I will never build a snowman.

Ze kon zichzelf niet bewust veranderen, zei ze. Ze bedankte hem, haar bodyguard, en hij lachte even schamper. Gossie, was hij weer omgedoopt tot de bodyguard. Niet dat het heel erg was - hij was allang blij dat ze zijn protectie accepteerde. Het zou veel lastiger zijn als de innerlijke Tauros die bij haar niet te ontkennen viel, zo af en toe weer even om het hoekje kwam kijken om alles op het hele verkeerde pad te brengen. “Goed zo,” besloot hij enkel te zeggen. Het was al beter dan niets.
Toen het blondje vroeg of Raven hem iets aan had gedaan, schudde Aiden zijn hoofd langzaam. “Nah,” sprak hij kort. “Hij is gewoon vervelend.” Hey, het was de waarheid. Het was immers eerder zo dat hij de jongen vervelende dingen aandeed, maar goed. Misschien was het een beter idee als hij daar ook eens minder aandacht aan zou gaan besteden, want in alle eerlijkheid was hij de jongen liever kwijt dan rijk. Hij wist niet eens zo goed wat het was. Hij kon gewoon weinig in hem zien waardoor hij hem zou mogen.
Ze was niet van plan zich over te geven en Aiden liet haar los, om haar met een lichte frons aan te kijken. “Je weet dat we dit op hele vervelende manieren kunnen laten gebeuren, hmn?” vroeg hij liefjes, voor zijn ene mondhoek omhoog trok. Maar uiteindelijk schudde hij zijn hoofd rustig. Nee, hij kon haar nou ook weer niet te ver stangen. Hij wist namelijk ook wel dat er genoeg manieren waren om haar vreselijk te laten schrikken. Daarom stapte hij maar weer op haar af in een poging zijn handen aan haar zijen te zetten en haar op deze manier van de grond af te tillen. Immers was een meter ver genoeg.

Ze liet nog altijd niet los en een frons ontstond op het gelaat van Aiden. Al wilde hij het spelletje ergens wel opgeven, weigerde hij haar te laten winnen, want hij was en bleef wel altijd een beetje een Seedot. Vandaar dat hij zijn armen om haar lichaam sloeg en haar lippen naar haar gezicht bracht, zo dichtbij dat ze zijn adem op haar huid zou voelen. Met een vinger gleed hij over haar ruggengraat en hij had echt enorme moeite om die veel te enthousiaste, nieuwsgierige blik van zijn gezicht te sleuren en serieus te blijven kijken. Als ze dit zou kunnen hebben, dan gaf hij het op en had ze gewonnen. Dan was ze misschien wat harder dan hij van haar verwacht had, maar ergens dacht hij dat plotseling dichtbij komen haar misschien toch nog af zou kunnen schrikken. Ze hoefde maar voor een moment los te laten immers, zodat ze over die drempel kon.

En ze liet los. Aiden kon het niet laten en begon te lachen, terwijl hij haar veel te geamuseerd aankeek. “Arceus, ik win,” lachte hij, haar naar voren werkend zodat ook hij over de drempel kon stappen. “Dan zijn we toch echt buiten aangekomen.” Het had weer even geduurd. Met haar was het altijd al een hele beleving om alleen ergens binnen of buiten te komen en dan moesten ze nog naar het park. Wat geamuseerd liet hij zijn blik weer over haar heen glijden. Ze was ook wel een simpel, breekbaar pupje ook, was ‘t niet? Immers was wat hij deed voor zijn doen niet eens heel heftig, dus het feit dat ze er zo van schrok zei al genoeg. Hij moest maar echt gaan oppassen in hoeverre hij haar in situaties werkte, want zo te zien was ze toch nog aardig schrikachtig. “Niet te erg geschrokken?” Een onschuldig grijnsje werkte zich op zijn gezicht. Oeps.

Het blondje zei niet geschrokken te zijn, ondanks het feit dat ze haar gezicht moest verbergen in haar sjaal. Ze zei zijn ego niet te erg te willen krenken en hij stapte weer wat op haar af, om haar zacht op haar hoofd te kloppen terwijl hij geamuseerd lachte. “Geloof jij dat maar lekker, pupsel,” knipoogde hij, voor hij zijn hand weer terughaalde en haar met opgetrokken wenkbrauwen en een geamuseerde, scheve grijns aankeek. “Want als je er niet van schrikt wil ik het best nog eens proberen?” Zijn stem klonk veel te liefjes terwijl hij het voorstelde. Hij wist zelf maar al te goed dat hij geen zak van deze woorden meende. Zoiets zou hij Lil niet aan doen, zoiets kon ze absoluut niet aan.

