De deuren van het Pokémon Center in Snowbelle City schoven open waar een Pikachu snel doorheen rende. Daichi draaide zich triomfantelijk naar de deur waar een uitgeputte Kai door de deuren naar binnen stapte. “Pika!” grijnsde Daichi naar de jonge ranger die zich voorover boog om op adem te kunnen komen. “Dat is niet eerlijk..Dai.. jij hebt vier poten..” mopperde Kai ietwat geïrriteerd waar de Pikachu zijn ooglid omlaag trok en zijn tong hierbij uitstak naar de jongen. “Pikachu! Pikapika!” reageerde het wezentje op het gemopper van Kai. De jongen was de na zijn kleine missie in de Winding Woods opweg gegaan naar het kerkhof maar had op het laatste moment er toch voor gekozen om naar het center te gaan. Zijn Pokémon moesten nog worden onderzocht na de trainingen die ze daar hadden gehad dat was in zijn ogen een stuk belangrijker.. of hij was er gewoon echt nog niet klaar voor om naar het graf van zijn moeder te gaan. “..wat heb ik jou een tijd niet gezien, Kai..” weerklonk de vriendelijke stem van een vrouw waardoor de jongen zijn rug rechtte en in de ogen keek van zuster Joy waarop Daichi nieuwsgierig naar de jongen tuurde. Kai begon nerveus over zijn achterhoofd te wrijven.. ja dat was waar ook. Het feit dat zijn vader had besloten te verhuizen was nogal plots zeker voor dit kleine dorpje waar de inwoners erg hecht met elkaar is. Zijn moeder en deze zuster kenden elkaar van vroeger.. het enige dat hij wist was dat zijn moeder hier vaak in het center kwam toen ze nog haar ranger werk deed. “..ehm..haha.. ja klopt,” stamelde hij ietwat ongemakkelijk. De vrouw gniffelde eventjes terwijl ze haar blik over hem liet gaan om hem te inspecteren waarna de zuster goedkeurend knikte. “.. wat ben je groot geworden, zeg,” zei ze vervolgens waar Kai even fronsend een blik uitwisselde met Daichi.
Ja soms vergat hij weleens hoe lang het geleden was allemaal, sinds dat zijn moeder er niet meer was, was er behoorlijk veel veranderd in zijn leven. Zuster Joy kende hem als die vrolijke zesjarige jongen dat altijd lachte en genoot van het leven. Inmiddels had hij al zoveel meegemaakt dat het soms moeilijk was om positief te zijn en te blijven maar op de een of andere manier hield de belofte die hij met Kurama had gemaakt hem op de been. Kai stond er ook bijna niet meer bij stil dat het zeven jaar geleden was dat hij de Zorua uit de klauwen van de stropers had ‘gered’ en waar hij haar onder het slappe lijf van haar moeder vandaan had gehaald. Dat beeld zou hij nooit en te nimmer meer van zijn netvlies kunnen krijgen dat was ook de reden dat hij Ranger wilde worden.. hij wilde iets doen aan al dat leed dat zowel stropers als team Rocket veroorzaakte. Daichi duwde tegen de zijkant van Kai’s hoofd aan waardoor de jongen langzaam uit zijn gedachtestroom ontwaakte en glazig naar zijn Pikachu tuurde. “Pikapi..?” vroeg het gele wezentje aarzelend zodat Kai even met zijn hoofd schudde. “Sorry.. man, ik..” begon hij waarna hij een diepe zucht slaakte. “..ik was met me gedachte even heel ergens anders,” voegde hij eraan toe, Daichi knikte enkel bezorgd met zijn hoofdje. Hij wilde zijn aandacht aan de zuster schenken maar deze was alweer met een trainer bezig dat haar Pokémon naar de balie bracht. Daichi begreep er niks meer van maar richtte toch nog snel een nerveuze blik op zijn partner dat zich achteraan de rij aan sloot. Zuster Joy en haar Wigglytuff waren nog niet in de behandelkamer verdwenen of ineens vielen alle lampen uit. Vrijwel meteen brak er paniek uit onder de mensen die schreeuwde in paniek en zagen Kai en Daichi allemaal schaduwen die zich her en der verspreidde.
