All falls down

Hem werd verteld dat ze hem op de hoogte zou houden van de intelligentie van Seedots en Aiden knikte serieus. “Ik kijk ernaar uit,” vertelde hij haar. Nee, waarschijnlijk zou ze zoiets nooit echt doen. Niet eens om een serieus onderwerp. Als het aan haar lag bleef ze waarschijnlijk voor de rest van haar leven zo ver uit zijn buurt als mogelijk. Gemeen, eigenlijk. Hij ging er bijna van huilen. Ahum.
Toen het meisje besloot zelf te gaan lopen, stapte hij op haar af en zwiepte hij haar benen onder d’r vandaan, om zo snel mogelijk bij de tafel terecht te komen en het meisje met een plof op de tafel te laten zakken. “Ik wil niet dat je er doorheen zakt, dus laat maar zien,” mompelde hij. Gadver. Hij had weleens gezien wat er gebeurde als mensen met een flinke breuk op het bot gingen staan en dat was geen fraai gezicht. Het was dit keert ook meer voor zichzelf dan voor haar dat hij wilde weten of hij die gedachte ver, heel ver, weg kon stoppen.

Met een frons keek Aiden naar het been van Lilium, wat er niet al te goed uit zag. Maar, het was niet ernstig genoeg om echt zorgen te maken. Gelukkig had ze geen hobbit-benen. Dat zou geen heel charmant gezicht zijn, als ze dan d’r broek op zou trekken. Holy arceus. Dat er een halve Tangela onder vandaan kwam. Nou, dan had ze toch wel zelf een center op mogen zoeken. Iets wat ze nu overigens ook wel mocht.
“Wat dacht je ervan als Tyrion je een ritje naar ‘t center geeft?” zuchtte hij. Al kon hij haar prima zelf tillen, had hij er eigenlijk niet zo heel veel zin in. Echt behulpzaam was hij immers niet en Tyrion zou gewoon veel sneller even heen en weer vliegen. Dat getrap en geduw was helemaal niet comfortabel en hij moest dat belletje zo ook nog maken… Nee, Tyrion kon best even heen en weer vliegen. Want het leek er niet op dat ze zelf kon gaan lopen en Team Rocket mocht wel met het hele team komen om de Charizard van hem te stelen.

“Mooi is iets anders,” reageerde hij toen Lilium vroeg of het wel mee viel. “Maar, dat heelt wel weer,” zuchtte hij. Oh, Arceus. Hoe vaak hij wel niet in ‘t verleden iets gekneusd of verstuikt had. In zijn eh… Wilde jeugd hadden ze immers vaak genoeg gedacht dat het naar beneden klimmen met een regenpijp een goed idee was. Voor hij dat eenmaal onder de knie had, had hij heus wel eens hard de grond geraakt. Of dat nou zijn schuld was of die van een ander.
“Absoluut niet.” Zijn stem klonk streng terwijl hij het haar zei en hij hief zijn wenkbrauwen op. “Dus. Moet ik je meesleuren of denk je dat je Tyrion-vrees wel een beetje over is?” vroeg hij. Niet al te geduldig, maar hey. Ze kon niet te veel vriendelijkheid van hem verwachten op één dag. En zo onderhand wist ze zelf ook heus wel dat Tyrion zo mak als een lammetje was.