Breeder Show

De categorie van deze show bracht herinneringen in hem op. In het teken van die herinneringen had hij ervoor gekozen om Vega een tweede keer mee te laten doen aan de beauty show. De vorige keer hadden ze niet gewonnen, en om heel eerlijk te zijn ging het hem vaak ook niet aan de winst, maar zij pokémon had laten merken dit leuk te vinden.

Nerveus als altijd haalde Alex een borstel door Vega’s zachte, glimmende vacht heen. Af en toe hief hij zijn kop in zijn nek en stak hij charmant zijn tong uit zijn bek, waardoor Alex het niet kon laten om te grinniken. “Imbécile,” mompelde hij hoofdschuddend, zijn mondhoeken opgekruld. Vega had er geen erg in. Hij duwde alleen maar zijn achterwerk meer naar Alex toe, als stille hint dat hij niet mocht stoppen. “Ben je dan echt niet nerveus?” vroeg de jongeman aan zijn Ninetails. Zoals verwacht kwam er geen reactie. Dat zei hem al genoeg. “Dat maakt een van ons…” voegde hij er met een zorgelijke frons aan toe.

Alex wierp kort een blik op het beeldscherm dat in de wachtruimte ophing. Zijn nummer stond gevaarlijk ver boven aan. Hij slaakte een trillerige zucht, borstelde nog een keer zachtjes over Vega’s rug en borg het voorwerp in zijn tas op. De pokémon draaide zich in protest om. “We zijn bijna aan de beurt,” deelde Alex mee. Vega ging op zijn kont zitten en hield zijn hoofd schuin. De blonde jongeman haalde een blauw stuk stof tevoorschijn en hield het voor Vega’s neus. Die begon eraan te snuffelen. “Ik moet hem nog bij je om doen. Viens ici?” De Ninetails kwam recht en legde zijn kop op Alex’ schoot. Zijn rode oogjes keken treurig naar zijn trainer. Alex lachte. “Wat ben je toch ook een zielenpoot,” zei hij, terwijl hij voorzichtig de sjaal om Vega’s nek knoopte. Daarna aaide hij hem zachtjes over zijn hoofd heen. “Laten we maar vast klaarstaan.”

Nadat hij was opgestaan en in de gang wachtte op zijn beurt, duurde het nog een kwartiertje voor zijn naam werd geroepen. Alex had de zenuwen van hem af willen ademen, maar ze kwamen meteen terug opzetten bij het herkennen van zijn naam. “Oké,” mompelde hij in zichzelf. Hij ademde een keer diep in en uit. Hij wisselde kort een blik met Vega uit. Kort daarop liep hij gestaag richting het podiumpje waar de tafel van de jury aan huisde.

Zijn klamme handen hield hij stijfjes naast zich. In het midden van het verhoginkje wachtte hij op het teken van de omroeper. Zodra die begon te spreken, kwam Alex weer in beweging en begeleidde hij Vega met zich mee. “Alex Beaumont is een jonge fokker van de daycare Hatchlings. Samen met Lori Campbell houdt hij zich bezig met het blij maken van jonge trainers.” Alex luisterde maar half. Hij concentreerde zich meer op zijn eigen voeten, bang dat hij een misstap ging maken als hij te lang wegkeek. Vega volgde vlak naast hem, zijn blik kort op Alex richtend. Daarna deed hij iets wat ze niet geoefend hadden.

Een blauwgroene gloed verscheen om de twee heen. Alex had het zelf eerst niet door, maar toen de vreemde kleurenplaatsing hem opviel, waagde hij het om zijn blik van zijn voeten te halen. Was dat… Safeguard? Vragend legde hij zijn aandacht bij Vega, terwijl hij voor een milliseconde pauzeerde. De zilveren vos spoorde zijn trainer aan om te blijven lopen. Alex herinnerde zichzelf eraan waar ze waren en maakte zijn eerste rondje af. De omroeper vervolgde zijn verhaal na zelf een korte pauze te hebben genomen. Logisch, Alex had hem hier ook niet over geïnformeerd.

