Closed - Night will fall and the dark will rise.

Het was al laat en dat betekende dat haar benen moe waren. Normaliter was dat niet erg voor mensen, des te lekkerder zou je slapen, maar bij Jaynee was het een ander verhaal. Het was niet vreemd als haar benen er ineens mee ophielden, alsof ze er genoeg van hadden, vandaar dat ze nu dus ook op de rug zat van de Legendary Pokémon. Voelde de zachte vacht tegen haar benen en armen die ze om hem heen geslagen had.
De wolf wist heel goed dat ze zou protesteren als ze al ergens gingen slapen, dus vermeed hij de Pokécentra maar want dan zou ze toch gaan klagen. Mentaal was ze helemaal niet moe, maar haar lichaam kon haar niet bijhouden. Het was best triest om te zien: een meisje met zoveel levenslust dat werd tegengehouden door… Zichzelf. En er was niks wat ze er tegen kon doen. Helemaal niks. Noppes. Nada.
 
Nassir vertroetelde het meisje erg graag wanneer hij kon en ook Aube deed hier graag aan mee. Zodra het meisje de omgeving een beetje in zich op had genomen had ze gelijk de Weavile uit haar Pokéball gelaten, ook zij mocht hiervan genieten. In een rustig tempo baanden de drieën zich een weg door de struiken. Het meisje met haar ogen gesloten tegen de Arcanine opgedrukt die af en toe blikken uitwisselde met de Weavile.
Ondanks dat de wolf rustig was, was zij het niet. Ze was eigenlijk nooit echt rustig, was altijd bang dat er iets was wat haar trainster in gevaar kon brengen. Het was niet perse een moederinstinct, maar nadat ze zag hoe ziek Jaynee was geworden nadat ze háár had geholpen voelde ze zich in zekere zin wel verantwoordelijk voor haar.
Aube was dus ook degene die stil bleef staan wanneer ze iets zag en uiteindelijk seinde dat de ander moest stoppen met lopen. Dit had echter wel als resultaat dat Jaynee haar ogen opende en recht ging zitten, de ander ook spotte. Met haar jonge ogen zag ze al snel dat er iets was met het been en na de Arcanine zachtjes aangespoord te hebben om ernaar toe te lopen herkende ze het als gips. Een paar meter van de andere personen vandaan weigerde de Arcanine echter verder te lopen en de Weavile vond het ook maar niks – beiden ‘ouders’ waren bezorgd. ‘Jullie moeten eens stoppen met zo serieus doen,’ merkte het meisje op waarna ze zich van de wolf liet afglijden, de klap met moeite opving – ze moest zover door haar knieën dat ze met haar hand zelfs de grond aanraakte (maar die beesten zijn ook ziek groot dus tja).
‘Hallo,’ bracht ze met een heldere stem uit waarna ze dichter naar de persoon liep, had de andere Pokémon wel gezien maar deze leek gewoon oké te zijn, ‘Kan ik U misschien helpen?’ Het was dat haar Pokémon erbij waren, anders was ze al vrolijk naar hem toegerend en had ze hem omhoog geduwd of zo. Of hij het nou wilde of niet.

Haar mondhoeken trokken iets naar achter waardoor haar mond één rechte lijn vormde en ze had een lichte frons op haar gelaat. Zelf snapte ze het nooit als mensen geen hulp wilden, ondanks dat het overduidelijk was dat het makkelijker ging als ze toch wat hulp kregen. Soms bood je het aan uit beleefdheid, dat snapte zelfs Jaynee ook wel, maar zelf meende ze het altijd en bood ze het dus ook enkel aan als ze dacht dat de ander het oprecht kon gebruiken.
Vandaar dus ook haar vage reactie in de vorm van die blik.
Uiteindelijk haalde ze maar haar schouders op, his loss! Ze besloot zich dan maar op de Pokémon te richten. Het was een vosachtig iets met een… Stick up his butt. Het leek wel een mooie Pokémon en ’t kon ook staan op twee poten zoals Aube – ze waren grappig genoeg zelfs ongeveer even groot. Beiden leken elkaar echter niet aardig te vinden. Normaliter wist Jaynee haar wel uit die wantrouwende staat te halen door haar even te porren, maar hiervoor kreeg ze niet de tijd want de man opende zijn mond weer.
Bij zijn vraag maakte ze haar wangen wat boller en plaatste haar handen in haar zij. ‘Wie noem jij hier klein?’ merkte ze verontwaardigd op. Ze kreeg wel vaker opmerkingen over haar lengte, voornamelijk omdat ze ook voor haar leeftijd te klein was. Ze was altijd te klein geweest, dat was iets wat was blijven hangen nadat ze te vroeg was geboren. ‘Maar waarmee kan ik U dan helpen?’ begon ze ineens, de vraag compleet negerend. Tja, qua concentratie was ze net een eekhoorn.

