The one that falls [north summer]

North stak zijn handen in zijn zakken terwijl hij op zijn gemakje door Anistar City wandelde. Hij had vandaag niet echt iets op de planning. Had hij in het Pokémon Center op het internet gezien dat hier in de buurt een boekenwinkel was waar je een boek kon vinden die hij al heel lang wilde hebben. Het was een hele dikke gids met informatie over alle Pokémon die je tot nu toe kon vinden. Een soort van geschreven Pokédex dus. Hij wilde het kopen zodat hij meer over Pokémon kon leren. Over hun sterktes en hun zwaktes, over hun types en de verschillende soorten aanvallen die ze gemeenschappelijk hadden met elkaar en nog heel wat dingen. Hij wist dat je pas echt iets over Pokémon leerde als je jezelf in hun wereld begaf, maar een dik interessant boek voor het slapengaan was altijd mooi meegenomen. Op zijn gemakje ging hij de winkel binnen, vond het boek en kocht het vervolgens met het laatste beetje zakgeld dat hij nog had. Hmm. Dat was weer minder. Dat werd zien hoe hij aan geld kwam, want binnenkort was er een kermis en daar wilde hij zeker bij zijn. Als hij ging. Waarschijnlijk kreeg Petal hem wel enthousiast, dus dat zou goed komen. Met zijn neus in het boek begon hij te bladeren en lette daarom niet echt op zijn omgeving. Het gevolg was dat hij twee aanstormende Pokémon en een vliegende Pokémon niet zag aankomen, ze nog op het laatste moment hoorde en uitweek. Hierdoor struikelde hij weer heel charmant en viel op de grond met het boek dichtgeklapt voor zijn neus. De Poké Ball van Petal viel dankzij de klap op de grond en ging open. Een geschrokken Ivysaur kwam tevoorschijn die zijn roeden naar buiten liet komen. ‘Het is goed,’ probeerde North zijn Pokémon te kalmeren, maar de Ivysaur leek helemaal van de kaart te zijn. Great. Diegene die hier verantwoordelijk was mocht nog wel eens een keertje met hem komen spreken.

Roxy Stump schreef:

.

En juist wat er gebeurde waar ze bang voor was gebeurde dan ook. Een jongen met donker blonde haren viel op de grond. Eigenlijk ook best logisch dat hij viel, want welke nerd gaat er nou met een boek voor zijn hoofd rond lopen. Dan vraag je er gewoon om, om getekelt te worden door twee baldadige pokémon. Gelukkig was Ruby en Yang nu wel gestopt met de ruzie en lachte de gevallen trainer uit. “Gaat het boekenworm?” Vroeg ze aan de jongen dat op de grond lag. “Ruby Yang kom eens je excuses maken bij deze jonge man,” commandeerde ze haar pokémon. Zuchtend en puffend kwamen ze er toch aan gelukkig, inmiddels was haar Chattot ook weer op haar hoofd gaan zitten, en begon de zwart harige te herhalen.

starship ranger becky , @ atf

North deed zijn best om zijn hand op de plant van zijn Pokémon te leggen, maar Petal’s roeden sloegen zo om zich heen dat hij het niet aandurfde om zijn Pokémon zo aan te raken. De Pokémon leek verschrikkelijk van slag te zijn en North had geen idee hoe dat kwam. Hij had dan ook geen idee hoe het moest voelen voor de Pokémon om eerst in een bal op de grond te vallen en dan opeens tevoorschijn te komen, maar hij nam aan dat Petal dacht dat ze aangevallen werden. Het was niet leuk om te zien hoe zweetdruppeltjes zich verzamelden op het voorhoofd van de Ivysaur terwijl hij probeerde om zichzelf te beschermen tegen zijn omgeving. North keek geïrriteerd op toen hij aangesproken werd. Hij nam aan dat deze trainster de verantwoordelijke was voor de Pokémon die tegen hem gebotst waren. ‘Ziet het eruit alsof het gaat? Dankzij het wild gedoe van jouw Pokémon is de mijne helemaal van slag,’ snauwde hij haar toe. Hij was normaal gezien best aardig tegen anderen, maar hij vond het niet leuk als ze Petal van slag maakte. Ze mocht hem uitmaken voor boekenworm zoveel ze wilde, maar van Petal bleef ze af. De Pokémon keek nog altijd paniekerig om zich heen, hoewel hij te moe was om zijn roeden nog verder voor zich uit te slaan. De Pokémon zakte een beetje in elkaar van vermoeidheid en North legde zijn hand kalmerend op diens plant. Petal boorde zijn ogen paniekerig in de kalme groene ogen van zijn trainer en kalmte leek over hem heen te komen. Hij zag de Pokémon die verantwoordelijk was voor zijn val en de paniek van Petal. Het waren een Chimchar en een Pokémon die hij niet meteen herkende, maar aan de vorm te zien vermoedde hij dat het om een Timburr ging en dat deze Pokémon uit Unova kwam. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen terwijl hij de Pokémon kwaad aankeek. ‘Ik zou misschien uit moeten kijken met mijn boek, maar jij zou je Pokémon moeten leren dat ze wel eens wat minder wild mogen zijn als ze over straat lopen,’ zei hij en zijn stem klonk al iets minder snauwend, maar de frustratie was er nog wel altijd in te lezen. Petal keek geërgerd naar de andere Pokémon en ging vervolgens op zijn kont zitten, geen zin hebbende om de excuses te aanvaarden.

