Baby dept. [QUEST]

Een rustige, haast opgewonden glimlach gleed rond Kaito’s lippen toen hij dacht aan de Quest die hij had gekregen voor vandaag. Ze hadden hem gevraagd of hij langs wilde gaan bij een oude man in Anistar City. De man zou schijnbaar geld hebben geleend voor een fokkerij op te richten, maar had dat geld nog altijd niet terugbetaald. Toen de organisatie informeerde naar dat geld, zou hij schijnbaar geweigerd hebben om terug te betalen en dat was iets wat de organisatie niet pikte. Schijnbaar zagen ze Kaito als de ideale persoon aan om die man aan te gaan pakken. Het was net alsof ze wisten dat Kaito in het verleden zijn oppas had getreiterd en gemanipuleerd en dat hij een paar dagen geleden op zeer brute wijze een Eevee had gevangen. Die Eevee was inmiddels al een stuk braver geworden. Hij was gedisciplineerd door Kaito’s Alakazam en Kaito zelf, want Shadow en Aqua bemoeiden zich daar niet al te veel mee. Shadow was veel te lacherig om de Eevee pijn te doen en Aqua vond de Eevee te schattig om haar kwaad te doen. Psycho was echter wat minder beïnvloed door de schattigheid van de Eevee, evenals Kaito. De blikken die de Eevee op hem probeerde te werpen wanneer ze wist dat ze iets fout had gedaan werkte niet en meestal ondervond ze dat door een preek tegen haar. Kaito was, nu Eevee een onderdeel uitmaakte van zijn team, niet van plan om haar nog pijn te doen. Hij liet Psycho echter wel altijd zijn lepels in de lucht steken als ze te ver ging. Hij had de Eevee de naam Flare gegeven met de bedoeling om haar later te evolueren naar de evolutie die hij in zijn hoofd had zitten, maar het was er nog niet van gekomen. Hij zou er maar eens snel werk van moeten maken, maar eerst wilde hij haar leren dat discipline de enige manier was om hem tevreden te stellen. En gelukkig werd Flare maar al te gauw herinnerd aan haar traumatische ervaring met Psycho’s psychische krachten, want ze piepte wel anders vanaf het moment dat Psycho haar het zwijgen op wilde leggen. Kaito was echter zeer trots op het feit dat Psycho zoveel druk uitoefende op de groep. Psycho richtte echter niet al te veel uit tegen Shadow omdat hij wist dat dat weinig zin had en dat de ghost type toch niet naar hem luisterde, jammer genoeg.

Het duurde niet al te lang voordat Kaito Anistar City bereikte. Hij had een beschrijving gekregen van hoe de fokkerij er uitzag, maar het duurde niet lang tot hij het gammele gebouw vond. Hij trok zijn wenkbrauw op. Hadden ze aan dit zielige geval hun geld uitgeleend? Dat was echt erg, zeg. Hij mocht hopen dat hij zijn klus zou klaren vandaag, want anders zouden ze een hoop geld kwijt zijn. Maar hij zou wel zorgen dat de man zijn geld zou geven. Hij zou zelfs wat extra rente bezorgen aan Allison als dat moest. Hij grijnsde bij de gedachte alleen al en stapte de fokkerij binnen. Het eerste wat hem opviel was dat een hoop meubilair in de weg stond. Het gebouw leek nog niet helemaal ingericht te zijn en het behang moest ook nodig bijgewerkt worden. Er stonden wel potten verf aan de linkerkant van het gebouw en Kaito snoof. Dat waren potten verf van hun geld. De man zou flink moeten dokken als hij dat allemaal terug wilde betalen. Kaito liep op zijn gemakje naar voren en besteedde niet al te veel aandacht aan de vieze geur die in het gebouw hing. Het rook scherp naar pis en hij vermoedde dat de man zo oud was dat hij de zaak niet eens kon opruimen wanneer één van zijn Pokémon hun behoefte gedaan hadden. Wie weet had de man al spijt dat hij hieraan begonnen was nog voordat hij wist hoeveel geld hij verschuldigd was aan Team Rocket. Kaito was er echter niet om te zeggen hoe de man zijn fokkerij beter kon inrichten. Nee, hij was hier om de man duidelijk te maken dat ze hun geld terug wilden hebben. Psycho liep naast hem en keek met een strakke blik naar de balie. Hoewel… wat een balie moest voorstellen, want het hout zag er uit alsof het er al jaren stond. Kaito vroeg zich af waarom Team Rocket überhaupt in deze man geïnvesteerd had, maar hij nam aan dat het was om goede redenen. Misschien dachten ze wel dat de man veel winst zou maken en dat ze uiteindelijk veel geld terugbetaald zouden krijgen. De man had duidelijk zijn geld niet op de goede manier gebruikt en dat was des te meer reden voor Kaito om de man harder aan te pakken dan hij in eerste instantie van plan was geweest. Dreigementen opdreunen en uitvoeren was dan ook één onderdeel van zijn plan. De rest volgde vanzelf.

