The Dark Fox

Ze hadden zijn dagboek onder zijn bed gevonden. Haar Pokémon vonden het blijkbaar ook erg leuk om er naar te kijken, maar ze konden niet lezen, slimme beesten dat ze ook waren. Lawrence had zich in kleermakerszit gezet en Adelais lag op zijn schoot, leunend op het boek dat hij in zijn voorste klauwen had. Jade lag naast haar en Queen, de kleine Combee, vloog naast de kop van Lawrence. Enkel Maybel leek geen interesse te hebben in het ding en Tawn eerlijk gezegd ook niet. Ze zuchtte even luid en duidelijk en staarde naar de deur. Ze kon zich echt niks meer herinneren van gister. Ze wist enkel nog dat ze redelijk veel bier had besteld... Bier, ja... Geen flauw idee waarom ze bier had besteld, ze dronk het spul niet doodgraag... Ah tja, ze had het gedaan. Ze zuchtte zachtjes en leunde even naar achter in het ruime tweepersoonsbed. Waar ze was was haar ook een raadsel, maar dan opnieuw, het was Tawnee, dat kon haar niks schelen. Blijkbaar waren haar Pokémon ook uit hun Pokéball, voor Arceus weet welke reden. Ze legde haar handen achter haar hoofd en sloot haar ogen kort waarna ze even zuchtte en even alles op een rijtje zette. Toen ze het zachte gekraak van de deur hoorde, keek ze lichtjes op. Ze verstijfde echter toen ze zag wie het was... Of wie het niet was. Miep, een man die ze niet kende. Nuja, hij was maar iets rond de 17 jaar, maar toch. Waah! Kort trok ze het deken over haar heen aangezien ze ook een erg gepaste tenue aan had en ja dat besefte ze nu maar. "Did you enjoy yourself last night?" Hoorde ze en ze trok bleek weg. Wa-Wat? Ze slikte even nerveus, haar ogen groot. May, die op het bed zat staarde naar de man met grote blauwe oogjes en even keek Lawrence op, die leken hem te herkennen, maar Tawnee herkende deze vent helemaal niet en wat bedoelde hij... Ze hadden toch niet... Wel meteen liet ze een gil horen toen ze bedacht wat ze waarschijnlijk gedaan hadden. Nee, dat kan niet, nee... waaah! "Hoe durf je!" Riep ze luid, boos, duidelijk van de kaart gebracht. "Tja, ik vond het wel leuk," zei hij, blozend. Hij had een plaat in zijn handen, met daarop een duidelijk ontbijt. Haar ogen werd groot. "VUILAARD!" Gilde ze luid. "Ga weg ik heb een vriendje! Ik bel hem en hij gaat je slaan en dood doen!" Gilde ze luid. "Ja dat heb je gister ook al gezegd," zei hij al lachend. Wel meteen tierde ze luid. Ze kon het niet laten enkel te schreeuwen, hopend dat er iemand haar kwam redden van deze perv. Ze zou meteen naar een dokter gaan, abortus voor als er een kind in haar zat. Kortstondig opende ze haar ogen toen er geen reactie was, de jongen staarde haar aan, geen reactie. "Ik kom gewoon je ontbijt brengen," zei hij, een beetje half lachend. "Nee, blijf weg," zei ze. Snel zocht ze naar iets en al snel vond ze een stokbrood -Arceus hoe kwam dat daar-. Snel greep ze het vast en stak ze het voor haar uit. "Pas maar op ik ben gewapend!" Riep ze bang uit. Hij grinnikte even en snel gooide ze het deken van haar af toen hij een stap in de kamer zette. De aanlokkelijke geur van het warme eten die hij bij zich had was wel iets dat kort haar mag liet grommen. Ze sloeg wild met het stokbrood naar de lucht en gromde even, alsof ze een boze Pokémon was. "Ik