One, two, three, they gonna run back to me.

Fang vertrok geen spier toen Luuk zijn gewicht op hem liet leunen en keek zijn trainer aan. Pas toen zij een knikje had gegeven, begon hij met lopen in de richting van de uitgang van de grot. Zijn klauwen zorgden ervoor dat hij zich makkelijk op één plaats kon houden vanaf het moment dat het glibberig werd, iets waar Cat net iets meer moeite mee had. Ze keek naar Luuk toen hij aangaf dat hij niet van hun af wilde zijn en Fang kon het niet laten om even met zijn ogen te rollen. Eigenlijk had hij de jongen hier en nu gewoon op de grond moeten laten vallen, maar hij wist dat hij het dan nog eeuwen mocht gaan horen van zijn trainer. Maar had ze dan niet door dat er iets vreemds aan hem was? Fang voelde zich niet op zijn gemak bij de jongen. En oké, hij voelde zich bij niemand op zijn gemak behalve bij Cat dan, maar hij had het gevoel dat er deze keer écht iets was dat ze misten. Of misschien kon hij gewoon sinds heel dat gedoe met haar vorige vriend geen jongen meer in haar buurt appreciëren. Maar toch… “Ik moet zeggen dat ik dat probleem ook eerst had in het begin,” gaf Cat toe. “Maar nadat ik op reis was gegaan, ging dat steeds beter. Zeker nu ik Ranger ben geworden, want dat zijn de kwaliteiten die je juist moet hebben om een opdracht succesvol op te lossen.” Fang gromde waarschuwend naar haar toen ze weg leek te dromen en geen oog meer leek te hebben voor haar omgeving en Cat keek net op tijd omhoog om te voorkomen dat ze tegen een rots knalde. “Maar als je mensen blijft ontwijken, word je er ook niet beter in. Maar dat is een keuze die je zelf moet maken.” Fang keek haar achterdochtig aan. Ze ging deze kerel toch niet overtuigen om contact met haar te houden, hè!?