In de Snowbelle Fitnesshall [met Cecille]

De Snowbelle Fitnesshall. De grootste in Kalos. En tevens ook de koudste. Vanwege de lage temperatuur buiten het gebouw zijn er hier opties voor ijsbaden, koud water zwemmen en sneeuwdouches. Enkel voor de échte bikkels. Het was dan ook logisch dat er een sauna in het gebouw aanwezig was. Het gebouw was zelfs zo groot dat er zelfs de mogelijkheid was om sportmateriaal van vrijwel alle sporten te kopen. Maar het grootste gedeelte van het gebouw was natuurlijk besteed aan het daadwerkelijke fitnessen. Er waren maarliefst zeven grote hallen met geweldig veel fitnessapparatuur. En dit was dan ook precies waar Theodore aanwezig was. Hij had zijn spinningsoefeningen van een uur al achter de rug. Ook de loopband was prima gegaan. Want hey, never skip leg day. En nu was Theodore aanbeland bij het gewichtheffen van vandaag. Arthur had hem geholpen om gewichten op de balk te leggen en Theodore ging liggen. Met gemak duwde hij de eerste 50 pushen omhoog. En dat vond hij maar niks. Hij stopte en zuchtte. "Ik denk dat er meer gewicht aan moet Arthur." Zei hij tegen zijn Magmar. De Magmar had, zoals altijd, een onprettige blik in zijn ogen. Arthur keek constant naar iedereen met een blik alsof hij aan het plannen was hoe hij je kon.. uh.. nouja dat dus.. Dat hij daarbij bijna altijd een geniepige glimlach had hielp daar niet bij. Maar wat hij echt dacht wist zelfs Theodore niet. Maar die zou hem makkelijk aankunnen. Op zijn eigen manier. Een paar brand- klauwwonden gingen hem daar niet van weerhouden als het echt moest. Ondertussen ging Theodore rechtop zitten. Kijkend naar wat voor grut er allemaal in de fitnesshall rondliep.


[+ Cecillies!]

Er waren verschillende mensen te zien van allerlei verschillende vormen, maten en kleuren. Zo viel de dikke bos korte blonde haren van een bepaald individu ook op. En waarom viel deze op? Humor. Theodore was niet bepaald iemand die je snel aan het lachen kreeg. Dus nu kon hij ook geen enkele glimlach tevoorschijn toveren. Hij waardeerde de vriendelijkheid echter wel. Hij keek vlug van Arthur terug naar de vrouw. Arthur had nét een van de extra gewichten opgepakt en was onderweg naar zijn trainer toe. "Ik wilde liever een échte uitdaging." Zei hij. Hij was niet eens arrogant aan het doen. Hij schatte namelijk in dat het gewicht dat hij nog extra nodig zou hebben boven het lichaamsgewicht van de vrouw voor hem zou zitten. "Ik denk dat je niet zwaar genoeg bent daarvoor." En nu stond Arthur naast hem. Hij keek de Tyrogue aan met zijn griezelige blik. Hoe zou die smaken? Theodore stond op en legde zijn handdoek over zijn schouder. "Ik ben Theodore en dit is Arthur." Hij keek zijn pokemon even aan en nam het gewicht uit zijn handen. "Ga de volgende maar halen. Ik heb er immers twee nodig." De Magmar liep naar de gewichten toe. De eerste paar secpnden dat hij weg liep keek hij nog over zijn schouder naar de Tyrogue. Hij was nu letterlijk aan het plannen hoe hij hem.. uh.. nouja.. dat dus.

Dat ging ze dus opvatten als een compliment. Deze dame was van vrolijk, naar ontevreden, naar trots gegaan in een snelle flow van gezichtsuitdrukkingen. Dit was voor Theodore een teken dat ze het soort persoon was dat iet meteen alles lekker snel doorhad. Misschien zelfs wel langzaam. Maar dat moest hij nog even gaan uittesten.

Hij knikte toen ze zich voorstelde als Cecille. Ze gebaarde naar de kleine vechtpokemon en hij keek hem eens aan. Theodore had geleerd een pokerface op te houden, maar van binnen was er zeker verbazing te merken bij hem. De Tyrogue keek nogal angstig naar.. oh.. naar Arthur. Oké check. Dat was best wel logisch. Arthur had nou niet bepaald de reputatie als allemansvriend. Alhoewel.. Arthur kon IEDEREEN waarderen.. maar dan op een andere manier zegmaar. Het beestje ging zelfs achter het been van zijn trainer staan. "Misschien vind hij het spannend dat dit gebouw zo groot is." Eens kijken wat ze daarop te zeggen had. Als ze dat niet voor waarheid aannam, zou hij het afspelen als een soort grapje. Als ze dacht dat dat nog wel eens de reden zou kunnen zijn, zou het alleen maar mooi zijn. Maar in beide gevallen zou hij de dame in ieder geval wat beter kunnen inschatten. Na zijn woorden stond Arthur al weer naast hem met een nieuw gewicht. Eens even zien.

