I will never build a snowman.

Het moest plotseling tot haar komen. Aiden grijnsde even. “Klinkt prima,” zei hij. Ja, hij was benieuwd naar het woord waar ze mee komen zou. Zolang het niets met Parasects, Remoraidens, Darkraidens en ging zo maar door te maken had, dan was hij helemaal tevreden. Die had hij immers al zo vaak gehoord in het leven. En het was niet zo dat zijn karakter overeen kwam met een Remoraiden.
Toen ze vroeg of ze weer door zouden lopen, knikte Aiden. “Lukt dat? Lopen en eten?” vroeg hij plagerig. Immers had ze wel bewezen misschien het meest onhandige meisje in heel Kalos te zijn. Het was immers niet zo dat hij enorm uitkeek naar het park en hij had dus geen haast erheen te gaan. De reden dat hij in had gestemd, was gewoon omdat hij het fijn vond om tijd met haar door te brengen en een wandeling klonk simpel genoeg om het niet al te vreemd te maken. Immers had hij wel weer bewezen daar niet goed mee te zijn. Bovendien vertrouwde hij die Nate voor geen meter en was het fijn als hij haar vandaag even in de gaten kon houden, in de hoop dat ze die Nate niet meer tegen zouden komen.

Ze zei dat er niets aan de hand was, niets om zich zorgen over te maken - want zo onhandig was ze nou ook weer niet. Aiden schudde zijn hoofd even glimlachend. “De dag dat ik toch stop me zorgen te maken,” mompelde hij hoofdschuddend. Nee, die dag zou waarschijnlijk niet snel komen. Met haar handigheid viel er namelijk altijd op te passen. Zij zou zichzelf zelfs nog in een ballenbak weten te bezeren. Zij was het kind dat als enige van het klimrek af viel.
Lilium’s enthousiasme om het park deed hem even grinniken (wel mannelijk, natuurlijk). Ze begon sneller te lopen, maar hij besloot hetzelfde tempo aan te houden. Gelukkig liep hij niet al te langzaam en was de afstand tussen de twee al snel weer overbrugd. “Je komt graag in parken?” besloot hij haar te vragen, terwijl hij rustig door stapte naar de ingang. Hij begreep niet echt wat mensen er zo spectaculair aan vonden. Hij vond een bos zoals Santalune Forest nog fijn om in te wandelen, even echt frisse lucht, maar een parkje maakte hem niet denderend veel uit eigenlijk. Toch was het oké met haar.

“Klopt,” zei Aiden nadat het meisje zei dat het een periode van rust zou zijn. “Maar, het zou wel veel minder gezellig zijn. Want dan moet je optrekken met clowns.” Verdikkie, die stomme clown toch ook. Gadverdamme. Hij wilde er ook nog achter zeggen dat ze dan misschien wel relaties zou hebben met types als Nate, maar in principe zou dat nu natuurlijk ook kunnen - het was niet zo dat ze echt van hem was, al vond hij soms wel een beetje van wel.
Toen Lilium zei het park niet bijzonder te vinden - in tegenstelling tot de echte natuur, knikte Aiden. Ze had immers wel gelijk dat het beter was dan de straten. “Klopt. ‘t Is ook wel wat rustiger,” grijnsde hij, even om zich heen blikkend. In het park zag je vooral stelletjes, jonge mensen met hun Pokémon en kinderen. Het waren mensen die zich niet met anderen bemoeiden, tenzij hun Pokémon kennis begonnen te maken en het uitkwam op een gesprek. Hij opende zijn mond om een opmerking te maken, maar sloot deze al gauw weer, voor hij zijn keuze even overdacht. Nee, beter van niet. Daarom stapte hij rustig door, even om zich heen kijkend.

Toen hem werd gevraagd of hij Alphonse had ontmoet, knikte hij even. “Maakte zich wat te druk om wat ik je wel niet allemaal aan zou hebben gedaan,” merkte Aiden wat nukkig op. Nee, hij was niet gek van de jongen die zonder enige feiten verwijten liep te gooien. Al leek hij Lilium vaak genoeg aan het huilen te brengen, was dit nooit zijn bedoeling. Hij zou d’r nooit met opzet bezeren en dat de jongen dit dacht irriteerde hem. Misschien omdat hij zichzelf er ook niet helemaal mee vertrouwde, misschien vanwege zijn mannenego.
“En het is veilig,” zei Aiden, nadat het meisje zei dat het mooi was dat hij het ermee eens was. Hij keek toe hoe ze met het papiertje naar de prullenbak ging en schudde zijn hoofd even. Zelf had hij het papiertje in zijn jaszak gepropt, dat kwam er ooit wel weer uit. Hij wachtte dan ook tot ze weer aan zijn zijde stond, voor hij even fronste. “Want met jou gaan we toch wel graag voor veilige bezigheden.” Een grijnsje sierde zijn gezicht. “Al vond ik de kermis wel geslaagd.” Afgezien van zijn eigen domme actie op het eind en die Nate? Zeker. Hij had het gezellig gehad met ‘r.

