[Holiday Feast] All Around the Christmas Tree

Ze inspireerde Tiffany, en een aantal andere Rangers, om hetzelfde te doen. Taylor had inmiddels haar Styler in haar handen en richtte op een paar Wingull die verlamd naar de grond waren gezakt. Ze zag de beteuterde uitdrukking van de brunette eerder dan dat ze op het knopje drukte om de disc te lanceren. Taylor liet haar handen weer zakken. Teleurstelling knaagde als een stel hongerige Rattata aan haar. Tiffany had dit probleem niet hoeven hebben als zij sneller werkte. Een Wingull fladderde voor haar langs. In een fractie van een seconde had de blondine haar aandacht weer bij de zwerm. Net op tijd, want Jack gebruikte zijn Hypnosis in haar richting. Shit. Taylor dook net op tijd aan de kant. “Ben je gek geworden?” riep ze kwaad naar hem. “Denk effe na!” Dat bracht haar op een idee. Pastelroze ogen gleden terug naar haar zus. “Tiff, kun jij Handsome Jack sturen?” vroeg ze.

De overweging om te proberen de styler met haar stompje te besturen werd toch maar in het bakje met slechte ideeën achtergelaten. In plaats daar van probeerde Tiffany te bedenken wat ze met Hathor aan kon. Ze kreeg een plan, maar voor ze die in uitvoering kon brengen riep Taylor haar hulp. Jack sturen? Tiffany fronste. Wat kon zij nou toevoegen aan wat hij deed? Ze kreeg antwoord in de vorm van een Hypnosis die recht op haar werd afgevuurd. Bij haar sprong opzij struikelde ze haast over haar eigen voeten. “Okay dan,” zei ze luid, waarmee ze ook meteen Taylor’s vraag beantwoordde. “Jack, draai je een kwartslag naar links en richt je Hypnosis eens wat hoger. Er vliegen er nog genoeg rond voor je.” Hathor kwam dichter bij Tiffany staan alsof ze graag ook instructies wilde, maar de brunette besloot haar eigen plan nog even te laten wachten.  

Oké, die idioot kon ze aan de andere idioot overlaten. Taylor richtte haar pastelroze ogen op een Wingull die vlak langs haar naar het midden van de eetzaal vloog. Hij werd door een andere pokémon belemmert en naar de grond geweerkt, waar een tol al snel een ring om zijn lijf heen tekende. Dat moest zij ook maar eens gaan doen. De blondine zag dat Jack, nu met behulp van Tiffany, een aantal Wingull in slaap suste. Hun maten waren het daar niet mee eens; ze zagen het kleine zandkasteeltje als nieuw doelwit. Voordat ze daadwerkelijke schade konden toedienen, schoot Taylor de disc op ze af. Het schrok ze zo hard af, dat ze de andere richting op fladderde. Taylor had dit al voorzien en maakte daarom een wijde bocht met haar arm, ervoor zorgend dat de kring weer rondkwam op het punt waar de disc begon. In een paar soepele bewegingen van haar arm keken de Wingull al vrediger uit hun ogen.

Het had iets magisch om de rangers zo samen een horde op hol geslagen Wingull te zien kalmeren. Teamwork was uiterst belangrijk voor goede rangers. De brunette kon er zo al een paar uit pikken die daar duidelijk een streepje in voor hadden. Welke rangen hadden die? Misschien kon ze wat opdrachten regelen voor hun promoties. “Hathor,” ze scheurde haar blik los van de chaos om haar Budew toe te spreken. “Zoek Ra – hij zou niet ver moeten zijn, misschien net buiten de base. Breng hem hierheen.” Blij dat ze weer iets te doen had huppelde de Budew de ruimte uit. Handsome Jack haalde het in zijn zanderige kop dat dit niet mocht en probeerde haar tegen te houden met Hypnosis. “Nee!” Tiffany sprong op hem af en duwde hem opzij, zodat zijn aanval niet meer recht op haar Pokémon af ging. Waar hij wel naartoe ging had ze niet gecoördineerd. “Alleen de Wingull, zandbrein!” Of haar manier van spreken hem beviel wist ze niet, maar hij deed in elk geval wel weer wat ze vroeg.