De twee heren wachtte geduldig af. Theodore had tot overmorgen de tijd. En Arthur had gewoon nog niet zo heel veel honger. Het leek er ook nog op dat de vrouw in eerste instantie zijn voorstel aannam. En dat deed Theodore goed. Hij wist nog niet wat hij wilde gaan doen. Hij wist nog niet eens of hij wel iets wilde doen. Maar hij kon zien dat het hem gemakkelijk af zou gaan bij deze persoon. Oh nee wacht. Een frons.. en ze schudde haar hoofd. Hm, ze had zich dus bedacht om de een of andere reden. Maar achja, hij wist nu in ieder geval dat hij zijn uitspraken iets geloofwaardiger moest gaan maken in de toekomst. Want deze pokemon zijn gedrag zou niet passen bij iets spannend vinden. En net als Cecille keken Arthur en hij naar de Tyrogue. Theodore krabde zijn linker bovenarm toen de Tyrogue zijn angst probeerde weg te spelen. Aha, hij schaamt zijn om bang te zijn. Dat was goed om te weten. Maar het werd eigenlijk eens even tijd om zijn eigen kompaan in de gaten te gaan houden. Hij keek hem aan en nam het gewicht dat hij mee had gebracht aan. "Volgens mij zijn onze nieuwe vrienden hun handdoeken vergeten mee te nemen. Haal jij er even twee voor ze?" Oh jee, Theodore gaf hem díé blik. Er ging iets gebeuren en van binnen kon de Magmar zijn enthousiasme niet inhouden. Hij ging dan ook vlug op pad. Toen Theodore zich terug keerde leek het er op dat de blondine haar maatje een beetje had weten te enthousiasmeren. Hij ging op zijn knieën en zette de extra gewichten op zijn halter. "Hoe sterk is zo'n Tyrogue eigenlijk?" Hij moest even iets hebben om die twee wat langer bij hem in de buurt te houden. Het scheen dat ze hier waren om te sporten. Wie had dat verwacht! Maar dit kon nog wel eens de oplossing zijn.

Oh dus die Tyrogue vond Arthur alleen maar eng. Hij was enorm op zijn hoede. Mooi.. dat vond Arthur alleen maar leuker. Wat het plan ook ging zijn, hij zou zich weer eens mooi kunnen gaan vermaken. Maar goed, het gesprek ging verder. Theodore moest glimlachen bij de opmerking over de Ursaring. Een glimlach, nog nooit eerder vertoont, zie de premiere hier! Maar eigenlijk moest Theodore niet lachen door het enthousiasme, of dat hij het grappig vond. Nee, hij moest terugdenken aan de Ursaring van het vrijheidsteam van Edo waar hij mee geworsteld had. De Ursaring was geweest van een van de vrijheidstrijders die Edo had weten te scouten. Maar het was een te grote goedzak. Een te erge knuffelbeer. Hij droeg notabene een coltrui. Maarja, die waren uitgeschakeld. Die hadden geeneens meer pokemon. Die hadden Flynn en hij allemaal van ze afgenomen. Het gebaar dat de blondine en haar angsthaas maakte vond Theodore dan ook eigenlijk vrij overbodig. Maar hé, hij moest ze even in een goed humeur houden. Hij draaide voor de laatste keer aan de halter, zodat de gewichten goed vast zaten en stond weer op. "Zo sterk dat je deze met één arm kan optillen?" Vroeg hij, deze keer direct aan de kleine Tyrogue. Theodore speelde het af als een vriendelijke uitdaging. Zo eentje die nieuwe vrienden soms maken. Om te kijken waar iemands grenzen liggen. De rolverdeling bepalen. Vervolgens keek hij naar Cecille met een blik die vroeg: 'Het is toch wel goed dat ik dat aan hem vraag toch?' Een blik was hopelijk genoeg. De blik van een meester toneelspeler. Dayum, wat kon hij goed liegen zeg. Of was Cecille een speurneus?

