One, two, three, they gonna run back to me.

Hoewel het haar aan de ene kant irriteerde dat hij haar blijkbaar als een hulpeloos geval beschouwde, was het aan de andere kant ook wel weer lief dat hij haar probeerde te helpen. Ze keek toe hoe hij zijn arm langs zijn rechterkant uitstak zodat ze daarop kon leunen en hij haar kon ondersteunen. Er was ergens haar trots die haar opdroeg om zijn aanbod af te wijzen, maar die trots werd algauw weer onderdrukt toen ze merkte dat ze nog steeds niet volledig recht kon lopen. Ze haatte het om zwakte te tonen, maar ze had geen andere keus dan deze keer zijn aanbod aan te nemen. Ze vond het echter vreemd dat ze naar zijn rechterkant moest gaan. Toen ze zich concentreerde op zijn linkerkant zwoer ze op te merken dat hij zijn arm precies wat stijver hield. Zou hij zichzelf dan toch pijn hebben gedaan tijdens de val en dit gewoon niet tegen haar willen zeggen? Ze onderdrukte een zucht. Dit ging zo niet lukken als ze wat ze voelden probeerden te ontwijken door er niet over te praten terwijl hij het duidelijk was dat het daar was. Ze nam echter zonder mokken haar plaats in bij zijn arm en voelde deze rond haar schouder gaan. “Bedankt,” mompelde ze vervolgens tegen hem, want dat was wel het minste wat ze tegen hem kon zeggen. Ze liet haar blik naar voren glijden en merkte dat de grot nog een tijdje voor hun uit door zou gaan. Het zou een beetje saai zijn als ze stilte tussen hun liet overheersen, dus besloot ze maar om een gesprek aan te knopen met hem. “Dus… Je hebt me eigenlijk nooit echt verteld wat jij doet voor de kost.” Ze grinnikte even. “Ik bedoel, als trainer kun je niet lang overleven zonder geld in een wereld zoals deze. Ik vraag me nog altijd af hoe sommigen twaalfjarigen kunnen reizen met vier of meer Pokémon en ondertussen niet helemaal blut zijn.” Onbewust leunde ze iets meer tegen hem aan en merkte dat ze het toch enigszins comfortabel vond, helemaal niet awkward zoals ze eerst had verwacht.

Ze haalde haar wenkbrauw kort op toen hij zijn verhaal vertelde. Ze vermoedde dat hij of gewoon een reiziger was of een beginnende trainer. “Wel, je kunt nog altijd Ranger worden,” zei ze schouderophalend tegen hem. Ze verdiende goed als Ranger en ze wist dat als ze gepromoveerd zou worden dat haar loon er nog een stuk aantrekkelijker uit zou zien. Ze had gesprekken gehad met de leider van de Rangers en die had haar uitleg gegeven over welke voordelen promoties in konden houden. “Ik heb toevallig het geluk dat ik niet veel gegroeid ben de afgelopen jaren waardoor ik veel kleren van voor mijn reis nog altijd kon dragen,” zei ze tegen hem. “Ook al zijn die kleren van mijn eigen zakgeld.” Ze grijnsde. Tja, haar moeder kon er niet echt mee lachen dat ze dit soort dingen aantrok, maar dit was voor Cat gewoon een manier om zichzelf te uiten. En zo erg was het toch niet? Het was niet alsof je veel kon zien of zo. Oké, de hele lengte van haar benen bijna, maar wie keer daar tegenwoordig nog van op? Mensen hadden zo snel een oordeel klaar. “En ik verdien misschien niet genoeg om tig dingen te kopen, maar ik kom wel rond. Ik heb een pand in Shalour City gehuurd en ik woon tenminste op mijn eigen zonder van de kosten van de Ranger Base te moeten genieten.” Iets in zijn stemgeluid zorgde ervoor dat ze zich defensief op wilde stellen; haar lichtblauwe ogen keken hem haast uitdagend aan. Hij zag dat zijn aandacht echter naar iets anders getrokken werd en draaide haar ogen mee zodat ze zijn blik kon volgen. Ze trok kort haar wenkbrauw op toen ze meende een schim door de grot te zien schieten. De pijnkreet die Luuk vervolgens liet volgen nadat hij zijn Houndour tevoorschijn had gehaald, was haar ook niet ontgaan. “Weet je zeker dat je oké bent?” Ze keek hem ietwat wantrouwig aan. Op dat moment klonk een geluid alsof er voetstappen door de grot heen weerkaatsen en Cat’s hand ging automatisch naar beneden. Vlak boven waar haar rok eindigde, had ze een bandje zitten waar Fang’s Poké Ball aan gevestigd was. Ze haalde de Poké Ball tevoorschijn en haalde Fang vervolgens uit zijn bal. De Luxio kneep zijn ogen samen toen hij zag dat een jongen naast Cat stond en dat deze haar vasthield; een afkeurend grommend geluid was te horen en Cat rolde met haar ogen. “Het is oké, Fang. Er zijn gevaarlijkere dingen hier dan hem.” De twee bleven elkaar met een lange blik aankijken; Fang draaide zich uiteindelijk om en spitste zijn oren waarna hij gealarmeerd in één richting bleef kijken. “Er is hier iemand.” Ze probeerde het zo nonchalant mogelijk te zeggen, maar kon het niet helpen dat haar hart in haar keel schoot bij het idee dat ze beiden in deze staat belaagd zouden worden door iets of iemand.

