I will never build a snowman.

Haar hoofd rustte weer tegen zijn schouder en hij sloot zijn arm weer om haar heen, haar voorzichtig tegen zich aan drukkend. Het was een moment die hij het liefste zolang mogelijk vast zou houden. Want, hij wist ook wel dat zodra ze de grond bereikten hij dit niet meer kon maken. Hij wist immers niet eens of hij beter was dan de ex die ze even geleden tegen waren gekomen. Het was immers niet zo dat hij echt iets had gegeven om de meiden die zich voor een veel te korte tijd zijn vriendin hadden mogen noemen. Nee, beter kon hij zich niet noemen. Hij had graag een makkelijk leven en van die mentaliteit af komen zou lastiger blijken dan hij had gehoopt.
Ze bedankte hem en zei te willen dat de rit nog langer zou duren, waardoor hij even licht glimlachte. Hij wilde het ook, maar besloot het niet te zeggen. Immers kon hij er best voor zorgen, het deurtje weer dichtslaan en nog een ronde laten gaan. Maar, hij was niet van plan dit te doen want hij wist niet hoe lang hij nog zo met haar kon zitten voor hij dingen verkeerd op zou gaan vatten en als hij iets niet wilde, was het dat.
“Als ik je irritant vond, had ik je allang ergens laten zitten.” Hij doelde hiermee op het feit dat hij voor haar altijd op zou komen dagen als ze het wilde. Zou hij haar echt nog steeds irritant vinden, had hij haar nummer wel geblokkeerd.

Ze was blij dat hij dit niet gedaan had en Aiden liet voorzichtig een lichte glimlach over zijn gelaat glijden. “Zo makkelijk kom je al lang niet meer van me af,” zei hij met een licht grijnsje. Nee, hij zou haar niet tussen zijn vingers door laten glippen. Hij was niet van plan om haar te verliezen en haar weer weg te laten gaan, om het enige persoon in Kalos wiens veiligheid hem interesseerde gevaar te laten lopen. Nee, hij verloor haar het liefst nooit meer uit het oog. Met haar in zijn armen was alles oké, stortte voor zijn part de hele kermis in elkaar. Met Tyrion kwamen ze hier toch wel veilig uit.
En toen sloeg de deur open en liet hij haar geschrokken los. He? Oeps. Begane grond. Haastig stond hij op en duwde hij de Jirachi tegen haar aan, voor hij haar even aankeek. “Hup, kom op,” grijnsde hij, voor hij het karretje uit stapte. Hij wist niet waarom, maar het moment dat de deur open sloeg wilde hij zo snel mogelijk het deurtje weer uit en de frisse lucht van de buitenwereld deed hem even opgelucht ademen, waarna hij zijn blik even op Lilium richtte. “Begin je al moe te worden?”

En hij zou niet van haar af komen. Lichtjes was zijn ene mondhoek opgetrokken bij het horen van deze woorden. Het was een fijn idee dat het meisje niet meer van plan was van hem weg te vluchten. Dat hij niet meer de grote, roodharige creep was die ze hem eerst had gevonden. Nee, als ze dat nog steeds had gevonden had hij niet echt met zichzelf kunnen leven. Haar mening was misschien wel de enige die telde. Immers kon het hem simpelweg niets schelen wat een sunfisk als Raven van hem dacht. Nee, hij had wel andere dingen aan zijn hoofd dan dat.
Ze was een beetje moe en Aiden knikte. Goed zo, want dan kon hij haar afzetten bij het Pokémon Center. Hij had een bar nodig en alcohol. Misschien wel meer dan anders, sterker dan anders. Waarschijnlijk beiden en veel ook. Arceus, hij had namelijk geen idee meer wat hij van vandaag dacht, hoe hij hierop wilde en moest reageren. Niet wat hij van Lilium moest denken en hoe ver hij zich kon laten gaan. Voor nu moest hij haar zo ver mogelijk van zich weg hebben, zodat hij kon nadenken. Natuurlijk deed hij dit niet alleen op zijn kamer, maar had hij alcohol hierbij nodig.
“Goed zo,” zei hij met een licht glimlachje. “Dan breng ik je naar ‘t center,” vervolgde hij, waarna hij begon te lopen.

