All falls down

Thanks, Arceus. Het blondje zei niet naar de dokter te hoeven. Aangezien Aiden vastberaden was om daar geen voet meer binnen te zetten, kwam dit als een heuse opluchting. Ondanks zijn harde woorden moest hij immers toegeven - ergens, héél, hééééééél diep van binnen - misschien toch wel een héél, hééééééél klein beetje bezorgd te zijn om het blondje. En hij had daar een goed recht toe, met al het ongeluk dat ze op haar nek haalde. Erg intelligent kon hij het niet noemen.
Toen ze hem met tranen in haar ogen aankeek en riep dat ze alles fout deed, keek hij haar met een fronsje aan. Als hij een hond was geweest, waren zijn oren daar voor een moment gezakt. Hij was zo gewend dat Lilium hem van alles toebeet en dat hij dat gewoon terug deed, dat het toch even schrikken was als ze zijn opmerkingen serieus nam. Arceus, dat had hij weer. En al wilde hij best weer bot doen, had hij het idee dat hij dan een Cheshire tegen zijn gezicht kreeg. Misschien het moment om enige sympathie te tonen, dan maar.
Met een plofje landde zijn hand op haar hoofd en keek hij haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. “Ik bedoelde, dat het zielig is dat hij zich continu zorgen moet maken om zo’n kleine Tauros,” knipoogde hij haar toe. Hij haalde zijn hand terug en zuchtte een keer. “Want, dat valt heus wel mee.” Vriendelijker dan dit zou hij niet worden, dus hier moest ze het maar mee doen.

Arceus, had hij weer. Kon ze niet terug irritant en vervelend zijn? Ongemakkelijk keek hij het blondje aan. Stop met die tranen, als-je-blieft? Dat was immers echt één van de weinige dingen waar zijn gedrag nogal door om kon slaan. Als er iets was waar hij niet langer vervelend tegen kon doen, was het een huilend meisje. Ze lieten hun zwakte zien en daar raakte hij ongemakkelijk van. Al weigerde hij toe te geven toch wel een klein beetje bezorgd te zijn om het domme blondje, kon hij er dus niets aan doen dat zijn geklier gestaakt was. Voor vijf minuten.
‘Als je het zegt...’ klonk er en Aiden fronste voor een moment. “Anders had ik je allang ergens voor dood laten liggen,” besloot hij nog te zeggen. Nu was het ophouden. Stel je voor, dadelijk ging ze nog denken dat hij aardig was.
“Maar, wordt het geen tijd om op te staan?” vroeg hij, één wenkbrauw opgetrokken. Niet huilen, niet huilen.. Stahp.

Het meisje bedankte hem. Erg van harte ging het niet en het was heel zachtjes, maar het was al beter dan wat er normaal uit haar mond kwam. Aiden besloot er ook niet op te reageren, want hij vond het allemaal al ongemakkelijk genoeg. Nee, hij had een pure hekel aan huilende kinders. Hij raakte er ongemakkelijk van en wist gewoon niet zo goed wat hij er mee moest doen. Als kind herinnerde hij het nog bij zijn moeder, dat ze hem een geforceerde knuffel in wist te merken. Maar, dat ging hij niet bij elk huilend meisje doen. Want, meisjes en hun maandelijkse cadeautje van moeder Shaymin wilden nog wel eens zonder enige reden zo zijn.
“Lijkt erop van niet,” fronste hij. “Wat wil je nu doen?” Voor één keer gaf hij haar de keuze. Of ze een rustige plaats wilde zoeken om te zitten zodat ze er even naar kon kijken, hier wilde rusten of terug naar huis zou willen. Als hij het niet eens was met de keuze zou hij niet naar haar luisteren, though. Hij was ook niet de makkelijkste.

Met een simpele beweging haalde Aiden een Pokéball van zijn riem en liet hij de Houndour, wie in het hoekje had liggen grommen, terug keren. Misschien wel voor de veiligheid van Lilium, want als het zo doorging zou hij haar naar buiten moeten krijgen en dat wist ze niet altijd even goed te waarderen. Toen ze zei hier weg te willen, maar dat het niet kon met de Pokémon, knikte Aiden rustig. “Ik denk dat het beter is om dat aan de politie over te laten. De meesten hebben medische hulp nodig,” merkte hij op. Dat zouden ze vast nog wel regelen, maar nu wilde hij Lilium toch eigenlijk wel even gezond hebben. “Als je niet op die voet gaat lopen, dan wil ik op z’n minst zien hoe erg de schade is. Anders wordt het toch een dokter.” Dit had Lilium al eens eerder meegemaakt. Het was de ene optie of de ander. Hij was eigenwijs genoeg om haar hier niet onderuit te laten komen.

Zijn blik had hij strak gericht op de kooitjes. Dit was wat zijn vader deed, wat er met Tyrion en Garrett gebeurd had kunnen zijn. Zijn nagels zette hij diep in de palm van zijn hand, terwijl zijn vuist gebald was om nog redelijk rustig te blijven. Dat was immers waar hij vrij boos om kon worden. Team Rocket. “Ik denk dat je dat niet wil weten,” sprak Aiden zacht. En al zou hij haar met alle liefde aanmoedigen te doen wat ze juist achtte, weigerde hij haar het gevaar in te sturen. Desnoods zou hij eens een praatje maken met een Elite.
“Je liegt,” zuchtte Aiden toen het meisje haar voet neerzette en hij wandelde op haar af. “Leunen of tillen?” vroeg hij. Nog een keuze. Ze kon op hem steunen, of hij zou haar naar een tafel tillen en daar zou ze geen keuze hebben en mocht ze haar been mooi aan hem laten zien, want als het er ernstig uit zag gingen ze alsnog naar de dokter. Hah. Voor zover de keuze.

“Ah, je begint al intelligenter te worden,” glimlachte Aiden liefjes toen het meisje gromde te kiezen voor het leunen. Hey, het was al beter dan dat ze de hele weg der Taurossen weer zouden bewandelen, voor hij haar gewoon tegen d’r wil in zou beetpakken en mee zou tillen. Want, immers kon hij ook een vrij goede Tauros spelen. Maar, dit keer bleek ze enige blonde haren uit haar brein te hebben gehaald en de kracht om na te denken terug te hebben gewonnen. Nu zou het een kwestie zijn van haar ondersteunen naar een andere kamer, waar ze even naar haar been konden kijken voor hij de politie zou informeren over de kooien hier.
Met een droge beweging stak hij zijn arm uit. Als ze hem te langzaam ging, zou hij d’r alsnog tillen. Maar, voor nu mocht ze denken dat ze een keuze had.

Aiden zuchtte een keer. “Maar misschien hebben die Seedots soms wel iets heel slims te vertellen,” merkte hij op. Tauros en Seedot. Wat was het toch een vreemd duo als ze zo samen ergens waren. Ze maakten continu ruzie, maar uiteindelijk mocht hij haar toch weer uit de brand helpen. Misschien moest hij haar gewoon laten vallen en weglopen. Nee, dat was ook weer zo gemeen. Zo erg was hij niet. Hij liet mensen niet letterlijk vallen, alleen figuurlijk.
Zijn arm werd zowaar beetgepakt en met langzame passen wist ze zich toch vooruit te branden. En, Heliolisk, wat ging dit langzaam zeg. Verveeld staarde hij voor zich uit terwijl ze steeds maar zo’n klein pasje zette. “Zo hard zullen ze toch nie getrapt hebben?” mompelde hij nog, meer tegen zichzelf dan tegen haar. Arceus, zeg. Ze trok wel de goede types aan, was ‘t niet?