ben niet bang dit te gebruiken," zei ze terwijl ze kort bloosde. het korte rokje dat ze aanhad en de diepe decollete hielp niet echt. Het was ook deel van kant gemaakt en ze wist maar al te goed dat deze outfit niet alleen voor slapen werd gebruikt... Toch? Niet dat ze ervaring mee had. Daarom was ze lichtjes in paniek. "Oh ik ben zo bang zei hij," Ze liet even kort haar tanden zien. "Ik kan ook bijten hoor!" Riep ze luid uit en ze sprong uit bed toen hij nog een paar stappen naar voren zette. Alsof ze niet eens besefte dat ze haar Pokémon bij haar had. Snel rende ze naar voren, een korte strijdskreet kwam uit haar keel en als een wilde begon ze op zijn kop te slaan met het stokbrood. "PERVERT!" Schreeuwde ze. "Stout! Stout!" gilde ze naar hem. "Ik vermoord je," Haar brood knapte echter bij de tiende slag in twee. Even staarde ze ernaar, maar ook naar de jongen, die gewoon even in elkaar had gedoken voor haar aanval. Kort was het stil, tot de gast tegenover haar overeind kwam en hoog boven haar uittorende. Iep. Ze liet het overige brood vallen en staarde met grote ogen naar hem. Hehe... Yeah. "Tawnee," "JE WEET MIJN NAAM! JIJ VUILE," Hij plaatste zijn hand op haar gezicht en duwde haar omver waardoor ze meteen stil werd. Ze  tuimelde zo naar achter en kwam met een harde bonk neer op het tapijt. Even kreunde ze zachtjes, maar al snel opende ze haar ogen en keek ze hem met vlammende ogen aan. Hoe durfde die vuile. "SEEDOT! PEDO! VUILAARD!" schreeuwde ze. Ze stond hem uit te schelden en ja ze had daar het recht voor. Tawn had altijd het recht om te schreeuwen op een Seedot. Een Seedot die een perv was van hier tot in Unova. Ze bromde even luid toen hij een stap naar voren deed, de plaat met voedsel op het bed zette en ernaast ging zitten. Lawrence, Jade, Adelais en May begroette hem even vrolijk, maar Queen zoemde even luid en kwam naar haar trainster toe. Bedankt, kreeg ze ook een beetje aandacht, ze lag hier wel op de grond, te sterven. Soort van. Tja, had ze wel nodig hoor, kijk haar dan zielig doen. Tja, blijkbaar waren ze allemaal heel blij met meneer pedo. Zij niet tho. Hij was een evil Seedot. Ze snoof even luid en keek toe hoe deze haar even aankeek, alsof hij zich zorgen maakte. "Heb je dat gister uit de kast gehaald?" zei hij en ze fronste, blozend. "Waaah!" Gilde ze uit. "Hou je vuile muil gast!" Gilde ze uit. Even zuchtte hij opnieuw en rolde deze met zijn ogen waarna ze even bang haar armen voor haar haalde en een rood kleurtje kreeg. Iep. Haar gebrainwashte Pokémon staarden haar fronsend aan, mooie beschermers had ze daar, domme beesten. Na een kort tijdje reageerde de onbekend als eerste. "Goed dan, luister," zei deze. "Ik ben Evan, ik heb je gister van de straat gehaald voor de avondklok inging," kort fronste ze. "Ik woon hier en heb je gister leren kennen in het café waar ze gratis bier hadden voor een uur," Hij schudde even al lachend zijn hoofd. "Wat ging je los man," ze bloosde en pakte het resterend stukje brood om dit naar zijn kop te gooien. Hmpf. Zwijgen. Hij moest zijn muil houden of ze haalde Saiko boven en haalde dit mooie huisje neer. Het brood raakte hem netjes in het midden van zijn voorhoofd waardoor hij kort naar achter sloeg, het