In de Snowbelle Fitnesshall [met Cecille]

Theodore maakte zulke heftige bewegingen, dat het apparaat meegaf. Er ging ook een rood lampje aan. Een gevaar alarm. Dat hij te heftig bezig was. Maar die negeerde hij nu. Hij maakte zelf wel uit wanneer hij iets gevaarlijks deed. Geen machine ging hem vertellen wat hij wel en niet aankon. Hij kon alles doen wat hij wilde. Hij moest alles doen wat hij wilde. Arthur had steeds meer en meer moeite met het apparaat en keek opzij. Hij.. herkende zichzelf? Zag hij er ook zo uit als hij tekeer ging? Het was zelfs een beetje angstaanjagend in zijn ogen. Hij zag deuken in de vloer verschijnen. En hij durfde te wedden dat het niet lang zou duren voordat het touw zou breken. Arthur wilde eigenlijk iets langzamer gaan nu. Maar hij durfde niet meer, dus hij bleef hard doorgaan.

De opbouwende strijdkreet had effect op iedereen. Theodore hoefde nog maar één ruk aan het apparaat te geven. Diezelfde ruk, was de ruk, die ervoor zorgde dat het touw brak. Vlug sprong hij van het apparaat af om door te gaan naar het laatste onderdeel, toen hij een ander soort schreeuw naast zich hoorde. Hij keek opzij en zag hoe Arthur op de grond lag. Theodore ging naar hem toe en zag dat hij zijn hand op zijn schouder had gelegd. Theodore pakte hem op en legde hem neer op een wat gunstigere manier. Hij had een spier in zijn schouder verrekt zeker. Misschien zelfs gescheurd. Een fout was gemaakt. En je fouten moet je onder ogen zien. Hij liep naar de muur, waar bij ieder onderdeel van de stormbaan een ehbo kit had gehangen, en pakte het van de muur af. Hij hielp Arthur rechtop te zitten en smeerde een bepaald zalfje over zijn schouder heen. Dat moest de pijn doen minderen. Vervolgens verbond hij Arthur zodanig dat hij zijn schouder niet hoefde te bewegen, dan zou de schade ook beperkt blijven. Hoe verging het met de anderen? Waren die gewoon zomaar door gegaan?

"Met rust komt het goed. Maar Arthur moet wel direct naar het Pokémon Centre." Hij hielp zijn Pokémon om weer rechtop te staan. Arthur keek uit schaamte zijn tegenstanders niet aan. Maar het was niet de zielige soort schaamte. Maar de boze schaamte. Boos dat ze het hadden moeten zien. Op z'n minst was hij niet gaan huilen als een baby. Dus dat stukje waardigheid had hij nog weten te behouden. Theodore draaide zich naar de twee om en zei: "We gaan direct. Jullie zijn aan ons niet verplicht om mee te gaan. Dus jullie mogen de stormbaan gewoon afmaken. De finish is immers in zicht." Gewoon omdat zij zelf met hun tweeën niet goed hadden opgelet, betekende dat niet dat de blonde en de paarse ook daarvoor moesten boeten. Dat zou onlogisch zijn.

Theodore knikte begrijpend. Daar kon hij niet veel tegen doen. Hij legde zijn handdoek op zijn schouder en die van Arthur hield hij in zijn hand. "Dan, laten we gaan." Hij wachtte niet op een verbale bevestiging, ze had net aangegeven dat ze mee zou gaan, dusja. Anyway, hij begon dus richting de uitgang te lopen. Er liep een paarse lijn over de grond om bij ieder van de onderdelen aan te geven hoe je weer terug bij de uitgang zou kunnen komen. Arthur wilde nog steeds niemand aankijken. Hij was niet zwak. Gewoon rechtop blijven lopen en blik op oneindig.

Langzaam draaide Theodore zijn hoofd naar madam kijk-uit-hij-heeft-een-splinter. "Hij is een grote jongen. Grote jongens kunnen daar zelf om vragen." Zijn blik keerde naar Arthur. Die keek voor een enkele seconde zijn trainer aan. Schudde nee, en keerde zijn blik weer de verte in. "Hij heeft zijn keuze gemaakt." Als Arthur graag hard voor zichzelf wilde zijn was dat geen probleem. Dat keurde Theodore zelfs goed. Het maakt je sterker, en het bouwt karakter. De man maakte de deur open en liet zijn gewonde kompaan als eerste de fitnesshall weer in lopen. Ineens leken alle anderen die aan het sporten waren op watjes. Zouden die de stormbaan zo ver kunnen afmaken? Was het belangrijk om te weten? Twijfels.

Hij was het niet helemaal eens met die zachte aanpak. Als je je team zacht ging aanpakken, dan gingen ze hun tegenstanders ook zacht aanpakken. Daarmee wordt de kans op een verlies significant horen. Of op z'n minst te hoog, voor Theodore zijn smaak. Maar het waren zijn zaken niet. Daarnaast kon het hem vrij weinig schelen hoe deze mevrouw haar Pokémon opvoedde. Het effect was gunstig voor hem en de organisatie. Ook had hij geen zin in een scene. Daar zouden ze allebei niets aan hebben. Mocht Cecille nou iets doen waar hij het op meerdere fronten oneens zou zijn, dan was het een ander verhaal geweest. Ze kwamen in ieder geval nu uit bij de kluisjes. De douchruimte hadden ze wegens tijdgebrek maar overgeslagen. Theodore haalde zijn tas uit zijn kluisje en begon de winterkleding eruit te halen. Heel spraakzaam was hij dus niet geweest.

Zodra hij alle benodigde kleding aan had keek hij naar Arthur. Die stond zich nog steeds rot te schamen.. maar verder zag hij er okay uit. Theodore wilde deze bezorgdheid niet uiten, maar hij keek wel even hoe het met hem ging. Normaliter kon een Fire Type namelijk makkelijk door dit ijskoude weer lopen, maar als hij verzwakt was ging dat misschien minder. Maar hij leek niet zwak genoeg. "Klaar?" Vroeg zijn trainer. Arthur zei niks, en knikte ook niet, die liep gewoon al in de richting van de uitgang. Voor zover de band tussen de twee.. blijkbaar.. Theodore liep begrijpend achter hem aan. Het was niet niks om het gevoel te hebben je vader-figuur teleur te stellen. Dat had hij zelf vaak genoeg gehad. Maar er zou altijd een nieuwe kans zijn Arthur, geen zorgen.

Chocomelk na de fitness? Vrouw, waar deed je het dan allemaal voor? Het lichaam moet fit blijven. Net zoals de geest. Tja, natuurlijk zou hij zelf wel eens wat bitterballen willen eten weetje. Maar hij was gedisciplineerd. Hij had 'nee' tegen zichzelf gezegd, en dat bleef ook een nee. Want nee, is nee. "Vast wel." Reageerde hij uiteindelijk. In het Pokémon Center hadden meestal wel van die dingen. Dingen om de mens zacht te maken.. Steeds vaker zag hij trainers en dergelijken in het Pokémon Center hangen, ofwel huilend, ofwel ongetraind. Een beetje aan hun rietjes te sippen. Waar was de tijd van de hardwerkende mensen gebleven? Hier kwamen ze allemaal geen steek mee vooruit. Hij keek nog eens omlaag naar Arthur. Die deed het zeer goed in de kou. "Dit zou ook deel van je training kunnen zijn." Arthur reageerde niet echt. Hij wilde vooral extra laten zien dat de kou hem helemaal niks deed en hij een sterke man was. Deze wereld had geen plek voor slappelingen.