I will never build a snowman.

Ze kon alles aan, zei Lilium. Na zijn woorden zei ze dan ook dat het niet nodig was om haar uit te testen, aangezien ze alles aan kon en het dus toch zinloos was. Aiden fronste voor een moment, terwijl hij zag hoe ze een pasje van hem weg zette. In eerste instantie had hij een poging willen doen haar te intimideren, maar hij besloot haar voor nu even in haar waarde te laten. Hij kon haar ook op een manier klieren waardoor ze haar waardigheid nog enigszins in tact zou houden. “Auch,” zei hij daarom dramatisch, zijn hand even brengend naar de plek waar zijn koude hart te vinden was. “Deze afstand doet me pijn,” ging hij dramatisch door, even nieuwsgierig vanuit zijn ooghoeken naar haar kijkend. Het was toch wel vele malen beter om op deze manier naast haar te lopen, dan wanneer hij dronken zijn mond voorbij praatte. Hij was allang blij dat ze hem hiervoor vergeven had. Immers zou hij er zwaar mee zitten als ze gedurende een langere tijd kwaad op hem zou zijn en hem kennende zou hij het alleen maar erger maken als hij probeerde het goed te maken.

Ze vroeg hem of hij een hart had en hij balde zijn nog platte hand tot een vuist, alsof het nu echt pijn deed. “Au,” bracht hij zielig uit, luisterend naar de woorden die ze erna sprak. “Ja, ik hoor het wel weer. Altijd maar je eigen veiligheid,” zuchtte hij. Nog steeds die nieuwsgierige blik die hij op haar gericht had. Hij faalde wat dat betrof een beetje in klieren, want haar reactie was veel te leuk en deze wilde hij dus niet missen. Toen ze dan ook tegen een tafeltje aan knalde, kwam hij geschrokken tot stilstand. Hij twijfelde of hij naar haar toe moest lopen, of dat hij even moest wachten tot ze duidelijk maakte of ze zich bezeerd had of niet. In zijn twijfels werd de keuze hem ontnomen, aangezien ze al zelf begon te spreken. Ze zei minder op hem te moeten letten en meer op waar ze liep. Aiden keek haar met een glimlachje aan. “Ik snap dat dat een hele klus is,” zuchtte hij. Want het was natuurlijk veel leuker om op hem te letten. Toch fronste hij al snel. “Heb je je bezeerd?” Haar welzijn boven alles, was ‘t niet?

Ze trapte erin en wilde iets zeggen, maar had het door voor ze de zin af had. Aiden glimlachte eventjes onschuldig naar het blondje. Haar lichtrode kleur deed hem nog even zachtjes snuiven als in een soort onderdrukte lach. “Je bent ook wel simpel ook, is ‘t niet?” vroeg hij liefjes. Het was de allereerste bijnaam die hij haar gegeven had. Simpel. Nooit had ze het gewaardeerd, terwijl simpel niet slecht hoefde te zijn en haar echt beledigen zou hij toch al niet meer doen. Daarvoor was hij veel te bang dat ze het zich te veel aan zou trekken, al was zijn mening niet eens zo veel waard.
Ze zei dat het ging en hij knikte even, toch wel opgelucht. Met haar geluk zou hij het wel weer zien gebeuren dat ze haar been zo hard stootte dat ze niet kon lopen. En al was haar tillen niet zo erg, deed hij dat liever onder andere omstandigheden. Toen ze riep dat het tafeltje nog stond, schudde hij even lachend zijn hoofd. “Ik ben trots op je, meis,” zei hij lachend. “Denk je dat we ‘t center uitkomen zonder verdere verwondingen?”