was duidelijk dat zoal hij als zijn erg onder de indruk waren geweest van de kracht die hier achter had gezeten. Booyah loser. Kort plaatste hij, deel verrast en ook deel door de pijn van het brood, zijn hand op zijn voorhoofd. Ze grijnsde even, zoals een tevreden dier deed, als ze eindelijk had wat ze wilde. Snel vernauwde ze haar ogen en keek ze hem met geniepige ogen aan. Oh ja ze kon het zou gaan spelen hoor, let maar eens op. Kortstondig liet ze haar hand langs haar mond gaan en plaatste ze even haar bovenlip teder op haar vingers. Hmm, ja. Onschuldig maar gevaarlijk. Toen ze echter iets tegen haar kop kreeg, sloeg ze naar achter. Het brood was zo tegen haar hoofd terug geknald. Muk. Seedot. Snel kwam ze overeind en keek ze met priemende ogen naar hem. "Je was dus dronken," zei hij, nog steeds wrijvend over zijn kop. "Dus toen nam ik je maar mee voordat Team Rocket dat maar deed," zei hij met een zucht. "Je hing helemaal aan me dus ik sloot je maar op in deze kamer," Stil staarde hij naar de kasten die open stonden. Even volgde ze zijn blik en zag ze allerlei lingerie liggen. Kort werden haar kaakjes een tintje roder bij het zien van de gekleurde slipjes en veel te... Ueh... Ja... Ze keek snel weg en staarde naar de grond. Even zuchtte hij. "Dus ik heb je niks gedaan kind, ik wou je net ontbijt brengen en je wakker maken, want ik moet zo naar mijn werk," zei hij. Lawrence kwam overeind, Adelais en jade sprongen van hem en raakten kort elkaars neusje aan waarna ze even blij piepten en toen weg schoten. "Je Pokémon had je al uit hun balls gedaan," Even keek ze kort naar hem. "Ook je Metagross, maar die is buiten," Wel meteen werden haar ogen groot. "Mijn kleine Saiko!" Piepte ze waarna ze overeind schoot en haar kleren van de grond viste en deze op bed gooide waarna ze zich omdraaide naar Evan en hem kort, boos aankeek. Toen sloeg ze kort haar handen naar hem, alsof ze iets wilde weg slaan. "Kssst," zei ze terwijl ze hem met een blik aankeek die boekdelen sprak. Haar Pokémon keken haar ook kort aan. "Ja jullie ook," zei ze met een boze blik. Ze vond het duidelijk niet leuk dat ze zich zo gedroegen, ze leken welen een bende pervs, niet te doen. Kort zuchtte Tawn even luid en duidelijk en ze keek toe hoe de jongen overeind kwam en ook hoe Lawrence overeind kwam, staren naar haar, maar uiteindelijk draaide hij zich om en volgde hij Evan netjes. Adelais en Jade, die nog steeds achter elkaar aan het jagen waren, rolden gewoon letterlijk de deur uit en Queen zoemde snel echter het trio aan, alsof ze bang was iets te missen van de fun die hoogwaarschijnlijk van het bruin en zwarte beest zou komen. Alleen May bleef even stil en staarde naar de deur, maar het duurde ook niet lang voor ze naar voren schoof, haar benen hangend over de bedrand en ze sprong. Elegant, toch lichtjes instabiel, lande de jonge Charmander op haar twee pootjes, gesierd met witte klauwtjes. De Shiny Pokémon keek kortstondig naar haar trainster, alsof ze iets van haar verwachte. Wat ze ook van haar trainster verwachte, het kwam niet en al zeker niet snel, want deze keek haar gewoon aan. Ze wist best dat ze naar Lumiose waren gekomen om de Gible te zien, maar dat het zo uit de hand zou