Ze leek het nog wel grappig te vinden wat hij vertelde over Alphonse en hij snoof eventjes zacht toen ze hem porde. Nee, hij kon de humor er niet echt van in zien aangezien hij er zelf een beetje mee zat te tobben. Was hij niet slecht voor d’r, pushte hij d’r niet te ver, was ze wel veilig, was ze het niet zat…. Hij kon haar wat dat betrof niet zo goed inschatten en dat maakte het voor hem lastig om te weten of wat hij deed er wel mee door kon, waardoor hij het nogal overdacht. Haar volgende woorden deden hem even fronsen. “b]Ah,[/b]” kwam er echter uit zijn mond. Hij had misschien niet de meest wijze dingen tegen de clown gezegd, in iets wat hij misschien ooit zou toegeven als jaloezie.
Toen ze zei dat hij haar niet altijd in veilige gebieden kon houden en dat ze niet van glas was, zuchtte Aiden. “Dat neemt niet weg dat ik je graag zonder problemen bij me heb.” Misschien niet de meest subtiele bewoording, maar gelukkig leek Lilium niet het meest scherpe persoon te zijn wat dat soort dingen betrof. Nee, hij had Lilium graag in zijn buurt zonder bodyguard te spelen. Gewoon, omdat hij haar net iets te graag zag. Toen ze dan ook zei dat de kermis er misschien vandaag nog wel stond, knikte Aiden. “Dat zou best ‘ns kunnen. Dan win ik nog een knuffel voor je,” knipoogde hij geamuseerd. Hij wist niet of hij de moed had om d’r opnieuw het reuzenrad in te sleuren.

Cheer up, zei ze. Aiden keek haar met een licht glimlachje aan en snoof zacht. “Is al goed,” zei hij, voor hij toch een wat grotere grijns op zijn kop zette. Nee, het was voor haar niets om d’r zorgen over te maken. Het was aan hem om erop te letten en hij was van plan zijn best te doen - hij zou alles doen om haar niet te laten zitten. Zelfs al betekende het dat hij zijn eigen gevoelens aan de kant moest schuiven om haar ergens in te steunen, hoe erg het hem ook dwars zou zitten. Bijvoorbeeld als ze zou vallen voor een clown. Of een serveerder. Of wie dan ook, eigenlijk.
Toen Lilium zei naar een andere regio te moeten, fronste Aiden. “Wie weet wat ze daar hebben. In Kanto waren ze ook actief,” mompelde hij. Nee, hij had niet het idee dat het ergens anders beter was. Er was altijd een groep die het zou proberen, of dit nou team rocket of een ander raar clubje was. Er zou altijd een groep mensen zijn die het voor de rest wilde verpesten. “Hier kan ik je tenminste b- Bij me houden”? Serieus Aiden? “Veilig houden.” Goed zo, brave jongen.
Toen ze zei nog iets voor hem te moeten winnen, snoof hij eventjes geamuseerd. “We kunnen er altijd nog even langs,” zei hij. Nee, de kermis was leuk geweest en hij zou het niet erg vinden om er misschien weer even te kijken. “Immers ben je niet in de booster geweest…”

Lilium vroeg hem of hij het wel zou zeggen als er iets was. Even wachtte hij, maar uiteindelijk besloot ‘ie te knikken. “Als er iets was, liet ik ‘t je weten.” Als er iets was waar ze van moest weten, tenminste. Dit zou haar waarschijnlijk niet veel goeds doen. Arceus, als ze toch ooit de mogelijkheid zou hebben om in zijn brein te kijken was ze waarschijnlijk al heel lang geleden gevlucht. En hij moest dan wel weer toegeven stiekem blij te zijn dat ze dat niet kon, want als ze gevlucht was zou hij dat niet echt kunnen waarderen. Hij zou haar missen. Stiekem.
Ze zei altijd te kunnen hopen en Aiden glimlachte. “Voor nu zit je dus aan me vast. Voor de bescherming, natuurlijk,” grijnsde hij droogjes. Ach. Als hij haar zat was geweest, had hij haar al lang aan haar lot over gelaten. Immers was hij geen heilig persoon, niet iemand die elk zieletje probeerde te redden. Nee, hij was een Seedot en dit zou waarschijnlijk nooit veranderen. Toen ze dan ook vroeg wat hij had willen zeggen, schudde hij zijn hoofd even. Oeps. Doe maar niet, Lil. “Ik versprak me.” Hij wilde haar niet afschrikken, haar niet laten nadenken over dingen waar ze (nog) niet over na hoefde te denken.
Ze zei dat het leuk was, maar haar stem klnk niet enthousiast. Aiden hief zijn wenkbrauwen even, nu verward. Was dat omdat ze niet in de booster wilde, of omdat ze niet met hem naar de kermis wilde? Een wat schaapachtige grijns ontstond op zijn gezicht. “Ik zal je nergens in forceren, hoor.” Dus ook niet in het reuzenrad, als ze daar bang voor was.

Lilium zei hem daaraan te houden, al maakte de aarzeling duidelijk dat ze hem niet helemaal geloofde. “Ik zat eraan te denken dat ik clowns ook niet kan uitstaan,” besloot hij te zeggen. Misschien zou het haar even er vanaf halen. Immers was het geen leugen dat hij zich irriteerde aan de blonde jongen. Arceus, hij hoefde niet eens iets te zeggen om irritant te zijn. Z’n hele hoofd was gewoon al irritant en dat was een heuse prestatie.
Zijn excuus van de verspreking had niet te geloofwaardig geleken, bleek maar weer. Hij zuchtte even en keek haar met een fronsje aan. Misschien moest hij het gewoon zeggen, eens zien hoe erg ze zou schrikken. Hij kon altijd nog een grapje ervan maken als het haar dwars zou zitten, was ‘t niet? Oké, hij ging de gok wagen. “Ik wilde zeggen bij me houden.” Maar dat was niet de juiste verwoording zou hij erachteraan zeggen - liegen - als ze hier niet goed op zou reageren. In ieder geval was hij nu eens eerlijk. Afhankelijk van haar reactie, tenminste.
“Ik ben blij dat je me dat niet meer aan wilt doen,” knipoogde hij. “Was er daar nog iets waar je in zou willen, dan?” vroeg hij met een fronsje. Hij was benieuwd of er nog iets was wat ze zou willen doen naast het winnen van een prijs.