What is lurking in the dark? [ Closed ]

<sub>Grotten. Een combinatie van donkerte en kleine ruimtes en galmende geluiden en beesten die je lieten schrikken... Oftewel, niks voor Kasper. Hij had zijn hele leven al een milde angst gehad voor de stenige plekken, hoewel het de laatste tijd toch wel wat heviger was. Tja, het was een logisch gevolg van op je 5e verdwaald raken in een grot in Kanto. Dat was de enige en laatste keer dat Kasper op vakantie ging. En nu stond hij dus weer voor een grot. Hij wilde dat hij erover heen kon, of erlangs, of gewoon om kon draaien en heel hard weg kon rennen. Maar nee, een van de bewoners van Dewford Town had een vreemde Wingull gezien in de buurt van de grot en dat terwijl Wingulls hier helemaal niet voorkwamen. De kans dat dit dus de Wingull was waar Kasper naar op zoek was, was ontzettend groot! Alleen was de Wingull nergens te bekennen buiten de grot en Kasper kon het risico niet nemen. Hij moest de grot in om te checken. Met een diepe zucht stopte hij met ijsberen en draaide hij zich naar de donkere ingang. Wat nerveus bracht hij zijn zweterige handen bij elkaar terwijl hij zich mentaal klaarmaakte. Gewoon even naar binnen en naar buiten, het zou vast niet lang duren als hij even doorliep. Plotseling klonk er een geluid achter hem. Doordat hij zo gefocust was op de onaangename taak die hij had, had hij helemaal niet meer opgelet, waardoor de jongen ontzettend schrok. Hij maakte nog net geen sprongetje, maar zijn schouders schoten omhoog en een geschrokken kreetje rolde over zijn lippen. Met rood op zijn wangen draaide hij zijn hoofd om de bron van het geluid te kunnen zien. Wie was er...?

Kenta Kotani</sub>

<sub>Wat hij zag deed Kasper toch wel even fronsen. Op de oever van de plas water was een jongen verschenen. Hij leek hoogstens een jaar of elf en leek twee Pokémon bij zich te hebben. Kasper herkende ze als een Pichu en een Marill. Zijn ma had ooit een nestje Pichu's gehad, dus kon Kasper direct zien dat de gele Pokémon van de jongen nog maar een ukkie was. Arceus, wat had Kasper de Pichu's vervelend gevonden. Vanaf het moment dat ze konden waggelen, hadden ze het hele huis en de tuin willen ontdekken en hadden ze alle mogelijke verstopplekjes al gevonden. Daar bovenop leken de beesten Kasper ook nog eens leuk gevonden te hebben en lieten ze hem maar niet met rust. Zelfs als hij alle deuren achter zich sloot, wisten ze zijn kamer in te komen. Zijn moeder had het een grappig gezicht gevonden, maar Kasper kreeg er na een weekje of twee toch wel genoeg van. Gelukkig hadden ze voor alle Pichu's een nieuw huisje kunnen vinden, hoewel het naar Kasper's mening allemaal wel wat vlotter had mogen gaan. Ach, de Pichu's bedoelde het goed en hij kon het ze niet echt kwalijk nemen. Nieuwsgierigheid was iets goeds, of dat was wat hem verteld was en op zich was hij het niet oneens met die mening. Echter vond hij dat er ook helemaal niks mis was met niet nieuwsgierig zijn of je nieuwsgierigheid op rustigere manieren uiten...