lopen had zij zelf niet kunnen voorspelen. Grote sorry, maar niet iedereen kon de toekomst voorspelen. Ze zuchtte even en keek even met een klein knikje naar de kleine May, die stil haar kop neeg en zich toen terug trok, weg van de kamer. Gelukkig sloot de goudkleurige Pokémon de deur achter zich en toen was ze alleen op de kamer, mooi zo. Ze zuchtte even zachtjes, eindelijk, ze dacht dat ze nooit alleen zou zijn. Kort keek ze naar het bed, waar ze haar kleren op had gegooid, maar waar ook haar eten stond. Een croissantje en nog een stokbroodje, samen met een fruitsapje. Nom, daar kon ze wel mee leven ja. Kort nam ze het ene broodje van de plaat en nam ze er een hap van, om vervolgens haar in een rap tempo om te kleden en ondertussen onhandige happen te nemen van het croissantje dat in haar hand zat. Het ging met tijden moeilijker, maar uiteindelijk had ze zoal een T-shirt als een broek aan en had ze het hele broodje ook al op. Ze had dan ook niet zoveel honger. Nu ze er even aan dacht, ze had vast gewoon veel water gedronken gister... Tja kon zijn. Als je alcohol nam en dat combineerde met een overactief kind zoals Tawn met de momenten dan kon ze soms maar flarden herinneren van wat ze deed. Daarna liep het allemaal weel wat mottig uit, maar ergens leek ze daar niet zoveel last van te hebben. Daar was ze dan toch nog best blij mee, toch? Ze zuchtte even, naja, ze kon toch niet zo goed dingen onthouden aangezien ze zelf een beetje moeilijk had over de dingen onthouden. het kind had dan ook niet veel nodig om zulke dingen te bekomen. Naja, des te beter, niet? Ze zuchtte even kort en liet zich op het bed vallen waarna ze kort sipte van haar fruitsapje, starend naar het plafond, denkend wat ze ging doen. Na enkele tellen kwam ze terug overeind en plaatste ze het halfvolle glas op de plateau waarna ze even kort haar boy nam en deze kort en snel over haar kop trok en deze aandeed, zo, dat was ook weer gebeurd. Snel pakte ze een borstel die daar ergens op de grond had gelegen en trok ze het kleine staartje dat ze meestal in had uit. Met korte, snelle hallen, pijnlijk maar dat was ze gewoon, kamde ze haar haar sneller dan ooit. Het deed pijn, maar goed ze kon moeilijk met een kobbenweb over straat gaan lopen, dat was geen zicht. Het duurde even, zuchtend en kreunend soms, maar al snel had ze het mooi gedaan en zat ze netjes op haar bed, haar handen in haar haar. Ze was bezig met het staartje terug in haar blonde lokken te steken en al snel was dit een feit. De blauwe rekker paste mooi bij haar boy en ze grinnikte even. Dit was mooi, ze vond het wel iets hebben eigenlijk. Even grijnsde ze en sprong ze van het bed waarna ze zich kort uitrekte en even naar de grond staarde. Ok dan, tijd om alles even op te kuisen. Snel keek ze even van links naar rechts. Hoe moest ze dat gaan doen? Ze was niet handig en toch moest ze deze kamer op gaan ruimen. De bh's en slipjes hingen letterlijk overal, zelfs tegen het raam. Ze had ze op de een of andere manier aan het raam kunnen plakken... Hoe had ze dat in de naam van Arceus gedaan? Ze fronste, haar hoofd lichtjes kantelend toen ze dichter kwam. Al snel zag ze dat ze het met plakband vast had gemaakt aan de ruit. Slipjes aan de