One, two, three, they gonna run back to me.

“One, two, three, they gonna run back to me,” zong ze terwijl ze een stap naar voren deed en naar voren gleed. “Cause I’m the best baby that they never gonna keep.” Oortjes inhebben, zingen en tegelijkertijd door een grot lopen waar de vloeren erg glibberig waren omdat ze van ijs gemaakt waren, was waarschijnlijk niet het slimste idee. En zeker niet als je niks anders dan een roos kort topje die net niet je buik liet zien en een zwart minirokje droeg. Daar trok Cat zich weinig van aan; haar stem galmde door de lege ruimte terwijl ze behendig van de ene ijsplek naar de andere sprong. Ze grijnsde toen haar rokje gewaagd omhoog fladderde telkens als ze een sprong deed. Dit was waar ze van hield, dit was waar ze voor leefde. Ze hield van avontuur, van uitdaging. Ze hield van deze nieuwe omgeving en ze hield van het feit dat ze nu een Ranger was en dat ze een kamer had gekregen in de Ranger Base. Ze had er expres geen gebruik van gemaakt omdat ze al een pand huurde in Shalour City en omdat ze de privilege nog steeds wilde hebben dat ze gezelschap mee naar huis kon nemen als ze dat wilde, maar het was een mooi aanbod geweest. “Ex’s and the oh, oh, oh’s they haunt me,” zong ze uitgelaten. “They won’t let go, ex’s and oh’s.” En toen ging het mis. Ze schoof iets verder door dan gepland en met een gil verloor ze haar evenwicht. Als een maniak slingerde ze met haar armen heen en weer om haar evenwicht te behouden, maar ze was gedoemd om te vallen. Niet val later viel ze dan ook op haar kont en schoof door naar voren. Recht op een persoon af. Haar oortjes waren door de klap uit haar oren gevallen en in plaats van dat ze zich om de persoon verderop bekommerde, probeerde ze te voorkomen dat haar oortjes door het glijden over de grond beschadigd zouden raken. Hierdoor riep ze net iets te laat “Kijk uit!” naar de persoon voor haar.

De persoon die ze letterlijk omver had gekegeld, had besloten om zijn Pokémon op te dragen om het ijs onder hun te smelten. Het werkte wel, maar het resulteerde in Cat die met haar armen over de grond schraapte waardoor ze letterlijk haar huid los voelde gaan. Ze beet op haar onderlip en merkte dat ze uiteindelijk tot stilstand kwamen. Hij was naast haar terechtgekomen en nam meteen de gelegenheid om op te staan terwijl zij haar arm naar zich toedraaide en concludeerde dat ze een lange schaafwond had opgelopen. Well, dat kreeg je ervan als je met blote armen en benen door een grot vol met ijsplekken aan het rennen was. Toch vond ze het niet zo heel erg, zeker niet toen ze zag tegen wie ze aan was geknald. Het was het type waar ze direct voor viel: donkere haren, een speciale kleur ogen en een afstandelijke houding. Ze wist niet waarom ze zich altijd tot dit soort types aangetrokken voelde, maar ze was blij dat ze tegen hem was geknald. Ze merkte algauw dat dat gevoel niet wederzijds was; de jongen keek haar ietwat verveeld aan en vroeg haar vervolgens wat ze aan het doen was. “Eh.” Ze pauzeerde even en beet op haar onderlip, een trekje die ze altijd had als ze nerveus werd. “Aan het rennen en zingen door een grot en vervolgens uitgegleden?” Ze haalde haar schouders op. “Het is niet alsof je het voorkomt als je normaal door de grot wandelt.” Het leek haar zelfs beter om een aanloopje te nemen alvorens ze zichzelf op het ijs zou begeven; een aanloopje gaf direct meer kracht waardoor de kans groter was dat je sneller de overkant zou bereiken. “Maar eh…” Weer viel er even een stilte. “Heb ik je soms pijn gedaan?” Ze zette haar handen achter zich en duwde zichzelf vervolgens ook omhoog, de pijn in haar arm negerend. Hij had geluk dat Fang er niet was; haar Luxio zou woedend geworden zijn als hij dit gezien had. Ze streek haar rokje weer glad en trok haar topje weer op zijn plek waarna ze haar ogen door de grot liet glijden en merkte dat ze op een lager gedeelte uit was gekomen. Great.

