[Winter Wonderland] The sound of Snow

Het was weer een… dag. Carmilla wist niet zo goed wat ze van haar gevoel moest zeggen of denken. Ze had zichzelf naar buiten geforceerd en was naar Snowbelle gewandeld, maar eigenlijk wilde ze niets liever dan terug naar huis gaan. Waarom? Ze had geen flauw idee. Thuis was het leeg. Thuis was ze alleen. Ze zou thuis alleen maar tijd verdoen en toch was ze veel liever daar dan hier. Het lag niet aan de dikke laag sneeuw waar ze zich doorheen baande. Noch lag het aan de snijdende kou die haar vanaf Dendemille tegemoet kwam. Eigenlijk liet de kou haar voor de verandering eens opleven. Het was een herinnering dat ze dingen kon voelen die niet per se direct met pijn te maken had. Onbewust keek ze naar haar been. Die had ze de gehele wandeling eigenlijk nog niet gevoeld.

Ze kwam terecht bij een menigte. Het was druk en alles schreeuwde haar toe dat ze om moest draaien. Carmilla had de behoefte alleen niet om daadwerkelijk te luisteren. Het was niet nieuwsgierigheid die haar verder provoceerde. Het was ook geen rebelsheid. Ze liet zich alleen maar gewillig naar voren brengen door de rest van de mensen. Het bracht haar bij een groot gebouw. De binnenkant wekte wel iets bij haar op. Ze was benieuwd naar de rest. Langzaam kwam ze bij de kassa uit en kocht ze een kaartje om naar binnen te mogen. Terwijl ze op weg ging, keek ze onderzoekend om zich heen, elk detail in zich opnemend. Ze had gehoopt dat het haar iets liet voelen, maar tot nu toe voelde ze zich nog altijd neutraal. Misschien ging het nog komen, nam ze zichzelf voor.

Ze stopte bij een schilderij. Er was nog net genoeg plek voor een klein iemand als haar om zich erbij te kunnen voegen. Hier en daar hoorde ze kleine stukjes tekst van mensen die het erover hadden. Iets met interessante keuzes en speelsheid. Carmilla zag het bijzondere niet zo. Voor de verandering spoorde het haar juist aan om die te zoeken.

Die zoektocht bleek moeilijker dan gedacht. De drukte zorgden voor prikkels die toch wel een beetje op haar zenuwen begonnen te werken. Het hielp niet dat er mensen ook aan het duwen waren om dichterbij te komen, wat ervoor zorgden dat anderen haar weer weg probeerde te werken. Er verscheen een frons op haar voorhoofd. Ze keek opzij en zag dat een jongen aan het gebaren was naar mensen. Het ging ongezien. Carmilla’s frons werd dieper. Subtiel baande ze zich een weg naar hem toe en hield een paar wat meer op afstand. Zelf wist ze als geen ander hoe vervelend die prikkels waren. Voor het gemak ging ze ervan uit dat hij daar ook last van had.

Carmilla had veel dingen verwacht. Dat de jongeman de reling opsprong en via die weg de menigte uit ging, was er geen enkele van. Met grote ogen keek ze hem na. Dat was… indrukwekkend. Dat hij zoiets durfde in een volle ruimte, om nog maar te zwijgen dat hij zoiets kon… Het bracht de nieuwsgierigheid die ze eerder vandaag had verwacht in haar naar boven. Zonder er echt bij stil te staan, draaide ze zich op haar hielen om en probeerde ze zich tussen de menigte door te duwen. Dat ging lastig met haar postuur. Ze was klein en licht. Veel aan lichaamsbeweging deed ze niet. Het drummen zou haar een bepaalde kracht moeten geven, maar dat deed ze eigenlijk niet vaak genoeg om er baat bij te hebben. Het duurde daarom even voor ze eindelijk aan de andere kant tevoorschijn kwam. Ze boog lichtjes voorover en plaatste haar handen op haar knieën. Pas nu merkte ze hoe verstikkend het korte pad naar hier had gevoeld. Carmilla keek op, verwachtend dat de jongeman al was verdwenen, maar ze keek hem recht aan.

Hij keek toe, en zag dat hij getuige was van de geboorte van een mens.. Of nouja, hij koos ervoor om het als een wonder van de natuur te zien. Want dat het in werkelijkheid ging om een ontsnappingspoging van de verdrukking van de lichamen ging.. liet hij even niet toe. Hij had ook helemaal geen tijd om zulke gedachten toe te laten. Hij stond nu namelijk oog in oog met de pasgeborene. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Vooral omdat hij niks kon zeggen. Hij brak het oogcontact niet en pakte voorzichtig zijn wanten uit zijn jaszakken en deed ze weer aan. Hij keek haar vragend aan en stak zijn duim omhoog. Gaat het goed? Ben je okay? Meteen sloeg hij zich mentaal voor zijn kop. Waarom ging hij nou weer contact zoeken? Contact was waar hij het meeste moeite mee had. Hij had gewoon door moeten lopen en verder genieten van de sneeuwbolruimte. Alleen.

