I will never build a snowman.

Wieeh, regret nothing. x Maaike <3

Ze vond het een leuke dag. Ze genoot en hoopte dat hij het ook leuk had gehad. Hij opende één oog en keek haar even wat bedenkelijk aan, voor hij zijn oog weer sloot en rustig bleef zitten, alsof hij op deze manier de bedenkelijke frons op zijn gezicht kon verbergen. Dit was ook eigenlijk wat hij hoopte, maar het ging niet al te goed. “Ja,” zei hij daarom. Hij wilde er zoveel aan toe voegen, had zo veel om te vertellen. Dat hij het leuk vond met haar, dat ze gezelschap was wat ook hij nodig had gehad. Dat hij niet had gedacht het oprecht zo gezellig te kunnen hebben met haar en dat hij haar het liefste-
Een warme arm. Hij opende zijn ogen en zag hoe ze tegen hem aan had besloten te leunen en hij glimlachte. Arceus, het was toch ook wel een aandoenlijk pupje ook he. Ja, Arceus. Ze was onder zijn huid gekropen en hier niet meer weggegaan, op elke mogelijke manier die hij maar verzinnen kon. Zonder er al te veel over na te denken sloeg hij zijn arm om haar heen, zodat ze wat gemakkelijker tegen hem aan kon zitten. Het was immers iets wat hij al lang niet erg meer vond, niet na alles. “Wil je het uitzicht niet meer zien?” Het verbaasde hem ergens. Ze was zo gefascineerd geweest.

Hij had zijn blik op haar gericht, haar reactie peilend. Hij was nieuwsgierig, haar reactie betekende op dit moment immers alles. Wat hij kon zeggen, wat hij kon doen. Wat hij kon denken en wat hij mocht vinden. Het was vreemd, onwennig zelfs, maar verkeerd was het niet. Hij was niet gewend om rekening te houden met een ander en toch was het alles wat hij bij Lilium leek te doen. En toch zag hij het niet als iets slechts, was zij toch het persoon wie hij het liefste in zijn gezelschap had. Ondanks het feit dat ze niet het makkelijkste was en niet het persoon waar hij misschien alle dingen mee kon doen wat hij zag als ‘leuk’, was zij de enige die hem toch dat stomme reuzenrad in had gekregen.
En op dit moment was het lang zo erg nog niet. Ze kroop dichter tegen hem aan en zei hem prima te zitten. Zijn blik gleed even over haar, voor zover hij haar kon zien, terwijl een lichte glimlach over zijn gezicht trok en hij de knuffel naast zich zette, om voorzichtig met zijn duim over haar rug heen en weer te gaan. Dit ging eigenlijk meer automatisch, bijna als een rustgevende beweging, terwijl hij daar zat. Eigenlijk wilde hij geen woord zeggen, de stilte niet verbreken, maar toch wist hij ook niet wat hij van deze stilte vond.
“Dan blijven we even zo zitten,” mompelde hij. Het klonk absoluut niet alsof hij het erg vond. In tegendeel, de woorden die hij sprak klonken bijna opgelucht en hij vond het niet zo erg meer dat het reuzenrad zo langzaam ging en dat de weg naar beneden nog wel even zou duren.

Het was bijna alsof het allemaal niet meer zoveel uitmaakte. Datgene wat hij met al zijn kracht probeerde te beschermen, dat ene kind dat ervoor kon zorgen dat hij alles liet vallen waar hij mee bezig was om naar haar toe te schieten, dat was nu veilig. Niemand kon haar iets doen, niemand zou proberen haar iets te doen. Niet zolang ze in zijn armen lag, niet zolang ze vrijwillig zijn bescherming zocht. Hij begon zichzelf immers tegen te spreken en vertelde zichzelf nu weer dat het beter was als dit bescherming was, al wist hij het ergens ook wel. Hij wist niet hoe het met haar zat, met de oh zo onschuldige Lilium. Maar, bij zichzelf was er onderhand niet veel twijfel nodig. De reden was niet dat hij haar wilde beschermen, dat was een gevolg. De reden waarom hij haar beschermen wilde was veel, veel belangrijker.
Blijven zitten klonk goed en ze bedankte hem voor de geweldige dag, waardoor hij licht glimlachte. Hij bewoog niet echt, was al veel te tevreden met het feit dat ze zo lag. Ongemakkelijk was hij er immers totaal niet bij. “Daar ging het om.” Ja, alles wat hij immers had gewild, was dat ze eens een mooie dag zou hebben. En al was het niet de bedoeling om haar nog dichterbij te laten komen, zowel fysiek als mentaal, leek dat niet echt meer een zorg te zijn. Nee, het liefste sloeg hij haar in zijn armen en liet hij Amore ervoor zorgen dat dit ding nog even een uurtje stil bleef staan, maar helaas.