Zijn stijve, norse houding viel opeens weg en Cat kon het niet laten om daar even haar wenkbrauw over op te trekken. Ze vroeg zich af of het een act was. Ze bestudeerde hem, maar hij leek oprecht zijn naam aan haar te willen vertellen en het niet te doen omdat hij zich er gedwongen door voelde, of dat het aanvoelde als een formaliteit. “Catherine, maar de meesten noemen me Cat,” zei ze tegen hem. Ze was het eigenlijk zo gewoon geraakt dat haar moeder haar Cat noemde dat ze zelfs soms vergat dat er nog een heel deel bij hoorde. En bovendien noemde haar vader haar Catherine en dat bracht herinneringen terug. Herinneringen die ze liever wilde onderdrukken. Ze concentreerde zich daarom dan maar op haar arm, al zeker toen Luuk er een opmerking over maakte. Ze was verstomd van verbazing toen Luuk voorstelde dat hij haar arm zou verzorgen. Zijn vijandelijke houding van daarstraks was weggevaren en even vroeg ze zich af of hij dan toch niet gewoon een vriendelijke jongen was, maar dat hij gewoon geërgerd was geweest omdat zij opeens tegen hem aan was geknald. Toch was er iets wat haar zei dat ze moest oppassen voor deze kerel. Sure, ze hield van kerels die een slecht kantje hadden, maar ze wist ook hoe ze ze op afstand moest houden. Ze mocht niet dezelfde fout maken als haar moeder; ze mocht niet verliefd worden. Nooit. “Sure,” zei ze daarom maar schouderophalend omdat ze echt niks verkeerds in zijn houding kon opmerken. En wie vond het nu niet leuk om door een knappe kerel verzorgd te worden? Zeg nou zelf. Ze probeerde niet te grijnzen om haar eigen gedachten en koos een plekje uit waar ze kon gaan zitten zodat hij naar haar arm kon kijken. Het viel haar nog steeds op dat de grot er verlaten bij lag en dat niemand inmiddels was komen kijken waar dat luide gegil en die harde klap opeens vandaan waren gekomen. Misschien was het hier wel heel normaal dat er mensen uitgleden en vonden ze het niet eens de moeite meer waard om het te checken als het gebeurde. Weirdo’s. “Dus, Luuk…” Ze liet even een stilte vallen. “Wat was jij hier aan het doen voordat ik naar beneden kwam gedenderd?” Want ja, als hij wilde weten wat zij deed, mocht zij deze vraag terug stellen, niet dan?

