I will never build a snowman.

Ze koos voor het reuzenrad en even keek Aiden ongemakkelijk weg, denkende aan zijn laatste keer reuzenrad. Immers was dat met zijn vriendin geweest en was dat heel wat minder… Ja… Heel wat minder net gegaan dan nu van hem met Lilium werd verwacht. Liet dat nu net de enige keer zijn dat hij zich in zo’n monsterlijk apparaat had gewaagd. Hij klemde daarom zijn kaken op elkaar en keek nog eventjes weg, voor hij met een schaapachtige grijns terug kreeg. “Klinkt als een eh… goed plan,” merkte hij op, nog even schaapachtig als zijn grijns eruit zag. Ja… Goed idee.
‘Zie je wel dat ik kan mikken,’ klonk er plots en Aiden keek even op. He? Wat? “Eh, ja,” merkte hij op. Hij had immers echt geen idee waar ze het over had, aangezien hij te veel in zijn gedachten had gezeten. Hij at de laatste churro op en mikte het papiertje tegen het hoofd van een vreemde aan, waarna hij onschuldig wegkeek, voor hij Lilium weer aankeek. “Dus… Reuzenrad?” Oh Arceus.

De prullenbak, riep ze uit. Ze had haar papiertje erin gegooid en hij had niet gekeken. Aiden hief een wenkbrauw op. Oh.. Dat was het. Nou, erg fascinerend was het niet, maar hij moest toch even grinniken om haar teleurgestelde reactie toen ze zei dat hij niet had gekeken. Hij wilde erop reageren, maar hij werd afgeleid toen ze vroeg waar hij met zijn gedachten zat. Zijn blik verwijdde een beetje en hij keek even kort weg. Waarheid of niet? Nee, dat zou haar ongemakkelijk maken. “Ik dacht aan de keren dat ik een kermis bezocht,” glimlachte hij daarom hoofdschuddend. Veel meer zou ze er vast niet over willen weten, als ze een beetje slim was. Ze kon immers best wel weten dat hij niet de meest onschuldige jeugd had gehad.
Enthousiast begon ze te lopen. Aiden zuchtte even hoofdschuddend en zette zich rustig achter haar aan. “Je weet dit keer wel waar je heen moet?” Met haar wist je het immers maar nooit.

Thank Arceus, ze was slim genoeg om niet te vragen naar zijn kermis-bezoekjes en concludeerde alleen dat hij er vaak was geweest. Hij was altijd naar de kermis gesleurd door vrienden, maar vooral door vriendinnen en dat was altijd een heel andere ervaring. Je arm half afgewend tijdens het schieten, niets zien van het uitzicht in het reuzenrad… Nee, dit was heel anders en hij moest maar niet te veel aan eerst denken, want het was iets wat hij absoluut niet wilde doen met Lilium. He, gadver. Hij wilde er niet eens over na denken. Nee, Lilium was absoluut geen materiaal daarvoor.
Ze had geen idee waar ze heen moest en Aiden schudde zijn hoofd even lachend, voor hij zich aan haar zijde voegde en omhoog wees. “Je kan ‘m al zien,” grijnsde hij. Ze liepen dus in ieder geval de goede kant op. Hij was benieuwd hoe veel energie ze nog zou hebben en hoe lang het zou duren voor hij haar naar het Pokémon Center moest brengen. Immers was hij niet van plan haar alleen te laten gaan. Ook zij was niet slecht om te zien en na te hebben gezien wat voor type haar ex was, vreesde hij voor het type jongen dat op haar viel.

Toen zijn arm werd beetgepakt keek hij even op. Het begon erop te lijken dat ze toch echt wel gemakkelijker werd in zijn bijzijn, aangezien ze hem al totaal niet meer eng leek te vinden. Het was iets wat stiekem toch wel fijner voelde dan hij wilde laten blijken, want hij was een Seedot en hield die reputatie graag. Het was makkelijker, zorgde ervoor dat niemand verwachtingen van hem had. Immers kon hij deze niet waarmaken. Hij was geen goed persoon en kon dit zelfs niet zijn voor haar.
Haar enthousiasme hield hem uit zijn gedachten en hij keek op. Zijn groene ogen werden voor een moment op die van haar gericht, maar toen keek hij naar het reuzenrad. “Ach, er zijn mooiere dingen,” merkte hij op, voor hij zijn hoofd even schudde. “Maar, als je het wil zien dan gaan we het bekijken,” knipoogde hij maar, terwijl de ingang in zicht begon te komen. Er stond gelukkig nooit echt een rij voor een reuzenrad, het was voornamelijk het wachten op een leeg karretje.