“..zuster Joy!” riep Kai al rennend. “..waarom valt het licht uit? Is er stroomstoring?” vroeg hij aan de vrouw die met haar hoofd schudde. Er was nog licht genoeg van buitenaf dus reden voor paniek was niet nodig, iets waar Kai zich dood aan ergerde maar hij kon zich ook wel voorstellen dat het schrikken was. “Ik heb geen idee, de hoofd aggregator is pas nagekeken dus daar kan het niet aan liggen,” gaf ze als reactie. Na dit gezegd te hebben begon de vrouw haar jas aan te trekken zodat ze buiten kon kijken of de aggregator in orde was, dit meldde ze aan de jongen, die inmiddels zijn styler erbij pakte. Echter zag hij vanuit zijn ooghoeken dat Daichi alert zijn oren spitste en zijn donkere ogen op het raam richtte. “Is er iets maatje?” vroeg hij voorzichtig aan het wezentje dat strak naar het raam keek, gevolgd door een luide gil. Het was afkomstig van buiten het gebouw… zuster Joy was in moeilijkheden! Zijn Pikachu was als eerste die in actie kwam door van zijn plek te springen en richting de nooduitgang te rennen waaruit de vrouw eerder door was gegaan om te kijken bij de aggregaat om de stroom weer aan te krijgen. Kai volgde Daichi snel op de voet naar buiten waar ze de zuster vonden die met haar rug tegen de muur stond. Ze werd in het nauw gedreven door een klein groepje Pokémon, dat hij van zijn leven nog nooit had gezien. Een van de wezens sperde hun bek open dat verdacht veel leek op een Ice Beam. “Snel Daichi doe je Thunderbolt!” riep Kai als eerste waarop de Pikachu in beweging kwam en zijn handjes balde tot vuisten, uit zijn wangen schoot een krachtige straal die recht op de krystalachtige Pokémon afging. Deze brak zijn aanval af waarna zijn maat een reeks ijsstenen in de richting van Daichi afvuurde. “What the..!” vloekte Kai toen Daichi door de stenen ijsbal werd geraakt en een kreetje slaakte van pijn. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat de ander ook een Ice Shard afvuurde op zijn Pikachu dat nog bij moest komen van de eerste aanval. Hij had geeneens tijd om op te staan. “Hero snel! Doe je Rock Throw!” Kai gooide in een snelle reflex de Pokéball van zijn Rockruff naar voren die eenmaal uit de bal zijn aanval uitvoerde. Een reeks stenen werden door de kleine pup terug gekaatst die de twee Pokémon vol trof. “Goedzo Hero!” grijnsde Kai terwijl hij met een trotse blik naar zijn Rockruff keek. Vlug pakte hij zijn capture styler steviger beet maar de Pokémon had blijkbaar al door wat de jongen probeerde te doen. In snelle vaart kwam de Pokémon recht op Kai af om de Capture Styler uit zijn hand te slaan maar Daichi was een stuk sneller en behendiger dan de uit kluiten gewassen sneeuw krystal. De Pikachu vuurde een Electro Ball af zodat de Pokémon wel moest afremmen om niet geraakt te worden. “Mooie worp, Dai!” grijnsde Kai terwijl hij zijn duim opstak naar de Pikachu, deze weerspiegelde de uitdrukking van de jongen. Echter merkte Kai wel op dat Daichi een lelijke schaafwond op zijn hoofdje had gelopen door de Ice Shard dat hem had geraakt. “Ben je verder in orde, Daichi?” vroeg Kai vervolgens bezorgd aan zijn partner die zelfverzekerd knikte. De Rockruff keek ook even naar zijn teamgenootje waarna de pup een stap naar voren deed en dreigend begon te grommen naar de vreemde Pokémon.
