I will never build a snowman.

De Tauros was niet naar boven gekomen en na korte twijfels, zag Aiden hoe ze haar portemonnee pakte. Hij legde zijn hand over de hare heen, hiermee de portemonnee iets terugduwend. “Je denkt toch niet dat ik je laat betalen?” vroeg hij met een onschuldig grijnsje, zijn hand niet weghalend terwijl hij zijn eigen portemonnee uit zijn zak viste. Hij klapte het ding half-handig open en haalde er wat geld uit, iets wat net iets meer zou zijn dan de prijs die het snoepgoed had. “Houd de rest,” zei hij - even zijn vrijgevige mannen-ego strelen - voor hij zijn hand van die van Lilium haalde en het zakje en de gigantische lolly aannam. Met een lichte glimlach overhandigde hij het reusachtige ding aan Lil. “Alsjeblieft.” Grijns grijns.

Ze leek te schrikken toen hij zijn hand over de hare legde en hij hief zijn wenkbrauwen even. Was het zo erg dat zelfs zoiets simpels ongewenst was? Of zou ze het dan simpelweg weggetrokken hebben, want dat deed ze niet. Ze schokte niet terug, duwde het nooit letterlijk weg. Hij zuchtte even. Oké, stoppen met nadenken. Het hielp niet echt. Dat ze niet moeilijk deed verder over de betaling was goed voor zijn mannenego. Ze nam de lolly aan en zei dat het ding gigantisch was, waarna ze hem bedankte en aan het randje begon te sabbelen. Aiden grijnsde even. Goed zo, ze leek in ieder geval niet meer van slag. Nu moest hij ervoor zorgen dat ‘t zo bleef. “Zullen we er anders even mee gaan zitten?” besloot hij te vragen, even om zich heen kijkend, op zoek naar een bankje. Immers was ze nogal onhandig en eten en tegelijkertijd een lolly eten was geen succes, al moest je wel heel goed je best doen om in dit gigantische ding te stikken. Heck, die paste zelfs niet in de mond van een Jynx.

Lilium zei dat het prima was en begon weer te lopen. Ook Aiden besloot zich in beweging te zetten en duwde ondertussen een klein kaneelstokje in zijn mond. Toen ze dan ook vroeg of deze smaakte, knikte hij rustig. “Prima,” zei hij, allang blij dat het ding makkelijk te kauwen en door te slikken was. Kaneelstokken waren vaak niet gigantisch hard en in deze grootte stelden ze niet veel voor. “Tevreden met je lolly?” Een klein grijnsje kwam weer op zijn gezicht. Ze zag er wel heel erg uit als een klein, schattig kind met die lolly. Ernstig, eigenlijk.
Eenmaal aangekomen bij het bankje plofte hij er rustig op neer en duwde hij nog een kaneelstok in z’n mond, voor hij het zakje op zijn schoot legde en rustig voor zich uit keek, kauwend op het stomme ding. De stilte was nu niet heel ernstig. Immers had het blondje flink wat te sabbelen. Aan de lolly, natuurlijk.

De lolly smaakte prima, maar het was wel heel zoet. Aiden grinnikte even droogjes. Ja, dat kon hij geloven. Het ding zou een klein kind van een afstand laten watertanden. En misschien Lilium ook. Zelf was hij niet snel gek op zoete dingen. Kaneelstokken waren waarschijnlijk te danken aan de kermistijd, waar iedereen altijd wel een zuurstok nam. En de keuze tussen roze en kaneel was dan snel gemaakt. ROZE NATUURLIJK.
Hij slikte zijn Kaneelstok net op tijd door. Voor hij het allemaal goed en wel door had, sprong er een Poochyena via de zijkant van het bankje in één klap op zijn schoot en zwiepte het de kaneelstokken door de lucht, voor ze haar voorpoten tegen zijn schouderbladen zette en begon te likken en te bijten. Het enige wat er nog uit zijn dichtgeknepen mond kwam was een soort ‘PFFT’ geluid terwijl hij probeerde het ding weg te duwen. Heilige Arceus, wat was dit nou weer?

