I will never build a snowman.

Hij had zichzelf duidelijk gemaakt, zei ze. Aiden snoof eventjes zacht, geïrriteerd. Hij snapte niet dat hij zo dom had kunnen wezen haar dit wijs te hebben gemaakt. Al wist hij dat het niet handig was om haar in zijn buurt te hebben om hem in plaats van om haar veiligheid, wilde hij ook niet dat ze dacht dat hij zo harteloos was. Misschien omdat er toch nog een kleine kans was dat ze hem ooit zou vergeven voor het feit dat hij een Seedot was. “Als ik dat had, stond ik hier nu niet,” mompelde hij. Zijn vingers gleden over de deur terwijl hij zijn vuist balde. Hij wilde dat ze hem vergaf, dat ze wist wat er echt was en toch leek het moeilijker te zijn dan verwacht om dat te zeggen. “Ik bedoelde dat je te close kwam, dat ik teveel om je ga geven,” gromde hij zacht door de deur heen, voor hij zich er vanaf duwde.

Voetpassen klonken en de deur werd van het slot gedraaid. Even wachtte Aiden, maar toen de deur niet geopend werd duwde hij deze voorzichtig open. Zodra hij haar blonde kop zag zuchtte hij even, de deur volledig open slaand en haar aankijkend, voor hij toch op haar afstapte. Hij stopte echter al heel snel en wendde zijn blik even af. Nee, hij kon dat op dit moment niet forceren. Vandaar dat hij weer een kleine pas naar achteren deed en haar aankeek. Zijn groene ogen stonden serieus, terwijl ze met geen mogelijkheid los te halen waren van de hare. “Lilium, het spijt me,” mompelde hij zacht. Nog geen uitleg, het was iets waar hij misschien langer over had moeten nadenken voor hij zich hierheen kwam haasten.

Ze vroeg waarom het hem speet en de volgende woorden deden hem even fronsen. Ze noemde zichzelf een misselijke egoïst en hij moest zich inhouden om niet op haar af te stappen en haar tegen zich aan te duwen. In plaats van dat te doen, bleef hij heel even in stilte zo staan, zijn hoofd zachtjes schuddend. “Arceus, Lil,” zuchtte hij. Zijn rechter mondhoek trok lichtjes omhoog, in een poging haar duidelijk te maken dat hij de volgende woorden meende. “Ik reageerde zo omdat ik het niet gewend ben,” zuchtte hij, toch een stapje naar haar toe zettend en zijn hand voorzichtig onder haar kin leggend, ervoor zorgend dat ze hem aan moest kijken. “Ik vond het fijn.” En dat was juist het hele probleem geweest.

Gisteren zei hij… Aiden schudde zijn hoofd even, terwijl hij haar nog altijd met een serieuze blik aankeek. “Gisteren zei ik,” begon hij, waarna een korte stilte volgde, “dat je te close kwam. In het reuzenrad.” Zijn stem klonk serieus. Op dit moment wilde hij gewoon dat ze hem begreep, dat er geen misverstand was dat alles zou verpesten omdat hij niet sterk genoeg was om haar de waarheid te vertellen. “Daarmee bedoelde ik dat je te dichtbij komt. Niet fysiek, mentaal,” legde hij even met een fronsje uit. Oh heilige Arceus, het was nog lastig ook om uit te leggen wat hij ermee bedoelde. Hij gleed zijn wijsvinger wat naar zich terug, waardoor deze echt onder het puntje van haar kin kwam te liggen. Wilde ze hem niet meer aankijken, was een centimeter terugdeinzen al genoeg. “Ik wilde je niet meer kwijt.”

Zijn blik verwijdde zich toen het meisje dichtbij kwam en zich op haar tenen zette. Toen haar lippen zijn wang raakten, verstijfde hij even compleet en verward keek hij op haar neer toen ze zich weer liet zakken en weg keek. Haar woorden deden hem zijn rechter mondhoek optrekken in een lichte, scheve glimlach en hij bleef op haar neer kijken, voor een moment stilstaand terwijl hij alles even tot zich door liet dringen. De minuten gingen langzaam voorbij terwijl hij daar bleef staan, in complete stilte en naar haar starend alsof het een belangrijk artefact was, iets waar hij al jaren naar op zoek was. Hij zuchtte en bukte wat naar voren, om zijn beide armen om haar heen te slaan en even zo te blijven staan. “Het spijt me, Lil,” zuchtte hij. “Het spijt me.” Hij kon het haar wel honderd keer zeggen, zo vaak als nodig was.

