For the night is dark |&Zoey

Dreaming all day, that's all she did ever since she was a little kid. All the teachers thought that she was slow, she was just dreaming about her show. And when they told her she's delirious she didn't care,

she's just oblivious

Zoey was er helemaal klaar voor, maar het leek erop dat zij de enige was. Nu haar Pup, haar Slowpoke, op een aardig level was, had ze besloten dat het tijd was om een nieuwe Pokémon aan het team toe te voegen. Maar, het meisje had tot nu toe niets kunnen vinden. Het was heus niet zo dat ze Pokémon zag als vechtmachines en dat alles tot nu toe onwaardig was. Nee, in tegendeel zelfs. Omdat ze Pokémon zag als vrienden, als team, wilde ze enkel Pokémon die perfect erin zouden passen, wilde ze een team dat zou leven in een harmonie nog perfecter dan ze zou wensen. Geduld was het enige wat haar daartoe zou kunnen brengen, dus kon ze niet elke schattige caterpie vangen die ze tegen kwam. Nee, om een topcoördinator te kunnen worden, had ze geduld nodig. De pokémon in haar team moesten haar volledig vertrouwen en andersom was ook zeker de bedoeling. Voor nu zou ze dus nog even genoegen moeten nemen met enkel Pup, wie totaal niet gepassioneerd was. De Pokémon was alles behalve een perfecte vechter. Hij was lui, langzaam, niet super sterk en zijn aanvallen waren zeer gelimiteerd. Maar, hij was haar starter. Zij had voor hem gekozen en hij voor haar. En hij had haar veel geleerd (voornamelijk hoe eigenwijs hij kon zijn en dat streng optreden toch wel eens hard nodig was, anders kwam je in de problemen met Pokéballs die je tegen het hoofd van wildvreemde jongens aan gooide), waarvoor ze hem toch wel dankbaar was.

Bij het zien van een vreemd uitziend gebouw hief het meisje haar wenkbrauwen, haar paarse ogen groot van de interesse. Het was geen geheim dat ze een zeer nieuwsgierig, avontuurlijk type was, dus een plek als deze trok haar zeker. Toch kon ze het niet helpen om even de Pokéball te grijpen die rond haar nek hing, vastzittend aan een koord als een soort ketting, om de bescherming te zoeken van de Pokémon die haar al jaren dat geruststellende gevoel gaf wat ze nodig had. Het was al aardig donker en eigenlijk zou ze normaal gezien allang teruggekeerd zijn naar haar appartement, maar vannacht zou de eerste keer zijn dat ze buiten sliep. Immers was ze nog niet echt met het reizen begonnen en maakte ze voor nu meer korte tripjes vanuit huis. Toch werd het tijd om serieus te worden. Ze wilde namelijk heel graag een coördinator zijn en uitgroeien tot de top, maar om dat te doen zou ze zich buiten haar comfortzone moeten gaan begeven en het avontuur induiken.
En dit was het perfecte moment om daarmee te beginnen. Even knikte ze, voor ze enthousiast het gebouw instapte, om de naderende duisternis van buiten te verruilen voor de sfeervolle duisternis van het verloren hotel, waar normale mensen zich niet snel begeven zouden. Pokémon Trainers waren anders, vreesden andere dingen dan de normale mensen. Harde situaties werden niet uit de weg gegaan. Nee, in tegendeel. Hoe hopelozer een situatie was, hoe meer trainers je er vinden zou. Misschien was het een vorm van rebels zijn. Het opzoeken van gevaar, de kick die het trainen gaf. Zoey was nooit enorm rebels geweest gezien de losheid van haar ouders, maar ook zij kon begrijpen dat kinderen van stricte ouders zoiets als een enorme kick zouden ervaren. Want, het was eenmaal super spannend. Zoals ze nu liep in het verlaten hotel, met echte spookpokémon om haar heen en enkel haar trouwe Pup om haar te beschermen. Het was een kick waar niets anders mee vergeleken kon worden en ze hield ervan. Dit was dan ook de reden dat ze was gegaan voor contests. De pure spanning die het met zich meebracht. Het feit dat falen betekende dat iedereen het zag.
Bij het horen van een plots gekraak, trok het meisje de Pokéball los van haar ketting en gooide ze hem recht naar voren, waardoor het ding met een harde klap tegen de grond ketste en zich opende, om terug naar haar hand te stuiten en een Slowpoke te laten zien. “Water Pulse op het eerste wat je ziet,” siste het meisje haar Slowpoke toe. Een Slowpoke was niet de meest intimiderende Pokémon om te zien, maar zwak waren ze ook zeker niet. Snel ook niet, dat was wel weer minder. Maar, dit was iets waar ze mee had leren leven en snelheid was niet langer iets dat nodig was in hun tactiek. Nee, de Slowpoke rustte puur op zijn kracht. Ondanks zijn langzame ziel was hij namelijk een aardig goede vechter. Hij wist altijd de tegenstander te bedwelmen met een Yawn, of te verwarren met zijn Water Pulse, waardoor de snelheid niet meer nodig was en het een kwestie was van afmaken.
Toen er geen geluid meer kwam slaakte het meisje een opgeluchte zucht. “Kom,” siste ze naar haar Pokémon, voor ze zich omdraaide en snelle passen verder zette. Ze wist dat haar Slowpoke veel minder snel was, maar de spanning zorgde ervoor dat ze niet veel langzamer kon lopen en dat de Slowpoke een stukje achter haar bleef. Gelukkig deed deze ook niet te veel moeite om dichterbij te komen, aangezien hij in alle rust, stapje voor stapje, het pad van zijn trainster volgde.