Het meisje zei nog steeds een pupsel te zijn en Aiden hief zijn wenkbrauwen. “Ja, natuurlijk,” zei hij. Hij fronste even kort. “Je moet toch wel heel wat beter je best doen, wil je dat niet meer zijn,” knipoogde hij vervolgens. Hij had eigenlijk geen idee hoe ze zoiets zou bewijzen, maar het moment waarop ze iets zou doen wat compleet buiten haar Lillipup-beeld viel, zou hij misschien de bijnaam in twijfel gaan trekken. Al zou hij dan wel meer in twijfel gaan trekken, was hij bang.
Ze zei dat hij zijn best maar moest doen en hij hief zijn wenkbrauwen op. “Daar houd ik je aan.” Een vals grijnsje ontstond op zijn gezicht, voor hij langs haar stapte. “Kom op, wijffie. Dan gaan we aan de wandel,” bracht hij geamuseerd uit. Nee, ze kon zeggen wat ze wilde. Hij wist zo zeker dat ze het niet hebben kon. Want, het klonk niet eens als het slechtste idee en hij moest ook toegeven dat de kus op zijn wang hem al in de war had gebracht. Veel verder dan dat zou het waarschijnlijk niet - nooit? - komen.

Ze zei dat het goed was, zolang pup niet op een negatieve manier werd gebruikt. Aiden glimlachte. “Het is geen kwestie van negatief of positief. Het is gewoon een synoniem voor Lilium aan ‘t worden,” knipoogde hij plagerig. Het was wel waar. Het was de dupperd van Aiden. Het was niet echt uit te leggen, net als Simpel. Het paste bij d’r en als het woord genoemd werd, zou hij aan haar denken. Toen ze dan ook zei dat ze wel eens een leuke bijnaam voor hem zou verzinnen naast Seedot, hief hij zijn wenkbrauwen. “Ik kijk uit naar je nieuwe koosnaampjes,” grijnsde hij plagerig. Koosnaampje. Nou, dat was het zeker niet. Maar, haar klieren was gewoon veel te leuk en het was iets waar veel voor nodig was om het te stoppen.
Toen hem werd gevraagd hoe het met zijn hoofd ging, keek hij haar even aan. “Het voelt alsof ik eigenlijk nog een paar glazen nodig heb, maar voor nu zal ik wel de bikkel wezen,” bracht hij met een grijnsje uit. Hey, het was de volledige waarheid. Zijn kop deed zeer en dat probeerde hij te vergeten, iets wat makkelijker gezegd was dan gedaan. “Maar dat zou misschien hypocriet zijn.” Immers had hij haar gezegd dat ze niet moest drinken om zich beter te voelen.

Aidasect. Aiden’s blik vertrok en hij keek haar met een fronsje aan. “Dat klinkt heel vies,” fronste hij daarom serieus. Nee, Aidasect zou hij niet waarderen. Het klonk als de smerige Parasects die zijn nachtmerries teisterden en het leven zuur maakten. Ze waren zombies, erop uit om het leven op deze planeet te verwoesten. Hij wist zo zeker dat dat nooit goed zou kunnen komen, dat als die paddestoelen sterkere Pokémon, zoals Tyrion, Luca en Cheshire, uit zouden zoeken dat het goed mis was. Als een Pokémon als hen een zombie werd, dan had de wereld veel te vrezen. Nee, hij was er zeker van dat het ‘t einde van de wereld zou zijn.
Hij mocht niet drinken. Aiden zuchtte even en keek haar met een lichte frons aan. “Hmn,” snoof hij, nadat ze had besloten het vals te gaan spelen. Hij wilde het ook vals spelen, zeggen dat zij de reden was dat hij in eerste instantie naar de alcohol gegrepen had. Dat zij de reden was dat hij zo zwak was geweest. Maar, hij hield zich in. “Misschien moet je me er dan vandaag maar van afleiden,” besloot hij liefjes te zeggen, in de hoop dat ze niet door zou draven op het onderwerp. Hij zag haar niet graag alcohol consumeren, aangezien ze het zo slecht hebben kon.

Ze zou verder denken en terug komen. Aiden knikte. “Ik kijk er naar uit,” knikte hij serieus, alsof het een hele achievement zou zijn als ze terug zou komen met een nieuwe bijnaam. Hij was toch wel benieuwd of ze ooit iets zou kunnen verzinnen. Zelf had hij haar voornamelijk omgedoopt tot pup. Hij had er niet eens over hoeven nadenken, ze was gewoon… Tjah. Zijn pupje? Anders kon hij het niet echt beschrijven, eigenlijk.
Ze zou haar best doen. Aiden glimlachte even en wilde weer een klierderige opmerking maken over hoe hij het anders zelf maar spannend moest maken, toen het meisje ineens riep dat hij moest wachten. Licht verbaasd kwam hij tot stilstand en keek hij verbaasd toe hoe ze begon weg te draven.
Het duurde niet lang voor ze terug was met een bakje. Aiden keek er geamuseerd in en hief zijn wenkbrauwen tevreden toen hij zag wat ze had gehaald. “Dat ziet er niet verkeerd uit,” merkte hij op. Hij moest zich nu zo enorm inhouden haar niet meteen terug te betalen, maar haar kennende zou de innerlijke Tauros dit stoppen. Dat betekende dus dat hij haar zelf maar moest trakteren vandaag. Niet dat hij het heel erg zou vinden om dat te doen, want hij vond haar gezellig. Oprecht gezellig. En haar enthousiasme om wat ze zojuist had gedaan was ronduit schattig.