I will never build a snowman.

De zachte grinnik deed hem zijn wenkbrauwen voor een moment opheffen en na haar woorden verscheen een lichte, geamuseerde glimlach op zijn gezicht. “Nou,” zei hij, terwijl hij met zijn vrije hand - aan zijn vrije arm - in zijn broekzak griste. Hij haalde de Parasect sleutelhanger tevoorschijn en liet het voor haar neus bungelen. “Dit is toch echt het meest geweldige cadeau ooit. Ik zal ‘t boven m’n bed hangen en al mijn angsten overwinnen,” sprak hij ambitieus. Of hij ging gewoon slapen ‘s nachts, dat kon ook. En natuurlijk had hij het misschien eigenlijk over haar gehad - over hoe hij niet blijer kon zijn met dat er nu enige duidelijkheid was, al was hij niet van plan door te vragen. Hij was niet van plan haar te vertellen dat hij niet wilde dat ze naar de blind dates ging. Dan had hij sneller moeten zijn.

“Nee, dat mag niet,” zei Aiden verontwaardigd toen het meisje zei dat Tyrion afgericht was op het afbranden van Parasects. “Dit ding zal me helpen om ze te overwinnen en te overmeesteren. Ik maak er een leger van.” Of misschien ook niet. Gadverdamme, heilige Arceus, lieten die beesten maar gewoon heel ver uit zijn buurt blijven. Hij werd er gewoon een beetje naar van. Hij stopte het ding weer terug in zijn zak en keek met een lichte glimlach op haar neer. “Misschien moet ik je hierna maar weer naar ‘t Center brengen?” besloot hij te vragen. Het leek er immers op dat ze moe werd en hij had nog aardig wat te overdenken. Al was het dit keer niet zo dat hij haar wilde ontlopen. Nee, nu was dat niet meer nodig.

Ze zou stoppen met het trainen van Pokémon als hij dat zou doen, want dan was de wereld zo vreemd geworden dat het niet meer oké was om dat voort te zetten. Aiden snoof even geamuseerd. “Ja, dat is ook de bedoeling,” grijnsde hij. “Want je wordt mijn assistente.” Zag je d’r al bezig zijn? Alle Parasects borstelen. Haha, hij zag het wel al een beetje voor zich.
Lilium zei niet terug te willen naar het center en zei hier wel prima te zitten. Aangezien ze zijn hand had losgelaten, kreeg hij de kans om even een lok haar achter haar oor te strijken en met een lichte glimlach keek hij haar aan. “Je loopt te gapen en deze rit duurt niet voor eeuwig,” merkte hij op. En hij was ook niet van plan om hem vervroegd af te kappen. De weg naar beneden was dan wel sneller, maar ook heel wat pijnlijker was hij bang. Tyrion eruit laten naast deze attractie was immers misschien niet helemaal handig.

Ze wilde niet onder hem staan en naar hem luisteren. Aiden zuchtte een keer. “Ik vond dat juist het mooie aan dit plan,” besloot hij dramatisch te zuchten. Nee, haar aan zijn zijde hebben in een lang plan klonk wel mooi. De zekerheid dat ze… Dat ze van hem was. De zekerheid dat hij haar niet zomaar meer kwijt zou raken. Want hoe langer je het vasthield, hoe lastiger het verlies zou zijn.
Het blondje merkte op dat de rit te kort duurde en vroeg hem of hij niet weg zou vluchten wanneer het deurtje zich zou openen. Ze had zijn andere hand beetgepakt en hij glimlachte lichtjes. “Rustig aan,” besloot hij sussend te zeggen. “Zo makkelijk kom je niet meer van me af.” Ook bij hem die grappende ondertoon, al was het een manier van zeggen dat hij haar niet meer kwijt wilde. Wel op z’n Aidens (op z’n Seedots?), want dat was… Makkelijker?

