In de Snowbelle Fitnesshall [met Cecille]

Zo enthousiast hoefde het nu ook weer niet. We zijn hier volwassen, gedraag je gematigd, dan doe je al gek genoeg. Maar hij liep natuurlijk wel mee. Langs de kinderen die het sneeuwballengevecht deden. Hij deed een serie van kijken, en wegkijken. Alsof hij van zichzelf niet mócht kijken. Op dat moment werd hij de realiteit in getrokken door Cecille's vragen. "Verdwijningen van een specifieke doelgroep wijst meestal op een seriemoordenaar. Die moorden het liefst op een specifieke locatie die ze goed kennen." Het floepte er uit voor hij er erg in had. Het was nog dat hij niet had verteld over dat seriemoordenaars ook vaak een signature hebben, aan hun moorden, zodat ze herkend worden. Aandacht, dat is waar het hele gebeuren om ging. "Ik uh.. kijk veel detective series." Zei hij toen maar. Om te verklaren waar hij de informatie vandaan had gehaald.

Zijn ogen gleden haar kant op toen ze enthousiast reageerde op zijn smoesje. Dat had dus gewerkt. Goedzo. Toch voelde hij iets van een verbazing in zichzelf. En hij vond dat die nergens op sloeg, want zijn smoesje was zo.. plots geweest. Pas toen realiseerde hij zich dat hij zich ergens anders over verbaasde. Cecille was zo.. ze gedroeg zich alsof ze vrienden waren. En bij extensie, gedroeg ze zich alsof ze hem volledig vertrouwde. Kwam het door zijn uiterlijk? Door zijn gedrag? En betekende dit nu dat.. hij vrienden met Cecille was geworden? Het was niet eens zijn bedoeling geweest, en hij wist ook niet hoe hij het gedaan had. Hij twijfelde zelfs of hij het eigenlijk wel wilde. En toch koos hij er voor om de blondine niet op een afstand te houden, zoals hij dat bij velen deed. "Nee." Zei hij kort. "Het heeft waarschijnlijk allemaal te maken met het soort werk dat die werknemers uitvoerden." Bam, zijn spy skills kwamen even naar boven hoor. Patronen en connecties. Zo ondertussen kon Theodore er naar zoeken, zonder hard zijn best te hoeven doen. Het was een tweede natuur geworden.

Hij kruiste zijn armen over elkaar en staarde met zijn introspecte blik naar de grond. "Het is het enige dat de slachtoffers met elkaar gemeen hebben, nietwaar?" Zei hij ongeveer op het moment dat ze bij de rand van het bos geraakte. Voor een momentje dacht hij aan Cecille te zien dat ze zich iets herinnerde over.. iets. Maar hij besloot er geen aandacht aan te besteden. Van wat hij tot nu toe van haar had geleerd.. was dat, als ze zich iet herinnerde en er niet meteen op af stormde, het waarschijnlijk ook niet van groot belang kon zijn. Op dat moment liepen ze ineens op een pad. Het stelde hem om de een of andere reden gerust dat er een pad was. Dit was het moment dat hij een haarelastiekje uit zijn jas haalde en hij lange haren in een knotje wikkelde. Als hij lange met losse haren, in de sneeuw, met zijn dikke jas zou rondlopen, zouden zijn haren statisch worden. Hij wilde die afleiding even voorkomen. "Waar leidt je ons naartoe?" Vroeg de altijd spraakzame, en totaal niet pragmatische, Theodore dan maar.

Een kleine uiting van overeenstemming verliep Cecille's lippen. Hij wist dat hij een waarheid had uitgesproken. Niet uit arrogantie, maar omdat hij bewust was van zijn eigen ervaring met dit soort dingen. Hij was er dan ook zelfverzekerd over dat ze gingen uitvinden wie of wat er achter zat. Hij besloot er nu niet al te veel over na te denken. Hij zou er wel over na gaan denken zodra ze er waren. En 'er' was schijnbaar de werkplek, volgens Cecille. Het was inderdaad een goed punt om te starten. Hij knikte dan ook toen ze dat zei. Het betekende dat hij zowel de gedachtegang begreep, als dat hij het een goed idee vond. Ineens schoot de vraag, opnieuw, in zijn hoofd waarom hij mee was gegaan. "Ik ga nu een van mijn andere Pokémon erbij halen. Tegen eventueel gevaar." Sprak hij rustig, en pragmatisch. Hij lichtte de mensen waarmee hij samenwerkte altijd in over de dingen die hij ging doen. Zo zou iedereen weten waar ze aan toe waren. EN zou niemand schrikken. Met zijn ene hand haalde hij een Pokéball tevoorschijn en met zijn andere hield hij zijn hand op. Het rode licht materialiseerde een kleine Aron in Theodore's hand, die meteen even moest niezen door de plotse verandering in temperatuur. "Gezondheid, Duane." Zei Theodore.

Pfoe. Dit was kouder dan hij had verwacht. "Ron." Zei de Aron om meneer Harvey te begroeten. Dude.. Theodore's aandacht werd getrokken. Zijn hoofd draaide naar Cecille toe. No way? Theodore keek haar aan alsof ze net iets tegen hem had gezegd waar hij niks begreep. Dat deed hij, omdat ze net iets had gezegd waar hij niks van begreep. "The rock?" Duane keek haar nu ook aan. Hij ging op zijn bipsje zitten en hield zijn hoofd schuin. "Aron?" Ze had het over zijn naam. Natuurlijk was hij geïnteresseerd. Er zat ook een bepaalde trots in haar woorden. Dat interesseerde Duane, maar ook Theodore. Ze was trots op een naam? Of dacht hij er te simpel over na? Zo speciaal was het toch niet dat hij Duane heette? Leg het ze maar eens uit Skarsdbjkwsvcchjbsgard. Het zachte gekraak van hun schoenen die op de sneeuw stapte was immers het perfecte achtergrondgeluid voor iets dat super diep en wijs ging zijn.