Hij was een mislukkeling. Fighting types hoorde sterk te zijn. Wat konden ze anders? Hij was als een fire type die geen vuur aanvallen had. Of een Water type die niet kon zwemmen. "Je bent niet goed genoeg." Dacht hij. En hij keek naar het gewicht. "Nu is het eigenlijk wel verleidelijk." Zei hij na de blondine haar pep-speech. Hij ging er eens goed voor staan en zette zijn handen stevig op de halter. En een, en twee, en drie. Het was geen snelle beweging. Maar het was zeer zeker een vloeiende beweging. Hij tilde het ding helemaal tot boven zijn hoofd. Ja! Dit was het! Dit was waarvoor hij trainde! Het gevoel van een doel dat bereikt wordt. Iets mooiers was er niet in zijn leven. Maar.. heel even eerlijk.. dacht je dat dat de originele reden was dat Theodore dit deed? Nee, joh gekkerd. Hij wilde de Tyrogue in schaamte brengen. Hij liet het alleen maar lijken alsof hij gewoon dolgraag die halter wilde optillen. "Enkel volharding kan leiden tot prestaties." Voegde Theodore er nog even bij tegen de kleine Fighting type. Het ware vrij wijze woorden, zeker voor sportfanaten. Hij moest het in ieder geval laten lijken alsof hij het beste voor had met hen. Wat hij ook eigenlijk wel had. Voor nu nog dan.

Tijdens de hele wisseling van blikken, emoties en gedachtes maakte Theodore even tijd om zijn schouders te draaien en ze weer terug soepel te krijgen. Hij kon dan wel gewichtheffen, maar het bleef belastend. Oh en kijk eens. Goedzo. Ze wilden verder gaan met gewichtheffen. Dat zou wel kunnen werken ja. "Zet 'm op kereltje." Zei hij alsof hij een of andere veteraan was die de nieuwe lading gewichtheffers wilde aanmoedigen. "Ik ga kijken waar Arthur uithangt."

Hij volgde dezelfde weg als die wat Arthur even terug had genomen en zag hem om de hoek staan. Theodore gaf hem meteen een corrigerende tik. "De handdoeken." Hij hoefde echt niet meer te zeggen. Arthur wist zelf dondersgoed dat hij de handdoeken helemaal niet gepakt had. Ja hé hallo, dat zal er vast niet raar uitzien straks. Imbeciel. Schaamtelijk maakte de Magmar zich uit de voeten en ging Theodore met zijn rug tegen de muur aan staan.Hij ging nog maar eens even zijn volgende stappen wat dieper uitdenken. Het moest immers een flexibel plan blijven, dat was wel duidelijk in een situatie zoals deze.

Hij zag er erg flitsend uit zo in zijn korte sportbroekje en zijn tanktop. En de manier waarop hij casually leunde tegen de muur met zijn armen over elkaar heen gingen niet onopgemerkt aan een aantal hongerige dames. En dat was nu net even niet handig gezien hij zijn volgende stappen wilde uitplannen. Aangesproken worden.. Ik bedoel.. zelfs een werkpaard als Theodore kon dat niet weerstaan. Dan werd hij een heel ander soort paard zegmaar. En liet het hem nu opvallen dat op dat moment Arthur zich in zijn ooghoeken begaf.. Met de handdoeken natuurlijk. En die had nu een grijns op zijn gezicht waar de Oger alleen maar boos van kon worden. Maar er leek een gelukje te komen. Want deze hongerige dames waren gehaaid. En die waren in staat alles van Theodore te complimenteren. En zo dus ook zijn enge pokemon. Met een flits werd Arthur omringd door dames die allemaal moesten zeggen hoe schattig hij wel niet was. Wat een leukerd. Wat een poepie. En wat luisterde hij goed. Tja.. ze moesten eens weten. "Arthur, kom hier, we moeten maar weer eens terug gaan naar het vrouwtje." Dé trigger.. Zonder pardon stonden alle dames weer rechtop en maakte allemaal suffe excuusjes over dat ze verder gingen met hun workouts. Goedzo, de 'ik ben getrouwd' truc werkt altijd.. nouja niet altijd.. nouja bijna nooit. Maar het was het proberen waard. En in dit geval hielp het heel goed. Ze waren binnen een mum van tijd iedereen kwijt. Ze maakte eindelijk hun weg terug naar de gewichtheffers. Het hele gebeuren had meneer Harvey immers geïnspireerd.