Ze had het juist gezien; Luuk had iets aan zijn schouder. Ze trok haar wenkbrauw op toen hij zei dat het misschien ontwricht was, maar dat ze zich geen zorgen moest maken. Typisch. “We laten in Shalour City wel naar je schouder kijken. Of in Geosenge Town.” Ze had geen idee waar ze uit zouden komen, maar in beide gevallen zou er een Pokémon Center zijn en zouden ze zuster Joy ernaar kunnen laten kijken. Ze ging hem in elk geval niet achterlaten zonder dat ze uit hadden gevonden wat er met zijn schouder aan de hand was, niet nadat hij zich uitgebreid om haar minder belangrijke schaafwond had bekommerd. Ze grinnikte toen hij een redelijk domme reden gaf waarom hij geen Ranger kon worden. “Je hebt mij anders toch goed geholpen,” zei ze met een licht knipoogje tegen hem en wachtte geamuseerd af of wat hij verder zou zeggen. Het was haar echter duidelijk dat hij geen Ranger wilde worden en dus zou ze er ook niet verder over praten. Waarschijnlijk had hij andere doeleinden die hij voorlopig nog niet met haar wilde delen en dat was prima voor haar; ze kenden elkaar immers ook nog niet lang. Net toen hij een uitleg over had gedaan over wie of wat de schim kon zijn – of juist niet kon zijn – en zij daar een antwoord op wilde geven, leek het wel alsof heel de wereld in elkaar leek te storten. Een harde explosie weerklonk aan de kant waar zij ondersteund werd en Cat moest zich alle moeite doen om niet van schrik op de grond te vallen. Haar Luxio keek gealarmeerd in de richting van de explosie; rook en puin ontnamen het zicht voor luttele seconden voordat het verdween en Cat een persoon kon ontwaren. En niet zomaar een persoon. Het was haar ex. Dave. Cat’s mond viel nog net niet open en Fang liet een schampere grom uit zijn bek komen terwijl hij met een afkeurende blik naar de jongen met bruin halflang haar keek. Zijn haarstijl leek op die van Luuk, maar hij had zijn haren naar achteren gekamd en droeg het nonchalant met wax naar achteren terwijl Luuk’s haren in zijn gezicht hingen. Hij leek ook wat sterker dan Luuk te zijn; Cat kon zich nog goed herinneren hoe zijn spieren onder haar vingers hadden gevoeld toen… nee. Daar mocht ze niet meer aan denken. Dat was verleden tijd. Dave leek al even verbaasd te zijn om Cat te zien, want zijn mond hing open. Zijn trouwe Magby stond naast hem en observeerde Cat met een minachtende blik. “Cat…” Het woordje viel stil tussen hun in en Cat keek hem strak aan. “Ik had kunnen weten dat jij het was die zo’n kabaal maakte. Je laat immers overal puinhoop achter, niet dan?” De stekende woorden kwamen snauwerig uit haar mond en met een ruk draaide ze zich om zodat ze hem niet meer aan hoefde te kijken. Ze wilde niet meer aan haar verleden denken, aan de aanzet tot haar soms goede, soms vreselijke keuzes. Ze wilde gewoon weg hier. “Kom, Luuk. Laten we gaan. Nu we weten wie de schim was, zijn we gerustgesteld en kunnen we rustig naar buiten gaan.” Maar haar binnenste voelde allesbehalve rustig aan en ze klemde haar kaken op elkaar om te voorkomen dat ze begon te trillen.

