I will never build a snowman.

Ze had het ook niet geweten en toen. Dat was het. Aiden zuchtte een keer en keek haar wat teleurgesteld aan. “Is dat waar je op valt?” vroeg hij wat bezorgd. Als ze daarop viel, was hij namelijk toch wel benieuwd naar het eerstvolgende vriendje dat ze krijgen zou. Hij was ook wel oprecht bezorgd en wilde niet dat het meisje zich opnieuw in de problemen zou werken, maar ergens betwijfelde hij of er sowieso wel iemand was die hij goed zou keuren voor haar. Of hij haar ooit in de handen van een ander zou vertrouwen.
Toen ze hem vroeg waar ze dan heen moesten, knikte Aiden een bepaalde richting op. Hij had eerder al gemerkt dat het daar gigantisch naar de dingen rook, want ze hadden een enorm overheersende geur. Hij begon dan ook, zonder op haar antwoord te wachten begon hij te stappen. “Weet je al wat je wil?”

‘Het was een fout,’ waren de woorden die de blondine tegen hem sprak over de jongen die zich haar ex noemde. Ze ging door over hoe aardig hij had geleken, over dat hij er niet verkeerd uitzag… Aiden keek even licht geïrriteerd weg, terwijl hij zijn kaken wat op elkaar klemde. Hij was geïrriteerd door het joch dat zich in haar buurt had gewaagd en hij had een spiets gereserveerd naast die van zijn vader, die voor nu helaas ook nog leeg was. Toen ze echter zei dat het niet haar type was, zuchtte Aiden lichtjes. “Dan is het goed.” He? Wat? “Eh.” Yo, Aiden. Uitleg? “Anders moest ik me daar ook nog zorgen om maken.” Ja, dat was een goede redding. 8 out of 10.
Ze ging voor poffertjes. Hij had het eigenlijk niet eens moeten vragen. “Poffertjes en Churros,” zei hij daarom. “Met poedersuiker op beiden,” besloot hij maar te zeggen. Het zou hem verbazen als ze geen poedersuiker nam, immers. De twee dingen werden gepakt en aan hem overhandigd, waarna hij betaalde en haar een churro toe stak. “Proeven?”

Lilium zei hem dat hij zich te veel zorgen maakte en dat hij moest leven, dat zij zich wel redde. Aiden keek haar even aan, zijn blik wat… Ja, hoe kon het eigenlijk omschreven worden? Triest, teleurgesteld? Een soort combinatie daarvan was licht in zijn blik te vinden, al was het niet al te opvallend. “Ik zou het mezelf nooit vergeven als jou iets overkwam,” zei hij kalm, net wat te serieus misschien. “Dus laat mij me maar rustig zorgen maken, ik red me wel.” Het was immers de complete waarheid. Hij wist niet of hij met zichzelf zou kunnen leven als haar iets zou gebeuren. Hij had haar onder zijn hoede genomen en dit was iets wat hij heel serieus nam.
Ze scheurde er een stukje vanaf. Geen hap, niet het hele ding, maar een stukje eraf scheuren. Het was ook wel een kakkindje ook af en toe. Zo wel opgevoed, zo het tegengestelde van wat hij was. Hij hief even een wenkbrauw en zag hoe ze bedenkelijk op het ding kauwde. Ze had toch liever poffertjes. Aiden zuchtte een keer. “Je bent ook zo voorspelbaar af en toe,” grijnsde hij, voor hij een hap nam van zijn churro. Nope, veel beter.