ruit, wat moesten de voorbijgangers wel niet denken. Snel griste ze het van het glazen voorwerp en trok ze ze snel mee waarna ze dit achter zich gooide en de muren even afspeurde opzoek naar nog een stuk van een lingerie outfit die ze met een of ander lijmgeval had vastgemaakt aan het behang. Gelukkig voor haar niet en gelukkig voor die muren had ze geen nietjesmachine gevonden die nacht... Ugh... Dan hadden ze nu een slipjesmuur gehad, mooie herinnering aan het kind dat je onderdak bied. Hehe. Over het algemeen wel een mooie les. Neem geen dronken minderjarige kinders mee in je lingeriekotje, dan ben je veilig voor de politie en voor slipjesmuren. Tja, deels was het wel de schuld van deze gast hoor. Toen ze de slipjes en andere gevallen van de grond viste begon ze deze allemaal mooi op een hoopje te gooien. Het duurde niet lang of alle kledingststukkengevallen hadden een plaatsje gevonden op de berg en lagen er mooi klaar om mee te gaan in de kast. Andere mensen zouden het pakken, optillen en het mooi terug leggen in de kast, maar niet zij. Zij nam de pak op, rende naar de kast, gooide het erin en klapte de deuren toe. Zo, dat was al opgeruimd. Ze zuchtte even tevreden en haalde haar handen van de houten kastdeuren, waarna ze even haar handen afklopte en tevreden grijnsde, ziezo, dat was ook geregeld, niet? Tevreden draaide ze zich om, enkel kruimels van het harde stokbrood lagen nu nog mooi verspreid over het geelkleurige tapijt, samen met het brood zelf. Hij had er het laatst mee gegooid, dus hij mocht dat mooi gaan opruimen. Geen spake van dat zij daar een poot voor zou gaan uitsteken, nehe. Daarvoor was het blonde kind een tikkeltje te lui, dat moest ze toegeven. Ze zuchtte even zachtjes en keek even schuin naar de deur. Voordat ze weg ging gaan zou ze eerst nog haar riem gaan halen. Hoe kon ze dat ding nu vergeten? Ze had het nog maar net gekocht met Nathan en toen mocht ze achter haar ballen springen. Nu niet meer, naja, niet meer met deze riem. Snel greep ze de gesp en sloot ze deze rond haar middel waarna ze even knikte en een keertje rond zich draaide. Verder keek ze de kamer rond, maar ze had duidelijk niks achter gelaten, mooi zo, kon ze mooi verder gaan. Ze zuchtte even. Geen zak had ze gister mee gedaan, alles stond nog in Santalune, dus alles was veilig. Ze moest echt eens terug gaan naar dat huis, de plantjes gaan water geven, even alles kuisen ofzo, wie weet waren die mensen terug. Dan moest ze wel een boeketje bloemen brengen om hen te bedanken. Ze knikte even onzichtbaar, dat was waar, een klein bedankje was goed en al zeker voor die mensen, goede mensen. Die zag je immers niet al te vaak en Tawn wilde gewoon even die soort mensen bedanken, hoe saai ze ook mochten zijn, de wereld had ook van dit type mensen mensen nodig. Anders eindigde de wereld vol met mensen zoals Tawn op straat, dat was een iets, maar nog vele andere dingen die zeker niet konden ontbreken aan de waslijst aan dingen die deze goede mensen wel niet verrichten in deze duistere wereld. Ooh zo duister, toch zo epic, kon zij niks aan doen. En het leven voor de dutsen in deze wereld was hard. Dus haar leven was hard, want Tawn was een duts en dat zou ze ook altijd blijven.