Cat gaf een knikje toen Luuk aangaf dat hij een nieuwe Pokémon voor zijn team wilde hebben. Reflection Cave bood veel mogelijkheden wat dat betrof, ook al had Cat nog niet echt moeite gedaan om ze allemaal te onderzoeken. Ze wierp een blik op zijn Houndour en schatte in dat haar Pokémon een paar niveaus hoger moest zijn dan de zijne. Dat wilde zeggen dat als hij daadwerkelijk slecht zou blijken en hij had geen andere Pokémon bij zich dat ze zich op zijn minst nog kon verdedigen. Tot nu toe leek hij geen slecht persoon te zijn: hij bood haar zelfs een dekentje aan toen ze ging zitten. Ze keek hem dankbaar aan en hief haar gat wat op zodat ze het onder haar kon leggen. Ze legde haar benen plat op de koude grond neer zodat haar rokje in elk geval netjes bleef zitten en hield haar arm geduldig voor zich uit terwijl ze wachtte tot Luuk er werk van zou maken. “Wel wel,” zei ze met een geamuseerde glimlach, “ik geloof dat ik zowaar een dokter ben tegengekomen vandaag.” Ze gaf hem een plagerige knipoog en er verschenen kleine kuiltjes in haar wangen toen ze naar hem lachte. Ze siste echter toen ze haar wond voelde prikken en automatisch schoot haar hand naar zijn arm uit zodat ze deze vast kon pakken. Ze kneep er echter niet al te hard in, maar hield het in plaats daarvan gewoon vast terwijl ze op haar lip beet en naar de schaafwond keek. Ze probeerde haar aandacht op hem te focussen toen de wond zachtjes door hem schoongeveegd werd en ontspande zichzelf weer een beetje. “Help je vaker dames uit de nood?” vroeg ze toen plotseling aan hem. Ze geloofde namelijk niet dat deze act kwam zonder dat er iets terugverwacht werd. Ze was niet dom: dit was een kerel en die waren meestal op simpele dingen uit. Simpele dingen die zij hem makkelijk kon geven als ze wilde. Haar hand hield ze nog altijd op zijn arm en misschien per ongeluk, misschien expres ging haar vinger in een strelende beweging wat naar beneden terwijl ze hem onschuldig aan bleef kijken met haar lichtblauwe ogen. Als hij een spel met haar speelde, moest hij weten dat ze dit tien keer beter dan hem kon.

Ze trok haar wenkbrauw op toen hij haar een soort van uitnodigde om harder in zijn arm te knijpen. Ze merkte dat hij zich vrij weinig aantrok van het feit dat ze hem zowat aan het strelen was over zijn arm en beet met haar tanden op de zijkanten van haar wang. Ze vroeg zich af of zijn afstandelijke houding van daarnet een act was en dit zijn ware zelf was of dat hij nog steeds een spelletje met haar speelde. Maar als hij een spel met haar had gespeeld, had hij dan nu niet op haar aanraking moeten reageren? Ze onderdrukte een zachte zucht. Meestal was zij diegene die types zoals hem het hoofd op hol deed slaan, maar deze keer leek het andersom te zijn. Ze had geen idee wat ze van hem moest denken, maar misschien vond ze dat ergens ook wel leuk. Of ze was niet goed bij haar hoofd, dat kon ook natuurlijk. In elk geval zou het niet verkeerd zijn om eens vrienden te maken met een kerel zonder dat er meer achter zat. Ze liet haar hand dan ook snel van zijn arm glijden en rolde met haar ogen naar hem. “Geloof me, dat heb ik echt niet no…” Hij begon verder te praten en opeens kwam hij met de ontsmettingsmiddel aanzetten waardoor ze hard tussen haar tanden door siste en snel zijn arm weer vastpakte. Ze kon het niet helpen dat ze even moest denken aan de spieren die zich waarschijnlijk onder de mouw van zijn jas zouden bevinden en probeerde een grijns te onderdrukken. Ze was echt veel te gehecht aan mannelijke aandacht, het begon gewoon erg te worden. “Ik ben een Ranger,” zei ze met onderdrukte trots tegen hem. “Ik heb me een paar dagen geleden bij de Ranger Academy aangemeld en ben nu aan het wachten tot ik met officiële opdrachten kan beginnen.” Ze knipoogde vervolgens naar hem. “En voor de rest ben ik natuurlijk een ontzettende levensgenieter die ervan houdt om zo nu en dan eens een feestje bij te wonen.” Toen hij haar echter vertelde dat zij de eerste was die hij uit de nood hielp én toegaf dat hij niet veel sociale contacten had gehad, begreep ze goed genoeg waarom deze jongen niet gereageerd had op haar avances. Hij had nog nooit… hij had niet… Nee, ze kon het bijna niet geloven. “Voor iemand die op zichzelf gewezen is, weet je anders perfect goed met me om te gaan,” zei ze op nonchalante toon tegen hem, maar haar lichtblauwe ogen keken hem indringend aan.