Hij wist het niet. In hoe verre hij haar op haar woord kon vertrouwen en waar zijn ervaring hem moest hebben geleerd niet te doen wat hij deed. Hij kon niet te dicht bij Lilium komen. Voor de bescherming was hij goed, maar verder was het beter als hij zich ver weg duwde en ergens terecht kwam met een niet al te intelligent, goed gevormd typeje met een veel te grote mond, wie precies wist hoe ze alles krijgen moest wat ze wilde hebben. Iemand die hem aankon, iemand voor wie hij niet op hoefde te passen, op elk moment kijkend of ze niet toevallig breken zou.
Haar woorden deden hem naar haar kijken, terwijl ze zei dat het lief van hem was. Hij sloot zijn arm iets steviger om haar heen en zuchtte een keer langzaam. Haar hoofd tegen zijn schouder op een moment als deze was toch anders dan wanneer ze aan het huilen was, dan wanneer alles mis leek te zijn. Simpel in een reuzenrad. Toch was dit niet… Niet, ja wat eigenlijk? Niet Aiden? Dit was niet hoe hij zich altijd had gedragen, was zeker niet hoe zijn voorgaande relaties waren geweest. Dit was niet wat hij had gewild, nooit iets waar hij op had gehoopt. Hij was iemand die toch graag op zichzelf was, erop vertrouwende dat mensen je toch wel teleurstelden. Dat was immers niets minder dan de waarheid en hij kon het niet ontkennen, maar toch stond hij dit meisje toe om naar hem toe te komen. Heck, hij ontving haar met open armen en wenste haar niet te laten gaan. Het was egoïstisch en dom, waarschijnlijk, maar voor nu zou hij haar beschermen. Alleen hij.
“En misschien deed ik het ook wel een beetje voor mezelf,” mompelde hij, een lichte glimlach over zijn gezicht laten trekkend. Nee, hij deed dit niet alleen voor haar. Hij deed dit ook omdat ze een makkelijk gezelschap was, omdat ze het persoon was waar hij graag bij in de buurt was. Het was gemakkelijk en toch gezellig, een combinatie die hij niet vaak meemaakte. Het was er echter wel één die welkom was.

Hij was immers ook maar een mens. Eén die stiekem, ergens diep binnen de muren die hij ergens in een ver geleden had opgezet, genoot van het menselijk contact van iemand waar hij zowaar om gaf. Hij vond het niet erg om haar dichtbij te hebben en zou het juist niet kunnen waarderen als dit niet langer mogelijk was. Nee, zo onderhand maakte het allemaal niet meer zoveel uit. Arceus, hij had niet gedacht dat het mogelijk was. Zowaar bij iemand zitten, zonder zich te irriteren aan elk geluid, elke beweging die ze maakte. Hij had zichzelf niet geforceerd in haar bijzijn te zijn. Ze… Was er gewoon ineens. En hij was haar gaan vertrouwen, misschien wel de eerste fout die hij had gemaakt.
Ze was blij dat hij het ook leuk vond. Woorden die hij wel had kunnen verwachten, in tegenstelling tot haar actie erna. Haar hand gleed naar de zijne en zodra ze deze beetpakte, keek hij even verward op haar neer. Was dit zo’n moment waarop hij haar moest stoppen? Zeggen dat het geen wijze beslissing was en dat het ‘t beste was als ze zich omdraaide zodra ze buiten waren, om weg te lopen en alleen nog te bellen als ze zich in geval van nood verkeerde?
Zijn vrije hand was nu niet langer vrij en lag in haar hand, welke hij ook voorzichtig beetpakte. Hij kneep er zachtjes in terwijl hij licht ging verzitten en even op haar neerkeek. Zo veel wat hij wilde zeggen, zoveel waarschuwingen die hij haar wilde geven. Vooral zo alleen, in dit krappe hokje, leek het hem een goed idee als ze nadacht, want hij zou nooit in staat zijn haar weg te duwen. Liet dit fysiek of mentaal zijn.
“Zolang je uitkijkt,” mompelde hij zachtjes, zacht in haar hand knijpend en ernaar kijkend.

