I will never build a snowman.

Lilium dook aan de kant en riep uit te snel voor hem te zijn, waardoor Aiden zijn hoofd even schudde. Het was eigenlijk een veel te flauw en kinderlijk spel wat ze speelden, maar hij kon niet ontkennen er toch wel enig plezier in te beleven. Het was misschien ook wel omdat hij Lilium op het moment gewoon zo vrolijk zag. Na haar huilend op zijn kamer te hebben gehad, was elke gemeende glimlach weer een soort win-momentje. Het was toch fijn als ze hem dan vaak zijn win-momentjes liet hebben.
“Kom eens hier, jij,” bracht hij uit en hij stapte op haar af, in een poging haar op een of andere manier beet te grijpen en naar zich toe te trekken. Het kon immers best zijn dat ze nog veel vaker aan de kant sprong, maar de kans dat ze tegen iemand aan botste bestond ook nog en dan had hij d’r.
Jup, flauw en kinderlijk. Maar, hij vond het grappig.

En het gebeurde. Ze botste tegen iemand aan en verontschuldigde zich, wat hem de kans gaf om haar beet te nemen. Van hieruit zou het niet al te lastig zijn, want hoe hard ze ook probeerde, hij was sterker. Ze moest wel hele rare dingen gaan doen om daar ooit een goed verschil in te gaan krijgen. Ze trok aan de arm, maar Aiden weigerde toe te geven en deed een poging om haar naar zich toe te trekken. “Nope, nu ontsnap je me niet meer,” merkte hij grijnzend op. Zou het lukken haar naar zich toe te trekken, was het de bedoeling om haar om te draaien (gezien hij haar rechterarm had gepakt met zijn linkerhand), zodat ze met haar rug naar hem toe zou staan. Zou ze nog al te veel proberen te vluchten kon hij haar opnieuw beetpakken en anders zou een simpele por voldoende zijn.

Ze ontsnapte en Aiden zuchtte een keer, maar moest wel lachen om het beeld van het meisje dat weg spurtte. Het was toch wel interessant om te zien hoe erg ze het vond om gepord te worden, want ze stopte al haar energie in het wegkomen. Hij was benieuwd of ze een goede conditie had. “Liiil,” zei hij dan ook zeurderig terwijl hij op haar afstapte en zijn vinger naar haar uitstak. “Laat me nou lief kijken,” ging hij beteuterd door, alsof het allemaal educatieve doeleinden had. Hij wilde weten of ze niet tegen porren kon of dat ze inderdaad gewoon geschrokken was door de plotselinge aanraking. Want, als ze niet tegen porren kon was dit iets wat hij de rest van haar leventje tegen haar zou gaan gebruiken.

Ze was het er niet mee eens dat hij haar wilde testen. De pruillip deed hem lachen en hij stapte verder op haar af, af en toe een onbekende aan de kant duwend om langs haar te komen. Hij wist wat de ouderen met hun kleine kinderen dachten. Vervelende jeugd, waren ze. Maar goed, dat was hij altijd al geweest. Hij had nog een jaartje voor het allemaal officieel saai was, was ‘t niet?
Toen Lilium weer tegen iemand opbotste, schoot Aiden op haar af en probeerde hij met zijn vinger in haar zij te porren. Nu ze eenmaal bezig waren, moest en zou hij immers winnen. Want, hij was en bleef een knul met een ego die niet kon tegen zijn verlies. Hij wilde winnen, of het nou een serieus gevecht was of zoiets knullerigs als dit, iets wat niemand verder serieus zou nemen. En misschien wilde hij haar gewoon laten piepen en lachen. Misschien dat ook. Winnen klonk beter.

Yes! Doelwit geraakt. Aiden deed diep van binnen een vreugdesdansje. Van buiten minder, want hij was een Seedot en liet niet graag merken blij te zijn met de simpele amuserende momentjes die hij had op de kermis. Eens een Seedot, altijd een Seedot. Dat was hoe zijn leven immers werkte. Maar, terug bij het porretje, was het zo dat het meisje een interessant geluid liet horen en ineen dook. Ze lachte, gelukkig (nog een winst), waarna ze wat schold en een arm naar hem uitstrekte. Dit moment nam hij en hij stal de Jirachi van haar, of deed een poging hiertoe, om een stapje naar achteren te zetten en het ding veel te geamuseerd in zijn armen te sluiten, alsof hij ermee vandoor ging. “Ik win,” zei hij liefjes.

Het blondje riep dat de knuffel van haar was en ze griste ernaar, waarop Aiden de knuffel naar achter zich verplaatste en het ding daar strak vasthield. Hij deed een glimlachend stapje naar achteren, de knuffel achter zich verborgen houdend en het meisje aankijkend met een vals glimlachje. “Wil je ‘m terug?” vroeg hij liefjes. Hij bewoog het ding even heen en weer en trok zijn wenkbrauwen geamuseerd op. Hij was even stil, nadenkend over hoe hij dit tegen haar kon gebruiken. Want, hij was een Seedot. Hij deed dat soort dingen. “Krijg ik er geen kusje voor?” vroeg hij geamuseerd, zijn wenkbrauwen nog iets verder optrekkend. Hij was benieuwd hoe lang het duurde voor haar kop een rode kleur kreeg.

Minder dan een seconde. Het duurde minder dan een seconde voor de rode kleur een blos veroorzaakte op haar wangen en Aiden keek haar liefjes aan. Hij wist zo zeker dat ze er niet op in zou gaan, zo zeker dat het meisje zo zou walgen van het idee dat hij zou kunnen lachen om het gezicht dat zijn ego zou breken. Hij was er zo zeker van dat ze het lef niet zou hebben om hier tegen in te gaan, dat hij dit soort opmerkingen durfde te maken. Maar, ze bewees het tegendeel. Zijn blik verwijdde zich toen ze haar woorden sprak en toen ze iets naar voren boog, duwde hij de Jirachi in haar gezicht en wendde hij zijn blik af. Een minuscule, enorm lichte blos trok over zijn kop en hij keek wat verward weg. “Hah, nee,” zuchtte hij maar snel. “Ik zal je eerste kusje niet stelen meid.” Arceus.

Heilige Arceus. Hij luisterde naar de woorden die ze sprak en keek haar weer aan, zijn blik licht vernauwd en blij dat het hoedje enige schaduw over zijn gezicht legde door de lichten die boven hen hingen. “Ah,” zei hij. Hij kon dit immers niet over zich heen laten komen, maar hij moest en zou ervoor zorgen dat… Ja, dat wat eigenlijk? In ieder geval mocht ze niet weten dat dit hem nog enigszins van zijn stuk had gebracht, dat zij dat kon. “Ik ben meer dan talk, maar voor Lillipupjes ben ik veel voorzichtiger,” glimlachte hij liefjes. Dit was niet eens onwaar, misschien dat hij een willekeurige griet op dit moment op haar uitdaging aan had genomen en het gewoon gedaan had.
Haar woorden over dat het niet haar eerste was, deden hem even naar de Jirachi kijken. “Oh ja,” merkte hij op. D’r ex, hmn? Hij trok een wenkbrauw op. “Nou, als je nog wil hoef je alleen te roepen he,” knipoogde hij grappend. Nee, lieten ze dat maar niet doen.