Het oogcontact bleef. Carmilla kreeg hoe langer hoe sterker de neiging om weg te kijken. Dat deed ze niet. Ze wist zelf ook niet zo goed waarom. De vreemdeling deed zijn handschoenen terug aan en vroeg woordloos iets wat ze opvatte als: ‘alles oké?’ De vraag kwam zo onverwacht dat ze niet wist hoe ze erop moest reageren. Twijfelend stak ze haar duim op. Daarna wees ze met eenzelfde vragende blik naar hem. Waarom ze niet gewoon naar hem toe liep en het verbaal vroeg was haar ook een raadsel. Nu ze de menigte uit was, kon ze gemakkelijk vooruit lopen.

Ze leek wat te twijfelen, maar ze stak wel haar duim op. Nou.. ehm.. dat is mooi. Hij kreeg dezelfde vraag naar zich toe geworpen. Hij knikte even. Ja, naar omstandigheden ging het allemaal goed. Hij kreeg even het idee in zijn hoofd om naar haar toe te stappen, maar de drukte van de groep hield hem direct tegen. Hij keek even opzij, gewoon naar een van de sneeuwbolmuren. Niet omdat hij er speciaal naar wilde kijken, maar gewoon om even het oogcontact te breken. Het was niet per se ongemakkelijk, maar het voelde ook niet heel normaal. Toen keek hij weer terug, uit een gevoel dat ze nog niet klaar waren hier. In plaats daarvan stak hij zijn handen maar even in zijn jaszakken, voor zover dat kon met wanten aan natuurlijk. Ineens vond hij het heel moeilijk dat Lucy er niet bij was. Maar hij ging haar hiervoor niet in de kou laten gaan. Arme Lucy.

De vreemdeling was ook in orde. Mooi… zo…? Dit was echt de meest ongemakkelijke situatie die ze het afgelopen jaar met iemand had gehad. Carmilla zag dat hij oogcontact verbrak en wilde, net als hem, weg kijken. Weglopen, zelfs, omdat ze het idee had dat het anders alleen maar ongemakkelijker werd. Bij het zetten van de eerste stap hield ze zichzelf alweer tegen. Een stemmetje in haar hoofd vertelde haar dat ze op hem af moest lopen. Dat ze hem gezelschap moest houden. Waarom wist ze niet, maar er werd flink aangedrongen. Carmilla twijfelde kort, draaide naar de jongeman toe en kwam in beweging. Ze keek hem pas aan toen ze in zijn buurt stond. Het stemmetje in haar hoofd gaf geen verdere aanwijzingen. Terug kon ze niet meer. Vragend wees ze verder naar binnen.

Hij zag hoe ze, in zijn ogen twijfelachtig, op hem af kwam. Ineens kreeg hij heel erg de neiging om zijn handen tegen elkaar te wrijven. Wilde hij eigenlijk wel contact hebben? Hij wist het niet hoor. Straks deed hij het misschien fout. Of wilde hij halverwege weer alleen zijn? Hoe zeg je zoiets tegen iemand op een nette manier? En misschien zou hij er daarna wel spijt van hebben. Misschien zou hij spijt hebben van het contact? Waarom kon hij niet gewoon iemand ontmoeten waar hij zich gewoon fijn bij voelde. Gewoon. Alles eromheen maakt even niet uit. Gewoon.. een fijn gevoel. Iets natuurlijks, iets eenvoudigs, iets onschuldigs. Ze wees verder naar binnen. Hij keek voor een seconde om en toen weer terug naar haar. Hij knikte. Vervolgens was hij zich ineens veel te zelfbewust. Welke beweging moest hij nou maken om duidelijk te maken wat hij wilde? En.. wat wilde hij eigenlijk? Hij was heel erg aan het hopen dat de ander gewoon iets zou doen, en dat hij gewoon kon volgen. Hij keek nog eens even opzij, weg. Het nonstop aankijken van elkaar werkte hem een beetje op zijn zenuwen. En hij wist niet waarom. Daar had hij bijna nooit last van. Maar hier voelde het alsof hij iets zou verraden als hij het zou doen.