In plaats van dat hij op de bel drukte die daar speciaal voor stond op de balie, trapte Kaito zo hard tegen het hout van de balie dat de man dat vast wel moest horen. Zijn trap was niet voor niets geweest, want de man kwam haastig de kamer binnengelopen. De man was van een redelijk oude leeftijd en Kaito grijnsde. Hij vond het heerlijk als hij slachtoffers had die zichzelf minder goed konden verweren, hoewel hij een goed gevecht ook wel leuk vond. Hij richtte zijn gouden blik scherp op de man. ‘Wat komt u hier doen?’ vroeg de man hem en fronste zijn wenkbrauwen terwijl hij zijn armen over elkaar heen sloeg. ‘Ik kom halen wat van ons is,’ sprak Kaito, geen verdere uitleg gevend. Eerst verscheen er een verbaasde trek rond het gezicht van de man, maar vervolgens fronste hij zijn wenkbrauwen en leek er een blik van herkenning te verschijnen op zijn gelaat. ‘Jij bent toch niet van die organisatie die mijn geld wilt hebben, hè?’ vroeg de man achterdochtig. Kaito liet een spottend lachje horen. ‘Ons geld zal je bedoelen. Het geld dat jij ons verschuldigd bent.’ Hij sloeg zijn armen, net als de man, over elkaar heen en fronste met zijn wenkbrauwen toen de man zijn hoofd hevig schudde. ‘Ik weiger om één euro aan jullie te betalen. Zoals je ziet ben ik nog niet helemaal klaar met mijn renovatie en…’ Kaito stak bruut zijn hand op en hield zijn vingertoppen tegen de lippen van de man gedrukt zodat deze zou zwijgen. Hij zag dat die actie de man woedend maakte, maar besteedde daar niet al te veel aandacht aan. ‘Luister, opa. Dat is ons geld. Je hebt een bepaald bedrag gekregen en je hebt de tijd gekregen om je fokkerij af te krijgen. Het is jouw eigen schuld dat je fokkerij nog niet klaar is en je leentermijn is om. Wij verwachten het geld nu onmiddellijk terug of er zullen maatregelen genomen worden,’ sprak hij en de kille ondertoon ontging de man niet. In plaats van dat het hem bang leek te maken, fronste de man zijn wenkbrauwen nog meer waardoor hij een woedende uitdrukking op zijn gelaat had. Hij duwde de vingertoppen van Kaito ruw weg van zijn lippen en perste ze toen samen tot één smalle streep.

Psycho hief zijn lepels op en keek de man strak aan. Kaito wist dat als hij een bevel zou geven dat de Alakazam onmiddellijk zou ingrijpen, maar hij vond het voor nu te leuk om iets te gaan doen. Hij had de man natuurlijk in zijn gezicht kunnen meppen omdat deze zijn vingers ruw had weggeduwd zonder dat hij daar toestemming voor had verleend, maar hij was niet zo’n harteloze ziel dat hij een zielige oude man met zijn vuist in elkaar zou slaan omwille van zoiets kleins. Hij pakte zijn mishandeling veel harder aan en wist dat hij Psycho nodig had om de man een intense pijn te laten voelen die zelfs zijn vuist niet kon veroorzaken. De man mocht van geluk spreken als hij de mishandeling die Kaito voor ogen had zou overleven. Hij wist zeker dat als er politie in de buurt was dat hij in de gevangenis kon belanden voor een aantal jaar, maar dat kon hem ook overkomen omdat hij zijn oppas jaren geleden zo erg mishandeld had. Hij had de man gemanipuleerd en gezorgd dat hij nooit meer terug zou komen. Ja, dat waren mooie tijden. En die tijd dat hij Eevee de pijn van haar leven had bezorgd was ook niets meer dan een mooie herinnering in zijn leven. Je kon hem gek noemen, maar hij genoot van het feit dat anderen pijn hadden dankzij hem. En het feit dat hij zich mocht laten gaan tijdens deze Quest omdat hij letterlijk alle mogelijke manieren mocht gebruiken om het geld terug te winnen van deze kerel, maakte het alleen maar aantrekkelijker voor hem om hier te zijn. ‘Ik geef jullie geen enkele euro,’ bleef de man volhouden. ‘Ik moet eerst mijn fokkerij afmaken en dan geef ik pas geld.’ Kaito schudde zijn hoofd. ‘Je hebt van te voren een contract getekend waarbij duidelijk was dat je je schuld al een week geleden had moeten afbetalen. En dan zijn we nog vriendelijk geweest,’ zei hij fronsend met zijn wenkbrauwen. Hij zag aan het gezicht van de man dat deze het contract niet goed had doorgelezen en draaide met zijn ogen. Nu was hij zelf ook niet echt iemand die een contract helemaal doorlas – simpelweg omdat hij daar gewoon geen zin in had – maar deze man had toch echt wel beter moeten weten voordat hij zaken ging doen met Team Rocket. En daarvoor zou hij gestraft moeten worden. Flink gestraft.

