Those Bats Are Bonkers[Ranger Quest]

De regendruppels gleden van zijn gezicht af, terwijl hij zich een weg probeerde te banen door het hoogstaande gras. Na de flinke storm van een week geleden was het weer gekalmeerd, maar daarmee was natuurlijk het regenseizoen niet ten einde gelopen. Vanzelfsprekend, was hij ondanks een lichte kneuzing in zijn enkel op jacht gegaan met ditmaal enkel Elapi aan zijn zijde om zijn toegenomen behendigheid te gebruiken. Daar had Averill een simpele reden voor: zijn eigenschap werd geactiveerd tijdens regenachtig weer en zowel op het land als op het droge was hij vervolgens tweemaal zo snel. Hij had zijn tanden dus al eerder in een oude Tropius kunnen zetten, voordat Averill zelfs op hem af kon springen. Zonder al te veel moeite wierp Elapi met zijn brute spierkracht de Tropius recht op zijn rug en kneep daarbij zijn keel langzaam dicht, totdat deze niet meer ademde. “Grmp, wacht ook op mij!” gromde Averill al naar hem, snel de afstand tussen hen overbruggend. De bloedrode zeeslang leek echter zijn aandacht voor de verandering enkel bij de prooi te hebben en liet deze pas na een corrigerende tik tegen zijn stekels los. De jongen slaakte een teleurgestelde zucht, maar met nog een glimlach op zijn gezicht gesierd. Sinds het vochtige weer merkte hij dat de shiny Gyarados steeds wilder werd en ongehoorzamer, bruisend van de energie wat het weer hem gaf. Dit gaf hem enkel weer een reden om hem weer te moeten corrigeren op zijn agressieve trekjes, zoals hij in het begin vaak had moeten doen. Dat hij echter weer vanaf een heel laag niveau moest beginnen was iets waar hij tegenop keek, maar hé, dan mocht hij weer de groei van Elapi waarnemen. Averill liep maar op hun prooi af en ontweek zijn massieve lichaam om een kijkje te nemen bij de vruchten die hij onder zijn onderkaak had zitten. Het gaf immers aan in wat voor een staat de Tropius verkeerd; als hij ziek was, hadden ze bruine vlekken of een schimmel – dat was afhankelijk van de ziekte- en bij gezonde exemplaren was het felgeel. Om een ziek exemplaar op te peuzelen zou zeker niet slim zijn, maar terwijl hij de toestand van de schil opnam van de vrucht door er tegenaan te tikken, merkte hij al gelijk dat ze dit exemplaar beter achter konden laten. Met een schuddende hoofdbeweging keek Averill vervolgens de al kwijlende Elapi aan. Vergiftigd.

Dit werd hem niet, maar was het niet vreemd dat er een vergiftigde Tropius rondliep? De Pokémon was een Grass type en was zich dan duidelijk bewust van welke vruchten veilig waren om te eten en in welke hoeveelheden. Het zou dan een Pokémon zijn geweest, maar in dit specifieke deel kwamen er vrij weinig Seviper’s voor, dus resteerde er maar één vrij milde Poison type; Zubat. Die kwamen enkel in een zeer oude grot voor waar zijn peetmoeder vele verhalen over had verteld, zoals de aanwezigheid van zelfs een legendarische Pokémon die uit pure lava en staal zou bestaan. Hij was nogal sceptisch daarover, maar het was wel mogelijk, gezien Magarco ook uit lava bestond en stukken rots als een beschermende schelp. Diep in gedachten wreef hij zijn vingers langs zijn kin, terwijl Elapi hem afwachtend aankeek met zijn bloedrode ogen. “We gaan even de Scorched Lab bezoeken,” besloot hij maar na enige tijd te zeggen, waarop de zeeslang verrast de vinnen aan de zijkant van zijn kop op-en neer sloeg. Het was een plek waar heel soms zijn menselijke soortgenoten in rondliepen om fossielen op te sporen of te ontdekken of er echt een legendarische Pokémon zich daar schuil hield. Voor de rest was het echter onbewoond en werd het puur om de sterke lavageur die er hing vermeden, zelfs door de Fire types die in hun geval onmogelijk het meer konden