De verraste blik in haar ogen deed Aiden even zijn wenkbrauwen optillen. Was het zo’n verrassing? Haar wangen kleurden rood en hij bleef haar even aankijken, zijn blik af en toe van haar ene oog verschietend naar het andere. Het was niet zo dat hij haar een ander idee had gegeven, toch? Het was vrij duidelijk dat hij toch wel om haar was gaan geven. Als ehm… Wat was de beste beschrijving? Als het kleine zusje dat Athena nooit zou zijn? Was dat het? Hij had echt geen idee, eigenlijk. Wat er was met Lilium, was heel anders dan met Athena. Maar goed, hij was ook geen type om bloed te verkiezen over water. “Verbaast het je nog?” vroeg hij daarom. Hoezo?
Ze vroeg hem waarom ze voorspelbaar was. “Omdat het niet lastig is om te verzinnen wat je volgende stap is,” knipoogde hij. Het was vreemd om uit te leggen, maar ze was een open boek. Omdat dit was gekomen door het feit dat hij veel aandacht aan haar had besteed, of omdat ze gewoon slecht was in het verbergen van wat ze dacht, was een tweede.

Nee, uhm, ze wist het niet. Wauw, Lilium. Af en toe was ze niet alleen simpel, af en toe was ze gewoon zo simpel dat ze helemaal niets nuttigs zei. Dan viel er niet eens iets te begrijpen. Het was gewoon bijna magisch. Gelukkig was ze niet zoals sommige mensen en praatte ze niet in halve raadsels. Die vrouwen, joh. Hij kreeg van sommige nog meer grijze haren dan van Lilium. Al maakten die meiden hem in alle eerlijkheid vrij weinig uit. Want, zoals ze zei, was het geen geheim meer dat hij oprecht om haar was gaan geven. Noem het medelijden, het feit dat ze hem deed denken aan een Lillipup of gaf het een andere reden. Immers had hij geen idee.
Ze was complex. Aiden slikte zijn churro met moeite in voor hij lachte, anders was het weer zo’n poedersuiker-rotzooi geworden. “Lieverd, als er iemand simpel is, dan ben jij het,” grijnsde hij. Het was immers zo dat ze gewoon enorm simpel was. Het was iets wat hij leuk vond aan haar, dus hij had liever dat het nooit veranderen zou.

Hartstikke complex. Duistere krotten. Laat maar. Aiden hief een wenkbrauw op bij het horen van haar woorden en schudde zijn hoofd lichtjes. Nee, hij wist heus wel dat ze niet dom was, niet onbezorgd. En simpel was ook niet een synoniem voor die woorden. Simpel betekende dat ze te begrijpen was, dat ze voorspelbaar was. Het was geen belediging, al was het dat misschien wel ooit geweest. Ooit, toen hij haar net had leren kennen en toen haar fysieke en mentale welzijn hem niets had uitgemaakt. Het leek zo onderhand veel verder weg dan zes maanden. “Het is geen belediging, pup,” verzuchtte hij daarom, zijn hoofd licht schuddend. “Ik ben blij dat je simpel bent - het maakt je uitstaanbaar,” grijnsde hij vervolgens, in de hoop dat het ‘t een beetje uit zou leggen. Al die ingewikkelde types irriteerden enkel.

Ze kon ermee leven en hij werd bedankt voor de knuffel. Aiden knikte rustig, terwijl zijn blik van haar weg begon te glijden en bleef hangen op een standje wat verderop, terwijl hij een Churro opat. Het was vreemd hoe het hem eigenlijk niet boeide wat zijn medemens van hem dacht, terwijl hij bij Lilium niet eens wilde dat ze ook maar iets verkeerd had over hem. Alsof haar mening meer uitmaakte. Misschien was het omdat het zijn bescherming in de weg zou komen te staan. Dat klonk als een goede uitleg. “Geen dank,” mompelde hij zacht. Nee, de knuffel had hem niet al te veel moeite gekost. Een dank was niet echt nodig.
Toen ze vroeg of hij nog ergens heen wilde, hief hij zijn schouders voor een kort moment. “Er is nog een octopus, nog enkele kraampjes waar je kan proberen wat te winnen en ‘t reuzenrad…” somde hij op. Hij liet de keuze maar aan haar over, want hij wilde eigenlijk oh zo graag deze dag mooier afsluiten dan dit.