I will never build a snowman.

Wegduwen, ver weg. Het was een gedachte die ergens in zijn hoofd op kwam, ergens ronddwaalde. Wegduwen was veilig, weg blijven nog veel veiliger. Hij wist dat het zou werken, dat hij Lilium met enkele gemene woorden zo van zich af zou hebben en dat ze de kracht niet zou hebben om terug te komen. Maar, ondanks al zijn muren en zorgen, kon hij het niet maken. Hij had er maar mee te leven en heilige Arceus, wat zou het allemaal onwennig zijn. Hij begreep haar niet, hij begreep zichzelf niet. Hij wist niet waar ze stonden en wat hij wel of niet kon maken. Hij was bang haar te breken, haar in haar goedheid meesleurend in dingen die ze eigenlijk niet wilde. Het zou waarschijnlijk veel ongemakkelijke momenten bezorgen en het zou lastig worden om daar mee om te gaan.
Het reuzenrad ging ook haar te snel en ze zei blij te zijn hem niet weggejaagd te hebben. Hij liet haar los en duwde haar lichtjes van zich af, om haar in haar blauwe ogen aan te kijken. “Daar heb je heel wat meer voor nodig,” knipoogde hij, voor hij haar even aan keek. “Dus, zin om vandaag nog iets te doen?” vroeg hij met een kleine grijns.

Zodra hij zich van haar afduwde, sprak ze dat ze af en toe bang was om op zijn gevoelige zieltje te stappen. Aiden fronste even. “Dat zou me wel pijn doen, ja,” zuchtte hij even dramatisch. Hij had niet het idee dat Lilium ooit iemand opzettelijk - zelfs hem niet - zou beledigen of pijn doen, dus bang voor die opmerking was hij zeker niet. Ook was het zo dat hij aardig wat kon hebben, dus het was niet zo dat hij huilend ineen zou storten als ze zou zeggen dat hij stom was, of zo.
Het blondje vroeg hem wat hij wilde doen en Aiden fronste even. “Jouw keuze,” merkte hij met een lichte grijns op. Hij was niet echt in staat om iets te bedenken gezien de hoofdpijn van de vorige avond. Misschien was alcohol niet altijd het beste idee. Iets wat hij misschien allang had moeten weten, maar hij was lang niet altijd even intelligent.

Ze zou voorzichtig zijn met zijn zieltje. Aiden glimlachte even rustig, maar fronste wat toen ze in zijn buik prikte. “Pas maar op dat we dat gevecht niet weer aan gaan,” knipoogde hij, nadat ze zei proberen iets te doen aan haar gevoelige zieltje. Hierna schudde hij langzaam zijn hoofd. “En dat is niet nodig. Daar help ik je wel mee,” grijnsde hij, al was het net niet helemaal zeker of die grijns wel vertrouwd zou moeten worden. Want, in welke momenten ze ook samen verkeerden, was en bleef hij Aiden. Haar tegenpool en dus niet echt betrouwbaar in de meeste situaties. Dat nam echter niet weg dat hij niets zou doen waar ze zich ongemakkelijk bij voelde, dus in zekere zin was ze veilig.
Lilium opperde dat ze altijd een stuk konden gaan lopen, al wist ze niet hoe spannend dat was. Aiden hief zijn wenkbrauwen voor een moment. “Ik wist niet dat je uit was op spannend.” De woorden die hij sprak klonken plagerig genoeg om de serieusheid ervan in twijfel te trekken. Immers wist hij wel zeker dat ze niet echt het type was voor spannende uitjes. “Lopen klinkt goed, wie weet verzinnen we nog wel iets… Spannends,” merkte hij vervolgens geamuseerd op.

Toen Lilium zei te kunnen rennen, fronste hij even. Alsof zijn brein haar woorden kracht wilde geven, schoot er een pijnscheut door zijn hoofd. Hij probeerde dit nog te verbergen, maar zijn oog kneep hij iets dicht. Hij had echt een hekel aan die katers en had ze dan ook meestal niet, maar daarbij wist hij het normaal ook wel voor elkaar te krijgen om minder te drinken dan hij de afgelopen nacht had gehad. Maar goed, daarbij had hij normaal dan ook minder aan zijn hoofd. Zijn blik had hij strak op haar gericht, alsof hij haar zou verliezen als hij haar ook maar voor een moment uit het oog verloor. “Dat klopt, vandaag heb je eens geluk,” glimlachte hij. Was het maar eens zo, dat er een dag voorbij zou gaan waarbij hij haar aan zijn zijde had, zonder dat er iets slechts gebeurde. Het scheen iets te zijn wat nooit gebeurde. Elke keer dat ze elkaar ontmoetten kreeg hij weer een trieste of teleurgestelde blik te zien en vaak was het zelfs zijn eigen schuld. Hij leek haar soms meer pijn te doen dan hij haar beschermde.
Lilium werd verlegen na zijn woorden en begon te hakkelen om de situatie nog op een goed pad te krijgen. Aiden lachte kort en legde zijn hand voor een moment op haar hoofd, bij wijze van het klopje dat ze zo vaak van hem ontving, om even licht te glimlachen. “Ga je maar klaarmaken,” zei hij. Immers zag d’r kapsel er niet uit en leek het hem dat ze hier nog doorheen moest komen. “Wandelen met jou is vast niet saai,” grijnsde hij er nog wat achteraan. Ja, dat zou vast wel goed komen.

