zeg maar niet uit en dat was nogal onhandig. Hij was benieuwd of ze heel boos was na deze attractie. Hij zou haar maar nergens meer in forceren.

Ze stak haar hand naar hem uit en Aiden nam hem aan met een geamuseerde grijns, terwijl hij zichzelf overeind werkte zonder enig gewicht op haar hand te zetten. “Nou, bedankt,” zei hij, voor hij haar hand losliet. Leek ze toch ook nog eens nuttig in het leven.
Gesproken werd dat de attractie wel leuk was, maar niet in het begin. Aiden schudde zijn hoofd even grinnikend. “Aanstellerdje,” mompelde hij, terwijl ze zei toe te zijn aan een rustigere attractie. Ze vroeg of hij er één wist en hij begon te lopen richting de uitgang van deze, zodat ze niet de volgende groep in de weg zouden lopen. Langzaam hief hij zijn schouders. “Ik heb geen idee, enige rustige attractie die ‘k weet is toch echt ‘t reuzenrad,” merkte hij op. En hij had niet het idee dat ze daar ooit nog met hem in zou willen en/of durven.

Nou, eigenlijk. Aiden fronste en keek haar even met een fronsje aan, voor hij zijn blik weer op het pad richtte. Ze wandelden de attractie uit en hij kwam tot stilstand zodra ze voorbij de uitgang waren. “Eigenlijk?” vroeg hij twijfelend. Hij wilde haar nergens toe dwingen en dit keer had hij niet laten merken of hij het wilde, dus het had op geen enkele manier dwingen kunnen zijn als ze het willen zou - er was geen enkele reden waarom ze zich schuldig zou moeten voelen als ze niet mee ging erin, toch? Hij klemde zijn kaken even op elkaar en wendde zijn blik voor enkele tellen af, voor hij haar weer aankeek en even diep adem haalde. “Geen slecht idee?” Hij deed zijn best om niet te laten merken dat hij het zelf ook geen slecht idee vond - iets wat lastiger bleek dan verwacht.

Geen slecht idee, maar als hij niet wilde, dan… Aiden hief zijn wenkbrauwen en keek toe hoe ze niet echt uit haar woorden leek te komen, terwijl ze haar blik afwendde. Ze wilde dus zelf wel en was bang dat hij niet wilde? Heilige Arceus, wat was het toch weer vreemd allemaal. Hij zuchtte dan ook een keer, voor hij een grijns op zijn gezicht toverde en zijn hand met een plofje op haar hoofd terecht liet komen. Het onderhand zo bekende teken: het is al goed. “Nee, ik vind het prima,” zei hij, misschien net wat enthousiaster dan hij van plan was geweest, terwijl hij haar mee wenkte en dan toch richting het reuzenrad begon te lopen. Dus, ze was niet getraumatiseerd? Heilige Arceus, hij snapte er echt helemaal niets meer van hoor.

Lilium zei blij te zijn dat hij de weg kende, omdat zij nooit de weg had kunnen vinden in deze drukte. Aiden glimlachte rustig. “Komt omdat ik zowaar een richtingsgevoel heb,” merkte hij rustig op. Hij greep haar hand toen iemand weer in de weg liep en besloot dit keer niet los te laten, waardoor hij haar tussen de mensen door sleurde, zelf ruimte makend zodat zij achter hem aan kon hobbelen. Op deze manier duurde het niet lang voor ze bij het reuzenrad aan kwamen, gelukkig een attractie waar vrijwel nooit een wachtrij voor stond. Hij wandelde er rustig op af, om tot stilstand te komen en het enige voorgaande stel (met een kind) voor te laten. Zodra het volgende karretje er was, zouden zij erin mogen. Met haar hand nog vast keek hij haar niet aan. Gossie, hoe moest hij dit nou weer zien te overleven? Was dit wel handig?

Het karretje kwam tot stilstand en Aiden slikte even, terwijl hij Lilium achterna stapte en het karretje in stapte. Hij twijfelde voor een moment, maar besloot zich toch naast haar te zetten in plaats van er tegenover. Misschien was het egoïstisch, maar hij wilde niet al te ver van haar af zitten en dit zo’n saai, afstandelijk ritje laten worden. Toen ze begon te praten, knikte Aiden even rustig. “Daar heb ik de vorige keer niet echt op gelet,” gaf hij met een licht fronsje toe. Hij wist niet echt hoe ze dit op zou vatten, aangezien het impliceerde dat hij de vorige keer eigenlijk alleen maar aandacht voor haar had gehad. Hij leunde wat richting het raam en keek even naar buiten, toch benieuwd naar wat ze nou doen zou.

Ze zei het te hebben gezien en Aiden fronste eventjes kort. Toen ze zei dat het er af en toe op had geleken dat hij lag te slapen, omdat het raam weerspiegelde, klemde hij zijn kaken op elkaar en draaide hij zijn hoofd voor een moment nog iets verder van haar weg. “Ik was klaarwakker.” Ughe. Hij verzamelde even de moed en zette zijn elleboog tegen het raam, zodat hij zijn gezicht naar haar kon draaien en met zijn achterhoofd in zijn hand kon leunen. Hij trok zijn mond open om iets te zeggen, maar sloot deze al gauw genoeg weer. Hij kon immers niets zeggen wat ook maar enigszins oké zou zijn. Hij zuchtte een keer en besloot weer weg te kijken. Heilige Arceus, wat moest hij hier nou weer mee…