Kai keek met een strakke blik naar de situatie omdat hij even niet zo goed wist wat hij moest doen. Ja, hij was een Ranger hij zou een poging kunnen doen om de Pokémon te kalmeren maar of zijn styler dit aankon was een tweede. Zijn styler gaf inmiddels aan dat het ging om een Cryogonal, veel informatie kreeg hij niet echt binnen, maar hij had zo het vermoeden dat deze Pokémon verdwaald waren. De jongen schudde met zijn hoofd waarna hij zijn aandacht richtte op zuster Joy die er nogal geschrokken uitzag waar hij snel naartoe liep. “Bent u ook in orde?” vroeg hij aan de zuster die uit haar trance leek te ontwaken toen de jongen haar aansprak. “Ja.. ik wel,” mompelde ze onverstaanbaar waar hij opmerkte dat haar ogen niet gericht stonden op hem. “..maar die Pokémon niet,” voegde ze toe aan haar woorden terwijl ze wees naar een gehavende Cryogonal. Kai wierp vervolgens zijn blik op de andere twee Cryogonal die nog steeds gespannen waren door de grommende Rockruff voor hen. “Hero,” waarschuwde hij de pup dat verbaasd zijn kopje naar de jongen toedraaide die met zijn hoofd schudde. De Rockruff ontspande zijn spieren voor een moment net als de Pikachu.“..en de aggregator?” vroeg hij toen. De zuster wees naar een gigantische kast dat tegen het gebouw aanstond maar er leek geen geluid uit komen. De kast zelf was niet beschadigd dus hij kreeg het vermoeden dat door de kou hier in Snowbelle City de elektriciteit uit was gevallen. Dat gebeurde wel vaker met dit soort dingen maar dit mocht onder geen beding gebeuren bij een Pokémon center, die hadden altijd de stroom nodig voor als er gewonde Pokémon binnen werden gebracht. “Die Cryogonal daar ziet er ook niet al te best uit,” hoorde hij zuster Joy zeggen waardoor Kai haar blik volgde. Hij zag inderdaad een ander exemplaar dat als een zielig hoopje op de grond lag waardoor de jongen even op zijn onderlip beet. Kai wist wat hem te wachten stond maar door de gespannen sfeer durfde hij eigenlijk niet in beweging te komen maar toch moest er iets gebeuren waardoor zowel de Cryogonal als zijn eigen Pokémon rustig van werden, er zat dus niets anders op om zijn styler te gebruiken. De jongen klikte de disc in zijn houder die hij snel aandraaide zodat het apparaatje werd geactiveerd. Hij wilde de grootste en de meest intimiderende Cryogonal zien te vangen of allebei tegelijk zodat de zuster haar werk kon doen. “Goed ik ga proberen om allebei de Cryogonal met mijn styler te kalmeren,” sprak hij tegen zuster Joy die opkeek naar de jongen waarbij Daichi en Hero ook opkeken naar de knul. “..maak je niet druk over de generator dat komt zo wel,” voegde hij eraan toe waarop de vrouw knikte. De Cryogonal richtte zich alert tot de jongen die in beweging kwam en met zijn arm naar voren gestoken in de richting van de twee Pokémon staarde. “Hero! Daichi! jullie mogen mee helpen, leid ze af!” De twee Pokémon keken elkaar even kort aan waarna de twee zelfverzekerd naar voren renden. Hero kefte luid maar het leek niet echt effect te hebben op de Cryogonal zij waren meer gefocust op de jonge Ranger die op hen af kwam gestormd. “Hero, gebruik je Sand Attack. Gooi sneeuw in de richting van de Cryogonal!” “Daichi doe hetzelfde als Hero! Gooi sneeuw!” De twee Pikachu en Rockruff deden meteen wat er van hen werd gevraagd waarop Hero begon te graven in een hoop sneeuw, Daichi gebruikte hiervoor zijn staart. Kai hoopte ergens dat het voor een dekmantel zou zorgen maar de Cryogonal leken hier immuun voor te zijn. Desondanks vuurde hij zijn capture disc in de richting van de Cryogonal die overduidelijk door hadden wat Kai probeerde te doen. Beide vuurde ze een Ice Shard af dat in de richting van de disc werden afgevuurd. “Hero sla terug met je Rock Throw!” De pup sprong soepel omhoog waar hij een reeks stenen in de richting van de ijsstenen gooide. De twee aanvallen botste met elkaar maar de Rock Throw had net iets meer effect.