Toen een stem klonk keek het meisje op vanuit haar gedachten. Haar paarse ogen schoten omhoog en ze hoorde haar Slowpoke verderop in de gang een lange gaap slaken, iets wat vrij onheilspellend klonk als je er geen gezicht bij wist te plaatsen.
“Nee?” antwoordde ze droogjes. Haar hoge, vrouwelijke stem klonk alles behalve bedreigend en ze begon zich langzaam maar zeker te realiseren dat dit niet haar meest intelligente actie was geweest. Wie weet was hij wel een pedofiel of zo, een engerd die slechte dingen deed met jonge coördinators die zich waagden in dit donkere hotel. Ze voelde hoe het bloed uit haar wangen wegstroomde en verstijfde langzaam, terwijl ze probeerde de naderende voetstappen te negeren, hopend dat deze waren van haar Slowpoke die als het goed is nog steeds bezig was met zijn weg naar haar toe.

&' Reeve.

Dreaming all day, that's all she did ever since she was a little kid. All the teachers thought that she was slow, she was just dreaming about her show. And when they told her she's delirious she didn't care,

she's just oblivious

Degene die naderde was de jongen en Zoey keek wat verward naar het naderende, blonde persoon. Haar paarse ogen stonden strak op hem gericht, terwijl haar gehoor zich even focuste op de voetstapjes van haar Slowpoke, die zich aan haar zijde wist te voegen waardoor de jongen haar volledige aandacht kon krijgen.
Toen hij vroeg naar een Teddiursa, schudde Zoey verbaasd haar hoofd, om vervolgens haar partner even aan te kijken. Helaas voor de blonde gozer, kwam hier geen reactie uit. Of dit betekende dat de Slowpoke niets had gezien, hij te lui was om antwoord te geven of dat zijn kortetermijn geheugen hem weer even in de steek had gelaten wist je maar nooit. Zoey had het onderhand al opgegeven en lette er niet al te veel meer op.
“Het spijt me, maar ik ben hier pas net,” sprak ze uiteindelijk. Al was er geen duidelijke angst hoorbaar in haar stem, voelde ze zich toch wat ongemakkelijk. Immers was dit niet echt een plek waar gure types rondliepen, dus de angst dat zeze jongen alles behalve betrouwbaar was spookte zeker door haar hoofd.

&' Reeve.