trotseren. Het was daarmee een haast verlaten eiland. Hij had het zelfs nooit eerder bezocht, dus was de kans nog kleiner dat zijn eigen Pokémon er wel waren geweest. Met nog een laatste blik op de Tropius werpend liep hij dan ook samen met Elapi aan zijn zijde door het hoge gras rechtstreeks naar het meer. Het was betrekkelijk dichtbij geweest en in wat voor hem een ‘rustige tempo’ was bereikte hij het binnen een minuut en nam hij gelijk een vreemd fenomeen waar. Het was vroeg in de middag, maar vooralsnog zwermde een flinke groep Zubat rond de ingang van de Scorched Lab. Hun angstige gekrijs was zelfs te horen voor het menselijk gehoor en wisselde flink tussen hoge- en lagen tonen. Ze waren in complete paniek. Aardig verrast keek hij vanuit zijn ooghoeken de shiny Gyarados aan die zwijgend te keek, maar een flinke frons getrokken had. Zelfs bij een spoor van daglicht zouden ze niet zo angstig reageren, dus was er écht iets aan de hand, maar het vreemde was dat hij niet een onbekende of afwijkende geur rook.
‘Ranger Alert! Ranger Alert!’
Uit het veld geslagen door de plotselinge melding van het Ranger hoofdkwartier sprong hij bijna de lucht in, terwijl Elapi enkel naar de Holo Caster gromde. Zijn hart ging flink tekeer, terwijl hij het toestel erbij had gehaald en het nieuw ontvangen bericht tevoorschijn haalde. Dit was een hele slechte timing geweest om een melding te krijgen in combinatie met het alarm, maar hij had het toestel sinds de storm op lid staan. Als er iets s’nachts zou gebeuren zou hij namelijk gelijk gewekt worden en kon hij razendsnel in actie komen. Nieuwsgierig hield Elapi zijn massieve Pokémon naast de zijne en had Averill zijn snorharen opzij moeten duwen om het volledige bericht te kunnen lezen. Het was een zeer ironisch bericht, gezien ze niet alleen al op de plaats bevonden, maar ook het probleem al opgemerkt hadden. Sneller kon amper. “Laten we maar dan van start gaan, Elapi!” sprak hij met een vastberaden grijns toen hij het toestel weer verborgen had en een gebaar richting het meer maakte. Gehoorzaam wierp de zeeslang zijn lichaam in het water, waarna hij met een sprong op zijn nek terecht kwam, vlak achter de horens op diens voorhoofd. Met een enthousiaste brul zwom de Pokémon gelijk naar de zwerm Zubat en vooral de Scorched Lab zelf. Eenmaal bij de grot keerde de Zubat zich recht op hen en vuurde de vorste exemplaren een reeks Poison Sting’s op hen af, die Elapi zonder enige moeite verpulverde door een blauwe straal – Dragon Rage-  op af te vuren en daarmee voor milde schade bij de zwerm zorgde. Toch had de shiny Gyarados dat beter niet kunnen doen en gromde Averill iets afkeurend tegen hem, omdat ze hiermee enkel de Zubat’s angst nóg ergerde maken door de indruk te geven dat ze hen zouden aanvallen. Een tweede reeks vol giftige pijlen volgden, maar hij was de shiny Gyarados deze keer voor en gromde gelijk tegen de zwerm Pokémon dat ze niets kwaads in de zin hadden. Hun dialect was echter dramatisch anders dan van de Pokémon, waarmee hij vloeiend wist te communiceren, maar hij dacht verstaanbaar te zijn of de angst was naar hun hoofd gestegen. De bloedrode zeeslang werd namelijk bedreigd door een extra lading van die aanval en na een intimiderende grom gebruikte hij dezelfde aanval, maar ditmaal krachtiger zodat er meerdere Zubat gewond raakte. Licht geagiteerd snoof de Gyarados door zijn neusgaten toen Averill hem vervolgens weer een corrigerende tik uitdeelde, maar hij had gelijk weer gezwegen. Dit had hij niet moeten doen en ondanks het feit dat zijn niveau gekelderd was, mocht hij niet zijn kalmte verliezen. En om dit extra te benadrukken had hij hem een waarschuwende blik geworpen en hem enigszins stil gekregen.