Kai zag dat Cryogonal een Ice Beam voorbereidde toen de Capture Disc een witte gloed kreeg. Het maakte zich klaar om ringen om de Pokémon te vormen. De jongen had er moeite mee om zijn disc ronde vormen te laten maken, toen de ijsstraal eenmaal was opgeladen brak hij de lijn met gemak die al bijna was gevormd rondom de Cryogonal. Behendig ving de jongen het tolletje in zijn handen op, en opnieuw werd afgevuurd dit keer maakte hij wat snellere bewegingen, de Pokémon deed nog een poging om de lijn te breken maar voordat hij goed en wel een nieuwe Ice Beam had opgeladen was de Capture al compleet. Kai slaakte even een trillerige zucht waarbij hij het zweet van zijn voorhoofd afveegde.. dit was toch een stuk intensiever dan hij had verwacht. “Nummer 1 is binnen!” grijnsde hij naar Daichi en Hero die aan weerszijden van de jongen. “Nummer 2 is nu aan de beurt.” Zijn Pokémon knikte vastberaden waarna Kai voor een derde keer zijn capture disc in de houder draaide en deze weer activeerde. “Hero! Daichi we doen het op dezelfde manier! Gooi allebei sneeuw naar de Cryogonal!” De twee knikte waar Hero weer in een nieuwe hoop sneeuw begon te graven terwijl Daichi zijn staart gebruikte om het witte koude poeder te gooien. Zoals verwacht kwam de Cryogonal naar voren omdat hij immuun was voor de sneeuw waarbij de Pokémon een Ancient Power gebruikte, iets wat Kai al had gehoopt. “Daichi Nu! Gebruik de stenen om overheen te springen, raak hem met je sterkste Iron Tail!” De Pikachu sprong op waar hij zijn staart gebruikte als een springveer, en de rondvliegende stenen gebruikte als een pad richting de Cryogonal. De staart van de gele Pokémon lichtte wit op waar hij zich vervolgens liet vallen en tegen de ijs Pokémon opknalde. Kai schoot zijn capture disc opnieuw af waar hij dit keer iets meer succes leek te hebben dan met de eerste Cryogonal, de Pokémon was zodanig versuft van de impact door de aanval van Daichi dat hij geen idee had wat er om hem heen gebeurde. Binnen no time was de capture geslaagd en leken de twee Cryogonal gekalmeerd te zijn, ze vielen tenminste niet aan toen zuster Joy naar de verzwakte Cryogonal toeliep om na te checken. Kai aaide snel zijn Pokémon over hun hoofdjes om hen te bedanken voor hun hulp waar hij even naar de zuster keek die een ongeruste blik in haar ogen had staan. “Deze Cryogonal heeft overduidelijk een zwaar gevecht achter de rug,” sprak ze waarop Kai met haar mee keek. Wat hem echter meer dwars zat was het feit waarom deze Cryogonal hier in Snowbelle City waren of beter gezegd aan de rand van het dorp want het center stond vlak aan de grens van Route 21 die naar Santalune City leidde. “Zijn dit toevallig horde Pokémon? ” vroeg hij toen nieuwsgierig waarop de zuster knikte. “ja klopt..maar ik kan niks doen zolang de stroom is uitgeschakeld,” voegde ze eraan toe met een zorgelijke blik in haar ogen. Oh right! ja dat was waar ook!
Kai sjokte naar de aggregator toe om te kijken of hij het apparaat aan de praat kon krijgen terwijl zuster Joy aan een paar trainers die binnen waren vroeg of ze de gewonde Cryogonal naar binnen konden slepen. De jongen keek even fronsend naar de kast waar hij de deur van openmaakte maar veel wijzer werd hij hier niet van. Er zaten stoppen in, een hoop draadjes met een bedieningspaneel midden in. Kai vond het OFF-knopje rechtsboven in het bedieningspaneel. Hero en Daichi kwamen nieuwsgierig aan weerszijden van de jongen staan. “Ik heb hier echt geen verstand van,” gaf hij uiteindelijk toe aan hen waarop Daichi een ongeruste uitdrukking in zijn ogen kreeg. Hero daarentegen was op de koude ondergrond gaan zitten. Moest hij dan nu om hulp vragen bij de Counsil? Ongeacht dat dit absoluut tegen zijn eigen regels inging pakte hij zijn holocaster erbij waar hij het nummer intikte van de basis, het was absoluut iets niet wat hij wilde maar deze situatie kon hij echt niet alleen oplossen, straks deed hij iets wat helemaal niet hoorde. Zuster Joy zou wel weten hoe dit ding werkte maar zij was nu druk bezig met de gewonde Cryogonal, daarover gesproken de twee die hij zonet had gekalmeerd met zijn styler zweefde als twee gigantische ijskristallen rustig achter hem. Arceusdank kreeg hij Masashi aan