Lilium was nogal enthousiast en hij moest zeggen dat het licht aanstekelijk werkte. Hoofdschuddend keek hij haar aan, terwijl een zachte lach uit zijn mond ontsnapte. “Daar heb je gelijk in,” zei hij. Immers waren zijn vriendinnen ook niet altijd de aller knapste in de buurt geweest, maar ze waren altijd leuk genoeg om van te genieten. Anders was hij er natuurlijk ook niet aan begonnen, want ze waren er enkel voor het vermaak. Een serieuze relatie was toch niet aan hem besteed.
Ze bedankte hem dat hij mee wilde komen en voor de dag zelf. Aiden zuchtte even en keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. “Lilium,” zuchtte hij. “Ik spendeer mijn tijd graag met je, dus bedanken is niet nodig,” knipoogde hij.

Van hetzelfde. Aiden moest toegeven dat dit beter leek te vallen dan hij wilde toegeven. Immers was het een kleine overwinning. Hij had vaak genoeg het idee dat hij graag met haar op trok, ondanks hoe ze waren begonnen, maar dat zij er gewoon maar wat bij hing omdat ze in zijn bijzijn in ieder geval veilig was. Dat ze toch over het hoofd durfde te zien dat hij zijn plezier haalde uit haar irriteren.
Het karretje begon te bewegen en ze was trots dat ze nog stond, al lag de Jirachi op de grond. Aiden bukte zich al voorover om het ding van de grond te grissen, toen het blondje hetzelfde deed en hij besloot maar weer naar achteren te leunen. Ze zaten zo goed als tegenover elkaar en hij keek even in alle rust naar buiten, terwijl ze haar knuffel beval (beveelde maaike) te blijven zitten. “Ik denk niet dat ‘ie luistert,” merkte Aiden met een lichte grijns op. Ze waren immers nog wel even niet boven, dus haar vragen naar het uitzicht kon later nog. “Vind je ‘t niet eng? Met mij opgesloten in een hokje als deze?” besloot hij liefjes te vragen. Immers kon je niet iedereen vertrouwen.

Haar woorden over de autoriteit die ze had over de knuffel waren veel te serieus en Aiden schudde even zijn hoofd met een lichte glimlach. “Ah, nee. Ik denk inderdaad niet dat je heel dominerend kan zijn,” verzuchtte hij. Nee, hij zou haar nooit accepteren als zijn baas binnen een beroep, of iets in die richting. Ze zou altijd wat lager staan, altijd degene zijn die je zonder er al te veel over na te denken in bescherming nam omdat ze iets wakker maakte waardoor je toch niet echt anders kon. Of misschien lag dat aan hem, dat kon ook nog.
Een paar maanden terug misschien, maar nu niet meer. Aiden wist niet zeker of hij blij was dat ze er nu totaal niet meer bang voor was. Aan de ene kant maakte het hem misschien wel een beetje gelukkig, maar aan de andere kant nam het zijn status ook wel een beetje weg, wist hij niet goed of het wel handig was als ze hem anders ging zien dan als de creep met het hoedje. Hij opende zijn mond om haar te vragen of ze het zeker wist, maar zuchtte uiteindelijk. “Goed dan,” mompelde hij en hij leunde wat achterover in het bankje, zijn ogen sluitend terwijl ze riep dat de mensen klein werden. Wat een enthousiast pupje.

Schuif. Stap, stap, stap. Plof. Aiden opende zijn ene oog onwillig en keek naar het meisje dat nu naast hem zat. Ze keek hem aan met een bezorgde blik en onbewust leunde hij wat van haar weg, terwijl hij haar aankeek. Het reuzenrad maakte hem eerder ongemakkelijk. Hij wilde daar niet aan denken nu hij zo dichtbij haar zat. Vooral niet als ze zo dichtbij kwam. “Alles is oké,” zei hij daarom, haar nog wat ongemakkelijk aankijkend. Hup, hup! Terug naar je eigen bankje! Alsjeblieft. Meer afstand, bedankt. Dit ding maakte hem afstandelijk, want hij kon niet echt veel ongemakkelijker dan dit. “En ja, ik vind het oké. Ga maar weer kijken,” merkte hij op. Het klonk niet al te enthousiast, maar dat was hij nou eenmaal niet.