North klemde zijn kaken op elkaar van woede toen hij de opmerking van het meisje hoorde. De zwartharige had nogal lef, zeg! ‘Mijn Pokémon is geen angsthaast. En hij is echt wel veel gewend,’ snauwde hij het meisje toe, maar hij betwijfelde of het ook maar enig effect ging hebben. Ze leek er nogal overtuigd van te zijn dat Petal een aansteller was. En ondanks dat dat nu wel zo over mocht komen, was hij dat echt niet. Hoe zou zij reageren als ze op haar gemak ergens lag en ze werd opeens met een harde klap naar buiten gedwongen? Dan zou zij ook gedesoriënteerd zijn, dat wist North zeker. Hij had Petal echter nog nooit zo in paniek gezien omdat zijn Pokémon zijn kalmte altijd wist te bewaren. De klap was dan ook wel vrij hard geweest, want hij kon het nog in zijn stuitje voelen. Petal was inmiddels gekalmeerd en liet zijn nijdige oogjes naar de Pokémon van de zwartharige gaan, klaar om ze beiden een mep te verkopen als dat moest. ‘Jawel, door ze discipline aan te leren,’ gromde North. Hij had zijn Pokémon er genoeg over geleerd. Zijn Pikachu was ook heel wild en rende ook veel over straten, maar als North zijn stem verhief, kwam hij boven alles uit en kon hij heel angstaanjagend en intimiderend overkomen. En dat had zijn Pikachu belet om verder nog streken uit te halen. North vond het niet erg als zijn Pokémon hun eigen ding deden, maar het moest niet storend zijn voor de anderen. Dat hij zelf soms dingen deed waarbij hij anderen belette, hield hij maar even achterwege. Het ging erom dat je Pokémon door een straat laten rennen waar mensen liepen echt not done was. North probeerde zich over zijn ergernis heen te zetten en gaf Petal een zetje met de top van zijn schoen om aan te tonen dat hij dat ook moest doen, maar de groene Pokémon bleef nijdig kijken. Daarna draaide hij zich om en liet zijn kont zien. Oké, dan niet. Daar had hij ook het volle recht toe. ‘Anyway, laten we opnieuw beginnen,’ zei hij met zijn tanden op elkaar geklemd, want ze had een gevoelig deel bij hem geraakt door te zeggen dat Petal niks gewend was. ‘Ik ben North en dit hier is Petal.’ Hij wees naar Petal welke nog altijd zijn achterkant toonde en zijn kopje de andere kant op draaide om aan te tonen dat hij geen zin had om zichzelf voor te stellen.

North fronste kort met zijn wenkbrauwen toen hij het antwoord van het meisje hoorde, maar had niet echt zin om er verder op in te gaan. Misschien als ze hem wat netter had behandeld dat hij haar wel vragen zou stellen, maar daar had hij nu absoluut geen behoefte aan. Hij was niet dat slijmerige type dat bij iedereen in de smaak wilde vallen door netjes te blijven ondanks dat diegene gemeen tegen hem was. Als hij iemand niet mocht vanaf het begin, kon weinig daaraan veranderen. Hij liet zijn hand dan ook met een frons zakken toen deze niet geschud werd en hij besloot om verder geen pogingen meer te doen tot vriendschap sluiten of opnieuw te beginnen. Ze had haar kans verkeken en dat mocht ze weten ook. Hij had echt geen zin om vriendelijk te doen tegen iemand aan wie hij zijn tijd eigenlijk een beetje verspilde door dat te doen. Petal was inmiddels volledig gekalmeerd en ging naast zijn been zitten. North had zich het liefst door zijn knieën gebogen om de Pokémon een geruststellende aai te geven, maar hij was te veel bezig met zich kwaad te maken op de zwartharige. Hij gaf enkel een knikje toen ze zichzelf en haar Pokémon voorstelde. ‘Ik heb verder ook nog Pokémon, maar die zitten in hun Poké Ball’s,’ sprak hij zonder verder toe te lichten welke Pokémon hij precies had en hoe ze heetten. Hij gaf een zetje tegen Petal. ‘Kom op, maatje. We zijn hier zo weg,’ zei hij tegen de Pokémon, zich geen zorgen makend over het feit dat ze hem kon horen. Daarna stak hij zijn handen in zijn zakken zodat hij een gesloten houding had en keek haar even aan. ‘Kom je veel in Anistar City?’ Zijn toon klonk redelijk bot en zijn houding gaf ook aan dat hij liever weg wilde dan dat hij wilde praten met haar. Hopelijk zou hij haar weg kunnen jagen met zijn botte gedrag of haar tot het denken zetten dat ze haar woorden in het vervolg beter moest uitkiezen.