All falls down

Wat hij precies deed op een plek als deze was voor hem zelf ook een vraag. Maar, de Houndour leek het interessant te vinden. Met zijn bekraste neus aan de grond stapte de Houndour vooruit. Zo af en toe hief hij zijn kop, om zijn oren te spitsen en te zoeken naar geluiden, geuren en andere bewijzen dat er andere Pokémon, of zelfs mensen, in de buurt waren.
Het moment dat de Houndour iets hoorde in één van de kamers, schoot hij er vandoor. Zijn trainer, alleen achtergelaten, hief zijn wenkbrauwen maar besloot zich niet te veel van de Pokémon aan te trekken. Wist hij veel dat het dit keer geen speelse geest was waar de Houndour zijn tanden in zou zetten, dat hij een bepaald persoon misschien nog wel een trauma zou bezorgen. Dat scheen immers één van zijn vele talenten te zijn.

Gegrom. Het was alles wat Aiden opving. Geen gegil, geen geblaf, geen gepiep. Zelfs al was de Houndour nog niet lang in zijn team, wist Aiden precies wat dit betekende. Hij had zijn doelwit gevangen. Misschien werd het dan toch maar tijd dat Aiden kwam kijken, voor het geval het een zielige, jonge Pokémon was die niet kon ontsnappen uit de stevige greep van de Pokémon.
Wat Aiden echter aantrof, was iets dat hem al lang niet meer zou moeten verbazen. Op de grond lag Lilium, haar Pokéball buiten bereik en de Houndour boven haar. De opgetrokken lippen van de Houndour maakten maar al te duidelijk dat hij hier niet was om vriendjes te maken en Aiden liep langzaam op de Pokéball af. Hij zei geen woord tegen de Houndour, maar gaf de Pokéball een klein tikje, zodat deze naar Lilium toe rollen zou. “Wordt het zo onderhand geen tijd dat je voor jezelf leert zorgen, uk?”

Lilium leek niet het lef te hebben om voor zichzelf op te komen en bleef liggen. Elke kleine beweging werd afgestraft door diep gegrom van de Houndour, wie absoluut niet gek leek op de blondine. Nee, de Houndour leek het niet te waarderen dat het blondje hier was. Verkeerde plaats op het verkeerde moment, noemden ze zoiets. En Aiden was niet van plan de irritante Tauros weer uit de problemen te helpen. Arceus, hoe kon zij het ooit hebben volgehouden tot aan de dag van vandaag? Was er altijd iemand in de buurt om haar uit de nesten te werken, want zo onderhand leek het er echt op dat problemen haar zonder stoppen achtervolgden.
“Als je nou eens zorgt dat je dat zelf voor elkaar krijgt. Je had toch niemand’s hulp nodig, pup?” vroeg hij. Het was vrij duidelijk dat hij het allemaal misschien een ietsiepietsie klein beetje beu was.

“Kratos~” De Houndour keek vanuit zijn ooghoeken naar zijn trainer zodra zijn naam geroepen werd, maar weigerde van het meisje af te stappen. Zijn pupillen waren verwijd terwijl hij boven het meisje bleef staan, het gegrom niet verminderend. Aiden vroeg zich af of de Houndour iedereen die in de buurt kwam van zijn roedel zo had geterroriseerd, want dan had hij de mensheid misschien nog wel een gunst verleend.
“Volgens mij ben ik niet het persoon om je uit je problemen te helpen,” merkte hij liefjes op. Had hij dat niet al genoeg gedaan zo onderhand? Hij had ‘r immers al eens helemaal naar ‘t center mogen tillen en in de grot was ze zelf ook niet al te veel hulp geweest. In tegendeel, zelfs. Door haar kapotte klok hadden ze daar zoveel langer opgescheept gezeten.
Gehurkt bleef hij daar zitten, toch wel benieuwd wanneer het meisje zou beslissen hoe ze hieruit kwam. Immers wist Aiden maar al te goed dat de Houndour toch niets zou doen. Wilde hij haar echt kwaad doen, had hij dat allang gedaan.