“Vega is een afstammeling van Alex’ Aries en Castor, een Ninetails en shiny Houndour. Hij heeft ze alle drie met de hand groot gebracht en verzorgd. Tot op de dag van vandaag heeft hij ze alle drie nog in bezit,” vertelde de omroeper. De twee begonnen aan een tweede rondje op het podium. Alex zag dat een aantal mensen erbij waren komen staan. Hij richtte vlug zijn aandacht op de jury, maar het furieuze gekrabbel van pen op papier maakte het er niet veel beter op. Vega duwde zijn neus tegen de hand van zijn trainer op. Alex concentreerde zich op zijn pokémon en hun pad, in plaats van het geroezemoes en de rest van de zenuwslopende geluiden.

Het tweede wandelrondje sloot hij af door richting de tafel van de jury te lopen. Vega sprong zelf al soepel op en landde netjes op alle vier zijn poten. “Goed getrainde Ninetailes,” weerklonk de stem van een van de juryleden. Alex’ mondhoeken krulden voorzichtig een beetje omhoog. “Dank u. Hij heeft ook ervaring,” reageerde hij. Het viel hem op dat hij niet stotterde en daar gaf hij zichzelf een denkbeeldig schouderklopje voor. “Wat een prachtexemplaar,” hoorde hij een ander zeggen. Hij voelde een vreemd soort warmte in hem opwellen. “Heerlijk zachte vacht,” mompelde een derde, terwijl hun hand over de rug van Vega gleed. Alex zag in zijn bloedrode ogen dat hij erg geneigd was om zijn kop weer in zijn nek te leggen, maar dat hij er hard tegen vocht. Het warme gevoel overweldigde de jongeman nu volledig.

Vega’s bouw werd onderzocht. Hij was niet doorgefokt, dus Alex had daar wel vertrouwen in. Bij het zien van de scherpe tanden die de Ninetails in zijn bek had, zuchtte hij bijna opgelucht. Aan het gebit was ook niet veel op te merken. Alex zorgde er voor dat zijn pokémon gezond bleven en dat ze genoeg te eten hadden. Dat wierp zijn vruchten af. Vega’s ogen keken hem tegen het eind haast smekend aan. Het kostte hem enkele tellen om te begrijpen waarom dat was, omdat hij van de veronderstelling was dat Vega shows leuk vond om te doen. De Ninetails keek kort naar zijn broekzak, waar Alex geregeld een lekkernijtje voor zijn pokémon verstopt hield. Het klikte. “Zo meteen,” sprak hij geluidloos tegen de zilveren vos. Dat stelde hem in ieder geval tevreden.

De jury maakte hun taak af en keken daarna naar Alex. “Vega is een prima pokémon,” werd hem verteld. Hij was niet zeker of ze dat gewoon zeiden om lief te doen of omdat ze voor de uitslag niks positiefs konden prijsgeven. ‘Prima’ klonk zo dubbel. “Dankuwel,” zei hij desondanks. Hij begeleidde Vega van de tafel af, zei gedag en liep terug naar waar hij de ruimte eerder had betreden. Zoals beloofd was het eerste dat hij deed, zodra ze uit het zicht waren, iets lekkers aan Vega geven.

Deelnemer: Penelope Free
Naam Pokémon: LitSHHA
Soort Pokémon: Litten
Geslacht: female
Stamboom: Molokai  x Bologna – Future Hearts

De Beauty Show was zo anders dan de Litter Show van een paar maanden terug. Toentertijd had ze meerdere Pokémon op display gehad, deze keer werd alle aandacht op één kleintje gevestigd. Het was een lastige keuze geweest voor de jonge blondine wie ze wilde gaan tonen in de hoop misschien een kans te maken op een medal. Gelukkig voor Penny dacht ze niet heel moeilijk na over keuzes. Ze had bij deze Shiny Litten een gevoel gehad en daar was ze achteraan gegaan. Een paar weken aan extra verzorging hadden gevolgd – ondanks dat de Litten er zelf niet heel blij mee leek te zijn. Later had Penny geleerd dat Litten niet makkelijk vrienden werden met mensen. Sindsdien probeerde ze een wat onverschilligere aanpak om tot haar door te dringen, want dat was schijnbaar haar taal. ‘Hey Litten, ik voel me echt neutraal als ik je borstel,’ enzo. Een enorme leugen natuurlijk, want het meisje vond Pokémon verzorgen heel leuk. Litten leek zich er niet echt anders om te gaan gedragen.

