One, two, three, they gonna run back to me.

Cat wiebelde wat zenuwachtig met haar been op en neer terwijl ze wachtte tot het lampje eindelijk op groen zou springen. Fang merkte haar zenuwachtigheid op en gromde afkeurend. Hij maakte zich sinds heel het gedoe met Dave, diens beste vriend en Cat niet meer zo’n zorgen om jongens. Hij had het liefste dat Cat niet in hun buurt kwam, maar hij kon haar niet van ze weghouden en dat frustreerde hem enorm. Het liefste had hij Cat voor zichzelf zodat ze niet gewond zou raken, maar hij wist dat het haar grootste droom was om een Top Ranger te worden en als hij haar niet kon tegenhouden, zou hij zo veel mogelijk doen om haar in elk geval te ondersteunen. Hij had immers een belofte gedaan toen hij haar partner-Pokémon werd en was van plan om zich daaraan te houden. Gedrieën keken ze op toen het lichtje met een zacht geluid op groen sprong en Cat veerde van haar stoel overeind. Ze zag dat Luuk samen met een Pokémon naar buiten was gekomen en trok haar wenkbrauw op; ze kon zich niet herinneren dat ze de Pokémon naar binnen had zien gaan. Ze zag dat zijn Houndour opgelucht leek te zijn met het feit dat zijn trainer in orde was. Fang kwam naast Cat staan en keek met een strakke blik naar de Sableye. Nu de trainer in orde was, konden ze zeker weten wel weggaan, toch? Hij had genoeg van sociale contacten, zeker na die aanvaring met Dave. Hij zou die Magby en die zak nog wel klein krijgen als ze zich terug durfden te vertonen. Hij zou vannacht buiten zijn Poké Ball blijven zodat hij het zekere voor het onzekere kon nemen en over Cat kon waken. Hij schuurde met zijn flank langs Cat’s been, maar Cat negeerde haar norse Pokémon en keek in plaats daarvan opgelucht zijnde naar Luuk. “Je ziet er al veel beter uit dan daarnet,” zei ze tegen hem en ze glimlachte. “Ik ben blij dat je in orde bent.” Ze richtte haar blik toen op de Sableye en de Poké Ball die Luuk in zijn handen hield. Ze kon zich nog vaag herinneren dat de Sableye hun volgde en vroeg zich af of het zijn Pokémon was. “Een teammember van je?” Ze knikte naar de Sableye. Ze richtte haar aandacht echter algauw weer op Luuk. “Je voelt je toch wel echt beter, hè?” Ze deed een stap naar voren en legde zijn hand tegen zijn wang. Ze merkte tevreden op dat hij minder warm voelde dan daarstraks en deed weer een stap naar achteren, het lichamelijk contact tussen hun verbrekend.

“Als dat het enige is waar je aan moet werken.” Een klein knipoogje volgde. Ze voelde zich wat meer ontspannen nu hij niet half bewusteloos onderuit op de grond gezakt lag. Ze was blij dat het goed was afgelopen en vooral dat ze zo snel actie had ondernomen. Haar moeder had haar altijd gezegd dat haar instincten juist zaten en dat Ranger worden voor haar geen probleem zou zijn, maar ze kon niet ontkennen dat ze toch lichtelijk zenuwen had gevoeld toen er van haar verwacht werd dat ze de situatie aan zou pakken. “Met mij is alles goed. Het zal de komende tijd wel pijn blijven doen, maar een schaafwond geneest over het algemeen vlug.” Ze had geen behoefte om de wond nog eens te checken; ze kende de grootte er ongeveer wel van en bovendien had ze wel weer genoeg drama voor vandaag meegemaakt. Ze waren nu allebei verzorgd en dat was het enige wat telde. Ze trok haar wenkbrauw op toen hij haar bedankte en vervolgens sorry zei. “Sorry waarvoor?” Ze haalde haar schouders op, een beweging die ervoor zorgde dat een nieuwe pijnscheut door haar arm ging. “Ik heb niet meer gedaan dan wat ik kon. Ik vond het meer dan normaal dat ik je hielp op het moment dat je dit nodig had. Ik ben een Ranger, remember? Mensen helpen is mijn roeping.” Ze glimlachte naar hem en keek vervolgens naar de Sableye. Deze wierp een ongeduldige blik op hun twee en ze kon een kleine glimlach niet onderdrukken. Het zag ernaar uit dat Luuk een nieuwe vriend had gemaakt. Volgens de regels was het echter zo dat hij pas officieel Luuk’s teammember zou zijn als Luuk hem zou vangen. Ze had zelf nog nooit een Pokémon gevangen en dus vond ze het wel leuk om te zien hoe zo’n gevecht in zijn werk ging. “Maar ik denk dat hij je aandacht op dit moment meer nodig heeft dan ik.” Ze deed een knikje naar de Sableye en ging vervolgens wat verder weg zitten. Ze zag een steen waar ze op kon zitten en nam plaats; Fang ging direct naast haar zitten en zette zijn lichaam zo dat hij als eerste geraakt zou worden als een aanval naar Cat zou vliegen.