Nou was er maar één probleem uit de weg en mocht hij nou de zwerm Zubat eens rustig zien te krijgen. Nou vuurden ze bijna allemaal de Poison Sting op hen af en besloot Averill maar zijn rug te rechten en te weigeren de aanvallen te ontwijken. Nogmaals grommend herhalend dat hij niet de intentie had om hen te pijnigen bleef hij stokstijf aan, terwijl Elapi nerveus met zijn staart begon te slaan. Een enkele Zubat reageerde er echter op; beginnend over een Pokémon die ze moesten beschermen en gelijk dacht hij aan de legendarische Pokémon. Of zou het toch een andere Pokémon kunnen zijn? Hij schatte de kans klein, maar het was en bleef een mogelijkheid. De aanvallen bleven hem rap benaderen en de shiny Gyarados raakte met elke tel nerveuzer, maar Averill bleef vastberaden staan. Hij zou natuurlijk de aanvallen ontwijken, maar hij weigerde hen weer aan te vallen, al was het uit zelfverdediging. De aanval had hem bijna bereikt, totdat het besef ook tot de zwerm door drong en ze vervolgens de aanval afhaakte. Nerveus hielden ze hem wel in de gaten en keek Averill de kant op van een Zubat die hem hun gedrag zonet nog uitgelegd had. Al grommend vroeg hij om een beschrijving aan hem van hoe deze Pokémon eruit zag, maar het antwoord had hij zeker niet verwacht: goddelijk, oftewel legendarisch. Elapi’s bek viel letterlijk open van verbazing, terwijl hij even het antwoord tot zich moest laten bezinken. Zou het gerucht nou waar zijn dat deze uit lava bestaande Pokémon toch bestond? Bijna had hij zijn mond al geopend om te vragen over hoe zijn lichaam dan opgebouwd was, maar de Zubat besloten na enkele hoge geluiden dat hij naar de legendarische Pokémon gebracht mocht worden. Gebeurde dit nou echt? Een frons kwam op zijn gezicht te staan, maar tegelijkertijd probeerde hij een lach flink te onderdrukken om niet bedreigend over te komen. De zwerm vloog al de grot in en wat onzeker zwom Elapi er dichter naar toe, maar heel diep mocht hij deze niet betreden. De vleermuizen sloegen flink met hun vlezige vleugels en wilde duidelijk dat de zeeslang niet mee zou gaan en enkel Averill deze legendarische Pokémon mocht zien. Het was geheimzinnig, maar als er al iets gebeurde had hij altijd de rest bij zich in de Pokéball’s die hij aan zijn riem had hangen. Hij gleed dus van de nek van Elapi af en sprong recht op het warm aanvoelende grond. Licht geagiteerd dat hij niet mee mocht begon Elapi te grommen en zijn hoektanden bloot te stellen, maar na een blik van Averill hield hij zich weer rustig. “Leid de weg,” zei hij grommend tegen de zwerm Zubat en betrad daarmee dieper de grot in, Elapi achter zich latend. De weg die ze namen droeg vele geuren van zijn menselijke soortgenoten en het verbaasde hem niet toen ze kort van deze route afweken en in een enorme ruimte terecht kwamen. In tegenstelling tot de hoofdgrot was het donkerder en flink wat warmer, maar ook rook Averill een geur die hij maar niet kon plaatsen. Zelfs zonder veel zicht hoorde hij de Zubat zich verspreiden door de ruimte en een kleine lichtbron passeren wat enkel een diepe breuk was in de zijwand en waar daglicht naar binnen kon kruipen. Het licht viel recht op het geheimzinnige schim wat vast de legendarische Pokémon moest zijn.