Cat haalde haar wenkbrauw op en keek hem aan toen hij aangaf dat hij wist wat iemand wilde hebben en leuk vond in dergelijke situaties. Dus zijn instincten vertelden hem wat hij moest doen en dan kwam het wel goed? Herkenbaar, want zo was het voor haar ook vaak. Maar ja, zij reageerde niet zo heel vaak op haar gevoel. Ze had al vaak genoeg meegemaakt dat haar gevoel haar waarschuwde dat ze iets beter niet kon doen en dat ze het dan toch deed. Zo was ze een paar weken geleden tegen haar principes ingegaan door met één van de kerels met wie ze een paar shotjes had gedronken mee naar huis te gaan. Daar had ze spijt van gekregen, want het was lastig geweest om van hem af te raken. Maar wat zeiden haar instincten haar nu? Ze dacht na. Ze kon hem in elk geval nog niet volledig vertrouwen, maar dat kon ze in principe bij niemand die ze nog maar een poosje kende. Ze keek hem rustig aan terwijl hij bezig was met het te verbinden en zijn uitleg deed over waarom hij geen feestjes had bijgewoond. “Je zou het eens een keertje moeten doen. Het helpt enorm wat sociaal contact betreft,” zei ze met een kleine grijns tegen hem. “Oké, dokter Luuk,” zei ze plagerig tegen hem nadat hij zijn uitleg had gedaan. Ze kwam overeind en trok zijn dekentje mee waarna ze het netjes oprolde en terug aan hem gaf. Ze gaf toe dat ze inderdaad niet meer terug kon gaan en dat ze het fijner zou vinden als ze uit de grot zouden gaan, zeker omdat haar arm nog altijd pijn deed en ze het gevoel had alsof ze licht in haar hoofd was. Bloed en wonden waren nooit echt haar sterkste punten geweest en hoewel ze heel erg nonchalant deed, vond ze het toch lastig om stevig op haar benen te blijven staan na gekeken te hebben naar de nu met verband bedekte wond. “Ik denk dat naar buiten gaan nog niet eens zo’n slecht idee is,” zei ze zo nonchalant mogelijk tegen hem. En toen gebeurde wat er altijd gebeurde vlak nadat ze een wond bij zichzelf ontdekt had: ze begon onvast op haar benen te worden. Het leek net alsof ze dronken was toen ze wat naar achteren leunde en zijn arm snel greep om te voorkomen dat ze op de grond zou vallen. “Oeps, sorry,” zei ze grinnikend en ze liet hem snel weer los. “Maar ik dacht dat jij nog naar een Pokémon wilde zoeken?” zei ze toen ze rustig mogelijk tegen hem. Als ze zich op haar ademhaling zou concentreren, zou het vast prima lukken om rustig te blijven zonder dat ze van haar stokje zou gaan.

Luuk kreeg natuurlijk al snel in de gaten dat er iets niet klopte en ze merkte op dat hij fronsend naar haar keek. Ze probeerde zijn blik juist te ontwijken. Misschien als ze op adem zou komen dat het draaierige gevoel weg zou gaan en ze uiteindelijk niet zo veel behoefte aan hulp nodig zou hebben als op dit moment. Toch was het fijn om de jongen voor nu even als steunpilaar te kunnen gebruiken, ook al voelde het vervelend aan dat ze nu afhankelijk was van een ander. Ze wilde echter niet nog een smak tegen de grond maken; haar arm begon al te pikken als ze aan een nieuwe smak op de grond dacht. “Ik eh…” Ze onderdrukte de neiging om te gaan blozen. Ze vond het irritant dat ze hem moest vertellen dat ze verschrikkelijk slecht tegen wonden kon; de pijn voelde scherp aan en het bloed was ook al geen fijn zicht om te zien. Ze wilde niet dat hij dacht dat ze een watje was. Ze was een Ranger en Rangers hoorden zich niks van dit soort dingen aan te trekken. En dus liet ze hem snel los, schraapte haar keel en keek hem vervolgens zo nonchalant mogelijk aan. “Ik denk dat het me wel gaat lukken, hoor.” Ze