“Als jullie klaar zijn met kalmeren, ga dan die vriendjes van jullie effe zeggen dat ze niet zo’n lawaai mogen maken,” sprak Taylor de Wingull streng toe. “Eerst de handen… Euh, vleugels… Whatever. Eerst dat uit de mouwen steken – en dan krijgen jullie iets lekkers als beloning.” De vogels wisselden een blik met elkaar uit, voor ze haar toeknikten en opstegen. Elk gingen ze hun eigen pad naar een andere Wingull om ze wat te bedaren. Taylor klapte haar handen een paar keer tegen elkaar, zodat het niet bestaande vuil eraf werd geklopt. Ziezo. Ze draaide zich op haar hielen naar haar zus toe en werd begroet met een Hypnosis in haar gezicht. “Wat de…!” Voor ze haar zin kon afmaken, voelde ze haar spieren verslappen en viel ze met half gesloten ogen naar de vloer.

Alleen de Wingull, had Tiffany gezegd. In plaats daar van was haar zusje, nota bene de eigenaar van Jack, naar dromenland vertrokken. Tiffany sloeg haar handpalm tegen haar voorhoofd. “Kom hier, Jack,” sprak ze Taylor’s pokémon streng toe terwijl ze zelf op de blondine af stapte. Ze zette haar hand op haar heup en wachtte tot de zandhoop zich bij hen voegde. “Astonish.” Jack maakte een geluid als een Grinch in een yogales. Enkele van de neergestreken Wingull schrokken op en fladderden wild en krassend door elkaar heen. Man, wat hadden ze een geluk dat het effect van een Styler blijvend was, anders hadden ze nu helemaal overnieuw kunnen beginnen – al was Tiffany er zeker van dat haar plan met Hathor en Ra waterdicht was. Waar bleven die twee eigenlijk?

Daar. In de verte. Daar stond iemand. Taylor dwong zichzelf in beweging. Ze vertelde zichzelf dat ze moest rennen, maar ze kwam heel langzaam vooruit. De persoon daarachter kwam maar niet dichterbij en Taylor raakte alleen maar meer gefrustreerd bij elke stap die ze zette. Ren dan, verdomme! Haar benen gingen sneller, steeds sneller – en het figuur kwam eindelijk meer en meer haar kant op. Ze herkende de lange, zwarte haren die sierlijk over een rug hingen. “Hey,” hoorde – voelde ze zichzelf zeggen. Het alarmeerde degene die voor haar stond, wie zich pijnlijk langzaam omdraaide.

Een ijzingwekkende gil klonk. Het forceerde Taylor uit haar huidige staat en liet haar realiseren dat het niet echt was. Haar wenkbrauwen trokken al samen nog voor ze haar ogen opende. “Tiffany, ik zweer het,” gilde ze. Roze ogen kwamen achter oogleden vandaan. “Geef me één rede om mijn voet niet in–” Ze keek recht naar Handsome Jack en haar wenkbrauwen schoten omhoog. Het gekwetter van de Wingull vulden eindelijk haar gehoorgang. “Oh,” was het enige dat over haar lippen viel bij de herinneringen. Ze duwde zichzelf overeind en wierp een kwade blik op het hoopje zand. “Nou, hetzelfde geldt voor jou,” sprak ze hem nijdig toe. “Ik deal later nog met je.”

Tot haar geluk werkte haar plan om Taylor te wekken in één keer. Een gemene grijns vormde zich op Tiffany’s gezicht toen ze hoorde hoe gefrustreerd de blondine was. “Sorry dat ik je schoonheidsslaapje verstoor,” plaagde ze, “maar we zijn nog met iets bezig.” Taylor besefte het zich zelf ook al. Terwijl zij aanstalten maakte om haar eerdere taken te vervolgen wierp Tiffany weer een blik op de deuropening. Hathor kwam aan gehuppeld, met Ra op haar hielen. Het zag er belachelijk uit, zo’n klein plantje die een draak ter grootte van een klein mens begeleidde. De brunette naderde haar twee Pokémon en sprak ze meteen toe. “Oké, dit gaan we doen: Ra, houd Hathor vast, ondersteboven. Maak een paar rondjes boven de zaal. Hathor, gebruik je beste Stun Spore. Probeer wel mensen te ontwijken, die willen we niet verlammen. Ready? Go!” Wetend dat het niet goed zou gaan als ze alleen haar Pokémon inlichtte, draaide ze zich om en floot ze op haar vingers om ook de aandacht van zo veel mogelijk Rangers te trekken. “Als je kan, ga dan bij de wanden staan! Probeer de Stun Spore te ontwijken!” Ze stemde boven het ergste gekwetter uit, maar of ze echt iedereen bereikte betwijfelde. Ach, niet haar schuld. Meer kon ze niet echt doen.