Cat haalde verbaasd zijnde haar wenkbrauw op toen ze zag dat hij niet zijn Houndour, maar een Larvitar zou gebruiken voor het gevecht. Een Larvitar! Als deze zou evolueren in een Tyranitar zou Luuk een behoorlijk sterke teammember aan zijn zijde hebben. Dan zou hij zelfs in staat zijn om Fang misschien wel in een paar rake klappen uit te schakelen. Fang leek zich dit ook te beseffen, want een zachte grom ontsnapte hem en zijn rode ogen keken achterdochtig van de Larvitar naar Luuk. Hij ontspande zich enigszins toen hij merkte dat Rock Slide zowat de sterkste aanval van de Larvitar was. Zowel Cat als Fang keken gebiologeerd toe hoe Luuk eerst een gevecht voerde en daarna zijn Poké Ball in de lucht gooide. De Poké Ball klapte na een snijdende stilte weer open en Cat kon een lichte glimlach niet onderdrukken toen ze de Pokémon hoorde giechelen en Luuk een tikkeltje verbaasd naar de Sableye keek. Cat sloeg haar armen over elkaar heen en keek toe hoe Luuk het gevecht zonder verder nog een teken van verbazing te laten zien verder zette. Niet veel later werd er nog een poging gedaan om de Pokémon te vangen en Cat glimlachte toen de Poké Ball een klikje maakte ten teken dat de Sableye had besloten deze keer te blijven zitten. Ze vroeg zich af of de Sableye écht moe was of dat hij had besloten dat hij Luuk wel een waardige tegenstander vond en zich had laten vangen door de trainer. Ze kwam overeind en glimlachte naar Luuk. “Gefeliciteerd met je vangst,” zei ze. “Ik doe het je denk ik niet na. Ik ben zo’n softie die zich laat meesleuren door artikels over Pokémon die in adoptiecentra verblijven en daar eens gaat kijken of ze voor een aannemelijk prijsje een Pokémon uit de nood kan redden.” Misschien nog één van de redenen waarom ze een ideale Ranger was. “Heb je al een naam voor je nieuwe teammember bedacht?” Ze keek hem nieuwsgierig zijnde aan en keek toen naar de Larvitar. Ze had de Pokémon nog nooit eerder van dichtbij gezien en lichtelijk bewonderend boog ze door haar knieën zodat ze op ooghoogte met de Pokémon kwam. “Awh, wat een schatje,” zei ze zachtjes en ze negeerde het afkeurend gegrom van haar Luxray toen ze haar hoofd uitstak naar de Larvitar om hem te aaien.

Cat grinnikte toen de Larvitar duidelijk een andere reactie op haar leek te hebben dan zijn trainer. “Je kunt ook een schatje én moedig zijn,” beweerde ze terwijl ze de Pokémon kriebelde onder zijn kin en moeite moest doen om niet te fangirlen toen ze zag dat hij zijn ogen genietend sloot. Typisch weer uitsloverig jongensgedrag om een klein beetje liefde naar een Pokémon te negeren en er tegenin te gaan als ze iets vol affectie over zijn Pokémon zei. Maar goed, dat interesse haar wel lichtelijk aan hem. Ze haalde haar wenkbrauw op toen ze zijn redenatie hoorde over het Ranger zijn. “Maar afgedankte Pokémon kunnen juist sterk uit de hoek komen omdat ze voor wat voor reden dan ook achtergelaten zijn,” zei ze kalm tegen hem. “Ze hebben een sterke persoonlijkheid opgebouwd omdat ze zich beter weten te verweren tegen wat ze willen voorkomen. Ik geloof dat als je geduld en liefde geeft aan een Pokémon dat hij misschien nog wel sterker kan worden dan een Pokémon die je in het wild vangt.” Helaas was dat geen mening dat iedereen deelde en het leek er sterk op dat deze jongen een trainer zou zijn. Ze duwde zichzelf omhoog toen Luuk zijn Pokémon terugkeerde en vervolgens een poging deed om afscheid van haar te nemen. Ze kon het niet tegenhouden dat er een kleine frons was te zien op haar voorhoofd terwijl haar blauwe ogen naar hem gleden en ze herinnerde zich zijn schouder weer. Het feit dat hij net een heel gevecht had gehouden met een Sableye terwijl zijn schouder er niet echt goed aan toe was, kon niet goed zijn. “Is het niet beter als we je eerst laten nakijken in het Pokémon Center?” Ze twijfelde even. “Ik zou me een stuk geruster voelen als ik de zuster letterlijk hoor zeggen dat je voor de rest niets nodig hebt en dat het enkel een blauwe plek gaat worden.” Ze sloeg haar armen over elkaar heen en wachtte zijn antwoord af.