Nog altijd begreep ze niet waarom ze Simpel genoemd werd door hem en Aiden keek haar aan. “Destijds was je niet meer dan een simpele Lillipup,” glimlachte hij onschuldig. “Al moet ik toegeven dat ik zo nu en dan mijn brein over je breek.” Zoals gisteravond, dus. Al lag dit meer aan hem dan aan haar, want in het reuzenrad was hij degene geweest die weer dom had gedaan. Hij had alles ook kunnen laten gebeuren, maar ze was nog zo jong. Hij dacht ergens dat ze niet wist wat ze deed, dat ze niet begreep hoe het werkte. Dat hij het niet oké zou vinden als ze nog op die stomme blind date zou gaan, al zou hij dat nooit hardop zeggen. Het was immers niet zo dat hij haar geclaimd had. Toen ze dan ook zei dat het haar terugbracht naar de Connection Cave, glimlachte hij liefjes. “Leuke tijden, niet?” knipoogde hij plagerig. Nee, hij zou voor geen goud terug gaan. Al had hij zo veel verkeerd gedaan, had hij haar nu in zijn armen mogen sluiten en hij nam niet het risico haar kwijt te raken.
Haar woorden over de verwondingen deden hem even fronsen, maar al snel schudde hij zijn hoofd licht glimlachend. “Laat je dat inderdaad maar proberen,” zuchtte hij. Hij wist wel heel te blijven - een gedachte waarbij hij even over zijn arm wreef -, maar zij leek hier altijd nogal moeite mee te hebben. Hij begon echter weer rustig te stappen richting de uitgang. Als het zo ging zou het al avond zijn voor ze bij het park waren.

Het blondje sprak altijd al complex te zijn geweest, maar dat hij het niet gezien had. Hij vernauwde zijn blik even. Daar zou ze vast gelijk in hebben, maar het lag er ook aan hoe veel het je interesseerde. Toen ze dan ook vroeg of ze echt zo erg was, schudde hij zijn hoofd langzaam. “Je bent makkelijk, simpel, om te klieren,” legde hij uit met een lichte grijns, voor hij zijn blik op de deuren richtte. “Daarnaast ben je misschien wel een klein beetje complex, maar voorspelbaar op momenten.” Het was toch nog flink lastig om haar goed uit te leggen, maar het maakte hem allemaal niet zo veel uit hoe complex of simpel ze was. Ze hoefde absoluut niet te veranderen. Liever niet.
Ze zei voor geen goud terug te willen gaan naar die tijd, waarna ze zei dat grotten altijd mis gingen en dat ze hem zou bellen als ze ooit nog eens een grot door moest. “Klinkt prima, blijven we er dan weer gezellig een nachtje slapen?” vroeg hij liefjes. Kon geen kwaad om haar er toch nog een beetje mee te klieren. Immers zou het deze keer heel anders gaan en zou hij haar met plezier zelf warm houden, in plaats van zijn jasje al het zielige werk te laten doen.
Toen Lilium vroeg of hij hier nog wat wilde eten, schudde hij zijn hoofd. “We pikken wel wat mee,” glimlachte hij, voor hij de deur uit stapte. Het zou vast niet al te lang zijn naar het park, misschien vonden ze onderweg erheen of daar wel iets.