Oh.
Tweemaal knipperde ze met haar grote ogen. Het ging over haar Pokémon en gezien Nassir imposant groot was moest het wel om Aube gaan. Toch maakte dat de opmerking alsnog niet goed, beschermend knuffelde het meisje de Weavile. ‘Aube’s ook niet klein,’ merkte ze alsnog beledigd op. De Pokémon in kwestie had geen idee waar het overging, maar was wel weer compleet afgeleid door de handelingen van het meisje, krulde haar poten om de onderarmen van haar trainster en bleef zo staan.
Door de concentratie breuk was ze nu instaat haar blik te richtten op de man en hij bleef ook op deze gericht staan, vond deze persoon ook maar niks. Nassir en Aube waren zeker niet de moeilijkste, maar ze waren wel erg beschermend over hun ‘engeltje’ en als Pokémon voel je bepaalde dingen gewoon sneller aan – nou was Jaynee ook altijd te enthousiast en blij om bepaalde dingen op te merken.
 
Ze deed niet eens een poging om haar giechel in te houden wanneer de man een soort van… Half om ze heen hupte of waggelde of… Het was gewoon hilarisch. ‘Nou,’ bracht ze met een grinnikende ondertoon uit, ‘Ik weet het niet. Ik zie wel wat Pokémon op een dag, heeft U misschien een foto of iets dergelijks?’ Mensen maakten vaak foto’s van hun Pokémon. Dat was gewoon leuk om te doen. Ze wist niet hoe sommigen het voor elkaar kregen dat de Pokémon foto’s nam, blijkbaar hadden ze niet genoeg respect of waren ze niet afgericht – ze wist zelf in ieder geval dat haar Pokémon het niet zouden doen.

De man was vreemd in haar ogen, hij sprak nog net niet in rijmpjes. Dat had ze overigens wel leuk gevonden, wat ze dan weer had geuit door blij te klappen – een zinloos applaus dus. Op dit moment zou ze alsnog een applausje willen geven als ze Aube niet in haar armen had, want kudos voor hem dat hij zich alsnog zo goed kon voortbewegen met die krukken.
Na zijn omschrijving gehoord te hebben kreeg ze een nogal droge blik op haar gezicht, eentje a la: meen je dit nou? Ze wist wel dat hij haar Arcanine bedoelde, ze wist hoe hij eruit zag – wist zelfs de kleine details die hem onderscheiden van anderen van hetzelfde ras. Daarbij had ze, als ze haar volle aandacht aan iemand schonk, best een goed oog voor detail en was het haar niet ontgaan dat meneertje eerst een vluchtig kijkje had moeten nemen naar haar geliefde Nassir.
‘Als U een stukje wilt rijden op Nassir omdat Uw armen of benen moe zijn mag U dat gewoon vragen,’ bood ze aan met een plagende grijns. De reden dat ze zich er een beetje high en mighty door voelde was omdat ze dacht dat hij zich er misschien voor schaamde. Een grote sterke man die niet eens zelf naar huis kan lopen omdat zijn armen pijn doen, boehoe. Nja, Jaynee was niet echt het soort persoon die er erg moeilijk over kon doen gezien haar eigen conditie. ‘We kunnen U ook wel naar het dichtstbijzijnde Pokémon center brengen? Het begint al aardig donker te worden…’ En hoewel ze geen echte bedtijd meer had (ADVENTURE FREEDOM) was ze wel altijd erg uitgeput na een dag en koos ze er zelf voor om op tijd te gaan slapen – zij het in een Pokémon center of gewoon buiten.