Cat onderdrukte de neiging om hem een koppige ezel te noemen en keek in plaats daarvan lichtelijk zorgelijk toe hoe hij op een rots ging zitten. Het was haar niet ontgaan dat hij dat niet zomaar deed en dankzij het feit dat haar Luxray zijn neus tegen haar zij drukte, wist ze ook wel zeker dat er iets niet in orde was. Hij was eerder op de dag op zijn schouder gevallen en daarna had haar ex ervoor gezorgd dat zijn schouder nog erger gewond was geraakt door de wand van de grot te laten exploderen. “Dat je je momenteel niet lekker voelt, heeft niks te maken met het feit of je nu goed voor jezelf kunt zorgen of niet. Ik ben ook prima in staat om voor mezelf te zorgen en toch sloeg ik je aanbod niet af toen je me wilde helpen.” Cat had werkelijk geen idee waarom hij zo koppig was over een klein beetje hulp, alsof hij zich schaamde als hij het aan haar toe zou geven. “Zodra je je weer goed genoeg voelt om terug op te staan, gaan we naar het Pokémon Center.” Ze had heus wel door dat hij die rots nodig had om te bekomen en liet hem daarom ook maar eventjes doen, glimlachend toekijkend hoe hij zijn Sableye uit zijn Poké Ball haalde en hem verwelkomde in het team. Hij leek in elk geval goed voor zijn Pokémon te kunnen zorgen en dat warmde haar hart wel; niets was erger dan een trainer die slecht was voor zijn of haar Pokémon. Bij dat soort mensen had ze altijd zin om te zeggen wat ze dacht, ook al kon ze daardoor later in de problemen belanden. “Zelfs Fang merkt dat je je niet goed voelt en hij houdt zich meestal afzijdig wat dit soort dingen betreft. Hij heeft me daarnet zelfs gewaarschuwd. Je zou je vereerd moeten voelen.” Ze zei het lichtelijk plagerig, vooral omdat ze wist dat Fang het vervelend vond als hij gewezen werd op goed gedrag. Om zijn eer toch nog een beetje te redden, ontblootte hij zijn tanden dreigend naar Luuk en draaide de jongen daarna de rug toe, geïrriteerd met zijn manen bewegend.

Cat haalde haar wenkbrauw op toen hij plotseling recht schoot, alsof hij iets te bewijzen had. Fang keek over zijn schouder en trok een afkeurend gezicht toen de jongen steun moest zoeken bij zijn trainer. Hij zou de jongen wel zelf dragen, als hij zijn handen maar van Cat af zou houden. Hij had gezien hoe dat de vorige keer eindigde en dat wilde hij niet nog eens meemaken. Hij herinnerde zich nog maar al te goed hoe hij naar het huilende meisje had moeten gaan om troostend zijn snuit tegen haar wang te duwen en haar haar knieën naar zich toe te zien trekken toen zijn pogingen om haar te troosten en op te vrolijken niet hielpen. En dat was allemaal door die sukkel geweest die ze daarstraks in de grot tegengekomen waren. Hij wilde niet dat ze nog eens door die pijn zou gaan en dus was het het belangrijkste dat er zo weinig mogelijk kans voor hun ontstond om een band op te bouwen. Hij zou Luuk naar het Pokémon Center brengen en daar zou hij er voor zorgen dat hun paden zich zouden scheiden. Cat had haar handen inmiddels op Luuk’s armen gelegd zodat ze hem tegen zou kunnen houden als hij om zou vallen. Ze voelde zich warm worden omdat ze merkte dat ze nu wel erg dicht bij elkaar stonden, een moment dat snel onderbroken werd door Fang die zijn neus dwangmatig tegen Luuk’s zij duwde. Hij ging half liggen zodat Luuk op hem kon gaan zitten en keek de jongen strak aan met zijn rode ogen, hem dwingend om zijn advies aan te nemen. “Laat je alsjeblieft door hem dragen, Luuk,” sprak ze. “Iedereen kan zien dat het niet zo goed met je gaat als dat je ons wilt laten geloven.” Ze trok haar wenkbrauw op. “Je schouder gaat er echt niet beter van worden als je de hele tijd deze act op blijft houden. Ik beloof je dat we je met rust zullen laten nadat je bent nagekeken.” Fang liet een instemmend geluidje horen, tevreden zijnde met het feit dat zijn trainer dan toch de ernst van de situatie inzag en begreep dat zij en deze jongen geen band op mochten bouwen.