Het blondje zei niet te denken dat het plan ging werken. Aiden snoof eventjes licht geamuseerd toen ze zei dat haar Tauros ‘t niet aan zou kunnen. “Ik denk dat daar niets tegen in valt te brengen.” Nee, haar Tauros viel niet te ontkennen. Kom op, dat ding kon je ruiken voelen van een afstand.
Dat was fijn. Ze was duidelijk moe en Aiden glimlachte lichtjes. Met zijn vingers gleed hij even door haar haren. Het was jammer, want het betekende dat dit topic deze dag dan toch spoedig tot een einde zou komen. Maar, dit keer konden ze niet meer terug. Dit keer kon hij niet meer ontkennen, niet meer vluchten. Het was een vreemd idee, aangezien er nog niets gezegd was. Het was niet zo dat er… Iets besloten was, dat hij haar had gevraagd de zijne te zijn. Nee, als ze het zou willen, zou ze morgen weer in de armen van die Nate kunnen liggen en in principe kon hij er niets tegen zeggen. Hij wendde zijn blik even af. Nee, dat zou wel goed komen. Dit was Lilium. En als er iemand onschuldig en eerlijk was, dan was zij ‘t.

Het karretje kwam tot stilstand en met een klik ging de deur open. Aiden keek even naar Lilium, wie nog steeds in alle rust tegen hem aan gekropen lag. En al wilde hij het liefste nog een paar rondes zo blijven zitten, wist hij dat het tijd werd om haar naar bed te brengen. “Kom op…” mompelde hij. Of het was omdat hij haar nog niet los wilde laten, zijn bezorgdheid om haar of het feit dat ze hen toch alleen zou verlangzamen… Waarschijnlijk een combinatie van de drie, maar zonder te twijfelen liet hij haar hand los en stak hij deze onder haar knieholtes door. Zijn andere arm lag al om haar rug, dus hij werkte zich overeind en tilde haar met zich mee, om met een soepele beweging door het deurtje te stappen en de attractie uit te wandelen. Nu was het een kwestie van door de menigte lopen (die gelukkig al kleiner aan het worden was) en richting het Center gaan.

Het blondje zei toch blij te zijn dat er hier geen rivieren waren en Aiden snoof even geamuseerd. “Ik kan je ook onder een koude douche gooien zometeen?” opperde hij veel te onschuldig. Nee, dat was zielig. Dadelijk raakte ze nog een keer ziek en dan kon hij daarvoor opdraaien. Zag je ‘t ‘m al doen? Medicijntjes halen en d’r instoppen? Nou, liever niet dus. Liet ze maar gewoon gezond blijven. Als het warm was kon een duik geen kwaad, maar koud en moe in een koude douche ging misschien net wat te ver. In de zomer zou hij haar wel weer eens in de sloot gooien.
Zodra het Center bereikt was, hoorde hij het blondje zeggen dat ze nog terug konden. Hij schudde zijn hoofd langzaam. “Dat dacht ik toch ‘s ff niet,” merkte hij met een grijnsje op. “Jij gaat gewoon slapen.” Het was immers niet zo dat hij er weer vandoor zou gaan zonder nog van zich te laten horen. Nee, zo makkelijk zou het niet meer zijn. Ze hadden nog genoeg tijd, nog genoeg tijd om samen door te brengen.
Eenmaal aangekomen bij de balie, keek hij de zuster met opgeheven wenkbrauwen aan. “Een kamer voor ‘t blondje, graag,” zei hij, waarna de zuster hem even een fronsje toewierp. “Alleen voor haar,” maakte hij nog even duidelijk en ze knikte langzaam, voor ze hem een sleutel toehield. “Ziet het eruit of ik ‘m aan kan nemen?” Oh, ja. De zuster leek de hint te begrijpen en liep hem voor, om de deur te openen. ‘Hier is de kamer. Ik laat de sleutel in de deur zitten,’ zei ze, waarna Aiden knikte en naar binnen stapte, om ‘t blondje op ‘t bed neer te leggen. Gossie toch.