Uiteindelijk had ze, na nog een keer de kamer afgespuurd te hebben, het besluit genomen dat er niks meer van haar lag en dus had ze zo haar uittocht gemaakt, bijna zwervend door de gangen van het huis omdat ze niet de weg wist. Ookal was het kot niet groot en bestond de gang letterlijk uit een rechtlopend stuk met deuren, toch zou ze het nog kunnen flikken om te verdwalen. Want zo zat ze immers in elkaar, om zo te zijn en zo te reageren op de dingen. Het zou niks nieuws zijn, verdwalen in het huis van een ander. Wat ze echter wel mee had was het laatste beetje stokbrood dat op de plaat had gelegen. Ze had ook gewoon de plaat kunnen nemen, aangezien je daar ook mensen mee kon neerslaan, maar nee, ze bleef liever bij haar vaste wapen, het stokbrood. Als een loyale klant bij de krant was Tawn een loyale gebruiker van haar wapen. Een stokbrood kwam ook zoveel gevaarlijker over dan een plaat die ze klaar had in aanvalspositie. Tja, dan kon je je eerst doodlachen voordat je voor rot werd geslaan door een kind die een krak in haar kop had. Tja, niet haar probleem, zij had er plezier mee. Ze zuchtte en zette haar eerste voet op de trap. Hier gaat ie dan. Haar brood had ze klaar in aanvalspositie. Ookal was ze gerust gesteld, het kon geen kwaad als je je wapen al klaar had om iemand neer te meppen en door te meppen. Natuurlijk was ze ook erg goed in het hanteren van haar zwaardgeval. Het beruchte brood dat tussen haar vingers zat kraakte toen ze de vierde trede voorbij was, aangezien ze haar grip op het lichtbruine broodje wat verstevigde. Ok, hier gingen ze dan. Het was zo'n halve draai trap die waarschijnlijk ook een stuk of 40 treden of minder bestond, gewoon het normale aantal treden eigenlijk. Niet dat zij zou telen. Het enorme aantal die ze voor ogen zou kunnen halen was echter belachelijk, maar zeker niet onmogelijk als je een toren had of iets dergelijke. Ze stapte rustig verder, zo stil mogelijk zijnde. Maar de trap liet dit niet toe. het gekraak die er werd geproduceerd door haar lompe voeten was dan ook erg hatelijk. Stomme dingen, zwijg eens, ze probeerde een verrassingsaanval te regelen en die trap verraadde haar zo erg. Ugh, het was hatelijk als je werd verraden door iets dat je voor geen meter vertrouwde. Ja, ook trappen waren een beruchte vijand voor het kind. Ze was er al van gesukkeld aan hoog tempo en had daarom ook een trauma aan trappen over. Sinds haar reis had ze eigenlijk een trauma aan alles. Ijs, Sachi, trappen, wat was het volgende? Butterfrees? Zou wel grappig zijn, maar met haar lopende vlammenwerper zou ze de insecten moeten teleurstellen. Ze zou ze platbranden, met of zonder Pokémon. Niemand zou haar bang kunnen krijgen van Bug types, behalve Pinsirs, want die waren gewoon satan en zeker mega pinsir. Brr, gewoon horror... Echt verschrikkelijk om zo'n beest te zien en al zeker om zo'n beest te laten mega evolueren. Ze snapte niet goed waarom, maar het werd gedaan. mensen namen het, deden het en het deed pijn aan haar ogen, het brandde aan haar pupillen. HAAL HET WEG. Ze schudde haar hoofd, concentreer je Tawn, je was op een missie om een gast voor rot te meppen met je frans brood. Frans revolutie zou helemaal opnieuw beginnen hier. Ze grijnsde kort. Naja, ze had een natuurlijke haat voor die soort, want dat had Bo en Bo haatte Frans voor dood <3. Ze snoof dus even. Wel hield ze van hun spul, maar die taal was gewoon een ramp voor haar, net zoals Bo haar ouders had ze daar verschrikkelijk veel moeite mee. Naja, niet haar probleem weet je wel. Als ze geen Engels konden of Nederlands, dan kregen ze wel een stokbrood tegen hun voorhoofd. Zou wel overeen komen met het feit van "Muk u" Naja, niet dat zij het helemaal