Aiden had haar wel kunnen zeggen dat het daar helemaal niet om ging, dat hij er gewoon geen zin in had om haar uit de brand te helpen. Simpelweg omdat hij niet het type was om er ook maar een beetje om te geven dat anderen in de problemen zaten. Maar, hij zweeg en kreeg daarom te horen wat er was. Schijnbaar was het Team Rocket. Bij iedere andere reden had Aiden het waarschijnlijk genegeerd, maar aangezien Team Rocket ook niet zijn favoriete onderwerp was, zuchtte hij. “Daar had het geen ene Muk mee te maken,” zei hij nog, voor hij zijn Houndour aankeek. “Kratos, hier,” gromde hij. De laatste letter rolde en zijn stem klonk veel strenger, waardoor de Houndour meteen zijn blik op zijn trainer richtte. Bij het zien van de strenge blik die de jongen had, schoot hij naar zijn trainer toe en legde hij zich aan zijn voeten, om met een felle blik op de blondharige te blijven letten. “Goed zo.”

Al te spraakzaam was het meisje niet, maar ze zei geen enkel woord meer. Aiden zuchtte een keer. Ergens was hij nog steeds geïrriteerd, maar het feit dat ze haar ouders was verloren lag haar misschien wel zwaar. Like, hij wist nog toen hij zijn ma verloren had. Al had hij het nooit toegegeven, was het een zware periode geweest. En haar band met d’r ouders was toch beter. Hij had van tevoren geweten dat ze zou sterven, de vraag was alleen wanneer. Misschien had het voor haar anders gelegen. “Gecondoleerd,” besloot hij daarom te zeggen. De vraag of ze er nog iets aan doen zou liet hij maar rusten. In plaats daarvan keek hij naar zijn Houndour, die netjes aan zijn voet lag, wachtend op een nieuw commando. De hond deed alles wat zijn baas hem vroeg en leek gelukkiger werkend dan stil liggend, maar voor nu had Aiden daar even niet zo’n zin in.

Het meisje bedankte hem en zei ze allemaal uit te willen roeien. Dit was iets wat misschien een beetje heel erg ver ging, maar Aiden kon begrijpen dat ze niet echt blij was met wat er was gebeurd. Heck, hij wilde zelf al wel eens Team Rocket vermoorden en bij hem hadden ze niets heel ernstigs gedaan. Maar goed, misschien lag agressie wat beter in zijn aard dan in het hare.
“Misschien is het een beter idee om niet in Team Rocket te veranderen, want volgens mij kan je jezelf daar niet redden,” merkte hij op. Hij was niet van plan al te veel medelijden te gaan tonen, want dan waren ze weer terug bij af. Nee, als ze van plan was alleen maar van zichzelf af te gaan bijten, hoefde hij dat niet meer. En dat ze zwak was en zonder haar Pokémon niet ver zou komen, was niet meer dan een simpel feit.

“Jij gaat helemaal niets doen.” Zijn stem klonk strak, streng bijna. Hij keek het meisje doordringend aan en weigerde ook maar en klein beetje emotie te tonen op het moment. “Je maakt geen kans. Zodra je Banette is uitgeschakeld sta je daar maar,” lichtte hij toe. “Je bent niet sterk. Je kan ze niet aan. Wat jij kan doen is zorgen dat je geen vijanden met ze maakt, laat de rest maar over aan de mensen die voor zichzelf kunnen zorgen.” Dat ze dat laatste niet kon had ze al vaak genoeg duidelijk gemaakt in zijn bijzijn. Nee, dat Lilium zichzelf niet kon redden zonder haar Pokémon wist hij wel zeker. En hij wist ook zeker dat er wel een Team Rocket-lid zou zijn die haar Banette kon vloeren. Vijanden met ze maken leek hem dus geen al te geschikt plan.