All falls down

“Ik maak nooit een fout, liefste Florbelle,” sprak ze tegen het meisje. “Probeer je nu te zeggen dat mijn werk niet perfect is? Want ik houd er niet van als mensen zeggen dat mijn werk imperfect is.” Het was die vreemde kant van Allison die af en toe naar boven kwam, de kant waartegen je precies het juiste moest zeggen wilde je niet meer problemen veroorzaken. “Je ouders… Hoe zeg ik dat vriendelijk… Liepen in de weg. Staken hun neus in plekken waar ze niet horen,” ging ze door. Ze zette weer die onschuldige glimlach op haar gezicht. “Maar, nu zij uit de weg geruimd zijn… Ben alleen jij nog over.” De glimlach verdween weer en maakte plaats voor de zakelijke uitdrukking. “Jij weet niets, of wel?” Haar stem klonk fel, alsof ze het meisje iets aan zou doen als ze wel iets wist. Misschien was dit ook wel zo.

“Goed zo,” knikte de vrouw toen Lilium haar excuses aanbood en Allison liet een grijnsje zien. Nee, ze begreep zichzelf niet eens meer. De emoties van de vrouw hadden een voortdurend gevecht in haar hoofd, wat ervoor zorgde dat ze steeds op een net andere manier kon reageren. Het was bijna om eng van te worden.
“En… Dan is het goed! Helemaal perfect! Ze wilden zeker hun kleine schat beschermen,” grijnsde Allison enthousiast. “Dan denk ik dat het bijna tijd is dat ik weer vertrek, tenzij je nog meer vragen hebt wat je ouders betreft.” Even was ze stil, voor ze fronste. Dat de volgende woorden verkeerd vielen wist ze wel. Of ze het expres deed zou voor haar een weet zijn en voor ieder ander een vraag. “Helaas was ik er te laat bij om haar laatste smeekbedes nog te horen,” mompelde ze, sprekende over Lilium’s moeder.

“Er is niets wat wij niet kunnen of durven. Onthoud dat en houd je neus uit onze zaken, miss Florbelle,” sprak Allison zacht. Haar stem dreigend, terwijl haar blauwe ogen strak op het meisje stonden. Het was maar al te duidelijk dat ze niet wenste onderschat te worden. De vrouw had een heel andere manier van denken dan de meesten en dit kon nog wel eens de reden zijn dat ze het zo ver geschopt had binnen Team Rocket.
“Maar… Kijk rond, los je nieuwsgierigheden op en blijf daarna weg. Anders zul je net zo eindigen als je pappie en mammie.” Het was veel te lief, de manier waarop ze het zei. Alsof het geen dreigement was, alsof ze haar waarschuwde voor naderend gevaar waar zij zelf niets mee te maken had. Nee, Allison was de makkelijkste niet.
“Emma, hup,” knikte Allison naar haar Lopunny, wie nog een poging deed vol tegen het been van Lilium aan te trappen, voor Allison de kamer uit liep. Lachend, natuurlijk. Ze had niet het idee dat Lilium een dreiging zou vormen.

“Kom op, uk, dan gaan we,” mompelde Aiden tegen zijn Houndour, voor hij opstond en de kamer uit wandelde. Net toen hij echter de deur achter zich sloot, hoorde hij een kreet. Zijn wenkbrauwen schoten de lucht in en hij kon de Houndour horen grommen. Hij kon nog net iemand weg zien lopen, maar besloot daar geen aandacht aan te besteden en liep op het geluid af.
En natuurlijk lag Lilium in een kamer die niet helemaal voldeed aan zijn verwachtingen. Met één wenkbrauw opgetrokken bleef Aiden in de deuropening staan en gleed zijn blik over de kamer. “Waarom verbaast het me niets dat je jezelf weer in de nesten hebt gewerkt, pup?” vroeg hij bitter. Arceus, wat was dit vervelend soms, zeg. Al begon hij zich toch wel af te vragen wat er mis was met die beessies in hun kooien. Wat de Muk deed Lilium hier?

Het enige wat Lilium deed was iets murmelen wat de roodharige nauwelijks verstaan kon, waardoor hij even zuchtte en over haar heen stapte om richting de kooien te lopen. “Ben je een stiekeme verzameling aan ‘t openen?” vroeg hij, bijna afkeurend, met opgetrokken wenkbrauwen. Wie was die vrouw die hij eerder weg had zien lopen? En waarom had dit meisje zo’n gigantisch talent om op verkeerde plekken te zijn? Arceus. Haar ouders zouden d’r op moeten sluiten. Of d’r nieuwe voogd. Had ze die eigenlijk wel? Ze was naar zijn weten nog niet oud genoeg om zonder voogd door het leven te gaan. Oh, Arceus. Gadverdamme. Wat was hij blij dat hij dat wel was. Stel je voor dat ‘ie vast zou zitten aan z’n tante… Samen met die chick die schijnbaar z’n zus was. Hell no.

“Ik zei toch dat je niets zou maken,” sprak Aiden hoofdschuddend, voor hij zich voor Lilium neerzette en door zijn knieën zakte, waardoor hij hurkend voor haar neerkwam. Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij haar aan, de pokémon die opgesloten zaten in kooien om hen heen compleet negerend. “Dus, wat ga je nu doen pup?” vroeg hij d’r met een fronsje. Het werd misschien eens tijd dat ze meer voor zichzelf op zou kunnen komen. Ze maakte geen kans als iemand het specifiek op haar gemunt zou hebben. Nee, Aiden had niet het idee dat het meisje ook maar enige kans zou maken. Misschien, heel misschien, als ze zich daar wat meer op zou focussen. Maar, die kans leek hem klein. Immers was en bleef ze een Tauros.

Het meisje zei nog niet te weten wat ze zou gaan doen, waarna ze vertelde over het dreigement van de vrouw die hier eerder was geweest. Schijnbaar was ze een gore feeks. “Je trekt het wel aan, hmn? Dat ongeluk,” sprak hij met een zucht, licht hoofdschuddend. “Maar, terugkomend op je eerdere woorden… Ik neem aan dat je nu snapt dat je helemaal niets kan en beter uit hun buurt kan blijven?” vroeg hij. Misschien zou ze voor de verandering eens slim zijn en nadenken, in plaats van continu domme dingen te blijven doen en zichzelf in gevaar te brengen, want zo onderhand had hij d’r al vaak genoeg uit door hem veroorzaakte problemen geholpen om d’r te zien sterven.

Het blondje leek het eindelijk te begrijpen. Arceuszijdank. “Dat werd tijd,” zuchtte hij naar het blondje, terwijl hij zijn wenkbrauwen voor een moment ophief. Even leek hij na te denken, waarna zijn ogen zich verwijdden en zijn wenkbrauwen samentrokken. “Je hoef toch niet naar de dokter he?” vroeg hij, de afschuw duidelijk hoorbaar in zijn stem. Nee, na de vorige keer weigerde hij zich nog vaker bij een dokter te begeven. Pas als het een kwestie van leven op dood was, zou hij er over na gaan denken.
“Ik heb nu al medelijden met de vriend die je ooit krijgen gaat,” zuchtte hij na een tijdje, doelend op haar Tauros-heid en het feit dat ze ongeluk leek aan te trekken zoals honing de Combee’s aantrok. Het zou gewoon een beetje zielig zijn om iemand de verantwoordelijkheid over haar te geven.