grinnikte. “Waar zie je me trouwens voor aan? Ik ben een Ranger after all.” Hij hoefde niet te weten dat ze nog maar de laatste rank was en dat haar ervaring zo goed als in de buurt van zero kwam. Ze haalde haar schouders op toen hij aanhaalde dat ze de grot net zo goed konden verlaten omdat hij toch geen geluk meer zou hebben met de vangst en vervolgens aangaf dat ze zelf de grot anders niet kon verlaten. “Ik ben prima capabel om voor mezelf te zorgen, maar je mag natuurlijk altijd meegaan als je wilt. Een beetje leuk gezelschap kan geen kwaad.” Ze kon het niet laten om hem een flirterige knipoog te geven en merkte tot haar voldoening dat haar draaierigheid begon te verdwijnen. Toch ging ze iets voorzichtiger dan daarnet door de grond en merkte dat voor hun weer ijsplekken lagen. Met een uitgestrekt gezicht ging ze hem voor, schatte de afstand in en sprong, na een aanloopje te hebben genomen, het ijs op. Haar wond begon direct weer te prikken en Cat voelde zich draaierig worden tijdens het glijden. Ze moest wel halt houden op het middenstukje dat haar de mogelijkheid gaf om de grote plek met ijs in twee keer te doen en hield haar hand steunend tegen één van de overduidelijk door Pokémon gemaakte ijssculpturen. “Luuk, ik voel me niet…” De grond kwam sneller dan ze had verwacht en versuft bleef ze zitten en keek naar haar blote benen terwijl ze wachtte tot het weg zou trekken.

Binnen de minuut stond Luuk naast haar en niet veel later voelde ze een hand tegen haar voorhoofd. De jongen leek echter niet te kunnen concluderen wat er met haar scheelde en het duurde even voordat Cat terug kon reageren. Haar draaierigheid werd verminderd omdat ze op de grond zat, maar ze durfde desondanks toch nog niet overeind te komen. Ze was bang dat ze dan weer op de grond zou vallen. Ze wilde dat ze wat water bij zich had, maar dat had ze natuurlijk net weer niet bij zich. Dan moest het maar zo even. Luuk stelde haar een vraag en Cat merkte dat het beter ging nadat ze even niks tegen hem gezegd had. Ze schudde uiteindelijk haar hoofd naar hem. “Ik eh…” Opeens voelde ze haar kaken warm worden en keek ietwat beschaamd naar haar benen. “Ik ben niet zo’n held als het aankomt op bloed en pijn,” gaf ze uiteindelijk schoorvoetend toe. Het was best wel een jammerlijke zaak, want als Ranger zou ze nog vaak genoeg zodanig in de problemen raken dat er waarschijnlijk wel bloed en pijn gemoeid ging zijn. En als ze daadwerkelijk ooit een stoere Pokémon zoals Rhyhorn aan haar team toe wilde voegen, moest ze uiteraard wel tegen een stootje kunnen. “Maar het gaat volgens mij al veel beter,” zei ze haastig tegen hem waarna ze even wachtte en vervolgens terug overeind probeerde te komen. Ze merkte dat ze haar evenwicht in elk geval niet meer snel zou gaan verliezen en nam nu pas de tijd om de omgeving in zich op te nemen. “Wauw,” murmelde ze. “Het is hier echt prachtig.” Ze zag haar eigen reflectie in de ijskristallen die zich tegenover hun bevonden en merkte nu pas dat haar rok naar boven was geschoven. Je zag nog net niet wat er onder haar rok bevond en snel fatsoeneerde ze het voordat Luuk het in de gaten kon krijgen. Het nadeel met dit soort comfortabele korte rokjes was dat ze al snel niet meer op hun plaats zaten na even op de grond te hebben gezeten of iets dergelijks. Voor de rest kon ze zich geen betere kleding wensen, ook al kreeg ze soms nogal wat blikken op zich gericht. “Ik denk dat ik weer verder kan gaan,” zei ze zo nonchalant mogelijk tegen Luuk en wachtte totdat ze konden vertrekken.