Luuk hoefde zijn order niet voor een tweede keer te herhalen: Fang draaide zich direct om en richtte zijn aandacht op zijn trainer en op Dave. Hij werd woest toen hij zag dat Cat in een stevige grip werd gehouden en werd gedreigd om te praten tegen de kerel. Hij had de kerel eigenlijk nooit gemogen en dat liet hij nu ook duidelijk merken. Toen Dave naar voren boog en Cat strak aankeek met zijn blik was het genoeg voor de Luxio. Hij grauwde hard zodat het door de grot weerkaatste en liet zijn poot met een klap neerkomen. Zowel Dave als Cat werden afgeleid door het licht dat zich plotseling verspreidde door de grote ruimte en zagen toe hoe Fang van vorm veranderde. De Luxio veranderde in een Luxray en niet veel later stond de grote, leeuwachtige Pokémon vlak voor hun. Kleine vonkjes elektriciteit schoten door zijn zwarte vacht heen en zijn tanden openden zich; elektriciteit dwarrelde van zijn bek naar beneden en Cat concludeerde met trots dat de Pokémon een nieuwe aanval had aangeleerd: Thunder Fang. Hij sprong naar voren en deed een uitval met zijn tanden naar Dave. Dave liet Cat verschrikt los en deed een stap naar achteren zodat hij niet geraakt zou worden door Fang. “Houd dat rotbeest bij je, Cat,” snauwde hij naar zijn ex-vriendin, maar zijn stem klonk onvast toen hij zag dat ook zijn Magby aan het verliezen was. Geïrriteerd zijnde riep hij de Pokémon terug en draaide zich uiteindelijk een kwartslag om. Hij negeerde Luuk en richtte zijn blik in plaats daarvan op Cat. “Je hebt misschien voor nu je zin gekregen, maar we vinden nog wel eens contact.” Cat had het idee dat hij precies wist waar ze verbleef en sloeg haar armen onzeker over elkaar heen. Fang snoof en keek afkeurend naar Dave, maar ging daarna bij zijn trainer staan en gromde goedkeurend toen zij haar vingers door zijn vacht vlocht. Ze draaide zich naar Luuk en glimlachte zwakjes. “Oké, ik denk dat ik wel weer genoeg drama voor vandaag heb meegemaakt.” Ze zuchtte zachtjes. “Zullen we gewoon de uitgang van de grot zoeken alsjeblieft?” Haar stem klonk onvast en ze voelde zich lang niet meer zo vrolijk als toen ze de grot binnenging. Ja, haar Luxio was geëvolueerd en in principe hadden ze Dave kunnen wegjagen, maar hij zou terugkomen. Dat had hij zelf gezegd. En dan was ze weer terug helemaal alleen. Ze keek Luuk aan. “En we gaan naar je schouder laten kijken. Nu.”

Cat gaf een klein knikje toen Luuk vroeg of zij in orde zou zijn. “Je moet je nergens zorgen om maken, ik red me wel.” De kans dat ze elkaar weer zouden zien na deze dag was immers vrij klein en Cat wilde geen persoonlijk verhaal vertellen over hoe haar ex haar in de steek gelaten had vlak nadat zij volledig aan hem had gegeven. Ze was hier om te vergeten, niet om herinneringen terug op te halen. Ze zou nooit meer de fout maken om verliefd te worden, om zich te laten meeslepen door haar gevoelens. Jongens waren leuk om eens mee te flirten en te kussen, maar voor de rest waren ze nergens goed voor. En ja, ze zou er vrienden mee maken als het kon, maar ze wilde vermijden dat ze weer terug verliefd zou worden op iemand en de beste manier was om haar muur op te zetten wanneer het op te persoonlijke zaken kwam. Maar het was al niet meer nodig: opeens zakte Luuk naar de grond toe, zijn hand op zijn schouder leggend. Cat’s wenkbrauwen trokken zich samen in een bezorgde frons en ze knielde naast hem neer toen hij begon te kreunen. Zijn jasje viel op de grond en niet veel later zag ze dat zijn hemd doordrenkt was met bloed. Toen hij dan ook nog eens flauwviel en er een Pokémon hun naderde, sloeg de paniek bijna toe. Bijna. Ze haalde diep adem. Ze was een Ranger. Mensen helpen was haar roeping en ze durfde te wedden dat als ze gepromoveerd zou worden, dat ze heus wel voor meer situaties zoals deze zou komen te staan. “Nero?” Ze keek vragend naar de Pokémon. Deze keek bezorgd van zijn trainer naar haar en hoewel er een wantrouwige blik in zijn ogen was te zien, waren zijn oren gespitst ten teken dat hij naar haar luisterde. “Ga hulp halen. Ik zal proberen hem hier te helpen en Fang hem naar de uitgang van de grot te laten dragen.” De Pokémon leek op het eerste zicht dit idee niet te accepteren, maar toen bemoeide Fang zich ermee en na kort een twijfelende blik op zijn trainer te hebben geworpen, draaide de Houndour zich om en ging naar de uitgang van de grot. Cat bekommerde zich niet echt om de Pokémon die hun naderde omdat hij meer nieuwsgierig leek te zijn dan vijandig en boog zich over Luuk heen. Met een snelle beweging trok ze zijn hemd uit zodat ze volledig zicht had op de wond en zocht in zijn rugzak naar iets waarmee ze het bloeden kon stelpen. Ze scheurde een reep van haar topje af zodat haar buik niet langer bedekt was en probeerde het bloeden te stelpen door het weg te vegen met de afscheurde stof van haar topje. Daarna bond ze zo vakkundig mogelijk een verband om zijn schouder en droeg Fang op om hem uit de grot te dragen. Tijdens de rit bleef ze de hele tijd bij hem en streelde sussend over zijn haren heen telkens als ze meende hem zachtjes te horen kreunen, wachtend tot ze uiteindelijk hulp zouden bereiken.