Maar heilige Arceus, wat zou hij spijt krijgen. Wat zou hij er spijt van krijgen dat hij dit had toegestaan, dat hij dit zelfs had getriggered. Het voelde alsof hij gebruik maakte van haar zwakte, alsof hij het moment naar zijn hand probeerde te zetten. Want dat was waarschijnlijk alles wat dit moment betekende. Dat ze steun zocht bij hem. Ze vond bescherming bij hem en dat maakte haar waarschijnlijk gemakkelijk. Een zucht kwam uit zijn mond terwijl hij daar zat. Hij wilde haar oh zo graag vast blijven houden en zo blijven zitten, maar het was verkeerd. Hij kon geen gebruik maken van deze situatie. Toch weigerde zijn lichaam te bewegen toen hij het probeerde en bleef hij in exact dezelfde houding zitten, veel te tevreden met haar tegen zich aan. Met zijn duim streelde hij nog altijd voorzichtig heen en weer, al begon het er onderhand meer op te lijken dat hij zichzelf ermee gerust wilde stellen. Hij wilde haar niets doen, dus zo dichtbij was fout, veel te fout.
Het karretje kwam tot stilstand en Aiden drukte het meisje even geschrokken tegen zich aan, waarna hij een bezorgde blik op haar wierp. “Sorry,” mompelde hij, voor hij zijn greep weer wat verslapte. Het was ook eigenlijk wel te verwachten dat het ding tot stilstand zou komen. Immers moest elk karretje één voor één leeggemaakt worden en was het nu de tijd dat dat ging gebeuren.

Hij was niet van plan serieus na te denken over Lilium, over het feit dat ze waarschijnlijk het enige persoon op deze aarde was waar hij zo graag naast zou zitten. Hij gaf zijn beschermende gedrag over haar de schuld, het feit dat ze hem deed denken aan een puppy. Het was een heel ander soort affectie dat hij voor haar voelde. Dat moest wel - dat was zo veel beter. Hij wist niet of hij ermee om zou kunnen gaan als het anders was. Het was veel beter om er op deze manier over na te denken.
Waarom hij sorry zei. Aiden fronste even en keek haar aan. “Omdat ik…” Even viel hij stil en keek hij haar wat bedenkelijk aan, zijn blik op haar ogen gericht, terwijl hij diep aan het nadenken was over de woorden die hij spreken wilde. Het was lastig, omdat hij wist dat hij niet gewoon kon zeggen wat hij dacht. Dit zou oneerlijk zijn tegenover het blondje. Ze zou niet om kunnen gaan met zijn gedachtegang. En het zou niet goed voelen. Hij weigerde iemand zo dichtbij te laten komen, dus schudde hij zijn hoofd even langzaam. Dit ging onbewust, aangezien het meer voor zichzelf bedoeld was dan voor haar. “Omdat ik net bot deed.” Hij zou het anders ook niet weten.
Omdat ik je nog niet los wil laten.

Ze leunde van hem weg en Aiden trok zijn arm weg, misschien bijna schichtig, terwijl hij haar met een lichte frons aankeek. Verwarring was licht te vinden in zijn groene ogen, terwijl hij zich afvroeg of hij iets verkeerd had gezegd. Het liefste zou hij haar weer tegen zich aantrekken en ervoor zorgen dat ze nog een ronde zouden doen in het reuzenrad, maar hij wist dat hij dat niet maken kon. Daarom keek hij haar enkel aan, wachtend tot ze zou beginnen met spreken. Ze zei hem dan al snel dat het niet gaf en dat hij zijn redenen zou hebben gehad, waarna ze zei behoorlijk irritant te kunnen zijn. Aiden schudde zijn hoofd even glimlachend. Het karretje maakte weer een stop en hij had het idee dat ze in de buurt kwamen van de begane grond, waar de rit aan een eind zou komen. Misschien was het vermoeidheid die haar aanhankelijk had gemaakt. Afgezien van bescherming, zou hij geen idee hebben waarom ze zo zou doen. “Dat valt wel mee,” zuchtte hij en hij gleed even met zijn hand door haar haren, volledig onbewust van het feit dat hij dat deed.