In de Snowbelle Fitnesshall [met Cecille]

De heren kwamen terug met de beloofde handdoeken. En Theodore had nog iets extra's meegenomen. Een glimlach. "Ik hoop dat jullie van uitdagingen houden, want ik heb iets leuks geregeld." Dit zijn niet de woorden die hij normaal zou gebruiken. Maar het hoorde bij het plan. "Zie je die deur daar?" Hij wees flexend naar naar een iets grotere deur met een plakkaat erbij dat vanaf deze afstand niet te lezen viel. "Ik heb geregeld dat we daar vandaag mogen testen of we wel écht de spierbundels zijn die we denken te zijn." Dit ging helemaal smooth. Hij had eigenlijk nog geen leugens verteld. En als hij straks wel moest gaan liegen.. naja.. de beste leugens zijn gebaseerd op de waarheid. Arthur draaide zijn hoofd ook maar snel naar diezelfde deur. Hij had een enge glimlach die hij probeerde te verbergen. Hij had zó veel zin in vandaag.

Cecille was in ieder geval makkelijk om te krijgen waar je haar wilde hebben. Hoe de rest ging verlopen kon Theodore alleen vermoeden, maar hij ging er zeker niet van uit dat alles hem té gemakkelijk af zou gaan. Dat zat niet in zijn wezen. Theodore volgde Cecille naar de deur, maar Arthur bleef nog even staan. Er was hem geïnstrueerd dat hij als laatste naar binnen moest lopen. Daardoor liep hij die Tyrogue nog tegen het lijf toen die zijn handdoek wilde pakken. En hij kon het niet laten om hem bang te maken met zijn blik. De 'ik ga je opeten'-blik. Aan Theodore was ondertussen de taak een gesprek aan te knopen met zijn blonde 'kompaan'. "Heb je al een vermoeden wat voor soort uitdaging het gaat worden?" Een mooie open vraag om mee te beginnen. Theodore was niet altijd geweldig met conversaties, maar net doen alsof hij geïnteresseerd was in iemand kon hij vrij goed.

Arthur werd verliefd. Steeds opnieuw. Steeds opnieuw verliefd op die angstige blik in de ogen van zijn slachtoffers. Wat een machtig gevoel. En dat íéts te snel terug gaan naar zijn trainer.. zalig. Zijn dag kon niet meer stuk hierdoor. Zorgvuldig liep hij zelf naar zijn eigen trainer toe. Zonder eigenlijk nog maar naar Sivar te kijken. Hij deed gewoon net alsof hij er niet was.. want straks was hij er toch niet meer.. Ondertussen kreeg Theodore een verhaal te horen leek het wel. Maar ze zat er bij haar eerste gok niet helemaal naast. "Ik neem aan dat je ooit wel eens van een triatlon hebt gehoord?" Vroeg hij als eerste. "Daar lijkt het een beetje op. Hier is een soort hindernisbaan gemaakt met alle soorten fitnessapparaten die hier te vinden zijn in de fitneshall. Nu gaan we pas écht testen hoe volledig onze workouts zijn." Theodore had het zelf nooit geprobeerd, maar hij had er een goed gevoel bij.

Hij had er niet op geanticipeerd, maar Cecille reageerde perfect. Perfecter had ze het werkelijk niet kunnen zeggen. Theodore kon vroegtijdig al stap drie uitvoeren van het plan. Het kwam niet echt als vraag over, maar hij wist dat er een vraagteken achter had moeten zitten en daar gaf hij graag een antwoord op. "We wachtten op onze Pokémon. Ik geloof dat je buddy zich minder voelt." Aandacht naar de paarse. Hopelijk wilde die dat absoluut niet. Het was nog maar afwachten hoe dit ging uitpakken. Dan kon hij namelijk inschatten of het al tijd werd voor stap vier. Hij keek even de kant van Arthur op. Die hield zich mooi aan het plan. Vandaag zag Theo als een soort oefening voor hem. Hij had zelf nog een paar dingen waar hij aan moest werken voordat hij op het Cain niveau zou zitten.

Helemaal op zijn gemak legde hij zijn armen gekruist over elkaar en luisterde mee met het gesprek dat naast hem plaatsvond. En.. hij liet het niet merken, maar in zijn hoofd was hij aan het vloeken. Het lukte de blondine, naar zijn mening, veel te makkelijk om die Tyrogue weer te kalmeren. Hier moesten Arthur en hij iets op gaan verzinnen want als dit steeds zo makkelijk ging, zou het plan gaan mislukken. En nog niet eens door Arthur zijn schuld. En dan zou Theodore niet kunnen testen hoe goed Arthur het zou doen. Hij toverde een voorzichtig glimlachje op zijn gezicht en knikte toen Cecille zei dat ze er klaar voor waren. "Dan gaan we naar binnen." Hij nam de sleutel en opende de deur. Meteen was al te zien hoe de layout van het eerste deel van de multi-atlon er uit zag. "Dames gaan voor." Zei Theo. Waarna Arthur ook grappend naar de Tyrogue keek. In zijn ogen was 'vrouw' een scheldwoord. Seksist..

De twee heren liepen rustig naar binnen, nadat de springveren de kamer hadden betreedt. Theodore wist wat er zou gaan gebeuren. Voorzichtig sloot hij de deur. "Er staat een rode lijn op de grond. Die moeten we volgen om de baan af te leggen." Ondertussen likte de Magmar zijn lippen. Oh die frons die naar hem toe werd geworpen. Die smaakte zo goed. Hij besloot om ook zijn eigen plannetje maar eens te gaan bedenken. Hij vond die van zijn trainer veel te mild. Hij wilde Theodore verrassen door iets te bedenken dat nog veel meer duivels is, dan wat al het plan was. Hij ging zó trots op hem zijn! Hij wreef in zijn handen. Hij werd er veel te enthousiast van. Theodore ging alvast bij de startlijn staan en keek om, wachtend op de drie die nog moesten komen.

Theodore wenkte Arthur. Die ging aan de andere zijde staan van zijn trainer, dan waar de andere twee zich bevonden. Opzettelijk natuurlijk. Een bedreiging die je niet goed kunt zien, is een extra grote bedreiging. Dat moest vast op de zenuwen werken van die paarse. Het eerste obstakel leek een loopband te zijn. Boven de loopband hing een bord aan het plafond. '5km' stond er op. Duidelijker kon het niet. Als je vijf kilometer had afgelegd op de loopband, dan kon je door naar het volgende onderdeel. "Op de tel van 1 gaan we. 3, 2, 1!" De hulk rende direct naar de lopende band toe. Er stonden er vier. Ook Arthur, bleef vlak bij zijn trainer rennen. Hij hoefde niet eens de snelste te zijn. Soms kon het handiger zijn om je vijand van achteren aan te vallen.