‘Ik heb je genoeg gewaarschuwd,’ sprak Kaito simpelweg en hij haalde zijn schouders op. De man keek hem afwachtend aan, maar grinnikte spottend toen Kaito na enkele seconden nog niks deed. Dat het feit dat Kaito niet het gevaar was niet in hem opkwam, vond Kaito bespottelijk. Hij gaf een simpel knikje aan zijn Alakazam en zag dat deze met zijn lepels bewoog. Zijn ogen werden blauw en niet veel later hing er een blauwe gloed rond de man. ‘Wat…?’ begon deze vragend, maar veel tijd om iets anders te zeggen had hij niet voordat hij schreeuwend voorover hing. ‘Dus wat zei je daarnet?’ vroeg Kaito poeslief aan de man. ‘Jullie krijgen geen euro!’ riep de man kwaad. Kaito gaf een knikje aan zijn Alakazam. Deze bewoog zijn lepel tergend langzaam naar achteren. Kaito hoorde de man schreeuwen van de pijn terwijl zijn spieren tot het uiterste gedwongen werden. Psycho beheerste namelijk over elke kleine beweging die de man nu kon doen. ‘Hoe meer jij je verzet, hoe pijnlijker het is,’ gaf Kaito vriendelijk als tip. Hij zuchtte toen de man niet luisterde en zijn spieren probeerde te bewegen. Psycho liet plotseling zijn lepel naar voren klappen en de man, die zich hevig aan het verzetten was, klapte met zijn hoofd naar voren. Zijn neus maakte hierdoor pijnlijk hard contact met het hout en Kaito siste zachtjes toen hij de neus van de man gewoon tot hier hoorde kraken. Die was overduidelijk gebroken. In plaats van dat het hem choqueerde, begon hij echter te lachen. Al zeker toen hij zag dat er tranen in de ogen van de man waren verschenen. Ja, hij was hier echt de perfecte match voor. Deze Quest was de beste die hij ooit had kunnen krijgen. Hij hoorde dat de man kreunde van de pijn en zag dat er enkele bloeddruppels uit zijn neus op de balie druppelden. Hij wist dat dat dadelijk wel erger zou worden. De spanning werd namelijk groter in de hoofd van de man naarmate de Confusion langer bleef aanhouden. En hoe meer druk de man op zijn hoofd voelde, hoe harder het bloed zou stromen door zijn neus. Dat betekende trouwens ook dat Kaito zelf hier dadelijk meteen weg moest geraken door Teleport te gebruiken, want als de man de politie zou bellen en hij zou zich schuldig bevinden, zou hij al helemaal in de gevangenis vliegen.

‘En hoe denken we er nu over?’ vroeg Kaito plagerig aan de man. Deze kreunde, maar Kaito kon een ontkennend antwoord horen en zuchtte. ‘Wat als we nu eens iets gingen doen aan je rug? Ik durf te wedden dat het vanwege je oude leeftijd niet lang meer duurt tot we die breken. Dan kun je helemaal niks meer met je fokkerij. Zullen we dat dan maar doen?’ Een flits van pure doodsangst was te zien in de ogen van de man en hij schudde heftig met zijn hoofd, maar het bloed druppelde inmiddels sneller uit zijn neus en belandde op zijn lippen waardoor hij geen net antwoord meer kon formuleren. Kaito hoorde dan ook een beetje gebrabbel toen de man hem smeekte om het niet te doen. Met een enge grijns keek hij de man vragend aan. ‘Ik hoorde je niet zo goed. Wat zei je?’ vroeg hij poeslief. De man schudde zijn hoofd waardoor bloeddruppels nu in het rond vlogen en Kaito sprong haastig naar achteren zodat hij niet geraakt zou worden. Als hij geraakt zou worden, zou dat des te meer opvallen voor de politie. Want geloof maar dat deze vervelende opa de politie zou bellen zodra hij daar de kans voor kreeg. Eigenlijk bracht Kaito zijn eigen leven in gevaar door deze Quest te doen, maar hij had het er wel voor over. En dan zeker omwille van het feit dat hij nog eens genieten van de marteling van een ander. ‘Ik wist wel dat je niet zou luisteren,’ zei Kaito die net alsof deed dat hij niet had gemerkt dat de man hem smekend had gevraagd om het niet te doen. ‘Wacht!’ hoorde hij de man nog roepen, maar dat veranderde naar een kreet van doodsangst toen Psycho met zijn lepel bewoog. Ondanks dat de man slechts lichtelijk naar achteren boog waardoor er een beetje druk werd gezet op zijn ruggengraat, gilde de man het uit van pijn en angst. ‘Nou ook weer niet zo overdreven, hè,’ zuchtte Kaito terwijl hij de man bestraffend aankeek alsof het een kind van vier was in plaats van een volwassen kerel. Hij zag dat de tranen over de wangen stroomden van de man en grijnsde. Dit was zo heerlijk om te aanschouwen, maar hij wist dat hij niet te lang mocht genieten van dit. De schreeuwen van de man zouden vast aandacht trekken, dus hij moest dit maar zo snel mogelijk afmaken en dan wegwezen.