De twijfel ebde een beetje weg. Hij had er geen bezwaar op. Carmilla vroeg zich kort af of hij haar wel goed had begrepen. Kort schudde ze met haar hoofd en kwam ze in beweging. Langzaam. Af en toe keek ze over haar schouder om te zien of hij zou volgen. Het werd weer drukker waar ze heen gingen en het voelde verkeerd om hem zomaar uit het oog te verliezen. Carmilla voelde de ongemak terugkeren. Ze kende zijn naam niet eens… Automatisch hield ze in toen ze bijna tegen iemands rug aan knalde. Ze keek opzij en zag een groot, houten blokhut tussen de menigte verschijnen. Vanaf hier kon ze alleen zien dat het met sneeuw was gedecoreerd.

Ze begon te lopen. Zij wist dus wel hoe je je moest gedragen. Maar hij kon niet ontcijferen hoe zij wist wat ze moest doen. Hij kon niet zeggen wat ze hem duidelijk wilde maken door verder te lopen, en toch wist hij wat ze bedoelde. Het mysterie greep hem, en hij stapte rustig mee. Langzaam. Hij bleef een beetje achter haar. Ze leek veel beter te weten wat ze deed. Dus ze was wel een logische leider. Toen schudde zijn brein die gedachte uit zijn hoofd. Hij had geen leider nodig. Hij zou niet toegeven aan het lot. Hij kon het zelf creëren. Zijn hand ging automatisch naar een notitietblokje in zijn tas. Hij pakte het niet. Hij voelde er gewoon aan. Hier stonden alle ideeën voor machines en onderzoeken die hij kreeg op momenten dat hij er niet direct aan zou kunnen werken. Een soort to-do lijst. De vrouw keek af en toe achterom. Sommige keren keek hij al naar haar, en andere keren was hij even weg aan het kijken. Iedere keer wilde hij haar blik vangen, maar wilde tegelijkertijd ook niet haar blik vangen. Abrupt kwamen ze tot stilstand. Hij zag het al. Ze botste bijna tegen iemand op. Het gaf Gys de mogelijkheid om naast haar te gaan staan. En dat ging hij verdorie doen ook. Ze keek meteen de andere kant op, in de richting van, wat hij nu ook zag, een blokhut. Hij was hier nu, en hij voelde zich niet miserabel. Die kans wilde hij pakken. Misschien was dit de eerste dag van een lange periode waarin hij zich goed zou gaan voelen. De persoon tegen wie de vrouw bijna was gebotst liep verder en Gys liep voorlangs haar naar de blokhut toe. Weetje, hij wilde het gewoon zien. Zien, was al heel fijn.

Geen woord werd gesproken. Toch voelde het alsof ze een beetje op één lijn zaten. Carmilla volgde de jongeman zodra hij naar de blokhut toe liep. Ze probeerde bij hem in de buurt te blijven; niet alleen voor gezelschap, maar ook omdat zijn lengte wel een beetje hielp om door de menigte heen te komen.

De blokhut lag niet alleen bedolven onder de nepsneeuw. Er hing een groen kerststuk aan de rand van het dak, dat versierd was met de standaard gele lichtjes die ook in kerstbomen werden gestopt. Er hing een kerstkrans aan de deur en er stond een slee op de patio. Hier en daar kon je zien dat ze met kleuren hadden gespeeld aan de linten die waren opgehangen. Maar het meest bijzondere was niet de blokhut zelf. Er stonden een aantal gekleurde lampen naar het plafond gericht. Het samenkomen van de kleuren gaf een bijzonder effect. Het deed Carmilla erg aan het noorderlicht denken. Haar ogen lichtten een beetje op.

Ze liep achter hem. Dat moest. Hij wist het zeker. Zo zeker, dat hij expres niet achterom keek om zichzelf ervan te overtuigen dat hij daar vertrouwen in had. Wat hij zag was.. nouja iets dat zijn vader ook zou kunnen flikken met de kerstversiering bij hun thuis. Serieus, een blokhut in de voortuin was niet ondenkbaar bij hun thuis. Er stonden sowieso ieder jaar al ongeveer vijftig bomen verspreid binnen en buiten het huis. Hij vond het fijn om ernaar te kijken. Dus hij ging stilstaan. Hij keek van het huisje naar de mensen die er omheen liepen. Zij waren ook gewoon aan het kijken. Ze waren allemaal gewoon aan het kijken. Misschien was het wel helemaal niet belangrijk om te weten wat er in een ander omging. Of om je te gedragen zoals je denkt dat anderen vinden hoe je dat moet doen. Zijn ogen zochten naar de stille vrouw en zag dat ze omhoog keek. Het moest het noorderlicht voorstellen, dacht hij. Dan was dit vast het huis van de kerstman. Dat hij dat nog niet eerder door had.. door de slee. Hij ritste zijn tas open en haalde zijn notities erbij. 'Een schets van het noorderlicht' schreef hij. Hoe hij dat ging doen, zou hij later bedenken, maar nu wilde hij het idee wel hebben opgeschreven.