wist, ze was een kind van 16 en kon ampers een woord van de Franse cultuur... Ondertussen had ze de laatste tree ook genomen en stond ze nu op de gelijkvloers. Echter zag ze eerst saiko staan, die aan het staren was naar haar door het raam. Wel meteen liet ze haar armen zakken en rende ze naar het raam toe. Natuurlijk had Tawn niet door dat hun ruimtes werden gescheiden door het magische wonder wat men glas noemde en al snel ramde ze haar gezicht tegen de goed gepoetste ramen aan, een luide bonk weerklonk door het huis. Met grote ogen staarde de metalen Pokémon naar zijn meesteres, alsof het in shock was, was het vast ook, arm beest. Niet dat het haar kon schelen, ze wilde gewoon een hug van de Pokémon die vast geen haat meer aan haar had. Een Pokémon die niet gehypnotiseerd was door deze Evan dude.... gast geval ding. ze zuchtte even en plaatste haar hand tegen de ruit, maar als Saiko dat zou doen met haar klauwen, zou de ruit kapot zijn. naw, arme, evil raam die Tawn pijn deed. Naja, dan maar eerst de rest van haar team zoeken en dan weg wezen hier. Ja, ze vond het hier niet leuk, punt uit. Tawn had haar zin niet haar. Ze zuchtte even zachtjes en keek even schuin naar de deur, die op een kiertje stond. Tja, dan maar eerst kijken, zou handig zijn. Met het stokbrood in de aanhaal wandelde ze met lichte passen naar de deur en al snel tilde ze haar been op om de deur in te trappen. Deze schoot open en klapte tegen de muur die duidelijk achter het bruine geval stond. Jammer voor de muur, Tawn moest binnenkomen. Na enkele tellen kreeg ze een soort van gekuch als reactie en al snel zette ze een stapje dichter en stak ze even haar hoofd lichtjes naar binnen, waardoor ze lichtjes aan het kijken was naar de oorsprong van het gekuch. Al snel spotte ze de gast van eerder en even keek ze hem met een wenkbrauw die lichtjes omhoog was aan. Hij zuchtte, zijn hoofd lichtjes schuddend. "Ik zie dat je al kennis hebt gemaakt met mijn raam," zei hij kort. waar waren haar Pokémon? Kort zette ze een stap naar binnen, haar brood in de aanhaal. "Waar zijn mijn Pokémon?" Toen verduisterde het gezicht echter van deze persoon, hij legde zijn been over zijn ander en knipte in zijn vingers waardoor de deur achter zich dichtschoot. Wat... wat was dit. Bang sprong ze op, achteruit lopend, weg van de deur die duidelijk behekst was. Wat was dit? Al snel werd het duidelijk dat het het werk was van een Hypno, die achter de deur had gestaan. Maar Tawn liet zich niet zo snel doen, ze had het brood klaar. "Op de Black Market liefje," wel meteen verharde haar blik. "Wat?" zei ze, lichtjes. "Black Market," zei hij met een grijns. Ze vernauwde haar ogen. Ze staarde even kort rond en voelde de paniek opkomen, samen met het gevoel van woede die langzaam kwam. Dat kreeg ze zo wel als dit gebeurde. "Zeg nu maar waar ze echt zijn," zei ze, kalmpjes. Even bleef het stil, de Hypno achter haar maakte even een geluidje die haar wat ongemakkelijk maakte gewoon omdat ze het gevoel had dat ze tussen twee pervs ingesloten zat. Toen de gast nog eens met zijn vingers knipte verschenen haar Pokémon al snel. Echter werden haar ogen groot toen ze zag hoe. Ze waren allemaal in slaap gebracht. Echter leek haar Charmander er tegen te vechten, ze kreunde luid en werd in bedwang gehouden door een Liepard, die haar tegen de grond pinde met scherpe nagels. De andere werden in de gaten gehouden door andere Pokémon. wel meteen borrelde er een soort van hitte in haar op. Toen de Charmander een piepje liet horen die door de jonge trainster sneed, vernauwde ze haar ogen en schoot ze naar voren. Echter werd ze tegen gehouden, maar het was al te laat. "SAIKO HYPER BEAM!" Gilde ze, zo luid als ze