Ze wierp een nijdige blik in Tiffany’s richting. Haar zus moest toch wel beter weten dan haar te plagen voor haar ochtendkoffie. Het gekwetter en gefladder van de wilde Wingull maakte het er niet veel beter op. Taylor zat erg dicht op het randje om te schreeuwen. Ze kon nog net een Wingull ontwijken, anders was hij misschien tegen haar hoofd gevlogen. Voor ze drastische maatregelen kon treffen, floot Tiffany op haar vingers. Geërgerd keek ze naar de brunette en deed, voor de verandering, wat haar zus haar opdroeg. Ervan uitgaand dat Jack ook zou luisteren en slim genoeg was om hetzelfde te doen, gaf ze hem geen verdere instructies. Het poeder dwarrelde ongenadig over hem heen en meteen trad het effect bij hem toe. Taylor zag het gebeuren. “Je maakt een grapje,” mompelde ze gefrustreerd tegen zichzelf, terwijl ze met haar vlakke hand tegen haar voorhoofd sloeg. Alsof dat al niet genoeg was, verscheen er een fel, wit licht in het midden van de kamer. Precies waar Handsome Jack zich bevond. Het trok de aandacht van de Wingull, waardoor ze niet meer op het poeder lette. Stuk voor stuk vielen ze verlamd naar de grond, waar inmiddels een groot zandkasteel dom uit zijn ogen naar het tafereel staarde.

Een paar arme zielen waren niet op tijd uit de weg van het poeder en vielen samen met de Wingull verlamd op de grond. Ze wist dat als de council hiervan hoorde ze een preek zou krijgen en rolde nu vast met haar ogen, zodat ze zich dan misschien kon inhouden. Een verkeerde indruk wilde ze voorkomen, want ze gaf echt wel om de Rangers. Ze zag echter ook in dat soms harde maatregelen nodig waren om iets sneller op te lossen.

“Is… is je zandhoop nou geëvolueerd?” vroeg de brunette met een frons. Ze had eigenlijk gedacht dat het zo’n nutteloze Pokémon was die nooit beter zou worden. Lang konden ze er niet over blijven kletsen, want ze hadden een horde Wingull om te verzorgen. “We kunnen ze het beste capturen voor we ze genezen.” Ze keek verlangend naar de stylers van haar collega’s terwijl ze aan het werk gingen. Ondertussen voegden Ra en Hathor zich weer bij hun trainer. De draak kreeg een aai over zijn neus en het plantje een kriebel onder haar kin. Die begon ook spontaan licht te geven, net als Handsome Jack had gedaan. Ze ontpopte tot een prachtige Roselia. “Had je dat niet iets eerder kunnen doen?” sprak Tiffany haar aan. “Nu is het niet speciaal meer.” Ze gebaarde naar de andere net geëvolueerde Pokémon.

“Ik wil het er niet over hebben,” siste ze tussen haar tanden door, terwijl haar roze ogen strak naar het enorme zandkasteel staarden. Wat moest ze met hem aan? Hij leek nog dommer dan voorheen. Taylor slaakte een vermoeide zucht en plantte haar handen in haar zij, totdat Tiffany de instructie gaf om de Wingull te capturen. Ze kon er maar drie vasthouden, maar gelukkig was ze niet alleen. Terwijl ze haar Styler van haar riem plukte, zag ze de blik die haar zus op de rest wierp. Onbewust verscheen een bezorgde uitdrukking op haar gelaat. Ze moest echt opschieten met haar plan; wie weet wat voor een rare beslissingen Tiff uit verdriet kon maken. Taylors grip op haar Styler verstevigde. Zodra ze thuis was zou ze weer verder gaan. De hele nacht lang, als het moest.

Geluiden van discs die werden afgeschoten en geslaagde captures vulden haar gehoorgang. Taylor draaide zich vlug op haar hielen naar een paar overgebleven Wingull. Met vlugge, bovenal scheve cirkels kreeg ze het toch voor elkaar om drie van de vogels te kalmeren. Tevreden liet ze haar linkerarm zakken. “Wat nu, Marchetti?” vroeg ze aan Tiffany.

