I will never build a snowman.

Ze kwam er altijd. Aiden knikte even rustig. Goed zo, zo mocht hij het horen. Een glimlachje trok zijn mondhoeken omhoog en hij deed zijn uiterste best om niets te zeggen over de blos op haar wangen. Het was al amusement genoeg dat de blos er was - hij hoefde het er niet in te prenten. Dat was nergens voor nodig.
De Tentacruel leek haar leuk. Aiden knikte rustig. Arceus, nee. Wat een vreemd ding was dat toch. Maar goed, als het haar leuk leek dan zou hij haar niet ervan weerhouden om erin te gaan - ook al betekende dit dat hij waarschijnlijk ook vast zou zitten in dat ding. Ze zei ook nog dat ze iets beters moest winnen dan de sleutelhanger en hij moest weer even lachen. “Ik ben benieuwd of het dit keer beter gaat dan met het gooien,” zei hij onschuldig. Want ja, wiens schuld was het ook weer geweest dat dit haar niet was gelukt? Juist ja. Die van haarzelf, natuurlijk. Uitroeptekens-spam. Hij stopte nog een zuurstokje in zijn mond en schudde wat met het zakje. Leeg. Okay. Hij boog over haar heen over het bankje om het ding de prullenbak in te gooien en weer terug te zakken op zijn plek. “Sabbel jij maar rustig door, hoor.” Hij zou wel horen wanneer ze klaar was om te lopen.

Wiens schuld was dat? “Nou,” begon hij, toen ze met haar lolly naar hem wees en hij er even in stilte naar keek. Hap nemen? Nee, dat zou d’r weer traumatiseren. Hij kneep zijn lippen stijf op elkaar terwijl hij hoorde dat het zijn schuld was. “Als jij je niet af had laten leiden,” sprak hij onschuldig, alsof ze er iets aan had kunnen doen na wat hij haar had gedaan. Nee, hij was absoluut de schuldige in deze situatie. Niet dat hij dat toe zou geven, natuurlijk. Dat ging wel weer heel erg ver.
Het meisje gooide de lolly weg en Aiden keek geamuseerd op haar neer. “Nou, nou. Bikkel ben je ook nie eh?” vroeg hij grappend, maar hij schudde al snel zijn hoofd even en keek voor een moment voor zich uit, voor hij zijn blik weer op haar richtte. “Dus, wat zeg je ervan? Zin om weer te gaan kijken?” Een grijnsje ontstond op zijn gezicht terwijl hij zich overeind zette. Ja, hij was nog best wel enthousiast over de kermis, stiekem. Hij had het er gezellig gehad.

Ze was een bikkel, zei ze. Aiden had zo'n driehonderd manieren om die gedachte de grond in te stampen, maar besloot wijselijk zijn mond te houden terwijl hij een wenkbrauw hief en haar aan besloot te kijken, wachtend op een toelichting. Anders was ze hier niet, zei ze. Aiden knikte even. "Daar heb je een punt." Ze had immers enorm veel te verduren gehad en ze was er nog steeds. Dan deed ze toch iets goed.
Ze leek toch wel zin te hebben in de Kermis en zonder op verdere reactie te wachten, besloot hij aan de terugweg te beginnen. Immers was de Kermis die kant op.

Ze leek maar al te enthousiast om terug te keren naar de Kermis. Aiden schudde zijn hoofd even licht geamuseerd. Het was inderdaad net een puppy, trekkend aan de riem wanneer ze ergens maar al te graag heen wilde. Toen ze echter niet meer wist waar ze heen moest, zette hij zich weer naast haar en liep hij rustig door. "He, wat jammer nou. Dan kun je niet meer voor me uit lopen, merkte hij liefjes op, erop doelend dat ze nu dus bij hem zou moeten blijven lopen omdat hij het wel wist.
Het duurde gelukkig niet enorm lang en uiteindelijk kwamen ze dan toch aan op de Kermis. Aiden liet zijn blik even over de menigte heen glijden, voor hij Lilium weer aankeek. "Zeg het maar," zei hij. Wat was hij toch een heer.

Hij had gehoopt dat de kermis rustiger zou zijn, maar niets scheen minder waar. Aiden zuchtte een keer, terwijl zijn blik langs de menigte gleed. Wat moest je toch met al die mensen en wat deden al die mensen op een kermis? Waarom vonden zoveel mensen een kermis leuk? Zó spectaculair was het toch niet? En ze hadden vast niet allemaal een Lillipup. Zijn blik vernauwde zich wat, terwijl hij hoorde hoe ze naar de Octillery wilde, waarna hij mocht kiezen. Hij hief even een wenkbrauw. Hij mocht kiezen? Ja maar wat moest hij daar nou weer mee. Toch knikte hij en werkte hij een glimlach op zijn gelaat. “Dat klinkt helemaal prima,” glimlachte hij. Er was maar weinig wat ze met haar enthousiasme niet voor elkaar zou krijgen, immers. Even keek hij met een fronsje om zich heen, voor hij een bepaalde richting op knikte. “Kom maar mee dan,” wenkte hij haar, voor hij weer begon te stappen. De Octillery, dus. Dat ding waar je half tegen de ander aangeduwd werd en ronddraaide. … Gossie toch.

Ze was nog nooit in de Octillery geweest. Aiden fronste eventjes. Ah, dat verklaarde het feit dat ze er zo graag in wilde. Sowieso meende hij zich te herinneren dat de Octillery in deze kermis vrij groot was (hij had hem een keer voorbij zien komen). Hij had de Tentacruel zelf leuker gevonden, maar hey - hij mocht hierna kiezen. Even blikte hij om, maar het leek erop dat de Tentacruel op het moment niet omhoog stond. Jammer, hij vond het leuk om te zien. Met een lichte glimlach liep hij daarom maar door, tot op het moment dat hij de ingang van de Octillery zag. Een aantal armen met daaraan drie karretjes. De armen draaiden en de drie karretjes draaiden ook nog. Het was redelijk. Niet de beste attractie, maar redelijk. Hij keek haar daarom aan. “Ben je er klaar voor?” besloot hij te vragen. Ze zou toch wel weten dat dit niet zo’n ding was voor kinderen tot twaalf jaar?

Toen het meisje bleek wegtrok, trok er een grijnsje over zijn gelaat. “Wat is er?” vroeg hij, haar verstarde blik in zich opnemend. “Je gaat me toch niet vertellen dat je dacht dat het een ding voor twaalfjarigen was?” vroeg hij liefjes. Heilige Arceus, daar mocht je over de veertig kilo niet eens meer in. En hij wist het niet van haar, maar hij woog toch absoluut wel iets meer dan dat. Heilige Arceus, als hij veertig kilo had gewogen had Team Rocket enkel hoeven blazen om hem aan de kant te krijgen. Dan was hij nou niet echt een geschikte bodyguard en zouden zijn broeken zo smal zijn dat hij een kindermaatje droeg die maar tot net over zijn knieën kwam. “Kom op,” besloot hij te zeggen. Weer even terug naar de echte wereld. “Dan gaan we er eens in,” zei hij. Het ding stond stil, dus ze zouden er zo in kunnen. Hij begon dan ook rustig te wandelen. Eens zien wat ze hiervan vond.