Al wilde ze nog zo graag zeggen niet makkelijk te klieren te zijn, gaf ze al snel genoeg toe. Aiden glimlachte lichtjes. “Je bent vermakelijk, leuk om mee om te gaan,” knipoogde hij haar toe. Voordat ze nog een minderwaardigheidscomplex zou krijgen omdat hij haar wat te hard de grond in te stampen. Immers was er niets verkeerd aan haar. Ze was wat simpel, maar haar goedheid had dit veroorzaakt en dat was nou net wat hij zo aan haar waardeerde. “Je bent een goedzak. Ik ben al jaren niet meer in staat in iedereen het goede te zien.” Eindelijk, een uitleg die een beetje klopte. Want, omdat ze goed verwachtte, was ze makkelijk in de maling te nemen. Dit begon nog ergens op te lijken, man.
Ze was niet erg enthousiast over een nachtje in een grot slapen en Aiden hief zijn schouders kort. “Liever met jou dan met Raven,” zei hij, even zuchtend om het feit dat hij met hem al eens vast had gezeten in een grot. Nee, hij zou Raven nooit zelf opwarmen. Gedsie. Al had hij niets tegen mensen die op hetzelfde geslacht vielen, was het niet aan hem besteed. Hij ehm… Ja, lieten ze daar maar niet te ver op in gaan. “Maar, laten we inderdaad maar gewoon een kamer met een bed nemen.” Twee tellen duurde het voor hij zijn serieuze blik verloor en even lachte. Met Lilium? Nee.
Buiten iets meepikken was prima en ze hield de deur voor hem open, zeggende dat hij voor mocht gaan. Hij stapte op haar af en deed een poging haar in haar zijen te porren en op deze manier naar buiten te krijgen, zodat hij alsnog na haar buiten zou staan. “Je laat me ook op een Seedot lijken ook hmn?” grapte hij. Met het stoel afschuiven ook al. Deed hij eens beleefd…

Ze zou het bijna als een compliment gaan zien, vertelde Lilium. Aiden glimlachte rustig. Het was geen compliment noch een belediging. Het was een beetje van beiden? Een compliment op een pesterige manier, of een belediging op een lieve manier. Het lag aan het moment, aan wat ze deed om Simpel genoemd te worden. Het had niet echt een vaste uitleg. De woorden die ze erna sprak deden hem dan ook licht fronsen. “Hmn?” bracht hij in eerste instantie uit, tot hij zich realiseerde dat ze het had over Team Rocket. Of misschien wel over iemand anders die haar lastig had gevallen, maar Team Rocket leek hem de meest voor de hand liggende optie. “Door hen moet je nooit veranderen,” zei hij. “Daar zijn ze niet belangrijk genoeg voor. We houden ze wel uit je buurt,” mompelde hij vervolgens. Nee, niemand zou in haar buurt komen als hij er was. Toen ze ook zei dat hij blijkbaar iets goeds in haar zag, glimlachte hij lichtjes. “Dat is ook niet zo moeilijk.” Nee, in haar was vrij weinig kwaads te vinden. Ze was zo’n onschuldig ding.
Raven. Aiden zuchtte eventjes. “Niet m’n beste vriend, nee,” mompelde hij. Nee, hij vond het niet echt een leuke kerel. Eigenlijk vond hij hem doodirritant en was hij allang blij als het niet te dicht bij kwam. Het enige leuke aan de knul was hem klieren. Maar, Aiden was dan ook niet goed met andere knullen. Misschien wat te Seedotterig daarvoor? In ieder geval kon het ook daaraan liggen. Misschien. Een heel klein beetje.
Haar kop kleurde compleet rood en ze begon te stamelen dat het wel heel erg ambitieus was. Aiden keek haar onschuldig aan. “Hoezo? Lijkt dat je niet leuk?” vroeg hij, veel te geamuseerd om haar onschuld wat dit onderwerp betrof. Want, heilige Arceus, hij zou haar zoiets nooit aandoen. Zou hij nogmaals met haar in één bed eindigen, zou het hetzelfde eindigen als die ene keer. Slapend, zonder dingen waar ze met een mogelijkheid spijt van zou krijgen. Hij vond slapen in haar bijzijn immers niet erg (maar hij sliep dan ook eigenlijk overal wel goed), maar gekke dingen hoefden niet. Dat deed hij haar niet aan.
Het de deur uit werken was makkelijker gezegd dan gedaan en ze haakte haar vingers rond de deurpost. Aiden sloeg zijn beide armen rond haar middel en tilde haar voeten van de grond, in de hoop haar (misschien van schrik) los te krijgen en de deur uit te werken. Al zou het op deze manier wel soort van gelijk zijn. Wat waren ze toch een kinderlijk duo soms samen. “Mooi niet,” mompelde hij, in plaats van zijn reputatie intact te houden. Die was nu toch al niet meer te redden.