Get Off My Lawn!

Rustig keek ze op het horloge dat ze rond haar pols droeg. e had een dringende oproep gekregen vanuit de Ranger Base dat ze zich hier moest melden en moest wachten op een partner, een Red Ranger genaamd Lima. Hier zouden ze verdere informatie krijgen over een situaties in een van de warenhuizen in de haven van Coumarine City. Wat er aan de hand was, wist ze zelf ook niet, maar ze besloot om maar gewoon rustig te blijven wachten. Aan haar zijde stond haar eeuwig trouwe Glaceon, die voor de verandering haar gladde vacht aan het wassen was. Af en toe bewogen haar oren heen en weer, opzoek naar geluiden. Misschien zou zij Lima eerder eruit pikken dan dat Claudia het zou doen.
De witharige vrouw stond rustig tegen een paal aan, terwijl ze rustig met haar Holocaster in d'r handen stond, zo zou ze de minste aandacht trekken. Onder haar jas had ze d'r Ranger uniform aan, zodat Lima haar wel zou kunnen herkennen, maar ze niet de aandacht zou trekken van eventueel gespuis in de warenhuizen. Eens zien wat dit ging worden.

[+Lima]

Lekker dan. Als de Ranger Base ergens goed in was, was het, het hebben van een slechte timing. Nog maar net was ze klaar met een quest voor ze weer op pad werd gestuurd in verband met een dringende missie. Ze moest deze keer samen werken met een Student Ranger genaamd Claudia. Extreem veel omtrent de missie had ze niet meegekregen, alleen dat ze niet al te veel moest opvallen. Vandaar dat ze dan ook haar jas over haar Ranger uniform had aangedaan zodat die niet te duidelijk te zien was. Op de rug van Khaleesi naderde ze de plaats waar ze Claudia zou ontmoeten. Ze liet de pokémon expres extra laag vliegen. Op die manier zouden ze minder opvallen, deels ook door de donkere kleur van de pokémon. Een normale Charizard zou meer opvallen maar als ze hoog vloog viel ze met Khaleesi dan weer meer op. Aan elk voordeel zo zijn nadeel. Maar goed, ze kwam nu in de buurt van haar bestemming dus gaf ze de zwarte pokémon een klopje op haar nek. De Charizard nam vaart af en landde zacht op de grond zodat haar trainer kon afstappen. Na een bedankje keerde Lima haar pokémon terug en liet een andere weer verschijnen. Een paar rode ogen keken een keer om zich heen en sloten zich vervolgens. De geur van de omgeving werd opgenomen en daarna opende de ogen zich weer. Ze richtte zich op Lima, wie wenkte dat de Weavile met haar mee moest komen. Binnen een paar minuten kwamen de warenhuizen in zicht. Haar blauwe ogen scande de omgeving voor ze de bossen uit stapte, zeker weten ongezien. Haar ogen vielen op een jonge vrouw met wit haar onder wiens jas de sporen van een Ranger uniform te zien waren, als je goed keek dan. Lima naderde de vrouw, Cozen kort achter haar. "Claudia?" sprak ze op een half vragende toon tegen de vrouw met een holocaster in haar handen.

Het was aan haar om de Rangers in te lichten. Taylor had de taak al nukkig brommend geaccepteerd. Zij wist immers het beste wat er gedaan moest worden en hoeveel tijd er was. De locatie kon ze wel doorsturen naar de Stylers. Op die manier gingen de precieze coördinaten niet verloren in het zwarte gat dat geheugen werd genoemd. Ongeduldig tokkelde de blondine op het bureau van de computer waar ze achter zat. Ze had haar headset om haar nek gehangen en wachtte verveeld op het seintje dat de verdere briefing kon starten. Waarom dat pas ter plaatse werd gedaan, ging ook Taylor te boven. Na enkele minuten van tempowisselingen in haar haast zielig klinkende gedrum trok ze het niet meer. Met een zucht die aangaf dat ze er klaar mee was, zette ze de headset op haar hoofd. “Oké, goed luisteren Rangers,” begon ze streng nadat ze contact met de Stylers had gelegd. “Ik stuur zo meteen de coördinaten van het warenhuis naar jullie Stylers. Zorg dat jullie de juiste hebben, want we zijn hier niet om vriendjes te maken.” Taylor grijnsde kort. “Ik denk ook niet dat vrienden worden een optie is.” Ze waren in principe bezig met het stelen van gestolen goederen. “Als jullie snel zijn moet er geen probleem ontstaan. Ik heb de motorbende waar we van jatten naar een ander warenhuis gestuurd. Het enige wat jullie hoeven te doen is naar binnen en buiten te gaan zonder gezien te worden. Savvy?” Taylor wachtte niet echt op een reactie. Ze begon furieus op haar toetsenbord te tikken en niet veel later werden de coördinaten naar de Stylers doorgestuurd. “Break some legs or whatever.”

Vanuit haar ooghoek zag ze iemand op d'r af lopen, haar blauwe ogen schoten in de richting van het meisje. Ze leek nog geen twintig te zijn. Maar om eerlijk te zijn, was ze een van de oudere Rangers, dus het verbaasde haar niet zo heel erg. Het meisje naderde haar en vroeg vragen naar haar naam. Claudia knikte alleen maar, want voordat ze kon antwoorden, ging haar stylus af. Ze pakte het apparaatje erbij en keek eventjes naar Lima. Rustig drukte ze het gesprek aan en luisterde naar wat er gesproken werd.
Claudia moest toegeven dat ze het idee had dat een kind haar toesprak, maar ze wist ook wel dat ze voor haar leeftijd eigenlijk heel erg laag in rang stond bij de Rangers. Dus als ze hun werk goed hadden gedaan, zou het haar niet zo veel uitmaken hoe oud ze waren. Al zou ze altijd moeite hebben met bevelen aannemen van iemand onder de zestien, dat kon ze gewoon niet.
Rustig luisterde ze naar de opdracht die ze kreeg en de coördinaten die daarna doorgestuurd werden. Ze keek op naar haar partner. "Zullen we dan maar, Lima?" vroeg ze op een rustige toon.

De witharige vrouw knikte op het moment dat er twee, precies de zelfde geluiden klonken. De stylers. Ze kregen bericht van een van de operatoren uit de Ranger base over hun missie. Wat meer informatie hierover was namelijk wel handig. De stem vertelde hun dat ze de coördinaten van het warenhuis toegestuurd kregen. Dat werd gedaan met een grapje en door een nog vrij jong klinkende stem. Het kwam er op neer dat ze snel moesten zijn en onopgemerkt moesten blijven om deze missie tot een succes te kunnen brengen. Dat was voor haar geen groot probleem en gebaseerd op hoe de Graduate Ranger zich tot nu toe gedragen had leek het allemaal best te doen te zijn. De coördinaten kwamen enkele secondes later aan samen met een wat halfhartige gelukswens van de operator. "Zullen we dan maar, Lima?" vroeg de witharige Ranger voor haar. Lima gaf een simpel knikje voor ze nog een keer naar de coördinaten van haar styler keek. Voor ze begon met lopen gaf ze een knikje naar haar Weavile die daarop de schaduwen in verdween. Op die manier zouden ze minder opvallen maar toch gelijk geholpen kunnen worden indien nodig.