Cat keek met een frons naar Luuk. Hij stootte een hoop gemompel en gekreun uit, maar Cat had geen idee wat hij bedoelde. Hij was waarschijnlijk aan het ijlen omdat hij last had van zijn wond en omdat hij aan het vechten was tegen innerlijke demonen. Ze had één keer meegemaakt dat ze was flauwgevallen door een wond en dat wilde ze zelf nooit meer meemaken; ze kon zich wel voorstellen hoe hij zich voelde. De tocht naar buiten leek tergend langzaam te gaan; Fang bewoog zo voorzichtig mogelijk om te voorkomen dat het een hobbelige rit werd. Hij merkte de bezorgdheid bij zijn trainster op en sloeg met zijn staart toen hij de aanwezigheid van een Sableye opmerkte. Cat had wel door dat de Pokémon hun volgde, maar sloeg er geen acht op. Ze nam aan dat als ze weg gingen uit de donkere omgeving dat de Pokémon het uiteindelijk op zou geven en ergens anders naartoe zou gaan. Ze kon het zich bovendien nu niet permitteren om zich af te laten leiden, niet nu Luuk er zo aan toe was. Ze glimlachte toen ze dacht aan de woorden van haar moeder. Haar moeder had haar gezegd dat ze een echte Ranger zou worden later, gevend om de mensen die ze zou ontmoeten. Ze kon niet zeggen dat ze hetzelfde voelde voor de jongens die ze eigenlijk een soort van gebruikte voor haar eigen plezier, maar dat nam niet weg dat ze openstond om contact te hebben met de mensen die ze ontmoette tijdens haar reis. Ze had een lange weg te gaan om Top Ranger te worden en het zou geen kwaad kunnen om bevriend te raken met wat mensen die ze op haar reis tegen zou komen. Cat draaide zich om en keek naar Luuk toen deze weer begon te kreunen; haar hart sloeg een slag over toen ze merkte dat zijn ogen open waren en sussend legde ze haar hand op zijn goede schouder. Ze bereikten inmiddels de uitgang van de grot. Cat wist dat ze naar Geosenge Town gingen omdat Shalour City de andere richting was, de richting waar zij vandaan was gekomen. Fang begon iets sneller lopen toen ze in de verte twee schimmen zagen naderen. Tot haar opluchting waren het de Houndour en een zuster. “Hij is eerst op zijn schouder gevallen en heeft daarna een explosie van dichtbij meegemaakt waarbij rondvliegend steen tegen zijn schouder is gekomen.” De zuster knikte ernstig en Cat droeg Fang op om hem sneller naar het Pokémon Center te begeleiden. Fang deed wat hem opgedragen werd en binnen een mum van tijd waren ze binnen het gebouw met het rode dak. De zuster nam het meteen van Fang over en niet veel later zaten Fang, de Houndour en Cat bij de bankjes om op adem te komen. Cat liet haar armen rusten op haar knieën en hield ondertussen het knipperende oranjekleurig lichtje in de gaten dat, als het groen werd, zou aantonen dat Luuk klaar was met zijn behandeling. “Geen zorgen,” zei ze tegen Luuk’s Houndour. “Het komt allemaal wel goed. Hij lijkt met een sterk persoon.” De Houndour keek even over zijn schouder naar haar, maar richtte zijn blik algauw weer op de ruimte waar zijn trainer nu lag.