Het liefste zou hij zijn hand in de hare slaan en haar tegen zich aandrukken, haar vertellen dat ze altijd bij hem terecht kon en haar misschien zelfs meesleuren, opnieuw het reuzenrad in. Hij zou haar het liefste op zijn schoot trekken en heilige Arceus, lieten ze dat maar niet doen. Hij kneep even met zijn duim en wijsvinger in zijn neusbrug, terwijl hij er niet eens op lette of ze wel met hem mee liep. Al wilde hij zeggen dat het hem eigenlijk allemaal niet meer zoveel uitmaakte, was het tegenovergestelde juist waar. Het maakte hem te veel uit en dit gaf hem hoofdpijn. Hij wilde stoppen met erom geven, stoppen met nadenken over de ‘wat als’. Er was geen wat als, want hij zou nooit ook maar een stap richting haar zetten en hij zou zich niet laten meeslepen in haar momenten.
Arceus, hij had echt een drankje nodig. Misschien wel tien.
Ze bedankte hem en Aiden keek even om. “Is al oké,” zei hij enkel, voor hij even stil viel en kort nadacht. De rit naar het Pokémon Center zou gelukkig niet al te lang zijn, want hij wilde zo snel mogelijk richting de bar. “Ik wil niet dat je die vent van eerder nog tegenkomt.”

Met haar geluk kon ze hem niets beloven. Aiden keek haar even met een fronsje aan, maar wendde zijn blik al snel genoeg weer af. Hij wilde niet al te veel naar haar kijken, want dan zou hard doen zoals hij nu deed nog lastig worden. Hij kon haar immers al een hele tijd niet meer in de ogen kijken en doorgaan met zijn harde act, alsof het allemaal geen drol uitmaakte. Nee, liegen kon hij, maar tegen haar werd het lastig. Hij begon zich dan zowaar schuldig te voelen, maar dit keer kon hij de waarheid er niet zo simpel uitgooien als hij gewoonlijk deed. Nee, ze maakte het allemaal veel lastiger dan het normaal was.
Toen het Pokémon Center in zicht was, glimlachte hij opgelucht. Hij wilde haar het liefste zeer dichtbij houden, maar het zou voor beiden beter zijn als hij zich even af zou zonderen. Alcohol zou hem helpen alles op een rijtje te zetten, want met haar in de buurt ging het hem absoluut niet lukken. Nee, ze bracht alles van slag en hij had geen idee meer hoe hij overal dacht, terwijl hij normaal altijd een woordje klaar had.
“Denk je dat je dit keer zelf een goede sleutel kan halen?” Een glimlachje ontstond op zijn gelaat terwijl hij haar vragend aankeek. Dus, kon ze alleen naar binnen?

Ze zei dat het moest lukken en liep naar de balie toe, om daar even kort met de zuster te communiceren. Aiden staarde wat bewegingsloos naar de blondine die er stond. Heilige Arceus, wat bracht ze hem in de war. Hij had er een hekel aan hoe ze alles bij hem zou kunnen flikken, hoe het hem allemaal niet uitmaken zou wat ze deed. Hij zou haar vergeven en de consequenties voor haar verzachten. Hij wilde het zo graag ontkennen, maar ze was belangrijk voor hem en het reuzenrad was misschien wel het fijnste moment sinds het begin van zijn reis geweest. Hij balde zijn vuist, zette zijn nagels in zijn handpalm, en snoof zachtjes. Nee, het kwam allemaal wel goed.
De sleutel werd omhoog gehouden en Aiden knikte rustig. “Dan ga ik weer, slaapze,” zei hij kalm, voor hij zich omdraaide. Hij zou hier vanavond nog wel terugkomen, maar voor nu zou hij weg zijn. Waarschijnlijk zou hij vanavond zo laat hier komen dat zij allang lag te slapen en de volgende dag pas zo laat weggaan, dat zij allang verder was gegaan aan haar reis.

Aiden zette het lege glas op de bar. De hoeveelste was het? Wat was het? Hij had echt geen idee, alles wat hij wist was dat de barman maar gewoon een fles voor zijn neus neer had gezet, omdat elke keer de drank komen brengen geen goed idee was. Aiden had zijn ellebogen zo onderhand op de tafel staan en greep weer naar de fles, maar zodra hij het ding ondersteboven boven zijn glas hield, kwam er niets meer uit. Leeg. Geïrriteerd sloeg hij de fles weer neer op de tafel, wilde hij bijna eisen om een nieuwe, maar de blik van de barman deed hem fronsen. Hij was niet in zijn beste humeur aan de drank gegaan en hij had geweigerd te doen wat slim was. De situatie doordenken. Hij kon het niet. Hij zou haar wel gewoon gaan ontlopen.

Nog een fles later (want hij was zwak), stapte hij weer het Pokémon Center in. Het voelde alsof hij op luchtbedden liep, maar gelukkig ging het nog redelijk recht. Niet helemaal, maar S-vormig werd het nou ook weer niet. Hij haalde een sleutel op bij de zuster en knikte even, voor hij langzaam richting de slaapkamers liep. Hij zette zijn hand tegen de muur en bewaarde zo zijn evenwicht, terwijl hij op zijn exacte plek bleef staan. Hij vloekte zachtjes, terwijl hij naar de sleutel staarde. Het was te donker om het nummer erop te lezen. Heilige Arceus.