I will never build a snowman.

Ze deed een stapje terug en leek niet meer zo op haar gemak. Dit zorgde ervoor dat hij zich juist weer meer op zijn gemak voelde. Hij keek haar licht geamuseerd aan. Nu wist hij dus toch dat ze het niet zou kunnen en dat maakte ervan dat hij weer kon gaan dreigen. Immers wist hij het nu zeker: ze zou er nooit op in gaan, nooit. Hij was compleet veilig. Het was maar klieren. Hij stapte dan ook naar voren en hief zijn wenkbrauw op. “Eigenlijk vroeg je er al om, was ‘t niet?” vroeg hij liefjes, nog een stapje haar richting op zettend.
Maar uiteindelijk begon hij toch te lachen en stapte hij terug. “Grapje meis,” lachte hij, voor hij zijn wenkbrauw ophief. “Volgende stop is het spookhuis, want je blikjes omgooien is gefaald.” Dit was misschien wel zijn schuld. Heel misschien. Geen cadeautjes voor Aiden.

Ze vroeg of hij het wel zeker wist en Aiden keek haar met een onschuldig glimlachje aan. “Heel zeker, want ondanks het feit dat ik te bang ben om in de Booster te gaan, vind ik een spookhuis toch wel heel leuk,” sprak hij liefjes. “Want je wil me toch niet vertellen dat je te bang bent? Nee? Dacht ik al,” ging hij veel te onschuldig door. Hij moest en zou haar meenemen het spookhuis in. Hij begon dan ook al veel te vrolijk richting het spookhuis te wandelen, helemaal in zijn nopjes omdat de hele situatie weer terug lag in zijn handen, waar het thuis hoorde. Hij had er een hekel aan om de controle te verliezen en deze overgeven aan Lilium was geen goed idee. Het stak zijn ego. Djoekte het hard.

Ze was niet bang, zei ze. “Goed zo,” reageerde Aiden geamuseerd. De beving in haar stem maakte zo duidelijk hoe bang ze was en het liet hem van binnen zachtjes lachen. Het was immers weer helemaal zo dat de situatie door hem onder controle was en hij was er zo blij mee. Ze zou meegaan in wat hij zei, want het leek erop dat ze vandaag Tauros genoeg was om haar grootste angsten te overwinnen. En al zou hij haar de booster niet aan doen, wilde hij met alle liefde het spookhuis bezoeken. Met haar, natuurlijk. Zelf vond hij het altijd maar een beetje saai omdat het hem niet beangstigde.
Toen ze over het geld begon, hief Aiden een wenkbrauw. Ze moest nog zoveel ervaring opdoen wat betrof het ergens heen gaan met een jongen. “Ik betaal alles,” knipoogde hij. “Dus daar hoef je geen rekening mee te houden,” ging hij rustig door. Nee, het feit dat ze gewoon eens even niet aan alle slechte dingen dacht was genoeg voor hem.

“Al moet ik zeggen dat die oogjes veel voor elkaar zullen krijgen,” mompelde Aiden onschuldig, “zullen ze in deze situatie niets uithalen. We gaan gewoon naar binnen en als het eng is, verstop je je maar achter me.” Hij knipoogde een keer naar d’r en lachte even kort, voor hij weer op het Spookhuis blikte. Ja, hij wilde er naar binnen. Hij was benieuwd hoe Lilium was als ze bang was op een manier als deze, waar het gezond en te verwachten was. Waar haar leven of dat van haar dierbaren eens niet echt op het spel stond.
Nate. Schijnbaar heette de ex Nate. Aiden snoof een keertje en wendde zijn blik af. Hij had nu al een spuughekel aan die Nate, want Lilium had niets goeds van die kerel geleerd. Niet dat hij het heel erg vond om degene te zijn die haar dit leerde. Of misschien ook wel, want het kostte hem weer moeite die… Nee, hij vond het niet erg. Hij keek haar even met een glimlachje aan en stapte naar haar toe, om zijn hand even op haar hoofd te leggen. “Vergeet alles wat je van hem weet,” zei hij. “Ik leer je wel hoe het allemaal werkt.” Hij wist het anders ook niet.

Ze zei niet te denken dat haar ego het aan zou kunnen en Aiden glimlachte even. “Je ego maakt niet zo veel uit,” knipoogde hij. Nee, al was het maar in het spookhuis, zou hij graag degene zijn die haar hielp in haar angsten. Het was een raar, egoïstisch kantje van hem die dit graag had. Maar, zo onderhand was hij al gestopt met het ontkennen van dat rare kantje, al weigerde hij er veel over na te denken. Dat zou hem enkel vermoeien.
Geen reden om het langer uit te stellen. Aiden knikte eventjes. “Klinkt prima,” zei hij liefjes, voor hij naar binnen stapte. “Als je mijn handje wil vasthouden zeg je ‘t maar hoor, pupsel,” ging hij vrolijk door. Oh, ja, hij vond dit veel te mooi.

Ze vertelde hem zijn eigen handje maar vast te houden en hij zuchtte een keer. “Maar dat is toch veel minder leuk,” zuchtte hij zielig. Hij keek haar even wat bedroefd aan, maar kon de act al snel genoeg niet meer volhouden en lachte kort. Ze zouden vanzelf wel zien hoe ze reageerde op de jumpscares die het spookhuis haar geven zou.
Hij vond het niet erg veel aan in het spookhuis. De passen die ze achter hem zette weerklonken door de gang, de krakende planken zorgden voor de angstige sfeer die er hing. Maar, Aiden leek hier immuun voor te zijn. Of dit iets was wat lag aan het feit dat hij afkomstig was uit Lavender Town of omdat hij gewoon een beetje een gevoelloze Seedot was… Hij neigde naar het laatste, eigenlijk. Al zou hij dat nooit hardop zeggen.
Een gil klonk, gevolgd door nog een gil. Aiden schrok op toen iets zich aan zijn rug vastklampte, maar realiseerde zich snel genoeg al dat het Lilium was. Hij glimlachte even. “Kom op pup, zei je niet dat dit ehm… Te slecht was voor je ego?” vroeg hij liefjes.

Ze mompelde dat hij zijn mond moest houden en een lichte glimlach trok over zijn mond. Hij zuchtte even en werkte zich wat los uit haar greep, voor hij zacht op haar hoofd klopte en de Jirachi van de grond raapte, om het richting het blondje te houden. “Kom mee, ik neem je er wel doorheen,” zei hij. Hij stak zijn hand nog uit, benieuwd of ze deze na deze egokrenker toch aan zou nemen, en maakte zich klaar voor de rest van het spookhuis.
Gelukkig duurde het niet heel lang. Immers was het een kermis spookhuis en was het erop gebouwd dat het snel weer opgeruimd kon worden. Hij glimlachte even bij het ruiken van de ‘frisse’ lucht (en de churros) en keek Lilium met een licht grijnsje aan. “Nu, dat viel wel mee toch?”