Hathor trok haar neus op nadat ze een blik op de Pokémon van Taylor had gericht. Hoe durfde Tiffany haar met die zandhoop te vergelijken? De brunette had haar aandacht allang verplaatst, want ze voelde zich verplicht om overzicht te houden over wat de rest van de rangers aan het doen waren. Voor zo ver ze kon zien ontstonden er geen nieuwe problemen. Thank Arceus. “Die troep ongedaan maken,” beantwoordde ze de vraag van haar zusje terwijl ze in beweging kwam. “Hey, welke bes werkt tegen verlamming? Zeker weten? Okay, thanks!” Een kleine hoeveelheid Cheri Berries werd aan Tiffany overhandigd, waarna ze een rondje maakte langs wat Wingull en bij elk een besje in de snavel drukte, bij sommigen met meer succes dan anderen. Halverwege wierp ze een blik achterom. “Hey Ra!” Bij het horen van haar stem keek de Charizard op. “Kan jij wat van die poeder naar buiten wapperen?” Voorzichtiger dan je van een draak verwachtte steeg hij op, om aan de andere kant van de ruimte weer te landen. Vanaf daar kon hij zijn vleugels gebruiken om het meeste van de overtollige Stun Spore richting de uitgang te blazen.

Ja lekker was dat weer. Typisch Tiffany om anderen ook mee te laten helpen voor iets wat zij had geflikt. Taylor rolde met haar ogen en accepteerde nukkig het kleine aantal bessen dat in haar handen werd geduwd. Bij haar verliep het voeren van die achterlijke beesten helemaal niet zo soepel – en daar had een van de Graduate Rangers ook nog eens commentaar op. Ze moest het met minder attitude doen, ofzo. Natuurlijk stak ze haar vinger naar hem op. Waarom bemoeide hij zich niet met zijn eigen zaken? Dankbaar dat haar handen vrij klein waren en ze minder bessen had gekregen dan menig andere Rangers, voerde ze de laatste bes en kwam overeind. “Die hoeven waarschijnlijk geen feestmaal meer,” opperde ze, waarop een grijnsje rond haar lippen begon te spelen. “Eerder een therapeut.” Traumatisch was het juiste woord voor wat zich hier had plaatsgevonden. Voor de Wingull, in ieder geval. Arceusdank dat de styler was uitgevonden.

Het akelige gekwetter wat langzaam weer begon te klinken liet Tiffany zich afvragen waarom ze überhaupt er voor hadden gekozen om de Wingull weer wakker te maken in de base, en niet gewoon naar buiten hadden gestuurd om ze daar zelf bij te laten komen. De Stun Spore zou ooit wel weer uitwerken. Natuurlijk wist ze dat als ze dat had voorgesteld niemand had meegewerkt en ze was wat dat betreft ook wel blij dat dat niet haar eerste ingeving was geweest. Zich weer bij Taylor voegend grinnikte ze zachtjes. “Zeg dat wel.” Een blik werd op de zaal geworpen, waar enkele Rangers zich bezighielden met de Wingull. Wonderbaarlijk genoeg waren er redelijk wat die de beesten in toom konden houden. “Hey, we hoefden ze alleen te lokken, toch?” vroeg de brunette vervolgens. “Want dat hebben we wel gedaan. Ik vind dat we een pauze hebben verdiend.” Ze gebaarde naar Ra dat hij zich weer bij haar mocht voegen. De Charizard knikte, maar maakte toch het stukje vloer waar hij mee bezig was eerst helemaal schoon voor hij daadwerkelijk weer bij haar kwam staan. De kriebel onder zijn kin accepteerde hij dankbaar.

Een groot aantal in oranje en groene hesjes geklede mensen waren druk in de weer om al het bewijs weg te werken. Twee van hen tilden een zadelbruine tafel overeind, terwijl een viertal anderen in hun buurt de zalmroze bessen van de zachtgrijze vloer plukten. Zolang haar niets werd gezegd, schoot ze niet te hulp. Ze had andere dingen aan haar hoofd; met name de bouwplannen om zo snel mogelijk iets voor Tiffany te regelen. De brunette had lang genoeg met maar een arm door het leven gemoeten.

Terwijl haar zus het woord deed, liet Taylor haar blik over de witte vogels vallen. “Jij en ik samen,” zuchtte ze, haar lichtroze ogen zoekend naar een passende zitplaats voor een mens van haar postuur. Het liefst vond ze die op haar eigen kamer, maar op het moment was ze afhankelijk van haar overste. Met een diepe zucht liet ze zich tegen de oranje draak zakken, hopend dat hij haar gewicht met gemak omhoog zou houden. Genoeg beweging voor een dag.