kon. Even fronste de man, toen werden zijn ogen groot. Met alles had hij rekening gehouden, buiten de grote Metagross die buiten stond, wat een derperd was hij. Al snel werd een straal door de muur geblazen en raakte dit de Hypno die haar had willen raken. Deze schoot mee met de straal en werd door de andere muur geschoten, recht op de straten van Lumiose. haar ogen vlamden woest op. Niemand stal haar Pokémon en NIEMAND raakte haar May aan. Toen de Metagross door de muur kwam gevlogen en hierdoor nog een grote gat maakte, probeerde Tawn haar adem onder controle te houden. Een gevecht zat aan te komen, maar deze zou zeker eenzijdig blijven. DAT ZOU HEEL ZEKER ZIJN. Ze klemde haar tanden op elkaar en keek toe hoe de Liepard van haar prooi sprong. "Night Slash," werd er bevolen. Even luit Saiko zich raken, maar in haar ogen zat hetzelfde vuur als dat van haar trainster. Nu ze niks had mogen doen en de korte verlamming van Hyper Beam was uitgewerkt, was het tijd. "Hammer Arm!" Riep ze woest uit waarna de Metagross aan hoge snelheid naar voren schoot, haar arm optilde en de elegante Pokémon zo een klap verkocht. Deze schoot zo naar achter en werd door de muur geslingerd, waardoor de man nu drie gaten had in zijn living. Toen verplaatste ze haar blik naar de andere Pokémon, het kon haar niks schelen wat het was, ze gingen eraan. "Bullet Punch," zei ze simpel, toch klonk de woede door in haar stem. Al snel begon Saiko ze weg te slaan, hard meppend, hoe hard ze ook terug vochtend, de vliegende slagen waren niet te ontwijken. Toen ze allemaal niet meer bewogen, draaide Saiko zich snel om, starend naar de laatste gast die er zat, de man. "ZEN HEADBUTT!" Gilde ze uit, woest en al snel gloeide haar voorhoofd waarna de Pokémon hem ramde tegen de persoon en hem zo de grond in boorde. Ze snoof luid en liep naar voren, haar stokbrood duidelijk in de aanhaal. Ze ging op de duidelijk verslagen persoon zitten en begon als een razende deze te slaan met het brood, harder dan ooit. Toen het brood echter weer brak, pakte ze met haar ene hand zijn kleren vast en ramde ze zo hard ze kon haar vuist in zijn gezicht. Hijgend liet ze zijn kleren los. Toen ze opkeek zag ze hoe Lawrence al langzaam aan het ontwaken was en hoe Saiko al bezig was met alles op te lossen. Naja... Ze moesten maar niet zo doen tegen haar, dan kreeg je haar boos... Boze tawn was niet zo goed voor haar omgeving, aangezien deze redelijk kon leiden aan de gevolgen daarvan.

Toen ze uiteindelijk buiten stonden, zuchtte Tawn even en staarde ze naar het bloed aan haar handen. Lawrence zat naast haar en ze staarden beiden naar het gebouw dat Tawn even in een wilde fury kapot had gemaakt. Saiko liet ze er nu altijd wel uit hoor, ze wilde niet meer zonder. Adelais en jade likten elkaar teder terwijl Queen hen aankeek, hen in de gaten hield. Kortstondig slikte ze. Ze zaten op een dak, waardoor ze konden neerkijken op het gebouw en wat er zou gebeuren. Niet dat het haar iets kon schelen, het was per ongeluk gebeurd en het bloed dat aan haar handen ging was simpel omdat het stokbrood gebroken was, kon toch gebeuren? Als je wapen kapot was, moest je maar even iets anders gaan gebruiken. Net zoals je overzees gaan boot meer had en je maar even moest zwemmen om het laatste stuk te halen... Ofzo... Oké, zo goed kon ze dat nu ook weer niet vergelijken, maar men zou het wel snappen als ze het zou uitleggen... Toch? Nee... Niet echt dus... Tja... Pech voor hen. Ze zuchtte even. Dat kwam omdat ze alles zo goed kon uitleggen en ze wist wel dat ze dat goed kon... Niet dus... Tja, iedereen had zo zijn positieve en negatieve kanten. Zij had er veel te veel van de ene kant... De negatieve kant.

{SIU~ & Open <3}