Voor de show deed ze natuurlijk ook met iedereen mee met het verzorgen. Laatste checks op de oren, ogen, neus, vacht, tanden, pootjes en zelfs haar buikje werd onderzocht. Voor zo ver Penny kon zien was alles in orde. Als finishing touch gaf ze de Litten een accessoire wat ze ooit gekocht of gekregen had, ze wist het eigenlijk niet meer zeker. De kleuren matchten perfect met de vacht van de Shiny Litten. Nice.

Toen haar naam werd genoemd kwam ze meteen in beweging. Ze rolde zichzelf vooruit richting het podium. Daar kwam ze al snel tot het besef dat de organisatoren iets vergeten waren. Ze rolde haar rolstoel tegen het podium aan, maar het was te hoog om er in één keer op te rollen. Fijn dit. Goed geregeld. Ze wierp één van de medewerkers een sassy blik, wie het als hint opvatte om een collega er bij te roepen en met z’n tweeën met hun tengels aan Penny’s rolstoel gingen zitten. “Hey!” begon Penny te roepen. “Stop! Blijf van me af!” Ze haalde met haar handen uit naar de vreemdelingen. Van bekenden moest ze al geen hulp hebben, en van vreemden al helemaal niet. Haar sassy blik was vervangen voor een boze. “Ik ben geen hulpeloos tutje!” beet ze nog toe. De twee medewerkers begrepen de hint en deden een paar stappen naar achteren. Nu kon de blondine een plan verzinnen voor hoe ze op het podium ging komen.

Toen ze voetstappen van achter zich hoorde wilde ze alweer boos worden, maar toen ze zich omdraaide om te zien wie het was zag ze Alex. Hij zag er weer jongensachtiger uit dan de laatste keer dat ze elkaar hadden gezien. Op Alex kon ze niet boos worden. “Ze hebben niet aan mij gedacht!” klaagde ze meteen. Haar stem liet daadwerkelijk even doorschemeren dat het haar pijn deed. Daar verraste ze zichzelf mee. Met een frons keek ze naar het podium, inschattend wat ze kon proberen om er op te komen. Ze kon altijd nog uit haar rolstoel klimmen en gaan kruipen… Nee, dat zou haar optreden vast niet veel goed doen…

Alex liet gelukkig weten een idee te hebben. Penny keek hem nieuwsgierig en een beetje wanhopig aan. Hij haalde een Pokéball tevoorschijn en al snel stond zijn Arcanine voor hen. “Hey Sagittarius!” begroette de jonge blondine het beest. Alex zei dat ze hem mocht gebruiken om haar ronde over het podium te doen. Dat vond Penny zo’n leuk idee, dat ze zich meteen uit haar rolstoel en op de grote vuurhond probeerde te verplaatsen. Eerst moest ze natuurlijk ook haar Litten op het podium zetten. Die gekke Litten had totaal geen reactie op Sagittarius. Waren katten normaal niet bang voor honden? Oh nee, Litten waren edgelords die hun emoties niet toonden, dat was het vast. “Let jij op m’n rolstoel?” vroeg Penny aan Alex toen ze eenmaal zat. Ze aaide de manen van Sagittarius. Hij was zo lekker zacht…

Sagittarius stapte het podium op en de presentator kon eindelijk verder met zijn zegje doen. Ze waren erg veel tijd kwijt geraakt aan dit tafereel. Penny vond het een koekje van eigen deeg. Hadden ze maar rekening met haar rolstoel moeten houden. “Penelope Free beheert de ondertak van de Future Hearts Daycare die zich focust op het fokken van Shiny Pokémon. Future Hearts zelf fokt Pokémon voor invalide kinderen en is opgericht door haar grootouders.” Trots als een Unfezant zat Penny op de Arcanine. Vanaf daarboven was het lastig om de Litten op het juiste tempo het rondje te laten lopen, maar dat was oké. Daar moesten ze maar begrip voor hebben. Ze was allang blij dat de jonge Pokémon rustig was en niet steeds afgeleid raakte door de omgeving. “Deze Shiny Litten is een afstammeling van Molokai en Bologna, een Shiny Litten en een Pignite. Bologna was één van de eerste twee Pokémon gegeven aan Penelope om haar tak van de daycare te starten.” Dat was waar ook. Penny vergat zelf soms waar haar babies vandaan kwamen. Het was eigenlijk allemaal aan Bologna en Pompeii te danken dat ze zo ver was gekomen.