Bam. Na een misschien net iets te harde duw lag de Poochyena op haar rug op de grond en Aiden hief zijn wenkbrauwen, terwijl het ding veel te enthousiast weer overeind krabbelde en een kaneelstok in haar bek nam. Aiden keek even naar Lilium. Hij wilde een opmerking maken, over hoe er tenminste één pup was… Maar, hij besloot het niet te doen. “Fijn zeg,” besloot hij in plaats daarvan te mopperen, voor hij voorover boog en probeerde de kaneelstok van het beestje af te pakken. Deze racete echter weg en begon een meter verder enthousiast op haar rug te rollen, vreemde geluiden makend die alleen zij scheen te kunnen maken. Aiden zuchtte een keer. “Pups en hun vreemde gewoontes,” mompelde hij, voor hij zijn hoofd even schudde en het omgevallen zakje van zijn schoot raapte. Ach, er zaten er nog een paar in. Hij overleefde dat wel. Nu was het hopen dat die pup lekker daar vrolijk bleef zijn, in plaats van op zijn schoot.

“Sorry,” mompelde hij toen ze vroeg of het zo ruw had gemoeten. Het was gewoon dat hij de pup al van zich af had geprobeerd te krijgen maar dat het toch wel hard in zijn neus had gebeten, waardoor hij het misschien wat te ruw aan de kant had geduwd. Daar was het dan natuurlijk ook wel een pup voor, maar Aiden had nooit om een pup gevraagd. De enige pup die hij wilde, had geen snorharen. Althans, dat mocht hij dan toch wel hopen. Toen ze ook weer even iets zei grijnsde hij droogjes. “Sorry, ‘k houd van puppy’s hoor,” knipoogde hij grappend. Dat ging toch heus niet te ver? Nee. Iedereen hield van puppy’s. Zelfs hij, de Seedot. Zelfs hij had ergens een zwak voor pups.
Toen het meisje hem een kaneelstok toe hield, hief hij een wenkbrauw op. De lokkende geluiden deden hem kort lachen en hij schudde zijn hoofd met een grijnsje. “Eet jij je lolly nou maar op,” merkte hij op, voor hij een kaneelstokje in zijn mond duwde. Afkomstig van het zakje, natuurlijk.

“Er is wel meer nodig dan een lief snoetje,” merkte Aiden op toen het meisje zei dat de pup een lief snoetje had. Het ding wa veel te veel bezig met het rondgooien van zijn ene snoepje en het grommen ernaar, dat het niet eens doorhad dat Lilium er nog een had gegooid. Het was overduidelijk een echte derpo-hond en Aiden vroeg zich af hoe het beest zich ooit in het wild had gered. Natuurlijk was het ding ook nog niet zo heel erg oud, dus wie zou weten in wat voor soort nesten de Pokémon zichzelf nog werken zou. Het was immers een pup en aan Lilium te zien, hielden die ervan om zichzelf eens even flink in de nesten te werken.
Ze zei dat haar lolly niet zo snel op zou zijn als zijn kaneelstokken en Aiden hief even zijn schouders. “Dan blijven we hier nog even zitten voor ik je weer meesleur naar de kermis,” zei hij met een grijnsje. Want ja, het was wel soort van besloten dat ze daar terug naartoe zouden gaan deze avond.

Anders kwam hij er niet. Hij lachte even en snoof droogjes toen ze zei dat hij een lief snoetje had. “Heilige Arceus, Lil,” zuchtte hij lachend. Ze had soms ook wel haar vreemde opmerkingen ook, was ‘t niet? Immers had hij alles behalve een lief snoetje. Hij was geen onschuldig, schattig blond ding. “Jij zou er wel komen hoor,” besloot hij onschuldig te zeggen. Stop, Aiden. Stop. Het was gewoon te makkelijk om haar te klieren, maar het feit dat er waarheid achter zijn woorden schuilde was een beetje eng.
Toen ze vroeg waar hij nog in wilde, hief hij zijn schouders. “De kraampjes waren leuk, je leek er vrij zorgeloos en-” Nee, nee, stop. Niet het reuzenrad, niet het schieten. Hij slikte even en haalde een keer rustig adem. “En we zijn nog niet in de Tentacruel geweest,” knipoogde hij. Rare attractie was ‘t, maar misschien vond zij ‘t wel iets joh. Wie zou ‘t zeggen. Hij had haar lezen opgegeven wat sommige dingen betrof. Hij had geen idee wat ze wilde en hoe ze ‘t wilde.