All falls down

“Kom op, Lilium. Tyrion zou je Banette zonder enige problemen vloeren en zelfs ik duik niet zomaar hun gebied in,” merkte hij op. Nog meer pure waarheid. Hij wist zeker dat er ergens, aan de top, iemand stond die Tyrion zou vloeren alsof het een Caterpie was. Hij zou zijn leven en die van zijn Pokémon niet zo snel riskeren en dit was iets wat Lilium ook niet mocht doen. “Vergeet niet dat je Leo al eens kwijt bent geraakt,” beet hij haar nog toe. Ze was niet slim bezig, ze zou zichzelf enkel in de problemen werken als ze zo door ging.
“En jezelf verdedigen. Lilium, ik krijg je al bijna neer door alelen naar je te kijken,” zuchtte hij. “Het duurt wel even voor je een heuse dreiging vormt, dus geef het op.” Vriendelijk was hij nooit geweest en al bracht hij het niet heel gemeen, was het duidelijk dat zijn vertrouwen in d’r niet al te groot was.

Lilium leek niet blij met de woorden die hij sprak. Of dit was omdat hij haar, zelfs na alles wat ze inderdaad gedaan had, niet vertrouwde of dat ze ergens wist dat hij gelijk had, zelfs al was het maar voor een klein beetje, wist hij niet. Maar, hij weigerde haar valse hoop in te spreken. Hij wist hoe vies Team Rocket het kon spelen en Lilium was niet in staat zo vies terug te spelen. Als alle hoop verloren was, zou zij het opgeven.
Toen hij een grote Seedot genoemd werd en ze de kamer uit stormde, hoorde Aiden hoe de Houndour zacht gromde. Met een lichte glimlach schudde hij zijn hoofd en zakte hij door zijn knieën, om de hond over zijn kop te aaien. “Rustig, ze is maar een Tauros. Dat komt wel goed,” sprak hij de Pokémon toe, wie hem enkel vragend aankeek. Aiden had zo het idee dat het meisje nu gewoon weg zou lopen en dat hij haar een hele tijd niet meer zou zien.

Allison keek naar één van de Pokémon die opgesloten lag in de veel te kleine kooien die in de kamer stonden. Haar Lopunny stond aan haar zijde en keek met even veel interesse toe hoe de Pichu in het hokje overeind probeerde te krabbelen, zonder enig succes. Een lichte glimlach sierde het gezicht van de blauw-ogige jonge vrouw, voor ze recht ging staan. “Kom op, Emma,” sprak ze tegen de Lopunny, wie gehoorzaam met haar eigenaar mee liep. Er was hier toch niemand, dus ze konden best even spullen gaan halen.
Met een nieuwe kooi kwam Allison terug lopen. Toen ze echter zag dat de deur open was, hief ze één wenkbrauw op. Ze liep langzaam, zo stil mogelijk, naar binnen en hoorde hoe de blondine vroeg wat er met de Pokémon gebeurd was. Vlak bij de ingang zette Allison de kooi neer met een plofje, om het blondje aan te kijken. Dit zou de eerste keer zijn dat ze elkaar ontmoetten zonder haar gebruikelijke make-over, dus misschien zou het even duren voor het blondje haar herkende.
“Ze hebben niet lang meer.” Haar stem klonk alsof het de gewoonste zaak van de wereld was en… Eigenlijk was dat zo. Team Rocket deed dit al zo lang ze zich kon heugen.

Het meisje begon te roepen en Allison schudde haar hoofd langzaam. “Als je nog langer blijft doorroepen, denk ik dat het tijd wordt om je uit te schakelen. Dus wees even stil, wil je?” vroeg ze. Haar stem klonk vol geduld en ze hief haar wenkbrauwen op, terwijl ze het blondje aan bleef kijken. “Ik denk namelijk dat als je voor een heel kort moment goed nadenkt, je precies weet wie ik ben.” Nog altijd met opgeheven wenkbrauwen, bleef de jonge vrouw het meisje aankijken. Al had ze zo het idee dat dit meisje vast nog wel wat sterke Pokémon had, immers herkende Allison haar wel, was ze niet bang voor het meisje. Dit was haar gebied, haar domein. Alles hier zou naar haar wens gebeuren.
Of, dat was in ieder geval wat haar ego d’r zei.

“Hoe is ‘t nou met je Charizard?” vroeg Allison liefjes, nadat het meisje haar herkend had. Maar, uiteindelijk kwam de zakelijke expressie terug en wandelde Allison zonder enige waarschuwing verder de kamer in, om tegen een lege kooi aan te leunen en haar armen over elkaar te leggen. Haar Lopunny bleef in de deuropening staan, haar mega-stone glimmend in het licht dat door het raam naar binnen kwam. “Kijk, meis,” begon Allison, “Het is een klein probleempje dat je dit gezien hebt, maar zolang je er niet al te veel over na gaat denken, denk ik dat we het er wel over eens kunnen zijn dat je je mondje hierover dicht houdt.” Even volgde er een korte stilte. “We weten beiden hoe je ouders eindigden toen ze zich ermee gingen bemoeien.”

“Het verbaast je nog?” Allison’s stem klonk oprecht verbaasd, terwijl ze haar wenkbrauwen optrok. Uiteindelijk moest ze toch lachen. Die onbetrouwbare, bijna geschifte lach vulde de kamer voor een moment, voor ze opnieuw terug schoot naar haar zakelijke uitstraling, alsof haar persoonlijkheden botsten. Misschien was dat ook wel zo, misschien was er wel iets echt mis met de vrouw.
“Wees gerust, ik was niet degene die het deed,” verzekerde ze het meisje. “En dat zal ik ook niet bij jou zijn, mocht je een serieuze dreiging vormen.” Het was vast en zeker duidelijk dat ze er alles van wist. Immers was Allison de Eliteleider, was Kalos haar domein. “Vergeet niet in wiens regio je staat.” Al had Lilium misschien sterkere Pokémon, was Allison nooit alleen. Beneden zouden ze op haar wachten. Er was altijd hulp. Dit was iets wat de goodguys dan weer misten, iets waardoor Team Rocket altijd zou winnen.

Lilium begon vragen te stellen en Allison zuchtte een keer. “Ik begrijp dat het allemaal verwarrend is voor je,” sprak ze. Haar stem klonk alsof ze een dokter was, die een jong meisje moest uitleggen waarom haar moeder vandaag niet mee naar huis kwam. Alsof ze oprecht mee leefde met het meisje, alsof ze hoopte dat alles goed kwam. En juist dat waren de kanten die Allison gevaarlijk maakte. Het feit dat ze wat draadjes los had zitten maakte haar onvoorspelbaar. “Jouw ouders bemoeiden zich met dingen waar ze helemaal niets mee te maken hadden moeten hebben,” legde ze uit. “Ze dachten dat… Het slim was om in onze geheimen te duiken. Ik kan je vertellen… Dat. is. niet. slim.” Haar laatste woorden werden bijna gezongen, terwijl ze haar vinger heen en weer bewoog. Nope. Dit was niet slim.