De snikken van de man waren haast zielig om aan te horen, maar Kaito voelde geen enkel greintje van medelijden voor de kerel. Hij wist dat een Grunt zijn zijn beroep was en dat was alleen al duidelijk te merken aan de manier waarop hij deze Quest aanpakte. Hij was echt niet van plan om de man zomaar te laten gaan, ook al zou hij het geld krijgen. ‘Zet er nog maar iets meer druk op, Psycho. Ik geloof dat onze patiënt het niet voelt,’ zei hij tegen Psycho alsof hij het over een ziekenhuispatiënt had in plaats van één van zijn slachtoffers van een gruwelijke marteling. Nou ja, dit noemde hij niet bepaald gruwelijk. Zijn hele schouder was al eens verbrand geweest en hij had al eens een Pokémon van het hoogste niveau achter zijn gat aan gekregen. Dan viel dit nog mee. Psycho boog zijn lepel ondertussen meer naar achteren zodat de man zijn rug dat ook deed. Net toen Kaito verwachtte dat hij iets ging horen kraken, riep de man het verlossende antwoord uit: ‘Ik geef je het geld! Stop!’ Psycho keek hem vanuit zijn ooghoeken aan. Kaito had een manische grijns om zijn lippen liggen en had zijn vuisten vol enthousiasme gebald, maar dat hield op toen hij het antwoord hoorde van de man. Met een zucht wuifde hij naar Psycho ten teken dat hij op moest houden met de man zijn ruggengraat half te breken en Psycho liet de druk varen waardoor de man een zucht van opluchting niet kon onderdrukken. Hij zakte door zijn knieën en viel op de grond waardoor zijn bebloede neus contact maakte met de grond. Kaito liep naar voren en zette zijn voet op de schouder van de man. ‘Waar is het geld?’ vroeg hij kil terwijl hij naar voren leunde en zijn armen op zijn knie liet leunen alsof hij op een bankje leunde met zijn voet. ‘Daar,’ sprak de man en hij wees met een trillende arm naar de balie. ‘Laat zien,’ sprak Kaito. De man kwam niet onmiddellijk overeind uit eigen beweging en dus besloot Kaito om te helpen. Hij tilde de man ruw op aan zijn shirt zodat hij die hoorde scheuren en bracht hem naar de balie. De man steunde op zijn handpalmen terwijl hij wat geld bij elkaar griste en aan Kaito gaf. Kaito telde het bedrag gauw, maar werd opgehouden door een geluid van buitenaf die gevaarlijk dichtbij de fokkerij klonk. ‘Onthoud dat als het niet het juiste bedrag is dat ik terugkom. En dan maak ik af wat ik vandaag ben begonnen,’ zei hij tegen de trillende, huilende man. Hij knikte gauw naar Psycho. ‘Teleport!’ riep hij. Hij meende de deur open te horen gaan van de fokkerij, maar stond het volgende moment weer voor het Pokémon Center in Lumiose City met het geld stevig in zijn handen gedrukt. Hij draaide zijn hoofd en keek naar eventuele achtervolgers, maar niemand was in de Teleport meegegaan. Mooi zo. Hij keek naar het geld dat hij vasthield en merkte dat het een mooi bedrag was. Maar was het genoeg? Als het niet zo was, had hij des te meer reden om terug te gaan naar Anistar City en de man te mishandelen. Hij zag zo uit naar dat idee dat hij hoopte dat het bedrag niet klopte. Hij grijnsde, schudde zijn hoofd en besloot om naar de Team Rocket Base te wandelen. Hij stopte het geld gauw weg in zijn zakken zodat pottenkijkers het niet zouden zien en liep naar zijn Base om zich te melden.