Beide heren begrepen het niet zo. En de blondine leek verbaasd. Theodore besloot om nog even niks te zeggen. Er was iets over een toevalligheid. Maar hij wist zelf niet wat de toevalligheid was. Afgaande op wat hij zo ondertussen wist van de gele wervelstorm, dan was het dat ze niet bang was om een hoop te praten. Daarna begon ze erover dat het alles beter maakte, juist omdat het een toevalligheid was. Okay.. uhm.. ga verder. Geen tijd om te lachen! Schijnbaar is dit belangrijk! Voor de draad ermee dame! Oh.. een worstelaar. En dan was het zeker grappig hè? Eerst werd hij niet serieus genomen omdat hij een lange slungel was, en nu wordt hij oger of worstelaar genoemd. En toen stopte ze even. Had hij te veel laten merken dat hij het niks vond dat ze er wat van had gezegd? Nee.. dat kan niet. Hij is Spy. Zo makkelijk geeft hij zijn waren gevoelens en intenties niet prijs. Oh.. er kwam nog een extra uitleg. Het ging helemaal niet om hemzelf. Het ging om het Rock gedeelte. "Oh." Zei hij even kort, terwijl hij zijn mening aanpaste. "Wat naïef om van zoiets te genieten." Dacht hij. Duane zelf was na de eerste twee seconden al niet meer aan het opletten. Het was natuurlijk veel leuker om aan Theodore's hand en mouw te snuffelen. "Je bent snel tevreden." Merkte Theodore op. Hij wist echt niet wat hij moest zeggen in deze situatie. Gewoon omdat hij zulke dingen zelf niet zo belangrijk vond. Tegelijkertijd wilde hij niet bot een vervelende opmerking maken. Hij wist zelf ook niet waarom.

Dat gingen ze niet Cecille, maar het was niet iets waar hij een discussie over wilde beginnen. Als hij argumenten moest gaan noemen, moest hij over zichzelf gaan vertellen. Op dit moment had hij daar geen behoefte aan. Dus hij liet het gaan. Ze ging die les nog wel leren in haar leven. Mits ze.. open stond voor lessen. Toen viel de blondine iets op. Hij liep met haar mee. Theodore plaatste zijn vrije hand op haar schouder en zei: "Het is Theodore. Niet Theo." Sinds dat Duane had gehoord dat er iets te zien was keek hij ook die kant op. Hij maakte een soort blafgeluidje naar Theodore om aan te geven dat hij van de hand af wilde. Het was hem toch net ietsje te hoog om te springen zie je. Theodore liet Cecille's schouder los en zakte door zijn knieën om Duane de kans te geven om die kant op te lopen. Wat nog best lastig ging, gezien de sneeuw die bijna tot aan zijn ogen kwam. Gelukkig stonden ze al dicht bij de hap, dus hij hoefde niet zo ver te lopen. Dit was ook een cue voor Theodore om dan maar eens een kijkje te nemen naar de hap. Hij keek naar de opening. Was het wel gegraven? Hoe wisten ze zeker dat het niet iets anders was geweest? Als de sneeuw weggehaald was, dan moest de sneeuw hier ergens liggen. Maar er lag geen berg sneeuw in de buurt. Dan was er nog een optie dat de sneeuw was meegenomen. Maar waarom precies de sneeuw van hier? Er lag hier immers genoeg sneeuw in de buurt. "Dit was geen graafwerk." Concludeerde Theodore. "Duane, blijf bij mij in de buurt." Sprak hij hem streng toe, natuurlijk stiekem alleen uit bezorgdheid. Door zijn aandacht op de hap uit de sneeuw, had hij niks opgemerkt bij een van de bijlen. Daar had hij simpelweg niet naar gekeken.

Ze ging er wat te makkelijk mee om, als je het hem vroeg. En dan bedoelde hij niet alleen hoe ze reageerde op de verbetering van zijn naam. Er hoefde geen twijfel meer te bestaan. Cecille was voor het grootste gedeelte een open boek. Eentje dat niet heel voorzichtig te werk ging. Want voordat Theodore er ook maar zelf erg in had.. hing de blondine ondersteboven. Hij gaf zichzelf de schuld. Hij had kunnen weten dat het mis kon gaan als hij haar maar liet doen wat ze wilde. Hij had beter moeten opletten. Door er geen rekening mee te houden hoe Cecille was, had hij zelf niet voorzichtig genoeg gehandeld. En nu zat ze in de problemen. Het was net als wat er met Arthur gebeurd was. Hij had zijn blik op de wereld moeten richten, niet op details. Net zoals Sivar zag Theodore dat het een tak was die om haar enkel gewikkeld was. Snel greep Theodore naar Duane. "Iron Head!" Riep hij. Vervolgens wierp hij Duane als een rugbyball tegen de tak op. Een truc waar de twee heren al eens eerder op geoefend hadden. Het was zelfs nog een idee van Duane zelf geweest.