De jongen die op de oever zat leek, net als de twee andere Pokémon, doorweekt te zijn. Was hij gaan zwemmen? Hij had al zijn kleding nog aan en meestal trok men toch wel iets passenders aan als ze een duik namen. Waarschijnlijk was de jongen in het water gevallen, samen met al zijn Pokémon. Oeff, dat was waarschijnlijk onprettig geweest. Hoewel het op zich lekker warm was buiten, was het water hoogst waarschijnlijk toch nog aardig fris. Te fris voor een onverwachtse duik. Nu was ieder water voor Kasper altijd te koud voor een duik, of hij het nou verwachtte of niet, maar hij kon er nog wel rationeel over nadenken. Ergens leefde hij wel mee met de jongen, die hem nog geen aandacht schonk. Kasper kon het hem niet kwalijk nemen; Hij en zijn Pokémon was doorweekt en zo te zien was al hun droge kleding ook kopje onder gegaan. En ja hoor, de Pichu begon al reeds te trillen. Het beestje moest droog worden, of het zou niet goed gaan. Blijkbaar had de jongen dat ook door: Hij trok zijn doorweekte shirt uit en nam drukte de Pokémon tegen zijn borst als de Pichu's persoonlijke kachel. In hoeverre dat werkte... Nu pas leek de jongen om te kijken naar Kasper. Een vertwijfelde 'hallo' verliet zijn lippen en de blauwe Pokémon verborg zich achter de jongen zijn been. "Um, hai," groette Kasper hem terug, terwijl hij zijn volledige lichaam naar de jongen draaide. Hij had nog wel een shirt... En hij had ergens onderin zijn tas ook nog een sjaal liggen... Als Breeder wilde hij Pokémon graag helpen en als poging-tot-geneeskunde-student wilde hij mensen ook graag helpen. Of althans, dat was het idee. Naar Kasper's mening klopte dit niet helemaal, maar het enige andere wat hij kon doen was de grot in gaan en daar had hij ook eigenlijk geen zin in. Dus besloot hij, met een zachte zucht, om de jongen voorzichtig te benaderen.

"Um, als je wilt," begon hij voorzichtig terwijl hij zijn tas van zijn schouder zwaaide en erin begon te graaien, "kan je een shirt lenen? En ik heb ook nog wel een sjaal waar je je Pichu in kunt wikkelen. Hij moet het niet te koud krijgen..." Om wat beter bij de dingen onderin te komen, trok hij wat kleding, waar ook zijn Pokéballen tussen zaten, uit zijn tas en legde hij die naast zich neer. De sjaal had hij als eerste gevonden. Hij trok het knalrode ding uit zijn tas en hield het voor aan de jongen. Nu hij het gebreide ding zo zag, werd hij er weer aan herinnerd hoe lelijk het eigenlijk was. De kleur was veel te fel en het was slordig gemaakt, maar Kasper had het wel aan moeten nemen. Het net iets te oude vrouwtje dat bij hem in de straat woonde had het 'speciaal voor hem' gemaakt toen ze hoorde dat hij op pad ging. Met tranen in haar ogen had ze het cadeautje aan hem voorgelegd, omdat ze het blijkbaar heel erg scheen te vinden dat Kasper weg ging. En dat terwijl hij eigenlijk helemaal niet zo veel met haar sprak... Kasper had op jonge leeftijd al geleerd dit mens te ontwijken en ontlopen, want als ze je eenmaal te pakken kreeg en meesleurde naar haar huis voor cake, kwam je er de volgende drie uur niet uit. En je wilde niet in haar huis zijn... Alles was roze en rook veel te zoet en om de tien meter struikelde je over de Skitty's die er rondliepen. Kasper was erg goed geworden in het wegrennen als hij haar aan zag komen, maar zo nu en dan wist ze hem toch te vinden en omdat zijn moeder vond dat hij beleefd tegen haar moest zijn, belandde hij vaker dan gewild bij haar op de bank met een Skitty en een plak cake op zijn schoot. Blijkbaar was Kasper de enige die daadwerkelijk met haar meeging, dus snapte hij het ergens wel dat ze zo emotioneel geworden was. Zijn moeder had er vervolgens op gestaan dat hij de sjaal meenam, dus had Kasper het ding maar in zijn tas gepropt om het vervolgens te vergeten. Nu kwam het uiteindelijk alsnog van pas!

Terwijl hij de sjaal voor zich uithield, wroette de jongen verder en pakte hij een enigszins oud t-shirt. Het was waarschijnlijk iets te groot voor de jongen, maar omdat Kasper zelf klein en tenger was, maakte het waarschijnlijk niet heel veel uit. Een verlegen glimlachje verscheen vervolgens op Kaspers lippen terwijl hij van de trainer naar de twee Pokémon keek. "Ik, ehm, ik ben Kasper. Wat is er gebeurd?" vroeg hij voorzichtig, terwijl de frons weer op zijn bleke gezicht verscheen. Hoe was de jongen in godsnaam in het water gevallen?</sub>