De Litten leek alleen maar langzamer en langzamer te lopen. Penny begon zich een beetje zorgen te maken. Ze had geen idee hoe ze het beeste kon aansporen om sneller te gaan. Hopelijk kostte dit hen geen punten. Dat zou ze eigenlijk belachelijk vinden, want zo konden de mensen haar juist beter zien. Dat was toch alleen maar beter? En toen stond ze plotseling helemaal stil en staarde ze even voor zich uit. De jury schreef dingen op. Penny raakte een beetje in paniek. De vacht van de Litten begon te gloeien en ineens stond ze volledig in vuur en vlam. Wow! Penny’s ogen werden groot en haar mond viel open. Ze wist wat dit was. Ze wist alleen niet dat dit nu zou gaan gebeuren! “Oh? Het lijkt er op dat deze Litten haar oude vacht kwijt moest,” legde de presentator uit. De vlammen doofden en onthulden een Litten met een nog meer glanzende vacht dan voorheen. Bespeurde Penny nou een beetje trots op haar snoetje? Haar pas werd in elk geval weer wat sneller. Zo maakten ze hun ronde af en konden ze naar de jury gaan.

Penny hoopte dat de Litten al zou begrijpen wat de bedoeling was, maar helaas sprong ze niet uit zichzelf de tafel op. “Ga maar naar de jury, meisje. Op de tafel! Hop!” probeerde de blondine aan te sporen, maar het hielp niet echt. Ze zocht in haar zakken naar snoepjes, maar voor ze er eentje op de tafel kon gooien was een jurylid al opgestaan en had ze de Litten al opgepakt. Ze bleef loom uit haar ogen kijken. Penny was benieuwd wat ze te zeggen hadden, al leken ze vooral te willen fluisteren. Dat vond ze niet leuk. Ze haatte het als mensen rond haar fluisterden. Het ging altijd over haar. Ze dacht er over om er iets van te zeggen, maar gelukkig werd die gedachte afgekapt door de Litten, wie de haren op haar rug opzette en naar één van de juryleden blies. Dit leek slecht gedrag, maar Penny wist beter. “Dat komt door haar Hidden Ability, Intimidate,” legde ze meteen uit. Instemmend gemompel klonk. Thank Arceus dat ze haar babies zo goed kende, anders had dit haar vast punten gekost.

“Wist je dat ze op het punt stond om te verharen?” vroeg één van de juryleden. Penny knikte. “Ja, ik wist alleen niet dat het al zo snel zou zijn,” gaf ze eerlijk toe. “Ze toont prima gedrag voor een jonge Litten,” merkte een ander jurylid op. “Haar vacht is nog warm van het verharen,” grinnikte een volgende. Dit vond Penny veel fijner dan dat gemompel, maar helaas moest ook hier een einde aan komen. De beoordeling werd gedaan en Penny moest haar Litten terugkrijgen. Alex kwam al naar de tafel toe met de rolstoel. Penny gaf Sagittarius een kusje in zijn nek, waarna ze zich voorzichtig van hem af liet glijden, terug op haar stoel. Daar kreeg ze de Litten op schoot. Ook zij kreeg een kusje, waar ze totaal niet op leek te reageren. Nu ze weer zat kon ze eindelijk een lekkere beloning aan de Litten geven. “Hey, goed gedaan, ofzo,” zei ze, waarna ze de snack voor de neus van Litten hield. Ze smikkelde het op.

Voor ze weer backstage ging wilde ze nog iets tegen Alex zeggen. “Heel erg bedankt dat ik Sagi mocht lenen.” Alex moest natuurlijk ook weer terug naar achteren, dus begon ze vast te rollen. “Zo’n Arcanine bevalt me wel. Misschien dat ik m’n rolstoel voor eentje ga inruilen,” grapte ze. Ze praatte verder met de jongen terwijl ze wachtten op de uitslag.