Lilium leek verbaasd na zijn woorden. Ergens had dit hem niet moeten verrassen, aangezien ze hem vast niet binnen had gelaten als ze erover na had gedacht dat haar kapsel op dit moment een kraaiennest was. Maar, ze kon ook wel weten dat er heel wat meer nodig was dan dat om ehm… Hem weg te krijgen. Haar lachje, de blauwe ogen, het was allemaal meer dan genoeg om het kraaiennest teniet te doen. Al zag het er natuurlijk wel wat beter uit als het allemaal geborsteld was. Voor zijn part ging ze in een onesie met hem naar buiten, though. Hij zou zich niet schamen, het was meer dat ze zich niet opgelaten zou voelen. Ze bracht dan ook het woord Arceus uit en plots begon ze hem te duwen, uitbrengend dat hij buiten moest wachten. Voor hij het dan ook wist stond hij buiten en even keek hij verward naar de deur, voor hij zich tegen de muur er tegenover aan zette en zijn hoedje wat naar voren trok, zodat hij met zijn achterhoofd tegen de muur kon leunen en het hoedje zijn ogen bedekte, waardoor niet opviel dat hij deze gesloten had.

Toen zijn naam klonk, duwde hij zich langzaam van de muur en trok hij het ding weer goed op zijn hoofd. Met een lichte glimlach keek hij naar het blondje dat voor zijn neus stond. “Hey,” zei hij met een grijnsje, zijn blik even over haar heen laten glijdend. Ze was niet het type voor al te opvallende kleding en het verbaasde hem dan ook niet dat het allemaal gewoon… Ja.. Lilium was. “Kijk, dat ziet er goed uit,” grijnsde hij daarom. Want, haar onschuldigheid kon geen kwaad. En ook al zag hij haar graag lachen, deed het verlegen blosje hem ook veel te goed. Afwachtend trok hij zijn wenkbrauwen op en wenkte hij naar de uitgang. “Klaar om te gaan?”

Lilium leek zowaar verlegen. Al vanaf de begroeting. Ergens deed hem dat goed, want verlegenheid was iets heel anders dan angst. Dat hij haar in verlegenheid wist te brengen maakte enkel duidelijk dat het misschien nog niet zo stom was dat ze zijn hoofd op tilt deed slaan, ondanks het feit dat ze enkele jaren jonger was dan hij. Daar moest hij ook voor uitkijken, want op haar leeftijd was hij… Nee, op haar leeftijd was hij ook al slecht geweest. Toch wist hij dat het voor haar allemaal heel anders was. Hij kon haar niet optillen, tegen de muur aan drukken en heilige Arceus, wat dan ook. Hij moest oppassen, moest ervoor zorgen dat ze op haar eigen tempo dichterbij durfde te komen. Hij wilde niet degene worden waar ze spijt van kreeg.
Ze bedankte hem verlegen en zei klaar te zijn. Aiden grijnsde even en keek toe hoe ze enkele achteruit passen zette, om zich rustig achter haar aan te zetten. “Maar natuurlijk,” glimlachte hij. Hij versnelde zijn pas wat zodat hij naast haar kwam te lopen en keek wat geamuseerd op haar neer. “’k Laat je toch niet alleen zo’n spannende wandeling maken.”

Ze zou vandaag niet meer van het stempel spannend af komen. Aiden glimlachte rustig. “Kijk, je begint me te begrijpen,” sprak hij liefjes, terwijl hij haar net wat te geamuseerd aankeek. Oh, nee. Hij vond het veel te leuk om op dit moment alles als spannend te bestempelen, al was het maar om haar een beetje te klieren. Niet zo veel dat ze weer een hekel aan hem kreeg, maar genoeg om vermaak uit te halen en misschien af en toe zo’n net wat te schattig blosje over haar wangen te laten glijden. Het was immers hetgeen waardoor hij haar interessant was gaan vinden, haar pestbaarheid. En het was iets wat hij waarschijnlijk niet snel zou stoppen. Klieren, maar niet te ver gaan omdat hij bang was haar te breken. Het was toch wel ingewikkeld allemaal.
Aiden keek even op haar neer toen ze schichtig om zich heen keek na het omgaan van een hoekje. “Eh,” mompelde hij fronsend, terwijl hij even nadacht. Het duurde niet lang voor hij weer wist wie ze een tijd terug tegen waren gekomen en hij snoof eventjes. “Je hoeft niet op te letten, dat doe ik wel,” sprak hij, in de hoop haar gerust te stellen. Het werd tijd dat ze zou leren dat ze veilig was met hem in de buurt. Er was heel wat nodig om haar pijn te doen als hij erbij was.

Lilium was totaal niet meer onder de indruk van het geklier, behalve de verlegenheid waar hij haar af en toe in wist te krijgen. Misschien moest hij maar eens een nieuw pestobject gaan vinden, dan. Want hij wilde haar niet zulke angsten aanjagen zoals hij in het begin had gedaan en zo onderhand hielp het dreigen met dichtbij komen ook niet meer, omdat het gewoon iets werd wat hij graag deed. Haar intimideren met zijn nabijheid lukte niet meer echt. “Laten we hopen dat je het aankan,” zuchtte hij maar na haar woorden. Dat kwam heus wel goed, ze kon best wel wat hebben.
Ze verontschuldigde zich en zei zichzelf prima te kunnen verdedigen. Aiden hief zijn wenkbrauwen en trok één mondhoek op in de onvoorspelbare grijns die hij in haar bijzijn veel te vaak op zijn gezicht liet verschijnen. “Dat zullen we nog wel eens uitproberen, dan,” knipoogde hij. Oh, hij kon genoeg proberen. Misschien was het vinden van een nieuw pestobject dan nog niet eens zo hard nodig… Gheghe. Maar, hij was blij dat ze het niet meer tegen ging, dat ze niet in een soort Tauros veranderde. Ze wist dat hij haar wilde beschermen en accepteerde dit nu ook - dat deed hem goed.