Haar armen rond zijn lichaam, haar hoofd tegen zijn schouder. Hij sloot zijn ogen en duwde haar iets dichter tegen zich aan, alsof het zou helpen. Alsof hij haar nooit meer los zou hoeven te laten als hij haar maar dicht genoeg tegen zich aan wist te duwen. Hij wist dat het geen waarheid was en dat zoiets onmogelijk was, maar toch wilde hij het proberen, toch weigerde hij enig risico te nemen. Hij zou er niet blij mee zijn als hij haar nu nog zou verliezen, al was er een klein gedeelte in zijn hoofd wat nog altijd riep dat hij onverstandig was, dat hij haar dit niet aan mocht doen. Kon hij zichzelf ermee vertrouwen? Zou hij haar in zijn armen kunnen houden zonder haar per ongeluk pijn te doen, haar opnieuw aan het huilen te zetten? Haar tranen had hij immers al eerder gezien. Om haar ouders, om Leo, om wel meer dingen. En keer op keer voelde hij zich rot, wilde hij ervoor zorgen dat ze geen enkele reden meer had om te huilen. Maar wat nou als hij de reden was? Wat kon hij dan nog doen? Hij haalde even diep adem, in de hoop zichzelf tot rust te kunnen brengen. Hij zou alles doen wat in zijn macht lag om dat te voorkomen.
Hij verontschuldigde zich en haar woorden deden hem even opgelucht adem halen. “Het sp-” Oh. “Het was niet mijn bedoeling dat ik je tegen kwam,” mompelde hij. Zijn hoofd deed zeer en was misschien de reden dat nadenken vandaag nog minder goed leek te lukken dan normaal, maar hij weigerde ook maar een stap van haar af te zetten. Hij verplaatste zijn handen iets over haar rug en klemde zijn kaken even bedenkelijk op elkaar. Hij wilde nog zoveel zeggen, had haar nog zoveel te vertellen, maar het leek er niet op dat hij dat allemaal kwijt zou kunnen aan haar. In ieder geval niet vandaag, al kon het makkelijk zijn dat die dag ooit nog komen zou. De dag waarop hij haar volledig binnen zou laten. Tot nu toe was ze immers de enige die het zo ver had geschopt, de enige die hem wanhopig aan haar deur had gehad, in de hoop dat ze hem zou vergeven. Hij gaf om haar en begon zich zelf te realiseren dat het hopeloos was om dit te ontkennen, immers was hij veel te slecht in het verbergen ervan.
“Ik wilde niet dat je iets deed waar je spijt van kreeg - in het reuzenrad,” legde hij kort uit. “Of ik.” De toevoeging was zeker nodig. Hij wist niet of hij zwak genoeg was om aan zoiets in te geven, maar spijt hoefde niet groot te zijn. Wie weet sprak ze woorden, maakte ze een belofte of deed ze gewoon iets. Of wie weet had hij zich laten meeslepen door het moment. Hij had in het verleden immers genoeg fouten gemaakt en vertrouwde zichzelf er niet mee dit niet meer te doen.

Haar tegen zich aan drukken was eigenlijk het enige wat hij op dit moment kon doen. Het feit dat hij haar aanwezigheid tegen zijn gehele lichaam voelen kon, maakte hem eerder rustig dan ongemakkelijk. Je had hem dit eerder kunnen vertellen en dan had hij gelachen. Immers was het Lilium. Het veel te schattige, blonde pupje wie veel te leuk was om te treiteren. Hij had haar nooit ook maar enigszins serieus genomen en had de rang van beschermer op zich genomen, besloten dat ze zelf niet in staat was om zich in leven te houden met al het ongeluk dat haar richting op kwam. Ergens op die weg was hij echt waarde gaan hechten aan haar veiligheid en waren hem dingen opgevallen, dingen die hij was gaan waarderen. Haar onvoorwaardelijke vriendelijkheid die haar oh zo vaak in de problemen bracht. Haar onschuld die een blos naar haar wangen bracht als hij iets verkeerd zei. Haar tranen die hem zeer deden en het gesnik dat tot veel te diep in hem doordrong. Arceus, ze had zich veel te diep genesteld.
Haar woorden deden hem even nadenken. Ze was er goed bij, ze had geen spijt. De woorden dat ze hem vertrouwde deed hem even op haar neer kijken. Zijn hand gleed voorzichtig wat heen en weer over haar rug, terwijl hij even in complete stilte bleef staan. Immers was dit hem vreemd. Hij was nooit het type geweest om zo met iemand te staan en hij wist niet of hij in staat was het goed te doen, een angst die ervoor zorgde dat hij haar toch ergens weg wilde duwen. Toch won zijn egoïstische kant en bleef hij staan.
“Bedankt,” mompelde hij. Hij wilde haar nog zeggen niet te weten of het slim was, maar hij hield zich stil. Hij zou alles doen wat in zijn macht lag om haar tevreden te houden, om haar van pijn en angst te scheiden. Hij wilde exact weten wat ze dacht en wat ze vond, zodat hij er rekening mee houden. Want, ondanks het feit dat ze een open boek was qua de meeste dingen, was ze hem soms een raadsel. “Want het liefste had ik ‘t reuzenrad dichtgegooid zodat je nog een ronde bij me was blijven liggen,” mompelde hij. Het was meer naar zichzelf, misschien spijt hebbend dat hij dit niet gedaan had.