Ehm… Was dit écht de legendarische ‘Pokémon’ die de Zubat wilden beschermen? Met een verbaasde gezichtsuitdrukking liep hij recht op de ‘Pokémon’ af en raapte deze op, met als gevolg dat de Zubat furieus tegen hem begonnen te krijsen. Averill trok zijn hand samen en de Pokémon wist hierbij een menselijk geluid te produceren.
‘I’m Batman,’
Het was een zwartkleurige ‘superheld’ die wat trekjes van een Zubat scheen te hebben en hij wist het te herkennen door een gesprek met Cecille. Gelijk gromde hij tegen de woeste zwerm dat het een door mensen ontwikkeld product was en eerst drong het niet door, totdat hij het voorwerp omhoog wierp en deze niet vloog. Met een milde plof kwam het voorwerp neer en volgde er een andere geluid uit.
‘What defines us is how well we rise after falling,’
De ironie achter de zin was flink aanwezig, maar hiermee had hij de zwerm Zubat moeten teleurstellen dat ze een legendarische ‘Pokémon’ gevonden had. Niet dat Batman niet een legendarische figuur was. Beter dan Superman.
“I am like a dog, chasing cars – no tys- … I wouldn’t know what to do with one if I caught it,”

tag: - | words:  2021 | notes: -

De zwerm Zubat fladderden teleurgesteld rond, verre van tevreden met het feit dat de ‘legendarische Pokémon’ niet meer dan een menselijk product was die verre van levend was. Enkele exemplaren besloten een andere gang in te vliegen om daar hun emotie uit te kunnen slapen, terwijl Averill werd achter gelaten in de grot. Nog een keer keek Averill weer naar het speeltje wat op de grond lag en slaakte een zucht toen hij het weer had opgeraapt. De Pokémon hadden gelijk ook hun interesse in de hele situatie verloren en leken binnen een fractie van een seconde terug te vallen door hun normale leefstijl. In dit geval zou dat zeker slapen zijn, gezien ze toch nachtPokémon waren en het nog vroeg in de middag was. Hij nam dus maar ‘Batman’ mee en baande zich weer een weg door de grot om terug te keren naar Elapi die vast nieuwsgierig en gespannen op hem zat te wachten.
De rode Gyarados had in de tussentijd dat Averill werd begeleidt door de Zubat de geur van een tweede zwerm opgesnoven en het waren zeker geen Zubat, maar Tropius. Hun kruidige geur kon hij niet missen en zeker toen het met de seconde sterker werd, waardoor hij nerveus met zijn gespierde staart begon te slaan tegen het water. Het erge eraan was dat de geur van die groep Tropius sterk overeen kwamen met degene die hij neer gehaald had en dat ze elk moment hier zouden arriveren met zeker zeven exemplaren. Hij ontblootte al zijn vlijmscherpe hoektanden en verwijderde zich een stuk van de grot voor het geval dat hij ze moest stoppen indien ze hem zouden aanvallen. Hij was bewapend met één zeer effectieve aanval die een exemplaar makkelijk neer kon halen, al vroeg hij zich af of dat hem zou lukken met zeven exemplaren. Stiekem hoopte hij maar dat zijn partner snel zou terugkeren om het minstens te helpen met de strijd, tenzij hij weer voor vrede wilde zorgen.

