I will never build a snowman.

Je kon niet iedereen aardig vinden. Aide snoof eventjes en keek weg. Nee, het had misschien niet he-le-maal aan Alphonse gelegen. Wel grotendeels want de jongen irriteerde hem sowieso al. Like, zijn hoofd was al irritant om mee te beginnen. Maar goed. Ergens was het misschien zijn jaloezie geweest wat het wat over de top had gebracht. Niet dat Aiden dit toe zou geven. Nee, echt niet.
Haar wangen verkleurden en even wilde hij tot rust komen, denkende dat het wel goed zat, tot er een triestheid duidelijk werd in haar glimlach en ze begon weer te praten. Aiden fronste even na haar woorden en bleef haar aankijken. Hij zuchtte een keer diep. “Volgens mij denk je dat maar.” Hij maakte geen eens een grapje, maar misschien was het wat ze wilde denken. Misschien wilde ze het niet serieus nemen, maakte ze er een grapje van zodat hij het niet zou proberen.
“We kijken daar wel,” besloot hij te knipogen toen ze vroeg wat hij wilde doen. Misschien, heel misschien ~

De woorde van Lilium deden hem eve zijn mond opentrekken en haar voor een moment in stilte aankijkend, voor hij zijn mond weer sloot en haar even bleef aankijken, nadenkend over de woorden die hij spreken zou. Hij moest hier immers opletten, kon haar niet kwetsen met zijn woorden. Het duurde dan ook langer dan hij had gehoopt voor zijn kaken van elkaar af kwamen en hij haar weer aankeek, aangezien hij zijn blik eerder afgewend had. “Arceus, Lil,” zuchtte hij even. “Je bent serieus het enige meisje in Kalos wat ik langer dan een dag uit kan staan,” besloot hij vervolgens met een klein grijnsje te zeggen. Eens zien in hoe verre ze iets met die informatie zou doen. Immers betekende het simpelweg dat ze het leukste meisje in Kalos was naar zijn mening. Hij zou het echter niet op die manier verwoorden, want hij wist nog altijd niet hoe ze hierop zou reageren en of ze het wel zou waarderen.

Of ze haar Banette ook zo af zou kunnen richten. Aiden zuchtte een keer en nam de brug van zijn neus tussen duim en wijsvinger terwijl hij zich begon af te vragen of ze het nou expres deed. Of ze expres zijn woorden omgooide en het deed lijken alsof het allemaal zijn keuze was, zodat zij zich niet schuldig zou voelen. "Ik neem alles terug. Je bent moeilijk," verzuchtte hij mompelend. Hij had nog altijd geen idee of ze het expres deed of dat het kwam door haar eindeloze onschuld, maar het simpele feit dat ze soms deed denken dat ze zowaar wist wat hij bedoelde en dan een seconde later compleet omsloeg en deed alsof ze er niets van begreep, verwarde hem. Nee, het ging er niet op lijken dat hij haar in de nabije toekomst zou gaan begrijpen.

Ze verontschuldigde zich. Aiden zuchtte nog een keer en schudde zijn hoofd langzaam. "Nee," zei hij, voor hij zijn hand weer liet zakken en haar aankeek. Een vage glimlach verscheen op zijn gezicht, in de hoop zijn volgende woorden kracht bij te brengen. "Het maakt niet uit," zei hij. Want, wat had hij anders gedacht? "Het is al goed." Hij had het toch geweten. Ze had zo weinig misdaan in het leven, hij zou niet haar grote fout worden. Het was oke zo, hij zou er wel mee leven. Hij moest gewoon stoppen met erover nadenken, al bleek dit vaak makkelijker gezegd dan gedaan.

Oké. Het was alles wat ze zei. Aiden keek even op haar neer terwijl ze doorliepen. Hij had haar meegenomen zodat ze eens een keer vrolijk zonder zorgen kon rondlopen en nu verpeste hij dat weer. Arceus verdomme. Wat was hij af en toe toch heerlijk egoïstisch. Hij zette dan ook een grijns op zijn gezicht en zette zich weer naast Lilium, om naar een stom tentje te wijzen. "Misschien hebben ze wel een lolly voor je. Als goedmakertje?" Een vage, hoopvolle grijns ontstond op zijn gezicht. Hij wilde gewoon dat ze haar zorgen bij hem kwijt kon, njet dat hij degene was die haar er meee gaf. Daar moest hij eens beter op gaan letten, voordat ze hem helemaal niet meer wilde zien.

Ze leek niet al te blij met het feit dat hij voorstelde een lolly te gaan halen. De vage grijns stond nog altijd op zijn gelaat, terwijl hij zijn blik even afwendde. Iets nieuws? Wat kon hij dan proberen. Hij wilde iets proberen. Hij wilde haar gewoon weer zien lachen. Arceus-
Misschien toch wel. Aiden hief zijn wenkbrauwen en keek haar aan. Yush! Ze gaf toch toe. Een echte glimlach sierde dit keer zijn gezicht en hij knikte even richting het kraampje. “Kom, dan gaan we kijken,” besloot hij. Arceus, dit was al beter dan de niet zo subtiele afwijzing die ze hiervoor gegeven had. Hij moest maar gewoon meer aan lolly’s gaan denken. Wie weet wat ze in dat kraampje hadden. Misschien hadden ze wel van die gigantische lolly’s of zuurstokken. Vond hij ook nog wel iets voor haar, eigenlijk. “Ik had chocolade verwacht.” Zo’n grote chocolade-lolly vond hij nog wel iets voor haar, ja. Het zou hem niets verbazen als ze die alsnog zou nemen, mocht het er zijn.

Toen ze hem vroeg of hij ook een lolly zou nemen, besloot hij maar te knikken. “Waarom ook niet,” zei hij hoofdschuddend, allang blij dat het onderwerp overgegaan was op de lolly’s. Daar kon hij veel minder fout in doen. Dit was een wending waar hij maar aan moest gaan wennen.
Ze vroeg of er ook chocoladelolly’s waren en zei te hebben gedacht aan een klein ding. Aiden schudde zijn hoofd en kwam tot stilstand voor ‘t kraampje, gevuld met van die gigantische regenbooglolly’s, zuurstokken et cetera. “Kaneelzuurstokken,” zei hij. Want dat was de meest mannelijke zuurstok-soort die er was, voor zover zuurstokken mannelijk konden zijn. Gelukkig was een lolly nog minder mannelijk. De man zette een zakje neer met kleine stukjes zuurstok met kaneelpoeder. Ja, die waren lekker. Hij keek het blondje even met opgeheven wenkbrauwen aan en wees naar een gigantisch ding met regenboogkleuren. “Dat schreeuwt je naam bijna.”