De meesten zouden verrast zijn, bang worden of wat dan ook – maar Jaynee had geen tijd voor dat soort emoties. Daarbij zou het haar ook weerhouden om haar leven tot het volst te leven totdat het voorbij was. Vandaar dat ze uiteindelijk simpeltjes haar hoofd schudde. ‘Sorry maar daar kan ik je niet mee helpen,’ glimlachte ze met een grijns die reikte van oor tot oor. Ze drukte Aube nog wat dichter tegen zichzelf aan, meer omdat ze wist dat deze weer boos begon te worden over de gang van zaken.
‘Nassir houdt niet van vechten en doet het enkel om mij te beschermen. Daarbij denk ik ook niet dat hij ooit bevelen van iemand anders zou opvolgen,’ legde ze uit, waarna ze haar blik afwendde en naar de vos Pokémon keek. ‘En wat is er mis met je eigen Pokémon?’ Ze liet Aube eindelijk weer los, liep naar de onbekende Pokémon toe. Eventjes keek ze naar deze, waarna ze sierlijk een rondje draaide en door een knie zakte terwijl ze met haar handen de Pokémon een soort van ‘presenteerde’. ‘Deze prachtige Pokémon is vele malen sterker dan die van mij! Daarbij denk ik ook dat jullie meer in sync zijn en zou ik het, als ik in zijn positie stond, als belediging opvatten.’ Strak keek ze de man aan met ogen tot spleetjes geknepen. ‘Dat is gewoon gemeen.’

Maar. Ze was nog niet klaar hoor.

Ze sloot haar ogen, plaatste een hand op haar borst. ‘Zelfs al zou je een Pokémon van mij willen afpakken, dan is het een schande dat je dat op een listige manier probeert en niet gewoon met behulp van deze prachtige vos! Het lijkt bijna alsof je hem niet vertrouwd -’ ze switchte, keek met grote puppy ogen naar de Braixen – het leek bijna alsof ze ieder moment kon gaan huilen.
‘Jij arme ziel…’

Ze stopte, knipperde tweemaal met haar ogen en keek naar de man. Wacht… Meende hij dit serieus? Wilde hij echt haar Pokémon afpakken? Waarom zou je zoiets willen (Jaynee is niet echt bekend met Team Rocket), hij had toch zijn eigen Pokémon? En als hij ook eentje wilde van hetzelfde ras kon hij dat ook net zo goed zelf vangen, dat was niet moeilijk.
Een glim trok haar ogen waarna haar verbaasde expressie veranderde. De vechtlust nam het meisje over. Ze had hier geen tijd voor. Het was waar dat ze mensen wilde leren kennen, maar niet dit soort mensen. Ondanks haar jonge leeftijd was haar blik nu die van een volwassene. Een zelfverzekerd persoon die niet zomaar over zich heen liet lopen en respect had kunnen afdwingen áls ze niet zo jong was geweest.
 
Ze dook naar beneden toen de Braixen op haar afkwam, maakte een koprol om snel afstand te kunnen maken waarna ze soepel overeind rolde. Daarna rende ze weg, richting de man. ‘Aube nee,’ beval ze de Weavile, wetende dat ze hoogstwaarschijnlijk terug wilde vechten, zonder ook maar om te kijken naar haar. Vlakbij de man stopte ze even, trapte zijn richting op – ter hoogte van schenen – en wist nog snel even haar tong uit te steken waarna ze verder rende.
‘Het is ook dom van je om ons te onderschatten!’ riep ze over haar schouder, maar keek maar naar of haar Pokémon haar ook volgden – wat ze deden – in plaats van naar de man. Ze mocht nu wel zo leuk wegrennen, het was de vraag hoelang ze het vol zou houden. Het was al laat en ze was al moe. Adrenaline alleen was niet genoeg om haar conditie te genezen, anders was ze er allang vanaf geweest.