‘Aaaaaaaaah! H-help… help! Iemand!’ Ineens schreeuwde een soortgenoot van zijn partner angstige woorden uit en het duurde niet lang, voordat de bloedrode zeeslang hem opgemerkt had. Het mens bevond zich in het meer en zwerm uit alle macht richting de grot, op de ‘voet’ gevolgd door de zwerm Tropius die hij al gesignaleerd had. Elapi snoof kort bij het zien van de plotseling nog angstiger blik van de man toen hij hem ook opgemerkt had en ongecoördineerde zwemslagen begon te maken. Waarom vond hij hem nou intimiderend als hij zich amper verroerde en enkel zijn bek open had hangen? De Pokémon besloot echter met de woeste Tropius achter de man aan, maar op een wat mildere wijze actie te nemen. Dat was wat Averill immers keer op keer aan hem liet weten, dus zwom hij zo snel zo mogelijk naar de inmiddels panische man toe en greep zonder waarschuwing de man bij zijn kraag. Dit droeg enkel bij aan de doodsangsten van de man, maar de zeeslang hield er geen rekening mee en rustte hem op zijn rug aar hij rustig zou kunnen zitten. Die man was veilig, maar dan waren er nog die zwerm Tropius die vast hun wraak zouden wreken.

Een plotseling bekende grom weerklonk en direct keek hij recht naar de grotopening waar Averill in stond die vervolgens het water in sprong en zijn kant op begon te zwemmen. Averill had al een vermoeden gekregen wat er nou gaande was geweest als hij al enkel naar de angstige, verwarde man keek en de groep woeste Tropius die gezien dodelijke blik uit waren op wraak. Zo snel als hij kon was hij maar het water in gesprongen in een poging bij Elapi te belanden en de Tropius zien te stoppen. Ze waren verblind door woede, dus misschien zou hij toch vechten of kon hij anders dát uit kunnen proberen? De spullen had hij bij zich en ze zouden sinds zijn promotie nóg krachtiger zijn, dus wie weet werkte het. Nog voordat hij Elapi bereikt had vuurde de Tropius echter al een flinke zee van lichtgevende bladeren op de Gyarados af die ze wist af te weren met een Dragon Rage. De bladeren spatten uit elkaar en zorgden voor een lichte rookwolk wat hem net genoeg tijd gaf om de laatste stuk te zwemmen en op de kop van de Gyarados te klimmen. “Het komt goed, meneer!” sprak Averill snel tegen de angstige man met een kalme glimlach op zijn gezicht, voordat hij zich rechtte. Gelijk hield hij zijn splinternieuwe Stylus erbij en vuurde gelijk het tolletje blindelings af. Na het zien van een eerste teken van een silhouet begon hij flinke draaibewegingen met de stylus te maken met de methode die hij gewend was geraakt; snelle, niet al te kleine rondjes en gelijk stoppen indien de Pokémon aanvalt… Zoals nu. De Pokémon brulde furieus en vuurde weer een zee van bladeren op hen af, maar zonder enige commando wist Elapi de aanval de baas te zijn, en liep de Pokémn zelfs milde schade op. Genoeg om een stuk naar achteren geduwd te zijn en tegen zijn soortgenten aan te knallen. Dit was zijn kans, nu waren ze even versuft! Hij vervolgde het maken van de rondjes voor een vrij lange tijd gezien de Pokémon’s koppigheid hem zover bracht dat hij zelfs fysieke aanvallen begon te gebruiken. Elke keer mepte de rode zeeslang de iets tragere Pokémon met zijn gespierde staart en drukte hij die het water in ondanks Averill’s ongenoegen. Het moment dat de Tropius echter de strijd opgegeven had en het tolletje zijn werk gedaan had, was zelfs de flinke regenbui ten einde gelopen. De andere Tropius hadden ook iets van hun strijdlust verloren, gezien hun leider – de Tropius die Averill wist te kalmeren- telkens rustiger werd, en na een korte bliksuitwisseling met Averill zich naar zijn groep keerde. Uitgeput gromde Averill gelijk een uitleg over de hele toestand met de giftige Tropius en de Zubat – hij liet expres het Batman gedeelte eruit – en de leider scheen moeite te hebben met het geloven van zijn verhaal. Ondanks dat vlogen ze weg met hun machtige van bladeren gemaakte vleugels, recht de jungle weer in. Hij zuchtte nog opgelucht uit, voordat hij over zijn schouder de man vriendelijk aan keek. “Bent u nog in orde?”

tag: - | words:  1043 | notes: -