de lijn die vrijwel meteen vroeg wat er aan de hand was, Kai legde in het kort uit wat er was gebeurt waarop hij schoorvoetend toegaf dat hij op dit moment vastliep met de aggregator van het Pokémon Center. Hij was vooral bang om iets verkeerds te doen met dit soort dingen want een schok van zo’n apparaat en ja.. hij wilde liever niet aan de details denken. Masashi begreep het verhaal van de jongen waarop hij Kai instructies begon te geven van wat hij moest doen. Er waren twee dingen die hij kon doen; de eerste was het meest logische om de knop dat op uit stond naar aan te zetten. Werkte dit niet dan was er ondersteuning van een elektrische Pokémon nodig meestal werkte het dan wel. “..oké bedankt sensei,” zei Kai met een dankbare glimlach rond zijn lippen en drukte het gesprek weg. De jongen borg de holocaster op in zijn zak waarna hij zich weer richtte op zijn taak, daar schoof hij de knop van OFF naar ON maar zoals verwacht ging dit niet zo gemakkelijk als dat Kai had verwacht. Het apparaat maakte wel geluid maar stopte hier ook al snel mee wat dus aangaf dat hij Daichi moest vragen om zijn hulp. “..werkt de aggregator weer?” weerklonk de stem zuster Joy waardoor Kai op schrok en zich naar de vrouw toedraaide. Hij knikte om aan te geven dat dit niet het geval. “..Nee.. ik ben bang dat ik gebruik moet maken van een elektrische Pokémon omdat ding aan de praat te krijgen.” Daichi kwam naar de jongen toegelopen waarop hij zelfverzekerd zijn handje had gebald tot een vuist. “Pikapi! Pikachu!” zei het gele wezentje zelfverzekerd. Kai keek twijfelachtig naar zijn partner die er overduidelijk zeker van was dat hij dit wilde doen. Hij kon niet tegen de Pikachu ingaan als hij iets in zijn hoofd haalde. “..oké dan.. maar dit is echt het allerlaatste wat ik van je vraag,” zei Kai waarbij hij zijn hand op het hoofdje van zijn partner legde. Zuster Joy keek ook even bezorgd naar de Pikachu waarna ze naar het tweetal toeliep en een paar plakkertjes aanreikte. “Plak dit op beide wangetjes..” legde ze uit. Kai pakte het van de zuster aan terwijl hij zorgvuldig de twee plakkers op de rode wangetjes van Daichi plakte en even een blik wierp op de Pikachu terwijl Hero door de jongen in zijn armen werd vastgehouden. “Daichi Thunderbolt!” sprak Kai terwijl hij strak naar de rug van zijn partner bleef kijken. Daichi balde zelfverzekerd zijn handjes tot vuistjes waarna hij zijn elektriciteit ontlaadde dat als het ware werd opgevangen door de aggregator, het ding begon binnen een paar seconden al geluiden te maken waardoor de lichten in het Pokémon Center aangingen. Kai kreeg een brede glimlach rond zijn lippen en keek met een trotse uitdrukking naar zuster Joy die het meest opgelucht leek te zijn. Daichi begon het echter wel al moeilijk te krijgen want het kostte de Pikachu heel veel energie om de aanval in stand te laten houden. Kai liep bezorgd op zijn partner af. “..stop maar Daichi dit is genoeg,” sprak Kai tegen de Pikachu die vrijwel meteen stopte met zijn Thunderbolt en uitgeput op de grond plofte. De jongen tilde hem van de koude grond af waar hij het wezentje op zijn schouder neer plantte nadat hij zijn Rockruff op de grond had gezet. De zuster bleef hem maar bedanken dat hij dit had kunnen fixen maar in werkelijkheid had hij niet veel gedaan. Daichi was degene dat zichzelf had opgeofferd.
Het duurde bijna een uur nadat de stroom het weer deed dat de gewonde Cryogonal kon worden opgelapt. Zoals dat hij dat altijd deed liet Kai de Pokémon weer vrij toen de Pokémon weer helemaal was genezen en keek hij toe hoe de drie Cryogonal verdwenen op de route. “Pff, het was me het dagje wel Daichi,” verzuchtte de knul terwijl hij zijn armen achter zijn hoofd vouwde en een blik uitwisselde met de Pikachu. “Pika!” reageerde het wezentje instemmend op de woorden van de jongen. “..laten we maar gaan anders word Masashi nog ongerust,” mompelde hij meer in zichzelf dan tegen Daichi. Het bezoekje aan het graf van zijn moeder zou hij wel doen als hij in rang was gestegen.. want hij had er nu meer de energie voor om ernaartoe te gaan. Het enige wat hij nu wilde was eten en een goede nachtrust want na vandaag had hij het even helemaal gehad met zijn werk als ranger.
